Regressor Instruction Manual – ตอนที่ 94 อยู่ด้วยกันตลอดไป (8)

ตอนที่ 94 อยู่ด้วยกันตลอดไป (8)
 
หลังทุกข์ทรมานจากคําสาป ผมก็เพ่งมองไปที่จองฮายัน การแสดงออกของเธอจริงจังกว่าที่ผมคาดไว้
 
“อ๊ากกกกกกกกก!”
 
“มันประสบความสําเร็จ
 
เธอคงช็อกจากมัน แน่นอน สถานการณ์ตอนนี้อาจเจ็บปวดเกินกว่าที่ฮายันจะรับไหว
 
“แต่นี่คือคําตอบที่ถูกต้อง
 
ผมทําถูกแล้ว ในตอนแรกฮายันจะไม่แสดงพฤติกรรมที่ผิดปกติแบบนี้ คําสาปทําให้ทุกคนสับสน ผมเพียงแค่เลือกที่จะช่วยเธอด้วยการบําบัด
 
ใบหน้าของฮายันเต็มไปด้วยน้ําตา และเธอก็เริ่มฉีกทิ้งผมของตัวเองคนอื่นๆไม่ได้แสดงอาการต่างกันนัก แต่กรณีของเธอร้ายแรงที่สุด ผมเข้าไปจับมือฮายัน แต่เธอส่ายหน้า
 
“ฉันเกลียดแก!”
 
“พลังบ้าอะไรเนี่ย”
 
จากนั้นจองฮายันก็พยายามทําร้ายตัวเองในภายหลัง โดยเอามือบีบคอของตัวเองไว้ ผมดึงแขนเธอออกอย่างเร่งด่วน ด้วยกําลังที่พอจะรวบรวมได้ เมื่อผมประสบความสําเร็จกับความพยายามนี้ ผมก็จูบเธออย่างรวดเร็ว เพื่อกระตุ้นสิ่งที่เหลืออยู่ในจิตใจเธออย่างมีประสิทธิภาพ
 
“เอ่อ ”
 
“ฉัน.. พี่คะ? ”
 
สีหน้าของฮายันเปลี่ยนจากความสับสนเป็นตกใจ จากนั้นใบหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยน้ําตา
 
“ฮึก…พี่คะ พี่”
 
เธอไม่พอใจกับการแค่มองหน้าผม เธอตรวจร่างกายของผมทั้งหมด เมื่อพิจารณาถึงสิ่งที่เธอเห็นในภาพลวงตา นี่เป็นปกติ
 
“ฉันกลับมาแล้วเหรอ…” ฮายันพึมพํา
 
“ฮายัน? ” ผมเรียก
 
“ฉันย้อนกลับมา ฮือ ฉันกลับมาแล้ว…” ฮายันพูดต่อ
 
“เธอกําลังพูดถึงอะไรน่ะฮายัน” ผมถาม.
 
“ไม่มีอะไร มันไม่มีอะไรหรอกค่ะ ฉ-ฉันขอโทษที่ทําตัวงี่เง่าแบบนี้” เธอตอบและก้มหน้าลงด้วยความอับอาย
 
“เยี่ยม
 
“เธอหมายถึงอะไรน่ะ? คําสาปยังมีผลกับเธออยู่เหรอ? เธอเห็นอะไรบ้าง? ” ผมถามเพื่อพยายามทําตัวไร้เดียงสา
 
“ไม่ค่ะ มันไม่ใช่คําสาป ทั้งหมดเป็นความผิดของฉันเอง ขอโทษนะคะพี่ ขอโทษจริงๆ ที่ฉันเอาแต่ใจตัวเอง อย่าเกลียดฉันเลย…” ฮายันกล่าวขอโทษอย่างบ้าคลัง
 
ไม่มีทางที่ผมจะเกลียดเธอหรอก”
 
ในตอนแรก ผมไม่เคยรู้สึกเกลียดชังฮายันเลยแม้แต่น้อย แน่นอนว่าเธอหมกมุ่นอยู่กับผม แต่ความผิดปกติของเธอเพิ่มขึ้นเพียงเพราะผลของคําสาป
 
ผมรู้สึกขอบคุณที่สามารถบีบเวทมนตร์บางอย่างลงในจิตใจที่อ่อนล้าของเธอได้ โอกาสนั้นมาถึงผมอย่างรวดเร็ว
 
วันหนึ่งจองฮายันอาจประสบอุบัติเหตุร้ายแรง แน่นอนว่า ผมไม่ทราบสาเหตุของมัน แต่มีสิ่งหนึ่งที่แน่นอน – นั่นอาจเป็นเพราะความสามารถของเธอเอง
 
เมื่อรู้ว่าผมสามารถควบคุมเธอได้ตั้งแต่ตอนนี้ ผมก็ยิ้มอย่างพึงพอใจ
 
“ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนได้รับความรับผิดชอบแบบใหม่
 
ผมไม่ได้รักเธอเป็นพิเศษหรือต้องการผูกมัดกับเธอไว้ แต่ความจริงที่ว่าผมรู้สึกผิด เห็นอกเห็นใจและชอบเธอด้วยซ้ํานั่นปฏิเสธไม่ได้
 
แกพยายามหาเหตุผลเข้าข้างตัวเองอีกครั้ง แกกําลังพยายามที่จะลบความผิดของตัวเองผ่านเธอเหรอ? แกคิดว่าการไม่ทอดทิ้งเธอ จะเป็นการพิสูจน์ว่าแกยังมีคุณธรรมเหลืออยู่?
 
“เรื่องแบบนั้นก็อาจเกิดขึ้นได้เช่นกัน”
 
ผมรู้ด้วยว่าตัวเองได้รับผลกระทบจากคําสาป แต่ตอนนี้มันไม่สําคัญ เสียงทั้งหมดเหล่านี้เป็นเพียงการพูดพล่อยๆเท่านั้น
 
“ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ผมไม่มีเหตุผลที่จะเกลียดเธอ ฉันรักเธอที่สุด”
 
อีกครั้งที่ผมแสดงความจริงใจเพียงครึ่งเดียวกับคําพูดของตัวเอง
 
“หือ… พี่ก็สําคัญที่สุดสําหรับฉันเหมือนกันค่ะ ฉันชอบพี่ที่สุดแล้ว!” เธออุทาน
 
อีกครั้งที่จองฮายันกอดผมแน่น และลูบหน้าของเธอเข้ากับหน้าอกของผม
 
“ฉันกลับมาแล้ว… ขอบคุณพระเจ้า! ขอบคุณมากพระเจ้า! ขอบคุณ!”
 
“เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า?” ผมถาม
 
แน่นอน ผมรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ผมเพิ่งทดสอบว่าเธอจะเล่าให้ผมฟังไหม แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ต้องการ
 
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ พี่สบายดีไหม? พี่ได้รับบาดเจ็บหรือเปล่า? ขาของพี่ยัง…”
 
“ฉันไม่เป็นไร” ผมตอบด้วยรอยยิ้มสดใสเพื่อโน้มน้าวเธอ
 
“ว้าว โชคดีที่แขนของพี่ยังโอเค ไม่มีรอยแผลเป็นที่ตรงไหนใช่ไหมคะ? พี่ไม่มีผมหงอก ลิ้นของพี่ก็ยังเหมือนเดิม…”
 
แน่นอน ผมรู้ว่าจะมีผลข้างเคียงบางอย่าง จองฮายันคงจะรู้สึกเหมือนภาพลวงตาที่ผมสร้างขึ้นมานั้นมีชีวิตขึ้นจริง
 
“เธอคิดว่าตัวเองย้อนเวลากลับมา
 
ถ้าผมรู้ว่าเธอจะตอบสนองในลักษณะนี้ ผมคงจะบิดเบือนภาพในฝันเธออีกหน่อย ผมสามารถบรรยายฉากที่ชาฮีราและลีจีฮเยช่วยชีวิตผมได้
 
แน่นอนว่ามันยากที่จะสร้างสคริปต์ แต่ถ้ารวมฉากนั้นเอาไว้ ความเกลียดชังของจองฮายันที่แสดงต่อพวกเธอจะลดลงอย่างมาก
 
“ขอโทษนะฮายัน”
 
จะดีกว่า ถ้าลองใช้มันในภายหลัง
 
“พี่คะ เอ่อ…”
 
“ตอนนี้เธอสงบลงแล้วรึยัง?”
 
” ค่ะ นิดหน่อย…”
 
“ถ้าอย่างนั้น ฉันขอเวลาสักครู่ได้ไหม? ฉันต้องไปดูแลคนที่เหลือด้วย”
 
“แน่นอนค่ะ พี่ไปก่อนได้เลย”
 
ผมลูบหัว แล้วเธอก็หน้าแดงโดยอัตโนมัติ เธอดูเหมือนลูกสุนัขตัวน้อยที่แสนน่ารัก อย่างไรก็ตาม ความทรงจําเกี่ยวกับภาพลวงตานั่นปรากฏขึ้นอีกครั้ง และน้ําตาก็เริ่มก่อตัวขึ้นที่ใบหน้าของเธอ
 
“ผมทําไม่ได้
 
ผมรู้ว่ามันได้ผล เมื่อมองไปที่ฮายันแล้ว ดูเหมือนว่าผมจะฟื้นสติของเธอได้สําเร็จและปลดปล่อยเธอจากผลของคําสาปเกือบทั้งหมด
 
ผมดีใจที่พบว่าการทดลองของเราประสบความสําเร็จ หรือเพราะจองฮายันเป็นกรณีพิเศษ
 
“อย่างไรก็ตาม มันสามารถใช้กับคนอื่นได้
 
ผลลัพธ์นี้อาจไม่เพียงพอ แต่มันทํางานได้ดีมาก นี่เป็นเพราะว่าจองฮายันเป็นคนที่มีรอยแตกร้าวมากที่สุดในปาร์ตี้เรา และการทดลองได้ผลดีสําหรับเธอ การใช้โพชั่นและเวทมนตร์อย่างเหมาะสมอาจไม่สมบูรณ์แบบ แต่มันจะช่วยเราได้อย่างแน่นอน
 
เมื่อผมหันไปประเมินสถานการณ์ ภาพส่วนที่เหลือของห้องก็ปรากฏขึ้น
 
ฉากนี้เหมือนกับครั้งแรกที่ทุกคนโดนคําสาป คนที่กรีดร้องในตอนแรกตื่นขึ้นมาอย่างช้าๆ และคนอื่นๆก็มองไปรอบๆหรือพูดกับตัวเอง
 
เมื่อสายตาของผมพบกับฮวังจองยอน ผมเห็นคําถามเกิดขึ้นจากดวงตาของเธอ
 
“การทดลองนี้ประสบความสําเร็จ
 
ทันที่ที่ผมหยิบชุดเล่นแร่แปรธาตุออกมาและเริ่มร่ายเวทย์ ฮวังจองยอนก็เดินเข้ามาหาผม เธอเพ่งสมาธิตามปกติ ขณะที่เธอมีส่วนร่วมในการผ่าตัดครั้งนี้
 
“คุณกียอง เราจะทํายังไงต่อดีคะ? ”
 
“ช่วยนําพวกเขามาที่นี่ทีละคนครับ” ผมสั่ง
 
“อะไรนะคะ? ”
 
“ได้โปรดนําคนอื่นๆมาที่นี่ทีละคนด้วยครับ” ผมย้ํา
 
ในขณะนั้นฮวังจองยอนคิดออกว่าผมต้องการอะไร
 
“โอ้ ฉันเข้าใจแล้วค่ะ”
 
“ไปพาตัวลีซังฮีมาก่อน”
 
“หัวหน้า กรุณานั่งตรงนี้ด้วยค่ะ”
 
ผมไม่เสียเวลาพูดทันที เมื่อหัวหน้าคณะสํารวจของเรามาถึง
 
“มาดูกัน หัวหน้ากําลังเจออะไรอยู่ครับ?”
 
“เอ๊ะ”
 
“อืม อาจมีบางเรื่องที่เกี่ยวข้องอย่างเรื่องส่วนตัว ดังนั้น เราจดมันแทนน่าจะดีกว่าจองยอน? ”
 
“ค่ะ ฉันจะเตรียมของไว้ให้แล้ว”
 
“เดี๋ยวก่อน. มันเกิดอะไรขึ้นน่ะ”
 
ลีซังฮีสับสนอย่างเห็นได้ชัด ดังนั้นผมจึงเริ่มอธิบายขั้นตอนต่างๆ
 
“ผมพบวิธีที่จะระงับคําสาปอย่างมีประสิทธิภาพ ลีซังฮี ก่อนอื่นคุณต้องทําตัวตามสบายและจดบันทึกอาการหรือสิ่งที่คุณได้ยินทั้งหมด หากภาพหลอนนั่นปรากฏขึ้น ให้ระบุอย่างชัดเจนว่ามันคืออะไร นี่จะเป็นประโยชน์ถ้าคุณเล่าออกมา คุณควรอธิบายสิ่งที่คุณได้ยินซ้ําๆด้วยครับ”
 
“อื้อ 3
 
“ผมขอให้ทุกคนเข้าแถวที่นี่ ช่วยนําอุปกรณ์ที่เขียนได้ ทั้งหมดของพวกคุณออกมาและอดทนรอก่อน”
 
ทุกคนดูมึนงงเล็กน้อย แต่พวกเขาก็ยังเชื่อฟัง
 
“อา ฉันเข้าใจแล้วค่ะ”
 
“ฉันเห็นใบหน้าของคนที่ถูกฆ่าจนถึงตอนนี้ พวกเขาบอกว่าฉันกําลังจะตายในไม่ช้า”
 
“แน่นอนครับว่าผมเข้าใจ ผมก็มีอาการคล้ายคลึงกัน เมื่อคุณได้รับยา จิตใจของคุณจะเริ่มฟื้นตัวในไม่ช้า แม้ว่าจะมีบางสิ่งที่ขาดหายไป… อืม… ผมจะขอบคุณมาก ถ้าคุณสามารถอธิบายได้ว่าพวกเขาตายยังไง? ”
 
“เอ่อ คือ…”
 
“คุณสามารถเขียนส่วนที่ยากเกินกว่าจะพูดได้ มันจะมีประสิทธิภาพมากขึ้น”
 
“ฉันขอรับรองเกี่ยวกับมันเองค่ะ นี่จะได้ผลสําหรับทุกคน”
 
“ขอบคุณครับฮวังจองยอน” ท้ายที่สุดจองยอนก็มีบทบาทสําคัญในเรื่องนี้
 
“คนต่อไป… อ๊ะ คุณกาฮยอน คุณเห็นน้องชายที่คุณทิ้งไว้บนโลกใช่ไหมครับ? ”
“ค่ะ ”
 
“มันคงเป็นเรื่องยาก
 
“ผมยังมีน้องสาวที่นั่นด้วย แน่นอนว่าผมเป็นห่วงเธอมากเหมือนกัน แต่อย่างแรกเลย ความแข็งแกร่งนั้นเป็นสิ่งสําคัญ ผมหวังว่าสักวันเราจะได้พบกันอีกครั้ง ตอนนี้ดูเหมือนคุณจะแสดงอาการซึมเศร้าอย่างรุนแรง ถึงแม้การรักษาที่สมบูรณ์แบบจะเป็นไปไม่ได้ แต่มันจะช่วยแบ่งเบาภาระในใจคุณ”
 
หลังจากที่พยายามปลอบกาฮยอนแล้ว ฮวังจองยอนก็เข้ามาหาผม
 
“ฉันควรทํายังไงดีคะ กียอง? ”
 
“ผมคิดว่าโพชั้นในถุง 14 น่าจะเหมาะสม คุณจองยอน ผมจะเขียนใบสั่งยากาฮยอนต้องเข้ารับการรักษาทันที ช่วยเตรียมเวทมนตร์ด้วยครับ”
 
“รับทราบค่ะ”
 
ผมสร้างภาพในอุดมคติที่อ่อนโยน ผมรู้ว่าโพชั่นจะทํางานได้ดี ความโน้มเอียงและภาพหลอนของเธอนั้นชัดเจนมาก ดังนั้นเคสอย่างเธอจึงง่ายต่อการรักษา
 
“หลังจากที่ได้พบกับน้องชายของเธออีกครั้ง เขาก็ขอให้เธอใช้ชีวิตอย่างเข้มแข็งและมีความสุข
 
ผมรู้ว่าประโยคนี้จะได้ผล เนื่องจากงานอดิเรกของผมคือการอ่าน ผมจึงสามารถใส่องค์ประกอบแฟนตาซีบางอย่างเข้าไปได้
 
“ผมคิดว่ามันจะมีประสิทธิภาพมากขึ้น ถ้าผมเน้นไปในส่วนที่เสียงของน้องชายเธอและเสียงจากคําสาปเป็นศัตรูกัน”
 
แน่นอน สิ่งที่ผมทําอยู่ตอนนี้ไม่ใช่เทคนิคทางการแพทย์ พูดง่ายๆคือผมแค่หลอกให้ทุกคนว่าจะได้รับการรักษาคําสาปไม่สามารถรักษาให้หายขาด แต่ภาพหลอนที่ได้ยินจะลดประสิทธิภาพลง พูดตามตรงก็คือ การใส่ยาปฏิชีวนะเล็กๆเข้าไปในจิตใจที่อ่อนล้า แต่สุดท้ายมันก็ได้ผล
 
จิตใจของมนุษย์นั้นทั้งอ่อนแอและแข็งแกร่ง แม้ว่าคําสาปแบบนี้จะกัดเซาะความคิดของคนคนหนึ่ง แต่เราก็สามารถหาพลังที่จะต่อสู้กับมันได้เสมอ
 
ผมมีอาการคล้ายคลึงกับคนเหล่านี้หลายคน นั่นจึงทําให้ง่ายต่อการรักษา ในกรณีของฮายัน การดํารงอยู่ของผมเองมีอํานาจเหนือความคิดของเธอ
 
“ยอดเยี่ยม
 
ทุกอย่างตอนนี้ดูเหมือนจะทํางานได้ดี
 
แน่นอน ผมไม่ได้อธิบายหรือแจ้งให้คิมฮยอนซองทราบล่วงหน้าเกี่ยวกับเรื่องนี้ เห็นได้ชัดว่าเขาประหลาดใจที่เห็นผมให้การรักษาทุกคนได้อย่างกะทันหัน
 
แม้ว่าหลังจากได้รับการรักษาจากฮวังจองยอนแล้วฮ ยอนซองก็ยังรู้สึกตกตะลึง เมื่อมองไปท่ามกลางผู้คนที่ได้รับการรักษาหรือยังรอคิวของพวกเขาอยู่ ผมรู้ว่าเขาไม่เคยจินตนาการถึงสถานการณ์ที่เราค้นพบวิธีอื่นในการต่อสู้กับคําสาป
 
เขารู้วิธีจัดการกับคําสาปเหล่านี้และพยายามจะนํามันมาใช้ เราทําแบบเดียวกัน โดยใช้วิธีการที่แตกต่างและผมรู้ว่าเขาคงเข้าใจสิ่งนี้
 
“ฉันกลับมาแล้ว… ขอบคุณมาก พระเจ้า ขอบคุณที่พาฉันกลับมาจริงๆ เอ่อ…”
 
อย่างไรก็ตาม การแสดงออกของคิมฮยอนซองเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน เมื่อได้ยินเสียงฮายันพึมพํากับตัวเอง
 
“เธอไม่ได้ย้อนเวลากลับมาจริงๆ ฮยอนซอง..
 
ดูเหมือนว่าผมมีคําอธิบายที่ต้องหา เมื่อการรักษาทั้งหมดนี้สิ้นสุดลง