อันที่จริงจองฮายันไม่ใช่สมบัติเพียงชิ้นเดียว
คิมฮยอนซึงก็เช่นกัน
ท้ายที่สุดเขาอาจเป็นคนที่เคยเห็นจุดจบของโลกใบนี้มาแล้ว
เขารู้ว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้นและเต็มใจที่จะใช้ข้อมูลเพื่อเปลี่ยนแปลงอนาคต
ในฉากตามนวนิยายแฟนตาซี เขาเป็นเหมือน “นักรบที่ถูกเลือก”
มันไม่มีเหตุผลใดที่จะไม่รักษาความสัมพันธ์กับเขา
‘แต่จริง ๆ ผมอิจฉาเขานะ’
ผมไม่ได้อิจฉาภาระทั้งหมดที่เขาแบกไว้
ผมรู้สึกอิจฉาในสิ่งที่เขาจะได้รับหรือใช้ได้
มันถูกตั้งไว้แล้วว่าเขาจะปีนสูงขึ้นไป
ฉะนั้นผมเอาประโยชน์จากเขามากที่สุดเท่าที่จะทำได้
“มันอยู่อีกไกลมั้ย? “
“ไม่ครับ เราใกล้จะถึงแล้ว”
ปาร์คด็อกกูพึมพำอย่างขมขื่นและคิมฮยอนซึงตอบเขาด้วยการพยักหน้า
เป็นเรื่องแปลกสำหรับผมที่ได้เห็นว่าเขาสังเกตสภาพแวดล้อมได้อย่างไรโดยไม่ต้องชะลอตัวลง
เขาไปอย่างรวดเร็วและคอยเฝ้าระวังมอนสเตอร์
แต่เห็นได้ชัดว่าค่าสถานะของเขาในตอนนี้ไม่ได้สูงมากนัก
เมื่อคำนึงถึงความจริงที่ว่าเขามีแอตทริบิวต์ คลาสและพลังเวทย์ เขาอยู่ในระดับที่สูงกว่าใคร ๆ ในที่นี่ กระนั้นหากมีมอนสเตอร์กลุ่มหนึ่งโจมตีและล้อมรอบ แม้แต่เขาเองก็ไม่สามารถรับมือได้
‘นั่นคือสาเหตุที่คุณไม่สามารถปกป้องคนเหล่านั้น’
ถ้าเป็นไปได้ เขาคงจะไม่ทำให้มีผู้เสียชีวิต ณ จุดเริ่มต้น
“อย่างไรก็ตามผู้รอดชีวิตมีมากกว่าที่ฉันคิดไว้ ฉันนึกว่าพวกเขาส่วนใหญ่จะเสียชีวิต…”
“อันที่จริงอาจมีคนเหลือรอดมากกว่านี้ครับ แต่ตอนแรกฉันไม่รู้ถึงจุดอ่อนของมอนสเตอร์เหล่านั้นจึงไม่สามารถเผชิญหน้ากับพวกมันได้ และถ้าหากมีคนจำนวนมากที่สามารถต่อสู้ได้…”
“ใช่ ผมก็รู้สึกแบบเดียวกัน ตอนนั้นการวิ่งหนีคือสิ่งเดียวที่ผมทำได้ …ถ้าไม่ใช่เพราะพี่ชายผมคงตายไปแล้ว มีทั้งหมด 30 คนที่อยู่ที่นี่ใช่ไหม?”
” ใช่ครับ ดูเหมือนว่ามีจุดเริ่มต้นในสถานที่อื่น ๆ ด้วย แต่พวกเขาค่อนข้างห่างไกลจากเรา…”
“อืม …ดังนั้นเราไม่ใช่คนเดียวที่นี่”
” ครับ ถ้าเราขยายการค้นหาเราอาจได้รับข่าวดีมากขึ้น ตอนนี้ฉันกำลังมองหาร่องรอยของคนอื่นด้วย”
ผมไม่รู้ว่านี่จะเรียกว่าข่าวดีได้อย่างไร
“คุณกำลังมองหาผู้รอดชีวิตมากกว่านี้อีกเหรอ?”
“แน่นอน ฉันคิดว่านั่นคือสิ่งที่เราควรทำ”
จากสายตา ผมรู้ว่าเขาพูดความจริง
คำว่า “ดี” ที่ติดอยู่ในนิสัยของเขาไม่ได้มีไว้เพื่อการตกแต่งเท่านั้น
ผมไม่มีทางรู้ภาพรวม แต่แค่คิดว่าคนกว่า 30 คนนั้นจะอยู่รอดได้อย่างไรก็ปวดหัวแล้ว
‘ไอ้บ้านี่…’
จากที่นี่ ผมก็นึกภาพออกว่าค่ายผู้รอดชีวิตจะดำเนินการไปเป็นอย่างไร
“คุณดูไม่ค่อยดีนัก ฉ – ฉันหนักเกินไปหรือเปล่าคะ…?”
จองฮายันถามหลังจากเห็นสีหน้ามืดมนของผม
“ไม่ใช่อย่างนั้นเลยครับ ผมแค่คิดถึงบางสิ่งอยู่…”
“ถ – ถ้าคุณรู้สึกไม่สบายล่ะก็…”
” ผมเต็มใจครับ”
“อา…ฉัน…ฉัน…”
” ครับ? “
“มันอาจจะช้าไปหน่อย แต่ขอบคุณ…ที่ช่วยฉันนะคะ”
ผมยิ้มเล็กน้อยกับคำพูดของเธอ
การสนับสนุนเธอค่อนข้างเป็นภาระ แต่มันก็ไม่สำคัญ
เพราะผมควรจะเอาคะแนนจากเธอทุกครั้งในขณะที่มีโอกาส
ใบหน้าของจองฮายันแดงอย่างแปลกประหลาด ดูเหมือนว่าเธอไม่คุ้นเคยกับการติดต่อเพศตรงข้าม
แทนที่จะยึดติดกับเธอมากเกินไป ผมพยายามรักษาระยะห่างไว้เพื่อลดความระมัดระวังของเธอ
ในขณะที่ผมพยายามรักษารอยยิ้มของคนดีบนใบหน้า จองฮายันก็เต็มใจที่จะพึ่งพาผมมากขึ้น
หลังจากที่เราเดินต่อไปอีกเล็กน้อย เราก็มาถึงพื้นที่กว้าง
‘ไม่เลวเลย’
มันเป็นสถานที่ที่ดีทีเดียว
ทางเข้าที่มีเพียงทางเดียวนี้เป็นสิ่งที่ดี
ดูเหมือนจะมีวิธีป้องกันมอนสเตอร์ไม่ให้เข้าไป แต่ผมมองไม่เห็นชัดเจนจากภายนอก
“มันน่าทึ่งมากเลยนะครับ คุณพบสถานที่นี้ได้ยังไง?”
‘เขารู้เรื่องนี้อยู่แล้ว’
“ฉันบังเอิญพบมันในขณะที่กำลังมองหาผู้รอดชีวิตน่ะ”
” คุณคงจะโชคดีมาก ๆ เลยนะครับ…”
เขาน่าจะใช้สถานที่นี้ในชาติที่แล้ว
มันแตกต่างจากจุดเริ่มต้นที่มอนสเตอร์สามารถเข้ามาได้จากทุกทาง
มันค่อนข้างหยาบไปบ้าง แต่สำหรับที่นี่มันคือปราสาทที่แข็งแรง
ไม่น่าเป็นไปได้ที่เขาจะพบสถานที่นี้โดยบังเอิญ …มันห่างจากจุดเริ่มต้นมากเกินไป
ทีละเล็กละน้อย ผมมั่นใจมากขึ้นเรื่อย ๆ ว่าผู้ชายคนนี้ย้อนเวลามาจริง ๆ
” มันดูดีมากเลยไม่ใช่เหรอพี่?”
ผมพยักหน้าเล็กน้อย
“ผมคิดว่าที่นี่สามารถรองรับคนได้มากกว่าร้อยคนด้วยซ้ำ”
“แต่ฉันไม่คิดอย่างนั้น”
“บ – บางที ผมแค่อาจจะพูดเกินจริง”
เมื่อมีคนมากพอ เราควรจะหยุดมอนสเตอร์ไม่ให้เข้ามาได้ อย่างไรก็ตามการไม่มีทางถอยก็เป็นจุดอ่อนเช่นกัน
หากมอนสเตอร์จำนวนมากโจมตี เรามันจะจบลงด้วยการถูกฆ่า
ถ้าโชคดี คงมีเพียงไม่กี่คนที่จะเสียชีวิต ผมมองไปที่คิมฮยอนซึงแล้วค่อย ๆ กล่าว
“มันถูกปิดกั้นจากทุกด้าน แล้วถ้ามอนสเตอร์จำนวนมากพยายามบุกผ่านทางเข้าเดียวนี้ล่ะครับ…”
“นั่นคือเหตุผลที่เราดำเนินการอย่างรอบคอบ ส่วนฉันกำลังจัดการกับมอนสเตอร์ที่อยู่ใกล้เคียงด้วย”
“คุณออกล่าเป็นประจำเหรอ?”
” ครับ จนกว่าเราจะพบเบาะแสอื่น ๆ …”
ผมอยากรู้มาก มีใครอีกบ้างที่พร้อมสำหรับการออกล่านี้?
เมื่อเดินเข้าไปใกล้ทางเข้าก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งออกมาทักทาย เธอตัวเตี้ยกว่าผมเล็กน้อย แต่โดยรวมแล้วเธอให้ความรู้สึกที่มีเสน่ห์
“พี่ฮยอนซึง พี่กลับมาแล้วเหรอคะ? อา มีคนใหม่มาด้วย”
ผมเห็นว่าเธอสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเห็นปาร์คด็อกกูซึ่งมีร่างกายแข็งแกร่งที่ถือดาบและโล่ แต่ที่น่าแปลกใจคือเธอยังไม่เสียรอยยิ้มไป
‘ท่าทางและการวางตัวของเธอ’
เธอให้ความประทับใจแรกพบที่ดี
“จีฮเย”
“พี่มาช้าไปหน่อย ดังนั้นฉันจึงเป็นห่วงคุณ”
[ตรวจสอบหน้าต่างสถานะและระดับความสามารถของผู้เล่น ลีจีฮเย]
[ชื่อ:ลีจีฮเย]
[ฉายา: ไม่มี คุณควรพยายามให้มากขึ้นอีกหน่อย]
[อายุ: 29]
[อุปนิสัย: ความทะเยอทะยานอันเห็นแก่ตัว]
[คลาส: ไม่มี]
[ค่าสถานะ]
[ความแข็งแกร่ง: 05 / ศักยภาพการเติบโต: ระดับทั่วไปหรือต่ำกว่า]
[ความคล่องตัว: 09 / ศักยภาพการเติบโต: ระดับทั่วไปหรือต่ำกว่า]
[พละกำลัง: 09 / ศักยภาพการเติบโต: ระดับทั่วไปหรือต่ำกว่า]
[ความฉลาด: 18 / ศักยภาพการเติบโต: ระดับหายากหรือสูงกว่า]
[ความอดทน: 08 / ศักยภาพการเติบโต: ระดับทั่วไปหรือต่ำกว่า]
[โชค: 12 / ศักยภาพการเติบโต: ระดับทั่วไปหรือต่ำกว่า]
[พลังเวทย์: 00 / ศักยภาพการเติบโต: ทั่วไปหรือต่ำกว่า]
‘ขยะ’
ผมพึมพำโดยไม่รู้ตัว เธอเป็นขยะที่ถึงขนาดที่อยู่ห่างไกลจากการช่วยเหลือ แต่ในขณะเดียวกันเธอก็คล้ายกับผมมาก
[ภาพรวม: ขอแสดงความยินดีผู้เล่นลีกียอง ในที่สุดคุณก็ได้พบเนื้อคู่ของคุณแล้ว เป็นไปได้ว่าคุณสองคนจะเป็นคู่ที่สมบูรณ์แบบ ค่าสถานะต่ำ ศักยภาพต่ำ ไม่แนะนำให้พยายามถือดาบหรือคทา อีกทางหนึ่งอาจเป็นเรื่องที่แตกต่างออกไป หากพวกคุณสองคนเลือกที่จะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ด้วยกันอย่างเงียบ ๆ แต่ฉันไม่อยากให้พวกคุณทั้งสองคนคบกัน ฉันจะรู้สึกเสียใจมากหากมีรุ่น 2 ที่เกิดขึ้นจากพวกคุณ]
ผมพยายามอย่างหนักที่จะเพิกเฉยต่อคำสบประมาททั้งหมดในนั้น เห็นได้ชัดว่าหน้าต่างสถานะพยายามจะยั่วยุผม
ผมปิดหน้าต่างสถานะอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็นึกถึงข้อมูลของผู้หญิงคนนี้ในใจ
นิสัยของเธอสะดุดตามากเมื่อจับคู่กับระดับความสามารถและค่าสถานะที่ไม่ดี
‘ผู้ทะเยอทะยานอันเห็นแก่ตัว’
บางทีเธออาจจะเป็นคนประเภทเดียวกับผม
ไม่เหมือนคนอื่น ๆ ในสถานที่นี้ วิธีการโต้ตอบของเธอกับคิมฮยอนซึงนั้นโดดเด่นมาก
เธอเลือกที่จะกอดคิมฮยอนซึงเพื่อที่จะอยู่รอด
” ฮิฮิ ฉันขอทราบชื่อพวกคุณได้ไหมคะ? “
“ปาร์คด็อกกู”
“ผมชื่อลีกียองครับ”
“จ – จองฮายันค่ะ”
“ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนนะคะ อีกสักครู่ฉันจะพาพวกคุณไปยังสถานที่ที่พวกคุณสามารถพักผ่อนได้ พี่ฮยอนซึงจะว่าอะไรมั้ยคะ?”
” ดูแลพวกเขาด้วยล่ะจีฮเย”
“ค่ะ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฉันเอง”
เธอกำหมัดแน่นด้วยท่าทางน่ารัก แต่เมื่อรู้ถึงนิสัยใจของเธอแล้ว ผมก็ไม่รู้สึกถึงความอบอุ่นใด ๆ จากมัน
ผมสังเกตได้ว่าเธอสแกนผม จองฮายันและปาร์คด็อกกูขึ้นและลง บางทีเธออาจจะคำนวณว่าเราจะมีบทบาทอะไรหลังจากเข้าร่วม
ในกรณีของปาร์คด็อกกูที่ถือดาบและโล่ เขาที่มีร่างกายใหญ่โตคงผ่านทันที
สำหรับจองฮายันที่เดินกะโผลกกะเผลกหรือผมผู้สังเวชที่สนับสนุนเธอก็น่าจะเป็นสิ่งที่ล้มเหลว
แต่มันตลกดีที่เธอคิดกับปาร์คด็อกกูอย่างนั้น
“พวกคุณเจอมอนสเตอร์ระหว่างทางมาที่นี่เหรอคะ?”
“ใช่ ไม่เพียงแต่ผมจะพบพวกมัน แต่ผมยังฆ่ามอนสเตอร์ไปแล้วหลายตัว”
“โอ้ …คุณไม่กลัวเหรอ?”
นั่นเป็นการแสดงออกโดยเจตนา
“อืม แน่นอนว่าผมกลัว แต่ถ้าไม่ใช่เพราะพี่ ผมคงไม่อยู่ที่นี่ในตอนนี้”
ในขณะที่ปาร์คด็อกกูพูดคำที่ไร้ประโยชน์เหล่านั้น การจ้องมองของลีจีฮเยก็เปลี่ยนไป
ผมไม่รู้ว่าเธอเป็นคนประเภทเดียวกับผมหรือเปล่า แต่ผมเห็นว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่ตอนนี้
” อา ดังนั้นคุณจึงต่อสู้ร่วมกับคุณกียอง”
“แน่นอนว่าเราสู้ไปด้วยกัน! ทุกครั้งที่พี่แทงหอก มอนสเตอร์ตัวหนึ่งจะล้มลง”
‘หุบปากซะเจ้าอ้วน…’
ผมอยากจะปิดปากของปาร์คด็อกกู
เขาคงคิดจะทำให้ผมดูน่าประทับใจมากขึ้นด้วยวิธีนี้ แต่สำหรับผมแล้วมันเป็นการพูดมากเกินไป
ถึงผมจะไม่ต้องกังวลว่าจะถูกเขาแทงจากข้างหลัง แต่มันก็น่าอายสำหรับผม
ลีจีฮเยคงกำลังแก้ไขการประเมินสำหรับผม
ในฐานะพี่ชายของปาร์คด็อกกู ตอนนี้ผมมีความสำคัญมากกว่า
” อ๋อ ขอบคุณมากค่ะ ฉันดีใจมากที่ที่พักพิงของเราจะปลอดภัยขึ้นมาก”
น้ำเสียงของเธอมีความคาดหวังที่เพิ่มขึ้นเล็กน้อย
อย่างไรก็ตามผมไม่ได้รู้สึกดีกับมัน ตอนนี้ผู้รอดชีวิตคนอื่น ๆ ก็จ้องมาที่เราเช่นกัน
ผมตรวจดูทั้งหมดด้วยดวงตาแห่งจิตใจ แต่ไม่มีใครพิเศษในมุมมองของผม
จากสิ่งนี้ ผมสามารถระบุได้ว่าพวกนั้นจ้องมองเราด้วยอารมณ์แบบไหน
‘โล่งอก’
ทุกคนต่างโล่งใจ การปรากฏตัวของชายสองคนที่ถือหอก ดาบและโล่ทำให้พวกเขาถอนหายใจอย่างโล่งอก
” เฮ้อ…”
ผมคาดหวังอะไรแบบนี้ แต่การได้เห็นมันด้วยตาตัวเองทำให้ผมถอนหายใจ
คิมฮยอนซึงทำให้ที่นี่ปลอดภัยมาก
แต่สำหรับพวกเขา มันไม่ใช่สำหรับเรา
