Regressor Instruction Manual – ตอนที่ 92 อยู่ด้วยกันตลอดไป (6)

ตอนที่ 92 อยู่ด้วยกันตลอดไป (6)
 
“คุณมีปฏิกิริยายังไงบ้างคะ?”
 
“ผมไม่รู้ว่าจะตอบยังไง”
 
“แน่ใจนะว่าโอเคกับเรื่องนี้? คุณไม่ได้รู้สึกผิดปกติตรงไหนใช่ไหม?”
 
“ครับ อันที่จริงข้อมูลที่ผมรวบรวมจากการทดลองครั้งก่อนไม่มีปัญหากับร่างกาย ดังนั้นคุณไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนั้น”
 
“คุณจะทําการทดลองนี้อีกเมื่อไหร่?”
 
ผมเคยใช้มันตอนที่พยายามหลอกล่อซันฮียองให้เข้าร่วมปาร์ตี้เราได้สําเร็จ ในเวลานั้นผมได้ผลลัพธ์ที่น่าพึงพอใจ แต่ผมต้องหยุดการวิจัย เพราะข้อจํากัดมากมาย
 
แต่ผมไม่เคยคิดเลยว่ามันจะเป็นประโยชน์ในสถานที่แห่งนี้ ดูเหมือนสิ่งเล็กน้อยในตอนนั้นจะย้อนกลับมามีประโยชน์อีกครั้ง
 
“แล้วถ้าเพิ่มความเข้มข้นขึ้นอีกหน่อยล่ะคะ?”
 
“การใส่มากเกินไปไม่ใช่เรื่องดี นี่เป็นปริมาณที่เหมาะสมแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งหากคุณวางแผนที่จะร่ายเวทมนตร์อีกครั้งในภายหลัง มิฉะนั้นมันอาจส่งผลเสียต่อร่างกาย”
 
“ไม่สิ ถ้าคุณคิดที่จะใช้มันเพื่อต่อต้านคําสาป มันอาจจะได้ผลดีกว่า”
 
“รับทราบค่ะ พลเอก”
 
“ผมคิดว่ามันอาจจะดีกว่า ถ้าวิเคราะห์ส่วนผสมที่มีความสามารถคล้ายกัน”
 
“แต่มันรู้สึกเหมือนเรากําลังเคลื่อนที่เป็นวงกลม
 
“ไม่ครับ ถ้าจะให้พูดตามตรง เราจะไม่กลับไปที่จุดเริ่มต้น ผมคิดว่าพวกมันส่วนใหญ่พร้อมแล้วสําหรับตอนนี้”
 
“ปัญหาคือตอนนี้คุณยังไม่มั่นใจกับผลลัพธ์ทั้งหมดใช่ไหมคะ?”
 
” ครับ”
 
“ถ้างั้นคุณต้องเขียนสูตรใหม่ ดูเหมือนนี้จะเป็นวันที่ยากลําบากอีกแล้ว”
 
แม้แต่การแลกเปลี่ยนความคิดเห็นแบบง่ายๆก็ได้ผล ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่า มันจะเพิ่งผ่านไปเพียงวันเดียวหลังผมรู้สึกสิ้นหวังกับสถานการณ์ของตัวเอง ใครจะรู้ว่าเราจะก้าวหน้าได้มากขนาดนี้?
 
เหตุผลหลักคือผมกับฮวังจองยอนพิสูจน์แล้วว่าพวกมันเข้ากันได้ดี
 
ในตอนแรก ผมวางแผนที่จะร่วมมือกับเธอเพียงเพื่อให้ได้รับอาชีพที่สาม แต่ความสัมพันธ์ของเรากลับกลายเป็นสิ่งมีประโยชน์มากกว่าที่คิด
 
แน่นอน มันไม่ได้หมายความว่าเราผูกพันกันด้วยความที่สนิทสนม แต่มันมีประสิทธิภาพมากขึ้น เมื่อเราการทํางานร่วมกัน ฮวังจองยอนสามารถช่วยผมในด้านที่อ่อนแอที่สุด เธอช่วยผมในหลายๆเรื่องและผมก็ช่วยเธอกลับ ด้วยความคิดที่สร้างสรรค์ของตัวเอง
 
“จองฮายันเป็นยังไงบ้างคะ? เธอดูเป็นห่วง…”
“เราคุยกันแค่ตอนเย็นเท่านั้น ผมรู้สึกว่ามันจะเป็นการดีกว่า ถ้าอยู่ห่างจากเธอบ้าง”
 
“แต่ว่า…”
 
“เธอยังไม่ได้แสดงพฤติกรรมผิดปกติอะไรออกมา”
 
“ฉันคิดว่าคงเป็นอย่างนั้น ฉันเข้าใจนะคะว่าทําไมคุณถึงรีบเร่งที่จะแก้ปัญหานี้ในทันที แต่ฉันรู้สึกว่าเธอไม่พอใจกับการที่เราใช้เวลาร่วมกัน”
 
“ขอโทษเกี่ยวกับเรื่องนั้นด้วยครับ ที่ผมกล่าวคือ…”
 
“ฉันรู้ค่ะ สิ่งที่ฉันไม่เข้าใจคือ ฉันเป็นผู้หญิงที่ไม่เคยคบหากับผู้ชายใดมาก่อน แต่จู่ๆกลับกลายเป็นจุดสนใจของความขุ่นเคืองจากหญิงสาว มันเกือบจะเหมือนกับฉันถูกจับได้ว่าเป็นชู้กับคุณ ฉันรู้สึกผิด…”
 
ฮวังจองยอนก้มศีรษะลงเล็กน้อย
 
“พระเจ้า…”
 
“ทําไมฉันต้องแสดงเป็นผู้หญิงคนอื่นด้วยล่ะ? แม้แต่ปาร์คด็อกกูก็อาจมีความคิดที่ไม่ดีเกี่ยวกับฉัน”
 
“อย่ากังวลไปเลยครับ หลังจากเรื่องราวทั้งหมดนี้จบลง ผมจะช่วยคุณกับเขาอย่างแน่นอน”
 
หลังจากพูดอย่างนั้น ดวงตาของจองยอนก็ดูเหมือนจะเป็นประกาย และเธอก็อุทานออกมา
 
“สัญญาแล้วนะคะ!”
 
เมื่อเวลาผ่านไป อาการของจองฮายันก็แย่ลง ผมรู้ว่าเวลาที่มีคุณภาพของผมกับฮวังจองยอนเป็นสาเหตุหลักของความก้าวหน้านี้ พูดง่ายๆคือเธอเก็บซ่อนความรู้สึกหึงหวงไว้
 
ผมรู้ว่าคําสาปกําลังเร่งความเร็วของมันขึ้นเรื่อย หรือเป็นเพราะผมไม่ได้อยู่ที่นั่น เพื่ออยู่กับเธอ
 
ไม่สิ ที่จริงแล้วมันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะคาดเดาว่าคําสาป จะกัดเซาะจิตใจเธอเร็วแค่ไหน ผมไม่รู้ด้วยซ้ําว่าจองฮายันกําลังคิดอะไรอยู่
 
ในท้ายที่สุด นี่คือการแข่งขันเพื่อดูว่าผลลัพธ์ไหนเสร็จก่อน สภาพจิตใจที่แตกสลายของจองฮายันหรือการทดลองของผมกับฮวังจองยอน
 
หากผมสามารถจดจ่อกับการวิจัยได้อย่างเต็มที่ เราจะไม่พบปัญหานี้ตั้งแต่แรก แต่ผมยังต้องหาเวลาที่จะใช้ร่วมกับจองฮายัน เพื่อให้แน่ใจว่าเธอจะไม่เสื่อมถอยมากเกินไป
 
มันสําคัญมากเช่นกัน เพราะเราต้องการเวลาเพื่อให้ได้ผลลัพธ์ของยาที่คงที่ เราไม่สามารถเร่งรีบอะไรได้ในกระบวนการนี้
 
“ถ้าเรารีบ มันจะเกิดผลข้างเคียงอย่างแน่นอน”
 
เราต้องลดผลข้างเคียงให้น้อยที่สุด
 
ไม่ใช่แค่จองฮายันที่ขัดขวางการค้นคว้าของผม เรายังต้องมุ่งเป้าไปที่การพิชิตดันเจี้ยน เพื่อค้นหาผู้รอดชีวิตคนอื่นๆ
 
แน่นอน เราสามารถบรรลุการสํารวจสูงสุด ขณะที่ลดความพยายามที่จําเป็นลง แต่ก็ยังพิสูจน์แล้วว่านั่นเป็นผลเสียสําหรับเรา
 
แม้จะมีความพยายามของฮวังจองยอน แต่การสํารวจของเราก็ไม่ได้คืบหน้านัก นี่อาจเป็นเพราะเรายังไม่พบมอนสเตอร์ใดๆ แต่อย่างน้อยเราก็สามารถค้นพบความสําเร็จเล็กๆ ด้วยความช่วยเหลือของคิมฮยอนซอง
 
เนื่องจากผมจดจ่อกับการวิจัย ผมจึงไม่ได้ตรวจสอบสถานะการสํารวจเลย แต่ดูเหมือนว่าเราจะคืบหน้าไปอย่างช้าๆ นั่นไม่ใช่สิ่งที่แย่ที่สุดด้วยซ้ํา
 
นอกจากจองฮายันแล้ว สมาชิกในปาร์ตี้ของเราส่วนใหญ่ ได้รับผลกระทบจากคําสาปจนถึงจุดที่บางคนเริ่มพึมพํากับตัวเองเป็นระยะ
 
แม้ว่าคิมฮยอนซองจะพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อระงับคําสาป แต่ผลข้างเคียงก็เริ่มแสดงให้เห็นแล้ว
 
ในบรรดาทุกคนที่พบกับคําสาป มีเพียงลีซังฮีเท่านั้นที่เริ่มแสดงผลกระทบดังกล่าว
 
“ไม่นะ”
 
ภาพลวงตาของเธอเกี่ยวกับสมาชิกปาร์ตี้ที่เราต้องการช่วยเหลือ ความวิตกกังวลของเธอเพิ่มขึ้น เช่นเดียวกับ ความรู้สึกเร่งด่วนของเธอ แต่นี่ก็เป็นสิ่งที่คาดเดาได้
 
“นั่นเป็นเพราะเราไม่พบคําใบ้แม้แต่น้อย ไม่ต้องพูดถึงคนที่รอดชีวิตเลย”
 
จากสีหน้าของคนอื่นๆ ผมรู้ว่าทุกคนคงเริ่มคาดหวังสิ่งที่แย่กว่าอย่างไม่มีใครมีชีวิตรอด อย่างไรก็ตาม การเดินทางยังคงดําเนินต่อไป และคําสาปยังคงโจมตีสภาพจิตใจของทุกคนอย่างไม่ลดละ
 
“มันยังไม่ถือว่าสมบูรณ์แบบ ฉันขอโทษค่ะคุณกียอง”
 
“อย่างน้อยมันก็ช่วยได้บ้าง เสียงนั้นยังคงอยู่ แต่อาการปวดหัวหยุดลงแล้ว อันที่จริงตอนนี้”
 
“ฉันน่าจะเรียกมันว่าความสําเร็จ … แต่เรายังสามารถปรับผลกระทบของมันได้ เมื่อเวลาผ่านไป ฉันขอโทษค่ะ…”
 
“มาพยายามกับมัน ก่อนที่จะเสียภายหลังเถอะ”
 
” ฉันรู้ค่ะ แต่คุณช่วยขอให้ฮายันหยุดจ้องมาที่ฉันได้ไหมคะ?”
 
“ผมหยุดเธอไม่ได้หรอก คุณก็รู้”
 
“ฉันรู้ว่าตัวเองชอบละครหลังข่าว แต่นี่ไม่ใช่เรื่องดีที่ต้องเผชิญกับสิ่งนั้นในความเป็นจริง”
 
“ฉันชอบที่จะเป็นส่วนหนึ่งของผู้ชมเท่านั้น”
 
“ว่าแต่ คุณรับมือกับคําสาปได้ยังไงคะ?”
 
“อืม…. มันยังยากอยู่บ้าง อย่างไรก็ตาม การจดจ่ออยู่กับงานวิจัยนี้ช่วยผมได้มาก ผมยังคงเห็นภาพหลอนเป็นระยะ…แต่คุณไม่ได้รู้สึกเหมือนกันเหรอ?”
 
“ค่ะ แต่พวกมันไม่ได้จริงจังขนาดนั้น”
 
“ถ้าอย่างนั้น แสดงว่าการทดลองนี้ได้ผล
 
เวลาผ่านไปอีกเล็กน้อย แต่ไม่มีการเปลี่ยนแปลงในช่วงเวลาสั้นๆ ทีมกู้ภัยยังคงเดินหน้าต่อไป แต่เราไม่พบใครเลยไม่มีการพบมอนสเตอร์? หรือผู้รอดชีวิตสักคน? มันรู้สึกเหมือนเราติดอยู่ในเขาวงกต
 
คิมฮยอนซองดูเหมือนจะไม่ได้รับผลกระทบ แต่ลีซังฮีทําได้ไม่ดีนัก
 
“ซังฮี นี่คือเซฟโซน”
 
“อือ ข้ามมันไปก่อนเถอะ”
 
“ครับ?”
 
“เวลาผ่านไปนานแล้ว ฉันกังวลเกี่ยวกับผู้รอดชีวิตข้างใน เราจะพักที่จุดถัดไปแทนค่ะ”
 
“เธอไปอีกแล้ว
 
“แต่นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่เราข้ามมัน…”
 
“จะมีหนึ่งในห้องถัดไป ต้องใช้อย่างแน่นอน”
 
“ผมคิดว่าคุณควรพักผ่อนบ้าง”
 
“ไม่ค่ะ ฉันไม่เป็นไร ฉันรู้ว่าทุกคนกําลังมีช่วงเวลาที่ยากลําบาก แต่ได้โปรดช่วยอดทนอีกนิดหลังจากพบผู้รอดชีวิต ใช่ หากเราพบผู้รอดชีวิตแล้ว”
 
ณ ตอนนี้ เรายังไม่พบใครแม้แต่คนเดียว มันจะดีกว่า ถ้าเราคิดว่าพวกเขาทั้งหมดเสียชีวิตแล้ว
 
พูดตามหลักเหตุผล ถึงแม้ว่าสมาชิกในปาร์ตี้ก่อนหน้าจะรอดชีวิต แต่เป็นไปได้สูงที่พวกอันเดดจะฆ่าพวกเขาไปแล้ว หรือบางที่พวกเขาอาจถึงขั้นฆ่ากันเองด้วยซ้ํา
 
“ได้โปรดอดทนไว้ เราจะเร่งความเร็วขึ้น ใช่ค่ะ เร็วขึ้น อีกนิดเดียว…” ซังฮียืนกราน
 
“อา…”
 
เห็นได้ชัดว่า หัวหน้าคณะสํารวจของเรากําลังทุกข์ทรมานจากอาการประสาทหลอนของตัวเอง
 
ขณะที่เราเดินต่อไป ผมเห็นสมาชิกหลายคนแสดงท่าที่หงุดหงิด บางคนถึงกับบ่น ทุกคนต่างดิ้นรนกับภาพลวงตาของตัวเอง
 
การได้เห็นปาร์คด็อกกูต่อสู้ดิ้นรนเป็นเรื่องปกติในตอนนี้ แต่แม้แต่ซันฮียองก็รู้สึกหมดแรง ทุกคนกําลังจะระเบิดแล้ว
 
“เราต้องใช้เวลากี่เดือนในสถานที่แห่งนี้
 
นี่อาจดูเหมือนสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดสําหรับปาร์ตี้ แต่นี้เป็นช่วงเวลาเหมาะที่สุดสําหรับแผนของจองฮายัน หากเธอตัดสินใจที่จะเดินหน้าต่อไป
 
“เอาล่ะทุกคน”
 
“เรามาถึงขีดจํากัดแล้ว”
 
“สมาชิกกิลด์เรากําลังรออยู่ข้างใน
 
“ทีมดิ้นรนมามากพอแล้ว ลีซังฮี”
 
“ลีซังฮี”
 
เมื่อถึงจุดนี้ ผมก็รู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ
 
คําสาป…
 
“บ้าเอ๊ย
 
ทุกคนมองขึ้นไปข้างบน มันเป็นเสียงเดียวกับที่เราได้ยินครั้งแรก เมื่อเข้ามาในดันเจี้ยน จิตใจของเราค่อยๆ เข้าสู่ห้วงของความสิ้นหวัง ณ จุดนี้ เรากังวลน้อยลงเกี่ยวกับการช่วยเหลือเพื่อนสมาชิกและดิ้นรนเพื่อช่วยตัวเองมากขึ้น
 
“รีบร่ายเวทมนตร์ศักดิ์สิทธิ์เพื่อป้องกัน”
 
“เอ่อ แต่ว่า…”
 
“มันยังดีกว่าไม่มีอะไร ตอบโต้เร็วเข้า วิซาร์ดควรพยายามปิดกั้นมันให้มากที่สุด”
 
วิซาร์ดและนักบวชในปาร์ตี้ทําตามที่เธอสั่ง แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่เราสามารถต่อสู้ได้ด้วยเวทมนตร์
 
ผมมองไปที่จองฮายันอย่างช้าๆ และเห็นเธอกําลังยิ้ม เธอไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่ดูเหมือนเธอจะต้องการพูดบางอย่าง
 
“อะไรนะ…
 
เมื่อผมสัมผัสถึงออร่าแปลกๆที่เล็ดลอดออกมาจากตัวเธอ ผมจึงตะโกนเรียกฮวังจองยอนทันที
 
“อะไรนะคะ?”
 
“ยัยบ้า! จองยอน ร่ายเวทย์เร็ว!”
 
ผมไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องดําเนินการตามแผนในตอนนี้ ถึงแม้ว่าช่วงเวลานี้จะเร็วไปบ้าง แต่ผมทําอะไรไม่ได้อีกแล้ว
 
“เป็นเพราะความหึงหวงของเธอที่มีต่อฮวังจองยอนเหรอ?”
 
ผมเกือบจะแน่ใจกับมัน
 
“แต่คาถาป้องกัน…”
 
ฮวังจองยอนกังวล แต่นี่ไม่ใช่เวลาที่จะลังเล
 
“เร็วเข้า!” ผมอุทานด้วยน้ําเสียงเร่งด่วน
 
“โอเคค่ะ ฉันเข้าใจแล้ว! จองสบายดีไหม นี่ยัง…”
 
“อ่านมันซะ!”
 
“เนื้อหาด้วยเหรอคะ!”
 
ผมรู้สึกผิดหวังกับคําถามที่ไม่จบสิ้น ดูเหมือนเธอจะยังไม่เข้าใจถึงความเร่งด่วนของสถานการณ์ ดังนั้นผมจึงต้องตะคอกกลับไป
 
“เห็นแก่พระเจ้า รีบทํามันเร็ว!”
 
เสียงกรีดร้องเริ่มดังขึ้นจากด้านหน้า เห็นได้ชัดว่าคําสาปส่งผลต่อสมาชิกในปาร์ตี้หลายคน
 
หลังจากกัดโพชั่นที่เตรียมไว้ในปาก ผมก็รีบวิ่งไปหาจองฮายันทันที
 
“ฉันรู้ว่าพี่ก็รู้สึกเหมือนกัน!”
 
ผมยินดีต้อนรับแขนที่ยื่นออกมาและก้มลงจูบเธอผ่านยาจากปากผมไปหาเธอ
 
“ฉันรักพี่นะคะ!”
 
“บ้าเอ๊ย เร็วเข้า เร็ว…
 
ผมสัมผัสได้ถึงพลังเวทย์ที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย และสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดก็เข้ามาในหัว-จองฮายันหลอกใช้หรือพยายามจะฆ่าผม
 
ผมไม่รู้ว่าเธอพยายามใช้เวทมนตร์ประเภทไหน แต่อย่างน้อยมันก็ไม่ใช่เวทย์ป้องกันตัว ในใจผมภาวนาให้คาถาของฮวังจองยอนทํางานเร็วกว่าของจองฮายัน
 
ในขณะเดียวกัน ดวงตาของฮายันก็เบิกกว้าง
 
“ผมถูกจับได้ไหม
 
ผมยังไม่แน่ใจ อย่างไรก็ตาม ผมรู้ว่าเธอจะสามารถสัมผัส ได้ถึงเวทมนตร์ของฮวังจองยอนที่ทํางาน ผมจะไม่ปล่อยให้เธอบรรลุจุดจบที่เธอต้องการสําหรับเรา
 
“อ้ากกกกกกกก!!!”
 
ผมเชื่อมั่นว่าสิ่งที่เธอเห็นคือสถานการณ์ที่ผมเตรียมไว้ ขณะที่เธอมองขึ้นไปในอากาศและมีน้ําตาไหลออกมา