Regressor Instruction Manual – ตอนที่ 74 ระลึกถึงอดีต

ตอนที่ 74 ระลึกถึงอดีต
 
เป็นไปไม่ได้เลยที่จะทราบอย่างแน่ชัดว่าทําไมสงครามจึงปะทุขึ้นในอดีต หรือถ้าพูดให้ชัดเจนคืออนาคตที่ยังไม่เกิดขึ้นในไทม์ไลน์นี้
 
ตอนนี้ผมอยู่ห่างจากจุดศูนย์กลางของทวีป เหตุการณ์ดังกล่าวยังไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งในความคาดหวังของผม
 
นอกจากนี้ยังมีปัญหาต่างๆ เกี่ยวกับการสอนและแม้แต่กับอุดมการณ์อื่นๆ ที่เกี่ยวข้องกับโลกใบนี้ ในกรณีนั้นคนทั่วไปมักจะตั้งหน้าตั้งตารอผลลัพธ์มากกว่าเหตุผลเบื้องหลัง การกระทําดังกล่าวความขัดแย้งเล็ก ๆ ที่สะสมมาหลาย ปีได้จุดชนวนให้เกิดสงครามปกคลุมทั่วทั้งทวีป
 
หลายกลุ่มเริ่มหันหน้าเข้าหากัน โดยละทิ้งศรัทธาหรือความเชื่อของตน พวกเขาเริ่มมุ่งความสนใจไปที่การทําลายล้างผู้ที่เชื่อว่าเป็นศัตรูเท่านั้น ความอาฆาตของพวกเขาก่อให้เกิดความแค้น ความโลภของพวกเขาทําให้เกิดความโกรธ และความพยายามในการแก้แค้นที่มุ่งเน้นไปที่ความเกลียดชัง
 
นี่คือสงครามระหว่างชาวโลกกับชาวอะบอริจิน – การต่อสู้ระหว่างผู้มาใหม่และชาวพื้นเมือง
 
ผู้คนหมกมุ่นอยู่กับสงครามและทุกอย่างที่ทําได้ เพื่อจับอีกฝ่ายให้กลายเป็นทาสหรือสังหารศัตรู
 
ไม่ใช่เรื่องยากเลยที่จะเห็นความขัดแย้งเช่นนี้ทุกที่ที่ผมผ่านไป แต่มันก็เหมือนกับว่าไม่มีใครอยากพูดกับแมลงสาบในห้อง ผมเองก็แสร้งทําเป็นไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ เป็นผลให้ความไม่ไว้วางใจเพิ่มขึ้นและเป็นไปไม่ได้ที่จะหาเหตุผลที่มั่นคงในการสร้างสัญญาพันธมิตรหรือแม้แต่การตกลง
 
เนื่องจากเหตุการณ์ดังกล่าว ในที่สุดอาร์คเมจผู้เป็นที่อิจฉาของทุกคนก็แขวนคอตาย ชาแมนญี่ปุ่นถูกเชือดควีนเมอร์เซนนารีถูกคุกคามชีวิตของเธอเป็นประจํา คนที่พวกเขาเรียกครอบครัวหรือแม้แต่ผู้ที่อยู่ในกลุ่มต่างก็เสียชีวิต
 
หลายคนที่ถูกเรียกว่าผู้กล้าถูกฆ่าหรือถูกทําลาย
 
ดาบศักดิ์สิทธิ์ของนักรบที่ถูกเลือกก็สูญเสียความสดใสไปเช่นกัน
 
เมื่อเวลาผ่านไปในที่สุดพันธมิตรก็สลายตัวลง ส่วนแรกของสงครามที่ไร้ความหมายนี้จบลงด้วยการบาดเจ็บล้มตายนับไม่ถ้วน
 
กรรมตามสนองเพื่อทวงหนี้ นี่เป็นความผิดของมนุษยชาติทั้งหมด
 
“ สงครามแตกต่างจากการสู้รบ”
 
” อะไรนะ”
 
“ พูดตามตรง ฉันยอมรับว่านายแข็งแกร่งจนถึงจุดที่ฉัน หรือคนที่อยู่ภายใต้ไม่สามารถเอาชนะนายได้ ไม่ว่าสิ่งนี้จะน่ารําคาญแค่ไหน แต่ความจริงนี้ก็ไม่อาจปฏิเสธ”
 
“ แต่แกเป็นมนุษย์”
 
“ ใช่ ฉันยังเป็นมนุษย์ ฉันคิดว่าจะจํามันไม่ได้เพราะหน้ากาก แต่ฉันได้ยินมาว่าอัจฉริยะที่ทุกคนยกย่องก็ไม่ได้แตกต่างเช่นกัน ฉันได้ยินมาว่านายได้รับการปกป้องจากเวทมนตร์ แต่คุณภาพของมันไม่ดีนัก”
 
“ มันเป็นแค่ความรู้สึก แต่แกเองก็ต่างไปจากพวกมันนิดหน่อย”
 
“ หี มันยากที่จะบอกว่านี่เป็นการยกย่องหรือดูถูก” 
 
“ ทําไมแกถึงเลือกที่จะยืนเคียงข้างพวกมันล่ะ”
 
“ มันมีเหตุผลสําหรับฉันที่จะเลือกข้างสิ่งที่มีโอกาสประสบความสําเร็จมากกว่า”
 
“ แต่มนุษย์หลายคนเสียชีวิตเพราะมัน!”
 
” ฉันรู้ แต่ยังไงก็ตามการที่มนุษย์ฆ่ากันเองไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่ คนเหล่านี้ต้องการรักษาประชากรให้อยู่ในระดับที่ได้มาตรฐาน พวกเขาเชื่อว่าสิ่งนี้จะเป็นประโยชน์มากกว่าในระยะยาว”
 
“ แกทรยศต่อมนุษยชาติ”
 
“ แต่เห็นได้ชัดว่าฉันไม่ใช่คนเดียวที่ทําแบบนั้นนายก็รู้”
 
“ แกไม่มีความสํานึกผิดเลยเหรอ?”
 
” ฉันไม่รู้ หัวใจของฉันปวดร้าวเมื่อต้องฆ่าผู้คน มันเจ็บปวดมากเมื่อต้องฆ่าวิซาร์ดน้อยน่ารักที่รักฉัน จบชีวิตของเด็กสาวไร้เดียงสาคนหนึ่งที่รักใครบางคนที่เธอบังเอิญพบเจอ ฉันไม่เคยคิดเกี่ยวกับการจบชีวิตของตัวเอง ทําไมฉันต้องทําแบบนั้นล่ะ? มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ฉันอยากทํา ฉันเดาว่าตัวเองไม่สามารถยอมรับความผิดนี้ได้”
 
*แก…”
 
“ มันเจ็บปวดแม้กระทั่งตอนที่ฉันเฝ้าดูราชินีแห่งจักรวรรดิฆ่าคนที่เธอรัก อย่างไรก็ตามหัวใจฉันสลายมากขึ้น เมื่อเห็นนักรบที่ต้องเฝ้ามองคนที่รักตาย ดูเหมือนเขาจะคิดว่านายทรยศเขา แต่อย่าเข้าใจฉันผิดล่ะ”
 
“ แก…แกเป็นใคร? แกกําลังพูดถึงอะไรกันแน่?”
 
“ นายไม่จําเป็นต้องรู้เรื่องนั้นหรอก ฉันไม่คิดว่านายจะตอบสนองอย่างหลงใหล แต่ฉันเดาว่ามันต่างออกไปสําหรับคนที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการเสียชีวิตของคนเหล่านี้” 
 
“ นายไม่สามารถยืนยันได้ว่าตัวเองเป็นคนดี คิมฮยอนซึง
 
” แก…”
 
“ ฉันถามว่าแกเป็นใคร?”
 
“ ฉันบอกแล้วว่านายไม่จําเป็นต้องรู้ แม้ว่าฉันจะบอกนายไป นายก็จําไม่ได้อยู่ดี สิ่งที่สําคัญในตอนนี้คือนายต้องอยู่รอด”
 
“ฆ่า”
 
“ หยุดเสแสร้งทําตัวเป็นขุนนางขยะ นายไม่มีทางเลือก แน่นอนฉันรู้ว่ามันจะยากสําหรับตัวเอง ลองทําแบบนี้สิ คิมฮยอนซึง ฉันก็ไม่ใช่คนเลวเช่นกัน ดังนั้นฉันจะหาวิธีให้นายคลายความรู้สึกผิดดีไหม? ฆ่าไอ้สารเลวที่เปิดปากข้างๆ มิฉะนั้นคนที่รักของนายจะต้องตาย นายคิดว่าฉันไม่รู้จริงๆเหรอ? ตลกชะมัด พวกแกสองคนทําเสร็จแล้วใช่ไหม?”
 
“ แกไอ้สารเลว..”
 
“ ให้ฉันพูดอีกครั้ง นายไม่มีทางเลือก หากนายปฏิเสธ เธอจะถูกส่งต่อไปหากลุ่มคนนิสัยเสียที่ยินดีจะใช้เวลาที่เหลือตลอดทั้งวัน เพลิดเพลินไปกับสิ่งที่เธอนําเสนอ นายควรเลือกก่อนที่ความอดทนของฉันจะหมดลง และนายก็รู้ว่าฉันรักษาสัญญา ฉันเป็นคนพูดเอง ไม่เหมือนคนอื่นที่นี่
 
“ เลือกสิ!”
 
“ ดูสิ ฉันบอกว่าจะทํา แน่นอนว่าฉันจะรักษาสัญญา ฉันจะปล่อยให้เธอมีชีวิตอยู่และฉันจะปล่อยผู้หญิงคนนั้นไป การฆ่าเธอตอนนี้มันสิ้นเปลืองไปหน่อย อย่างไรก็ตามเธอตายที่นี่ไม่ได้ ฉันจะพูดคุยกับผู้บังคับบัญชาของตัวเองเกี่ยวกับมัน ฉันจะกลับล่ะ เพื่อที่เราจะได้คุยกันต่อไป เพื่อนสุดที่รักของฉัน”
 
“ เก่งมากคิมฮยอนซึง ฉันไม่รู้จะพูดอะไรจริง ๆ .. ฉันเดาว่าจะได้พบนายในภายหลัง”
 
ควอซซิก!
 
“อา!”
 
ทันใดนั้นตาของผมก็เปิดขึ้น ร่างกายของผมเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ
 
ระหว่างที่หอบหายใจอย่างหนัก ผมก็พยายามจําแผนผังของเพดาน ค่อยๆ พยายามอย่างเต็มที่เพื่อประเมินสภาพแวดล้อมที่เหลือของผม
 
“ผมกลับมาแล้ว … หรือผม?”
 
เป็นคําถามที่ผมถามตัวเองวันละหลายครั้ง
 
นี่ไม่ใช่สถานที่ที่ผมเคยอยู่มาก่อน นี่คือห้องของผมในบลูกิลด์ ผมเห็นดาบที่แขวนอยู่บนด้านหนึ่งของผนัง ดาบหน้าตาคล้ายกันวางอยู่บนโต๊ะใกล้ๆ
 
เมื่อพิจารณาจากการตกแต่งภายในที่เรียบง่าย ผมสามารถยืนยันได้ว่านี่คือห้องของตัวเอง ผมไม่สามารถได้กลิ่นเลือดจากร่างกายเหมือนในฝันอีกต่อไป
 
แทนที่จะเป็นเสียงกรีดร้องที่ห่อหุ้มความรู้สึก สิ่งที่ผมได้ยินตอนนี้คือเสียงนกร้องเจื้อยแจ้วซึ่งเป็นสัญญาณการเริ่มต้นเช้าวันใหม่ แทนที่จะสัมผัสได้ถึงเวทมนตร์อันมืดมิดที่เป็นลางร้าย ผมรู้สึกได้ถึงแสงแดดอบอุ่นที่เย็นสบาย สาดส่องลงมาจากรอยแยกภายใต้หน้าต่าง
 
เป็นเวลานานมากแล้วที่ผมฝันถึงอดีตครั้งสุดท้าย
 
ผมยังคงรู้สึกได้ถึงอารมณ์ไม่พึงประสงค์ที่เกิดขึ้น ขณะที่ผมแทงมีดลงไปในหน้าอกของเพื่อนร่วมงานที่กําลังจะตาย แม้แต่บรรยากาศและการสนทนาที่เกิดขึ้นภายในความฝันก็ทําให้ผมรู้สึกมืดมน
 
ไม่น่าแปลกเลยที่ผมรู้สึกสกปรก ร่างกายของผมเต็มไปด้วยพลังและปล่อยการป้องกันที่แข็งแกร่งโดยไม่รู้ตัว การหายใจของผมเร็วขึ้นและหัวของผมเจ็บปวด ความคิดมากมาคอยวนเวียนอยู่ในหัว ขณะที่ผมพยายามสงบสติอารมณ์
 
อย่างไรก็ตามเมื่อความทรงจําในอดีตเริ่มปรากฏให้เห็น ผมก็หยุดเหงื่อที่ไหล เพื่อหาจุดสมดุล
 
“ ฮะฮะ..” ผมพบว่ากําลังกุมร่างกายที่สั่นเทาของตัวเอง
 
มันต่างออกไปแล้ว …
 
แน่นอนว่าตอนนี้มันต่างออกไป
 
ผมป้องกันอุบัติเหตุไม่ให้เกิดขึ้นในดันเจี้ยนฝึกสอนและช่วยชีวิตผู้คนได้มากมาย
 
มันต่างไปแล้ว
 
ผมแก้ไขข้อผิดพลาดครั้งก่อนหน้าให้ได้มากที่สุด ผมได้ชดใช้ความผิดพลาดของตัวเองแล้ว
 
“ สิ่งนี้แตกต่างออกไป มันไม่เหมือนครั้งก่อน”
 
ผมพบจองฮายันตั้งแต่เริ่มและได้คิมเยริมาเข้าร่วมทีม การสามารถฆ่าจองจินโฮในดันเจี้ยนฝึกสอนก็ถือเป็นความสําเร็จอันยิ่งใหญ่
 
แน่นอนว่าผมยังคงต้องพบเจอผู้คนมากมายและมีงานที่ต้องทํามากกว่านี้ แต่ผมก็รู้สึกว่าตัวเองทําได้ดีมาก
 
ตอนนี้มันแตกต่างออกไป การพูดเพียงว่าสถานการณ์ในปัจจุบันดีขึ้นนั้นยังไม่เพียงพอ
 
โลกที่ผมอยู่ตอนนี้เปลี่ยนไปอย่างแน่นอน อย่างไรก็ตาม มันไม่ได้มาจากการกระทําของตัวผม มีคนอื่นที่รับผิดชอบต่อเรื่องนี้ลียอง :
 
ผมไม่ได้สังเกตเห็นทั้งปาร์คด็อกกูและลีกียองในครั้งแรก พวกเขามีพรสวรรค์ที่ผมไม่รู้ว่ากําลังมองหาด็อกกูเป็นคนที่มุ่งเน้นไปที่การฝึกฝนตัวเองอย่างสุดกําลังและกียองต้องรับผิดชอบต่อการจัดการทุกรายละเอียดเล็กๆน้อยๆของปาร์ตี้ มันยากที่จะเชื่อว่าอัลเคมิสท์จะมีค่ามากขนาดนี้ แต่มูลค่าที่แท้จริงของลีกยองนั้นเหนือกว่าสิ่งที่คนส่วนใหญ่คาดหวังให้เขาเป็น
 
“เขาเป็นคนที่มีความสามารถ…
 
ไม่สิ แค่เรียกเขาว่ามีความสามารถยังไม่เพียงพอ เขาเป็นคนประเภทที่สามารถสร้างปาฏิหาริย์ได้ แม้ในขณะที่เขาเป็นเพียงผู้สัญจรผ่านไปมาในสถานการณ์ส่วนใหญ่ เขาลาก ให้สมาชิกบลูกิลด์เข้ามาเล่นอยู่ในเกมและยังสามารถทําข้อตกลงกับเรดเมอร์เซนนารีควีน นอกจากนี้เขายังประสบความสําเร็จในการรับสมัครชันฮียอง ซึ่งมีความสามารถโดดเด่นเข้ามา
 
ผมรู้สึกเหมือนว่าเขามีส่วนร่วมกับปาร์ตี้มากกว่าสิ่งที่ผมทํา
 
แต่นั่นไม่ใช่ทุกสิ่งที่เขาทําให้เราด้วยซ้ํา
 
เขายังต้องรับผิดชอบในการสร้างพันธมิตรระหว่างแบล็คสวอนและเรดเมอร์เซนนารี ซึ่งเป็นพันธมิตรที่แทบจะเป็นไปไม่ได้ หากเขาไม่ได้จุดประกายให้เกิดการเปลี่ยนแปลง 
 
“อนาคตกําลังเปลี่ยนไป
 
ผมสามารถพูดได้ว่ามันเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น สงครามที่เกิดขึ้นในอดีตได้คร่าชีวิตผู้คนที่มีความสามารถมากมาย
 
ในตอนแรกทหารที่ไม่ได้อยู่ในการสู้รบจํานวนมากตกอยู่ในการแย่งชิงอํานาจ โดยไม่คํานึงถึงความตั้งใจ เป็นเรื่องธรรมดาที่เราจะวางรากฐานให้คนเหล่านี้เติบโต มากกว่าที่จะให้พวกเขาต้องทนทุกข์ทรมานกับทุกสิ่งอีกครั้งในไทม์ไลน์นี้
 
ผมมรู้ว่าจะมีการเปลี่ยนแปลงในเชิงบวก แต่ผมไม่คาดคิดว่ามันจะมาถึงในระดับนี้
 
พวกเขาเรียกสิ่งนี้ว่าบัตเตอร์ฟลายเอฟเฟค ซึ่งการกระพือปีกจากผีเสื้อเพียงครั้งเดียวก็อาจทําให้เกิดพายุไต้ฝุ่น
 
ตัวผมเองก็แทบไม่อยากเชื่อเลย มิตรภาพเล็กๆที่ผมก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆ กลายเป็นส่วนรับผิดชอบในการเปลี่ยนแปลงลินเดลให้ดีขึ้น
 
แน่นอน ผมรู้ด้วยว่าการเปลี่ยนอนาคตมากไปไม่ใช่เรื่องดี แต่มันจะไม่มีอะไรผิดพลาดได้ใช่มั้ย?
 
“ยังไงผมก็ต้องทํา
 
ตอนนี้เป็นเวลาที่ผมจะเพิ่มความแข็งแกร่งและทําให้แน่ใจว่าตัวเองทํางานได้ถูกต้อง 
 
ขณะที่ผมกําลังคิดถึงสิ่งเหล่านั้นอยู่ ก็มีเสียงดังจากนอกห้อง
 
“ ด็อกกู?”
 
“ ถึงเวลากินทานข้าวเช้าแล้ว ทุกคนกําลังรออยู่นะ”
 
“ ขอโทษทีฉันกําลังจะออกไปเร็วๆนี้”
 
“ การที่คุณนอนเร็วและยังตื่นสาย มันดูแปลกไม่ใช่เหรอ?”
 
“ ฉันว่านายพูดได้นะ”
 
“ คุณฝันร้ายใช่ไหม?”
 
“ โอ้ ผมแค่ล้อเล่นนะ ทุกคนรออยู่ รีบลงมาเร็ว” 
 
“ ขอบคุณที่บอกฉัน”
 
แม้ความวิตกกังวลที่ไม่อาจอธิบายได้จะเพิ่มสูงขึ้น แต่ผมก็รู้ว่าสามารถเปลี่ยนแปลงสิ่งที่จะเกิดขึ้นในไทม์ไลน์นี้ ผมต้องการชีวิตที่ปราศจากความเสียใจ ผมต้องการชดใช้ความผิดทั้งหมดของตัวเอง
 
มันจะต่างออกไป
 
ผมสามารถเปลี่ยนแปลงอนาคตได้
 
นั่นคือเหตุผลทั้งหมดว่าทําไมผมถึงกลับมาที่นี่
 
“ ยกโทษให้ด้วยที่ผมมาสาย”
 
“ ไม่เป็นไรหรอกฮยอนซึ่ง”
 
“ จากนั้นให้ผมอธิบายทิศทางที่เราจะควรดําเนินไปในอนาคต”
 
“ โอ้ แน่นอน”
 
“ กินต่อไปเถอะ ผมอยากให้ทุกคนสบายใจกับสิ่งที่กําลังจะอธิบาย”
 
” ขอบคุณ”
 
“ เราต้องให้ความสําคัญกับข้อมูลจําเพาะค่าสถานะและการเปลี่ยนแปลงอาชีพ”
 
“ คุณหมายความว่าเราต้องได้รับอาชีพใหม่ใช่ไหม?”
 
“ ถูกต้อง”