Regressor Instruction Manual – ตอนที่ 77 อาชีพที่สาม (3)

 
ตอนที่ 77 อาชีพที่สาม (3)
 
ชั้นสองของกิลด์เฮาส์ที่มักจะมีคนพลุกพล่านตอนนี้เงียบลงอย่างแปลกประหลาด ผมไม่ค่อยชินกับความรู้สึกแบบนี้เท่าไหร่
 
“มันไม่ใช่เรื่องเลวร้าย”
 
แม้ว่าเพื่อนสมาชิกของผมจะเพิ่งจากไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา แต่ผมไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะรู้สึกแบบนี้ แน่นอนว่าผมรู้สึกเหงา แต่นี่เป็นปฏิกิริยาตามธรรมชาติที่มาจากสภาพแวดล้อมที่เปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหัน
 
พูดตามตรง ผมรู้สึกมีความสุขนิดหน่อย ปฏิเสธไม่ได้เลยว่ามีความรู้สึกไม่สบายแปลก ๆ นี้มาพร้อมกับการมีสมาชิกอยู่ด้วย
 
เวลาส่วนตัวของผมถูกลดทอนให้สั้นลงเสมอ เพราะการทําร้ายจิตใจของจองฮายัน การมาเยือนที่แปลกประหลาดของปาร์คด็อกกูและงานอาสาสมัครอย่างต่อเนื่องของซันฮียอง ในตอนนั้นผมรู้สึกขอบคุณที่คิมเยริไม่ได้พูดมาก ถ้าเธอทําตัวแบบนั้นอีกคน ผมคงมีความเป็นส่วนตัวเป็นศูนย์
 
ผมต้องทํางานพื้นฐานทั้งหมดด้วยตัวเองในขณะนี้ แต่มันก็รู้สึกเหมือนเป็นการพักผ่อนในเวลาเดียวกัน
 
“อย่างไรก็ตาม ความจริงที่ว่าเราอยู่ในช่วงเวลาเร่งด่วนยังคงมีความรีบเร่งประเภทอื่นอยู่”
 
เพื่อให้ได้อาชีพที่สามและค่าสถานะที่คิมฮยอนซึ่งต้องการ ผมจะต้องรีบดําเนินการอย่างรวดเร็ว ผมไม่รู้ว่าต้องใช้อะไรบ้างในการจุดประกายการเติบโตของผม แต่อย่างน้อยผมก็มีความคิดบางอย่าง
 
ในความเป็นจริงผมพบว่ามันยากที่จะเชื่อว่าผมอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลําบาก
 
ผมมีอุปกรณ์เล่นแร่แปรธาตุระดับฮีโร่ ตัวเร่งปฏิกิริยา วัสดุมากมายและการเติบโตในที่สุดของผมก็ได้รับการยืนยันแล้ว
 
ค่าสถานะด้านสติปัญญาของผมไม่มีปัญหาเลย แต่ตอนนี้ปัญหาของผมอยู่ที่การเพิ่มค่าสถานะอื่น ๆ ทั้งหมด ซึ่งดูเหมือนจะเป็นความสําเร็จที่เป็นไปไม่ได้
 
นี่คือสาเหตุที่อาชีพที่สามของผมสําคัญ
 
ผมไม่ได้คิดที่จะทํางานประเภทนักสู้สําหรับอาชีพต่อไป แต่ดูเหมือนว่าการเติบโตของปาร์ตี้ด้วยอาชีพที่ขึ้นอยู่กับความฉลาดเพียงอย่างเดียวเป็นเรื่องยากที่จะทํา
 
เมื่อเราเติบโตขึ้นเรื่อย ๆ ผมก็ต้องหาวิธีอื่นในการขยายขอบเขต จะต้องมีคําตอบสําหรับปัญหาปัจจุบันของผม ผมต้องหาวิธีที่จะได้อาชีพประเภทการต่อสู้ โดยไม่สูญเสียตัวตนในฐานะอัลเคมิสท์
 
“อย่างแรกเลย โฮมุนครูส..”
 
อันที่จริงสิ่งนี้จะนําผมไปสู่โอกาสอื่น ๆ ด้วย ความสามารถในการจัดการกับสิ่งมีชีวิตที่ผมสามารถถือว่าเป็นสัตว์เลี้ยง โดยไม่ต้องใช้เวทมนตร์จะเป็นประโยชน์อย่างมากในตอนนั้น
 
ในความเป็นจริงบทนําเรื่องการเล่นแร่แปรธาตุของเรมัสทัคเกอร์จัดการกับโฮมุนครุสได้อย่างลึกซึ้ง
 
[โฮมุนครุสหมายถึงสิ่งมีชีวิตที่สร้างขึ้นโดยไม่จําเป็นต้องมีครรภ์มารดา เนื่องจากแต่ละที่มีการตีความที่แตกต่างกันในเรื่องนี้ อย่างน้อยฉันจะกําหนด โฮมุนครุส ว่าเป็นการสร้างสรรค์ที่ไม่เหมือนใคร
 
แน่นอน ไม่ได้หมายความว่ามันจะเหมือนกับคิเมร่า ซึ่งแตกต่างจากคิเมร่าที่สร้างบางสิ่งจากแนวคิดของโฮมุนครุสที่อัลเคมิสท์ของเราเกี่ยวข้อง คือ แนวคิดในการสร้างบางสิ่งขึ้นมาจากความว่างเปล่า]
 
พูดง่าย ๆ ก็คือโฮมุนคูลัสคือการสร้างสิ่งชีวิตเทียม 
 
แน่นอนว่าไม่มีใครรู้ว่าหน้าตามันเป็นอย่างไรหรือจะสร้างอย่างไง แม้แต่หนังสือของทัคเกอร์ก็ไม่มีอะไรนอกจากทฤษฎีเกี่ยวกับเรื่องนี้
 
แม้ว่าคิเมร่าจะได้รับการอธิบายโดยละเอียดในเชิงเปรียบเทียบ แต่คิเมร่าซึ่งเป็นแนวคิดที่จัดการกับยีนและโฮมุนครุสซึ่งเป็นสิ่งมีชีวิตที่ถูกสร้างขึ้น โดยคุณสมบัติที่แตกต่างกัน
 
บางที่สําหรับทุกเกอร์ โฮมุนครุสเป็นดินแดนที่ไม่มีใครสังเกตเห็น
 
ไม่ ถ้าเขาไม่สามารถสร้างชีวิตใหม่ได้จริง เขาก็คงไม่ได้พูดถึงความเป็นไปได้ของมันตั้งแต่แรก บางทีอาจมีคนคิดว่านี่เป็นแนวคิดศักดิ์สิทธิ์
 
“ทางเลือกที่สองคือการสร้างยา ..”
 
ถ้ามีใครถามผมว่าจะเริ่มใช้ยาเพื่อฝึกฝนความสามารถในการต่อสู้ของตัวเองได้ไหม ผมคงส่ายหัว นี่เป็นเพียงทฤษฎีของผมเท่านั้น
 
“คุณใส่เวทมนตร์ลงในยาได้ไหม?”
 
หลักการของเวทมนตร์ในทวีปนี้สามารถอธิบายได้สั้น ๆ หนึ่งต้องสร้างหอคอยและร่ายเวทมนตร์ที่จะทําให้มันกลายเป็นจริง คาถาที่เสร็จสมบูรณ์จะอยู่ภายในจิตใจของผู้ร่าย และมีเพียงผู้ใช้เท่านั้นที่สามารถกระตุ้นมันได้
 
เป็นไปได้ไหมที่จะใส่เวทมนตร์ลงไปในยาหรือไอเทม โดยไม่ใช่บนร่างกายของคุณ?
 
ท้ายที่สุดนี้เป็นเพียงการทดลอง ผมรู้ว่ามีไอเทมบางอย่างที่มีเวทมนตร์ อย่างไรก็ตามสิ่งของประเภทนี้จะไม่ใช่สิ่งที่มนุษย์สร้างขึ้น มันจะเป็นผลิตภัณฑ์สําเร็จรูปอยู่แล้ว
 
ในความเป็นจริง วิชาร์ดบางคนใช้เวทมนตร์เสริมเสน่ห์ให้กับไอเทมที่เลือก แต่เอฟเฟคนั้นพิสูจน์แล้วว่าไม่มีประสิทธิภาพมากพอ การศึกษานี้หยุดลง เนื่องจากค่าใช้จ่ายที่สูงกว่าผลลัพธ์
 
หากอัลเคมิสท์สามารถใช้เวทมนตร์เล่นแร่แปรธาตุเพื่อบรรจุเวทมนตร์ที่ใช้แล้วทิ้งด้วยความดื้อรั้น เขาหรือเธอก็จะได้รับผลการค้าที่ดีเช่นกัน
 
“อันที่สามเป็นไปสําหรับตัวเลือกคิเมร่า”
 
การสร้างสัตว์เลี้ยงโดยการจัดการกับเซลล์หรือยืนนั้นเป็นไปได้สูง อันที่จริงผมคิดว่านี่จะเป็นวิธีที่ง่ายที่สุด มอนสเตอร์ก็เป็นเป้าหมายที่น่าสนใจ
 
พูดง่าย ๆ ก็คือการผลิตคิเมร่านั้นค่อนข้างง่าย
 
มอนสเตอร์บางตัวมียีนที่คล้ายคลึงกันมาก และแม้ว่าพวกมันจะผ่านการทดลองที่มีการปรับแต่ง แต่พวกมันยังคงมีชีวิตรอด
 
อย่างไรก็ตามอาชีพนี้ไม่สามารถทําได้ด้วยเวทมนตร์ของอัลเคมิสท์ แต่เป็นของเวทมนตร์
 
ปัญหาของแผนนี้คือผมจะไม่สามารถควบคุมคิเมร่า โดยใช้เวทมนตร์ของตัวเอง
 
แน่นอนว่าผมสามารถพบสิ่งมีชีวิตที่ยังแทบไม่เติบโตและพยายามที่จะเลี้ยงดูมัน แต่ในท้ายที่สุดผมก็ไม่สามารถรับประกันได้ว่า นี่จะเป็นเป้าหมายที่ประสบความสําเร็จ
 
ผมยังไม่อยากโดนคิเมร่าของตัวเองกิน
 
“นอกจากนี้..”
 
มีหลายเส้นทางที่ผมสามารถทําได้ อย่างไรก็ตามผมต้องจําไว้ว่านี่เป็นการอยู่รอดสําหรับผม
 
แม้ความเสี่ยงจะสูง แต่ผมก็คิดที่จะทดลองกับร่างกายของตัวเองและผมก็คิดหาวิธีที่จะสร้างศิลาปราชญ์ด้วย อย่างไรก็ตามผมไม่คิดว่าสิ่งเหล่านี้จะทํางานได้ดี
 
ถึงเวลาที่ต้องเลื่อนกิจกรรมอื่น ๆ ทั้งหมดออกไปและหาทางจุดประกายการเติบโตของผม
 
แน่นอนว่าทั้งหมดนี้ไม่สามารถทําได้ในช่วงเวลาอันสั้น ๆ ผมไม่อยากเสียเวลากับการทดลองที่ล้มเหลว ผมต้องเคลื่อนไหวอย่างมีประสิทธิภาพที่สุด
 
“บางที่ผมควรขอความช่วยเหลือ”
 
นี่ไม่ใช่ความคิดที่ไม่ดี เป็นเรื่องธรรมดาที่จะค้นคว้าหรือขอความช่วยเหลือ หากมีคําถามที่คุณไม่สามารถตอบได้ด้วยตัวเอง
 
เวทมนตร์และการเล่นแร่แปรธาตุเป็นสองสาขาที่แตกต่าง แต่ทั้งหมดมาจากรากฐานเดียวกัน มันก็เหมือนกับสําหรับอาชีพอื่น ๆ
 
ด้วยสิ่งเหล่านี้ มันจะดีที่สุด ถ้าผมสามารถขอความช่วยเหลือจากผู้ใช้เวทมนตร์ที่มีประสบการณ์
 
“กิลด์เมจิคเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดไม่ใช่เหรอ?”
 
ผมรู้สึกเหมือนว่าพวกเขาจะกลายจะเป็นคนงานที่ซื่อสัตย์ภายในห้องทดลองของผมได้ ถ้าพวกเขาสนใจศิลาปราชญ์จริงๆ
 
ในที่สุดผมก็รู้สึกว่าตัวเองเข้ามาในร้านอาหารด้วยความคิดที่ยุ่งเหยิง
 
“วันนี้คุณกินข้าวคนเดียวเหรอคะ?”
 
“อ๊ะ”
 
เมื่อได้ยินใครพูดมา ผมก็หันไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ดูเด็กกว่าผม
 
“อ๊ะ! ฉันคิดว่านี่เป็นครั้งแรกที่เราพูดคุยกัน ฉันชื่อฮวังจองยอน ฉันรับผิดชอบต่อปาร์ตี้ที่สองของบลูกิลด์”
 
“ ยินดีที่ได้รู้จักครับ! ผม…”
 
“ฉันรู้ค่ะ คุณเป็นอัลเคมิสท์ ลีกียองจากปาร์ตี้ที่เจ็ด ฉันพูดถูกไหมคะ?”
 
“ครับ”
 
“ การไปเยี่ยมสวนแห่งความหวาดกลัวของคุณเป็นยังไงบ้างคะ?”
 
มันรู้สึกเหมือนเป็นคําถามแบบสุ่ม แต่ในที่สุดผมก็รู้ว่าทําไมเธอจึงถาม
 
“เธอเป็นหนึ่งในผู้ค้นพบมัน”
 
หลังจากค้นพบดันเจี้ยนแล้ว ฮวังจองยอนอาจเป็นหนึ่งในคนที่เลือกจะมอบมันให้แก่เราแทน
 
“ ขอบคุณมากสําหรับโอกาสนั้น ที่นั่นผมมีประสบการณ์อันยอดเยี่ยม”
 
“ อย่างที่ฉันเคยได้ยินมา คุณสังเกตสิ่งต่าง ๆ ได้เร็วมากเลยค่ะ”
 
“ ฮ่า ๆ ผมจะถือว่ามันเป็นคําชม”
 
“แน่นอนค่ะ มันเป็นคําชม อันที่จริงฉันรู้สึกผิดนิดหน่อย คงจะดีไม่น้อยหากคุณได้รับประสบการณ์ที่ดีอย่างแท้จริง ฉันมีเพื่อนจากแบล็คสวอนด้วยที่ต้องการขอโทษคุณ”
 
“อา! ไม่เลย…ผมได้รับคําขอโทษจากพวกเขาแล้วและทุกอย่างก็เป็นไปด้วยดี ผมยังตระหนักถึงข้อบกพร่องของตัวเองในกระบวนการนี้ด้วย”
 
“ อ๊ะ นั่นช่วยปลอบใจฉันมาก นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้คุยกับใครบางคนจากปาร์ตี้ที่เจ็ดและมันก็ดีมาก” ขณะที่ฮวังจองยอนพูด สีหน้าตึงเครียดของเธอก็ผ่อนคลายลง เธอดูดีขึ้นด้วยวิธีนี้
 
ใบหน้าของเธอดูเด็กเล็กน้อย แต่มันทําให้ผมนึกถึงสมัยก่อน
 
“ อันที่จริงฉันรอคอยที่จะได้พูดกับทุกคน แต่ดูเหมือนพวกคุณจะยุ่งมาก”
 
“ อา ผมเข้าใจแล้ว”
 
“ ฉันกําลังรอวันที่พวกเราทุกคนจะได้พบกันอีกครั้ง แต่ทุกอย่างก็วุ่นวายตั้งแต่พวกคุณกลับมา กิลด์ของเราได้รับความสนใจเป็นอย่างมาก”
 
“อา ผมได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนั้น คุณเข้าสู่ดันเจี้ยนระดับฮีโรอิค”
 
” ค่ะ แต่ดูเหมือนว่าคุณจะเจอปัญหามากกว่าเรา”
 
“ อืม..”
 
ฮวังจองยอนดูเหมือนวิชาร์ดสําหรับผม บางทีการทํางานประเภทเดียวกันอาจแจ้งเตือนผมเกี่ยวกับเรื่องนี้ เมื่อพิจารณาถึงความจริงที่ว่าผมกําลังคุยกับผู้สืบทอดอย่างเงียบ ๆ และเจ้าของดันเจี้ยนที่เราดําเนินต่อไป ความเป็นไปได้ใหม่ก็เปิดให้ผม
 
ผมไม่จําเป็นต้องตรวจสอบหน้าต่างสถานะของเธอด้วยซ้ำ ผมรู้ว่าเธอเป็นวิซาร์ดที่มีความสามารถ
 
เธอไม่สนใจที่จะปกปิดความสามารถทางเวทมนตร์และความฉลาดในสายตาเธอ บุคลิกอันผ่อนคลายนี้อาจมาจากความมั่นใจในแง่ของการต่อสู้จริง
 
“หือ … นี่อาจเป็นประโยชน์…”
 
ในตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนไม่จําเป็นต้องขอความช่วยเหลือจากกิลด์เมจิคอีกต่อไป ผมแน่ใจว่าฮวังจองยอนจะไม่รังเกียจ ถ้าผมถามเธอสักสองสามข้อ
 
“มันน่าอายที่จะยอมรับ แต่ช่วงนี้ผมรู้สึกสับสนมาก”
 
“ โอ้ ฉันเข้าใจ พวกเราทุกคนเคยเป็นมาก่อน”
 
“ มีตัวเลือกมากมายให้เลือก แต่ผมไม่รู้จะไปทางไหน…”
 
“ ฉันเข้าใจคุณค่ะ มันเกิดขึ้นกับทุกคนโดยเฉพาะอย่างยิ่งสําหรับคุณกียอง”
 
“ หืม?”
 
“ คุณกําลังกังวลเกี่ยวกับเมอร์เซนนารีควีนและจองฮายันใช่ไหมคะ? หนึ่งคือคนรักของคุณจากบนโลกและอีกคนอาศัยอยู่ที่นี่กับเรา มันคงยากที่จะตัดสินใจ”
 
“…”
 
“ อันที่จริงอาจเป็นเรื่องยากที่จะก้าวข้ามจริยธรรมสมัยใหม่ของการมีคู่ชีวิตเพียงคนเดียว แต่การเลือกทั้งสองอย่างอาจเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดสําหรับคุณ”
 
“…”
 
การแสดงออกของผมเปลี่ยนเป็นความลําบากใจ เห็นได้ชัดว่าเรากําลังคิดในสิ่งที่แตกต่าง เมื่อเห็นสิ่งนี้ฮวังจองยอนก็หัวเราะ
 
“อ๊ะ นั่นไม่ใช่สิ่งที่คุณหมายถึงใช่ไหมคะ?”
 
“ครับ…”
 
“ โอ้ ฉันขอโทษด้วย! คุณมีสีหน้าจริงจังมากจนฉันคิดว่า…”
 
“…”
 
เธอฉายแววเขินอายให้ผม มีบางอย่างไม่ถูกต้อง
 
ผมคิดว่าผมเคยรู้สึกคล้าย ๆ กัน
 
“มันดูเหมือน…”
 
พวกเขาทําให้ผมประทับใจที่เหมือนและแตกต่างกัน อย่างไรก็ตามใบหน้าที่ผมจินตนาการคือหมูที่มีใบหน้าเหมือนโจรและผู้หญิงตรงหน้าผม ก็ดูเหมือนผู้หญิงสมัยใหม่ทั่วไป
 
อย่างไรก็ตามด้วยเหตุผลบางอย่าง ฮวังจองยอนคนนี้ทําให้ผมนึกถึงปาร์คด็อกกู
 
“พวกเขาดูเหมือนกันในแง่หนึ่ง”
 
มีความรู้สึกที่เป็นลางไม่ดีเกิดขึ้น ถ้าผมเข้าไปพัวพันกับเรื่องนี้
 
ในขณะที่ผมกําลังสงสัยว่าตัวเองจะพูดอะไร เธอก็พูดขึ้น
 
“ ดูฉันพูดแบบนั้นสิ ขอโทษค่ะ ฉันเฝ้าดูพวกคุณมานานจนอดไม่ได้ที่จะเถลไถลไปบ้าง”
 
“ อืม…ผมเข้าใจ…”
 
“ ฉันรู้ว่าพวกคุณสองคนสนิทกัน เมื่อใดก็ตามที่ฉันเห็นจองฮายันและลีกียองอยู่ด้วยกัน ฉันมักจะพบว่าตัวเองยิ้มโดยไม่รู้ตัว ฉันคิดว่าจองฮายันชอบคุณกียองจริง ๆ นะคะ ฉันรู้แล้วว่าทําไมคุณถึงสวมเวทมนตร์แบบนั้น”
 
“เวทมนตร์อะไรนะครับ?”
 
“ เวทมนตร์ติดตามตําแหน่ง ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้ควรอยู่ที่นี่กับคุณหรือเปล่า ฉันไม่อยากให้คุณฮายันคิดผิด…”
 
” อะไรนะ?”
 
“ คุณไม่จําเป็นต้องเขินหรอก คุณปล่อยให้เธอร่ายเวทย์ใส่คุณไม่ใช่เหรอคะ? ฉันคิดว่ามันโรแมนติกมาก”
 
“…”
 
“เอ๊ะ คุณไม่รู้เรื่องนี้เหรอคะ?”
 
“…”
 
“ เอ่อ…คุณแกล้งทําเป็นไม่ได้ยินในสิ่งที่ฉันพูดได้ไหมคะ?”
 
ผมพบว่าตัวเองกําลังตกตะลึงกับข้อมูลชิ้นใหม่นี้