ตอนที่ 81 อาชีพที่สาม (7)
“…”
“ คงจะดีไม่น้อย หากคุณสามารถทําตามคําขอของฉันสักครั้ง ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะขอมัน แต่เนื่องจากคุณยืนยันว่า…”
ดูเหมือนผมจะไม่เข้าใจคําขอของเธออย่างแน่นอน
ผมไม่อยากมีส่วนร่วมในการผจญภัยโรแมนติกใด ๆ ที่อาจเกิดขึ้นระหว่างทั้งสองคน อย่างไรก็ตามผมรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องทั่วไปสําหรับผมที่จะสงสัยว่าทําไมเธอถึงต้องการสิ่งนี้
“ ตั้งแต่เมื่อไหร่…?”
“ไม่ใช่เมื่อไหร่คะ…แค่ปาร์คด็อกกูไม่เคยจางหายไปจากความคิดของฉัน…”
เป็นเพราะพวกเขามีลักษณะคล้ายกันหรือเปล่า?
“ ฉันเจอเขาในร้านอาหารครั้งหนึ่ง เขามองฉันอย่างเฉยเมย แต่ดวงตาคู่นั้น…ทําให้ฉันคิดถึงเขามาโดยตลอด”
‘พระเจ้า’
ผมรู้สึกอายนิดหน่อยที่ได้เห็นด้านนี้ของฮวังจองยอน อย่างไรก็ตามเมื่อเธอพูดถึงผู้ชายที่ตัวใหญ่กว่า ดังนั้นผมเดาว่ามันน่าจะเป็นไปได้
โดยพื้นฐานแล้วฮวังจองยอนเป็นผู้หญิงที่สวยมาก เธอมีบรรยากาศที่สามารถทําให้คนคนหนึ่งรู้สึกผ่อนคลาย เพียงแค่อยู่ใกล้ เธอมัดผมไว้ข้างหนึ่งที่ยาวเลยไหล่พร้อมกับรอยยิ้มบาง ๆ ผมรู้สึกเหมือนมีบางอย่างที่แตกต่างเกี่ยวกับเธอ ในเวลาเดียวกันผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่าปาร์คด็อกกใช้เวลาเพียงสิบวินในการขโมยหัวใจผู้หญิงคนนี้
ในขณะเดียวกัน ผมก็ต้องใช้เวลาพอสมควรในการทําให้จองฮายันพัฒนาความรู้สึกที่มีต่อผม มันรู้สึกลําบากที่ต้องยอมรับสิ่งนี้ แต่ผมรู้ว่าต้องยอมรับมัน เมื่อมาถึงจุดห นี้ง
“ ผมจะลองหาทางดู”
“ อา…ฉันคิดว่าเขาเป็นคนดีจริง ๆ และเป็นคนที่ฉันไว้ใจได้ ฉันคิดว่าเราเหมาะสมกันดี คุณไม่คิดอย่างงั้นเหรอคะ? ถ้าคุณสามารถช่วยฉันได้…”
“….”
“ อ๊ะ แต่ฉันกระตือรือร้นที่จะช่วยคุณในการแลกเปลี่ยน! ฉันจะไม่รบกวนเกี่ยวกับการวิจัยของคุณ!”
“ไม่ต้องกังวลครับ ผมเป็นคนที่รักษาคําพูดของตัวเอง อย่างไรก็ตามคุณมีงานต้องทําอีกมาก”
“ขอบคุณค่ะ!”
ด้วยเหตุนี้ ผมจึงได้เป็นผู้ช่วยที่มีความสามารถ
ไม่สําคัญว่าปาร์คด็อกกูและฮวังจองยอนจะกลายเป็นคู่รักกันหรือไม่ แต่ผมคิดว่ามีโอกาสดีที่พวกเขาจะทํามัน ผมรู้ว่าปาร์คด็อกกูจะตอบสนอง หากผมยกย่องเธอต่อหน้า เพราะเขาเชื่อใจผมอย่างสมบูรณ์
เมื่อคํานึงถึงสิ่งนี้ ผมสรุปได้ว่าราคานั้นเหมาะสม ไม่ว่าในกรณีใดผมก็จะไม่สูญเสียอะไรเลยในการพยายามเล่นเกมจับคู่ ถ้าพวกเขาอยู่ด้วยกัน ปาร์คด็อกกูก็คงจะหยุดอยู่รอบ ๆ เวิร์กช็อปและผมก็จะสามารถทํางานวิจัยได้อย่างอิสระ
“ งั้นมาเริ่มกันเลยค่ะคุณหมอ”
“ มาทํากันเถอะครับคุณผู้ช่วย”
ด้วยเหตุนี้เราจึงสามารถทํางานได้อย่างถูกต้อง
เวลาผ่านไปไม่นานนักนับจากนั้น
“คุณพบสิ่งที่มีประโยชน์บ้างไหมคะ?”
“ยังครับ แต่มันไม่ได้หมายความว่าเราทําได้ไม่ดีพอ”
ผมไม่ได้พยายามสร้างสิ่งที่เรียกได้ว่าเป็นการปฏิวัติ ท้ายที่สุดผมใช้วิธีการของจองฮายันในสร้างมันขึ้นมาใหม่ให้เข้ากับลักษณะของผม
ผมต้องการสิ่งนี้เพื่อเพิ่มค่าสถานะและหาอาชีพใหม่ ผมสามารถเพิ่มค่าสถานะของตัวเองได้ในช่วงเวลาเริ่มต้นของการวิจัย แต่ความคืบหน้าเริ่มช้าลง เมื่อเรามาถึงครึ่งหลัง เช่นเดียวกับก่อนหน้านี้ ประสิทธิภาพในการเพิ่มขึ้นของค่าสถานะโดยใช้ตัวเร่งปฏิกิริยาเริ่มลดน้อยลง
“คุณหมายถึงอะไรคะ?”
“ เช่นเดียวกับที่ผมพูดไปครั้งก่อน ผมพยายามดูว่าการเล่นแร่แปรธาตุสามารถบีบอัดและรักษาเวทมนตร์ภายในตัวเร่งปฏิกิริยาได้ไหม และมีวิธีใดในการควบคุมข้อมูล ทางพันธุกรรมด้วยเวทมนตร์ประเภทนี้”
“ อืม ฉันพอจะเข้าใจ…”
“ ลางสังหรณ์ของคุณเกี่ยวกับการสร้างและการออกแบบคาถาดูเหมือนจะถูกต้อง อย่างไรก็ตามนั่นหมายความว่ามันจะยากที่จะได้ผลลัพธ์เดียวกันผ่านการเล่นแร่แปรธาตุ จองฮายันเป็นอัจฉริยะจริง ๆ …”
ในตอนแรกสิ่งที่ผมพบว่าไร้สาระ ในไม่ช้าก็เริ่มสมเหตุสมผล
ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าทําไมจองฮายันถึงถูกเรียกว่าอัจฉริยะ ความคิดของเธอสามารถแตกแขนงไปสู่ทฤษฎีใหม่ ๆ พลังเวทย์ที่เก็บไว้ในตัวเร่งปฏิกิริยาที่เธอต้องการนั้นมีมากมายมหาศาล จนความสามารถของมันสามารถเปิดสาขาใหม่ภายใต้สถาบันเวทมนตร์
‘คาถานี้มีเอกลักษณ์มาก’
วิธีการจัดเรียงเวทมนตร์ ลําดับที่เธอสร้างหอคอยเวทมนตร์และการดําเนินการของเธอล้วนทําในลักษณะที่ซับซ้อน
แตกต่างจากฮวังจองยอน ซึ่งค่าสติปัญญาของเธอช่วยเพิ่มความจําขอตัวเอง ค่าสติปัญญาของจองฮายันมีแนวโน้มที่จะสร้างสรรค์สิ่งใหม่ ๆ และการเพิ่มประสิทธิภาพของการใช้เวทมนตร์
‘เธอเป็นอัจฉริยะ ’
ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าทําไมคิมฮยอนซึงถึงดูหมกมุ่นกับจองฮายัน
ด้วยความคิดนี้ ผมจึงค้นคว้าต่อไป
การดิ้นรนหาคําตอบทําให้ผมนอนไม่หลับ และมีหลายครั้งที่ผมข้ามมื้ออาหาร ฮวังจองยอนก็ทําเช่นเดียวกัน แม้เธอจะไม่ได้ช่วยในด้านอื่น ๆ มากนัก แต่การปรากฏตัวของเธอก็เพียงพอที่จะอธิบายปัญหาบางแง่มุมที่ผมสัมผัส
[ค่าสติปัญญาเพิ่มขึ้น 1 แต้ม]
[ค่าสติปัญญาเพิ่มขึ้น 1 แต้ม]
แม้ว่าความคืบหน้าของผมจะดําเนินไปอย่างช้า ๆ แต่มันรู้สึกดีที่ได้รู้ว่าผมกําลังเดินไปตามทางที่ถูกต้อง
เมื่อถึงเวลาที่ค่าสติปัญญาของผมเกิน 50 ผมก็เริ่ม เข้าใจกลไกของการเพิ่มสติปัญญาว่ามันทํางานยังไง
ประการแรก คือ การได้มาหรือทําความเข้าใจกับความรู้ ใหม่ อย่างที่สองคือการทําสมาธิอย่างลึกซึ้ง การเพิ่มพูนจินตนาการ การทดลอง การประเมินทฤษฎี และการอ่านหนังสืออย่างต่อเนื่อง ทั้งหมดนี้ช่วยเสริมสร้างค่าสติปัญญา
เช่นเดียวกับปาร์คด็อกกูที่เข้ารับเวทเทรนนิ่งอย่างต่อเนื่องเพื่อเพิ่มความแข็งแกร่ง ผมก็เลี้ยงตัวเองด้วยความรู้เพื่อเพิ่มพูนค่าสติปัญญาอย่างต่อเนื่อง
“ มันผ่านมาไม่นานัก หลังฉันนทําความสะอาดห้องขอ งคุณ”
“ โอ้ ช่วยอย่าทําความสะอาดรอบตัวผมด้วยครับ มีข้อมูลมากมายที่ผมยังไม่ได้จัดระเบียบ”
” แน่นอนค่ะ แต่ทําไมคุณไม่นอนให้มากขึ้นล่ะคะ”
“ ไม่ครับ ผมไม่ต้องการตัดความก้าวหน้าของตัวเองลง”
แน่นอน สิ่งที่ฮวังจองยอนพูดมานั้นมีประเด็น ทั้งห้องและพื้นที่ทํางานของผมเริ่มดูเหมือนกองขยะ ข้อมูลทั้งหมดที่ผมจัดระเบียบได้เริ่มกองพะเนิน โดยเหลือพื้นที่ให้เคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อย
การได้เห็นสื่อการเรียนการสอนที่กระจัดกระจายไปทั่วเตียงของผม ดูเหมือนเป็นฉากที่น่าสนใจ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะเป็นเรื่องสนุกการเรียนไปเรื่อย ๆ ยังคงเป็น เรื่องที่น่าเบื่อ
แม้ว่าประตูแห่งโอกาสจะเปิดกว้าง แต่ก็ไม่มีการรับประกันว่าประตูนี้จะเปิดให้ผมตลอดไปและนั่นก็ ทําให้ผมวิตกกังวลมากขึ้น อย่างไรก็ตามผมไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเดินต่อไป
แม้แต่ตอนนี้ ผมยังรู้ว่าเพื่อนสมาชิกในปาร์ตี้ยังพยายามอย่างหนักเพื่อเพิ่มความสามารถ ผมต้องไปให้ทัน ก่อนที่จะถูกทิ้งไว้ข้างหลัง
ในเวลาเดียวกัน ผมรู้ว่าคิมฮยอนซึ่งจะไม่ทอดทิ้งผม แม้จะเกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้นก็ตามนี่คือการผลลัพธ์ สําหรับตัวผมเอง เป็นเรื่องทั่วไปที่ผมจะถูกทิ้งไว้ข้างหลัง หากผมไม่ได้ใช้ความพยายามอย่างเต็มที่ในการปรับปรุงตัว และสักวันคิมฮยอนซึ่งก็นําทางผมไปในทิศทางที่ถูกต้อง – แต่ผมไม่ได้ต้องการเพียงแค่ผลลัพธ์ทั่วไป
ในขณะนี้ผมถูกบังคับให้ยึดติดกับแผนของตัวเอง
“ เฮ้ คุณกียอง คุณใช้เวทมนตร์ของคุณยังไงคะ?”
“อา ต่างคนต่างก็มีวิธีร่ายคาถาที่แตกต่างในกรณีของผม ผมสร้างหอคอยเวทมนตร์ จองฮายันทําในทํานองเดียวกัน ยกเว้นเธอเป็นเหมือนหอสังเกตการณ์ที่หมุนรอบ มันเหมือนกับการรวบรวมชิ้นส่วนที่จําเป็นทั้งหมดและสร้างบางอย่างจากมัน”
“ ฉันพอจะเข้าใจสิ่งที่คุณพูด”
“ จริง ๆ แล้วมันซับซ้อนกว่า เรื่องอื่น ๆ ผมยังไม่รู้มากนัก ดังนั้นผมคิดว่าส่วนที่ยากที่สุดคือการค้นหาพันธุกรรมที่เข้ากันได้”
“ แค่ตีความคําสั่งก็ดูเหมือนจะซับซ้อนแล้ว…มันคงเป็นเรื่องเครียดที่ต้องเปลี่ยนมาใช้วงเวทย์”
“ มันเป็นเพียงการดําเนินการง่าย ๆ จริง ๆ แล้ว สิ่งที่คุณต้องทําคือใช้เวลาให้เกิดประโยชน์อย่างชาญฉลาด”
มันอาจจะดูเหมือนการร่ายมนตร์ง่าย ๆ ของ วงกลมบนพื้นผิว แต่ก็มีความแตกต่าง ผมรู้ว่าตัวเองจะได้รับผลสําเร็จจากการวิจัยนี้ในไม่ช้า แต่ผมก็เริ่มร้อนใจ
หนึ่งเดือนผ่านไปแล้ว แต่คิมฮยอนซึ่งและคนอื่น ๆ ยังไม่กลับมา
‘พวกเขาคงทุกข์ทรมาน …’
บางทีของใช้ที่พวกเขานําติดตัวไปอาจพิสูจน์แล้วว่าไม่ เพียงพอสําหรับการเดินทาง เมื่อรู้สภาพของพวกเขาก่อนที่จะจากไป ผมรู้ว่าพวกเขาต้องเจอกับความยุ่งยากในการจัดระเบียบตัวเอง
จองฮายันจะต้องใช้เวลาทุกคืนพร้อมกับน้ำตาและคิมเยริ ที่อยู่โดยปราศจากคําสั่งของคิมฮยอนซึ่งก็จะยิงธนูไปในทิศทางที่ไม่ถูกต้อง ปาร์คด็อกกูอาจกลับไปเป็นคนขี้ขลาดอีกครั้ง
ในทางกลับกัน ซันฮียองจะเคลื่อนไหวตามปกติ แต่ในขณะที่เธอต้องรับภาระในการเป็นผู้นําปาร์ตี้ทั้งหมดจะรู้สึกพ่ายแพ้ ผมรู้สึกดีขึ้น เมื่อรู้ว่าตัวเองไม่ใช่คนเดียวที่มีช่วงเวลาอันยากลําบาก
เวลาผ่านไปอีกนิด
ณ จุดนี้ ผมได้เริ่มเข้าใจเวทมนตร์ของจองฮายันอย่างช้า ๆ และค่าสติปัญญาของผมก็เกิน 60 ไปแล้ว โดยส่วนตัวผมรู้สึกว่านี่เป็นความสําเร็จที่น่าพึงพอใจ
“ ผลลัพธ์เริ่มแสดงให้เห็นแล้ว”
“ ครับ เรามาถึงในระดับที่เป็นเป้าหมายแล้ว”
“อา ยินดีด้วยค่ะ วันนี้คุณจะหยุดพักสักหน่อยดีไหมคะ?”
“ไม่ครับ มันจะดีกว่าถ้าผมพักผ่อน หลังบรรลุเป้าหมายแล้ว”
หลังจากอุทิศตนเพื่อความก้าวหน้า ผมเริ่มถามตัวเองว่า มันจะไปถึงเป้าหมายได้ยังไงคราวนี้มันไม่ได้เกี่ยวกับความจริงที่ซ่อนอยู่ของเวทมนตร์
แต่ผมเริ่มคิดถึงการเปลี่ยนอาชีพที่ผมตั้งเป้าหมายไว้
จองฮายันประสบความสําเร็จในการสร้างสรรค์เวทมนตร์ขั้นสูงนี้ โดยไม่มีประสบการณ์มาก่อนได้ยังไง?
ผมรู้คําตอบแล้ว
จองฮายันได้รับอาชีพ ก่อนที่เธอจะต่อสู้ด้วยซ้ำ ผมไม่ได้เอะใจและสงสัยว่าเธอได้รับมันมาได้ยังไง เธอคงเข้าใจตัวเอง มากขึ้นกว่าที่ผมทําและนําความรู้เหล่านี้มาใช้ประโยชน์ได้ดี
ตอนนี้ผมก็พยายามทําเช่นเดียวกัน
‘ผมต้องเข้าใจ…’
นอกเหนือจากการวิเคราะห์ อธิบายและจัดระเบียบข้อมูลแล้ว ผมต้องเข้าใจทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในหัว ผมรู้ว่าตัวเองกําลังไปในทิศทางที่ถูกต้องกับสิ่งนี้
ผมเริ่มถามตัวเองมากขึ้นเพราะเหตุนี้ ‘ทําไม?’ คําถามมีอยู่ตลอดเวลา ดังนั้นผมจึงเริ่มค้นหาความจริงที่ซ่อนอยู่มากกว่าผลลัพธ์ที่มองเห็น
ผมจินตนาการถึงการทดลอง และจากนั้นก็ลองหาสาเหตุ ว่าทําไมมันถึงล้มเหลว ซึ่งไม่ยากอย่างที่คิดท้ายที่สุดผมมีผู้ช่วยที่มีความสามารถอยู่เคียงข้าง
นอกจากนั้นผมยังลดน้ำหนักได้นิดหน่อย
‘มันไม่ใช่ความรู้สึกแย่ แต่ว่า…’
ทําไมในเมื่อผมรู้สึกเหมือนสะดุดกับส่วนที่มีค่าในความก้าวหน้าของตัวเอง?
ผมไม่ต้องการคําตอบอันยอดเยี่ยมสําหรับเป้าหมายนั้น ชิ้นส่วนเล็ก ๆ ชิ้นเดียวก็เพียงพอแล้ว
การเปลี่ยนแปลงลักษณะทางพันธุกรรม จํานวนข้อมูลและพลังเวทย์ส่งผลต่อแต่ละบุคคลอย่างไร? เวทมนตร์ที่ปรากฏอยู่ในร่างเหล่านั้นสมบูรณ์แบบหรือไม่?
เราไม่ได้หยุดทดลองกับ DNA และเรายังไม่รู้ว่าไวรัสตัวใดเป็นอันตรายต่อมอนสเตอร์บางตัว ทําไมยืนบางส่วนถึงไม่ยอมรับไวรัสดังกล่าว
ข้อมูลชิ้นเล็ก ๆ เหล่านี้ที่ผมกําลังทําความเข้าใจ แต่มีสิ่งหนึ่งที่แน่นอน
เราค่อย ๆ หาคําตอบ
“คราวนี้คุณต้องการอะไรคะ?”
“ ผมต้องการตัวเร่งปฏิกิริยาจากสวนแห่งความหวาดกลัว”
ผมยังห่างไกลจากการค้นพบคําตอบ และผมก็ไม่ได้ฉลาดขนาดนั้น ผมไม่ได้เป็นนักวิทยาศาสตร์ ผมไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับยืนหรือสิ่งที่คล้ายกัน
อย่างไรก็ตามผมพบว่ากระบวนการทั้งหมดในการค้นหาคำตอบเป็นเรื่องสนุก
“ คุณคงสนุกกับสิ่งนี้”
“ไม่เลยครับ”
[ค่าสติปัญญาเพิ่มขึ้น 1 แต้ม]
“ มันไม่สนุกเหรอคะ? ฉันคิดว่ามันน่าสนใจซะอีก”
“ไม่ครับ จริง ๆ แล้วผมคิดว่ามันน่าเบื่อ”
[ค่าสติปัญญาเพิ่มขึ้น 1 แต้ม]
“คุณโกหก”
[ค่าสติปัญญาเพิ่มขึ้น 1]
เมื่อเวลาผ่านไป ผมก็เริ่มก้าวหน้ามากขึ้น
[คุณได้ค้นพบอาชีพใหม่]
ผลลัพธ์ที่คาดหวังว่าจะบรรลุในที่สุดก็มาถึง
“เฮ้อ”
