Regressor Instruction Manual – ตอนที่ 95 อยู่ด้วยกันตลอดไป (9)

ตอนที่ 95 อยู่ด้วยกันตลอดไป (9)
 
“กาฮยอน ตอนนี้คุณเป็นยังไงบ้างครับ? ” ผมถาม.
 
“ฉันคิดว่าตัวเองดีขึ้นค่ะ ฉันยังได้ยินเสียงอยู่ในหัว แต่ฉันไม่เจ็บปวดแล้ว มันเป็นไปได้ยังไงกันคะ” เธอตอบ
 
‘ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณจองยอน’
 
แน่นอน ผมไม่ได้พูดถึงส่วนนั้น มันไม่ใช่เรื่องเลวร้ายที่จะเพิ่มมูลค่าของตัวเองให้สูงขึ้น ผมยังต้องแสดงให้พวกเขาเห็นว่าผมสามารถแสดงบทบาทที่มีความสามารถในระหว่างการเดินทางครั้งนี้
 
“คุณใช้เวทมนตร์อะไรกันแน่”
 
“ฮ่าฮ่าฮ่า ผมไม่ได้ใช้เวทมนตร์อะไรหรอก ที่จริงแล้วสมองคนเราประกอบไปด้วยเซลล์ประสาทที่เกี่ยวข้อง ซึ่งมีหน้าที่รับและประมวลผลต่อสิ่งเร้า ดังนั้นในทางการแพทย์สมองจึงจัดเป็นระบบประสาทส่วนกลาง”
 
“คะ? นั่นมัน…”
 
จากการแสดงออกที่ปาร์คกาฮยอนแสดงให้เห็น เธอไม่รู้ว่าผมกําลังพูดถึงอะไร แม้แต่ตัวผมเองก็ไม่รู้ว่ากําลังพูดอะไรออกมา ผมไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับสมองเลย และผมแน่ใจว่าตัวเองไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญด้านจิตวิทยา
 
อย่างไรก็ตาม การแสดงออกของคนรอบข้างเปลี่ยนไป แม้ว่าพวกเขาจะประเมินความสามารถของผมสูงขึ้นในตอนแรก แต่ดวงตาของพวกเขายังคงเบิกกว้าง เมื่อผมยังคงกล่าวว่าตัวเองเชียวชาญต่อไป
 
“ระบบประสาทส่วนกลางมีการเผาผลาญที่แตกต่าง จากอวัยวะอื่น ๆ ในการสร้างอะดีโนซีน ไตรฟอสเฟต คุณต้องใช้ออกซิเจนเพื่อ…”
 
คนเกาหลีมีความรู้เหล่านี้กี่คน? เพราะผมรู้ว่าจะไม่มีใครเข้าใจ นั่นคือเหตุผลที่ผมกล้าที่จะพ่นเรื่องไร้สาระเหล่านี้ออกมา
 
‘ไม่มีใครทํางานในสถาบันวิจัยสมองที่นี่…’
 
แม้ว่าผมจะไม่เข้าใจมัน แต่การผสมผสานความรู้ด้านเวทมนตร์และการเล่นแร่แปรธาตุเป็นสิ่งที่ผมเชี่ยวชาญ
 
“อ๊ะ ผมอธิบายในลักษณะที่ยากแบบนี้ ”
 
“เอ่อ…ไม่ค่ะ…”
 
“พูดง่าย ๆ ก็คือ คําสาปนี้ถึงแม้จะมาในรูปของเวทมนตร์ ที่เราไม่รู้จัก แต่สุดท้ายมันก็ยังมีส่วนเกี่ยวข้องกับสมอง ไม่ว่าจะเป็นการเล่นแร่แปรธาตุมนต์ดําหรือพลังศักดิ์สิทธิ์ ในท้ายที่สุดมันต้องใช้สมองในการทํางาน”
 
“อือ ?
 
“คุณสามารถนึกถึงการได้ยินเสียงที่สมองของคุณเห็นภาพ แน่นอน ผมไม่สามารถแก้ไขภาพลวงตาได้ แต่อย่างน้อยผมก็สามารถหายาป้องกัน”
 
“อะไรนะคะ…”
 
“ครับ มันเป็นการรับรู้ว่าสิ่งที่เราเห็นและได้ยินนั้นไม่ใช่ความจริง ร่างกายมนุษย์น่าดึงเสมอ แน่นอนว่าภาพลวงตาเหล่านี้ไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้ด้วยยา ศาสตร์แห่งเวทมนตร์ซับซ้อนกว่าที่คุณคิด ให้ผมอธิบายโดยละเอียดกับสิ่งที่เกี่ยวข้องกับการเล่นแร่แปรธาตุ…”
 
“เอ่อ… ถูกต้อง…ค่ะ”
 
ผมเห็นหลายคนพยักหน้า แต่ผมรู้ว่าพวกเขาไม่เข้าใจ แม้จะมีคนรู้ว่าสมองทํางานอย่างไร แต่พวกเขาไม่รู้ถึงการโกหกของผม
 
แน่นอน ในกรณีของจองยอนและฮายัน คําถามของพวกเธอจะแตกต่างออกไปบ้าง ผมอธิบายสิ่งต่าง ๆ อย่างละเอียดที่สุดเท่าที่ทําได้ จนถึงจุดที่พวกเธอเชื่อว่าผมให้คําตอบที่ถูกต้อง
 
‘ยอดเยี่ยม’
 
ผมรู้สึกว่าชื่อเสียงของตัวเองเพิ่มขึ้นมาก เมื่อผมมาที่กิลด์ครั้งแรก ผมยังไม่คิดเลยว่าสิ่งเหล่านี้จะเกิดขึ้น
 
“อันที่จริง ครั้งแรกที่ฉันได้ยินว่านักเล่นแร่แปรธาตุถูกนําตัวมาด้วยราคาเท่านี้ ฉันก็คิดว่าพวกผู้บริหารที่คิดว่าตัวเองสูงกว่านั่นบ้าไปแล้ว แต่เมื่อมองไปที่คุณตอนนี้ ฉันก็คิดว่าคุณเป็นอัจฉริยะจริง ๆ ….คุณเคยทําอะไรมาตอนอยู่บนโลกคะ?”
 
‘อัจฉริยะเป็นคําศัพท์เฉพาะที่ไม่ถูกต้อง’
 
คําว่านักต้มตุ๋นน่าจะเหมาะสมกับผมกว่า
 
“ผมไม่ได้ทําอะไรเลยที่เหมาะสมกับการได้รับคําชมนี้เลยครับ”
 
“คุณทํางานในสถาบันวิจัยหรือเปล่าคะ??”
 
“ในทางหนึ่งมันก็ใช่ครับ แต่มันค่อนข้างยากที่จะบอกรายละเอียด”
 
แน่นอนว่านั่นเป็นเรื่องโกหกครั้งใหญ่
 
“ขอบคุณมากค่ะ ฉันมั่นใจจริง ๆ ที่มีกียองอยู่ด้วย ตอนแรกฉันคิดว่าสื่อจะโกหก เมื่อพวกเขาบอกว่าคุณเป็นอัจฉริยะ แต่มันสุดยอดจริง ๆ ที่มีคนแบบคุณอยู่ในปาร์ตี้”
 
ผมรู้สึกดีที่ได้รับคําชม แต่ผมรู้เคล็ดลับว่าการทําตัวให้อ่อนน้อมถ่อมตนในสายตาคนอื่นจะได้รับคําชื่นชมมากขึ้น
 
“ฮ่าฮ่าฮ่า ตอนนี้ผมรู้สึกอายแล้วนะครับ มันไม่ใช่แบบนั้นหรอก นิตยสารจํานวนมากเหล่านั้นมักจะพูดเกินจริงไปเสมอ”
 
“คุณดูเหมือนจะเป็นคนฉลาดที่สุดที่ฉันเคยเจอเลยค่ะ!”
 
แม้แต่ผู้หญิงคนนี้ ปาร์คกาฮยอนก็ยังแสดงความชอบของเธอต่อหน้าผม เรามีความคล้ายคลึงเพราะเราทิ้งน้องไว้ข้างหลังและก็ดูเหมือนเธอจะสนใจผม อย่างไรก็ตาม เธอไม่สามารถแสดงออกได้อย่างตรงไปตรงมา
 
นั่นเป็นเพราะว่าจองฮายันจ้องไปที่เธออยู่ตลอดเวลา นั่นทําให้ร่างกายของเธอสั่นไหว
 
‘ผมยังไม่ได้แก้ไขพฤติกรรมของฮายัน’
 
บางทีความหมกมุ่นของจองฮายันที่มีต่อผมไม่อาจรักษาให้หายขาด หรือมันจะเกิดขึ้นตลอดชีวิตก็ตาม
 
“โอ้ ฉันทําเกินไปแล้ว ฉันรู้สึกอายมากต่อหน้าจองยอน”
 
“ไม่ครับ ผมถือว่ามันเป็นความทรงจําที่ดี”
 
สรุปแล้วพวกเขาเริ่มรู้จักผมในฐานะนักเล่นแร่แปรธาตุ อัจฉริยะ หรือสงสัยว่าผมเป็นคนประเภทที่เกิดขึ้นครั้งเดียวในรอบหมื่นปีหรือเปล่า
 
“นักเล่นแร่แปรธาตุคนอื่น ๆ ที่ฉันพบก่อนหน้าไม่เคย ทําให้ฉันมีความรู้สึกแบบนี้เลย”
 
“มีนักเล่นแร่แปรธาตุที่ฉลาดกว่าผมในลินเดลมากครับ ข้อแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือพวกเขาไม่ได้รับการสนับสนุนและผมเริ่มต้นได้ดีกว่า อันที่จริงทุกอย่างต้องขอบคุณบลูกิดส์”
 
“อ๊ะ คุณถ่อมตัวมากเลยค่ะ”
 
มันไม่ใช่ความอ่อนน้อมถ่อมตน มันเป็นความจริงทั่วไป ไม่ว่าผมจะพูดเรื่องไร้สาระอะไรออกมาตอนนี้ ภาพลักษณ์อันบริสุทธิ์ของผมสร้างขึ้นจะไม่ถูกทําลาย
 
‘ลีกียอง นักเล่นแร่แปรธาตุอัจฉริยะจากบลู’
 
มนุษย์มักจะอิจฉาคนที่เก่งในสิ่งที่พวกเขาสามารถเข้าใจได้ อย่างไรก็ตาม ผมได้รับการปฏิบัติด้วยความเคารพต่อความสําเร็จที่ทํา เมื่อการสํารวจนี้สิ้นสุดลง ผมจะมีอิทธิพลถาวรในบลู
 
นี่เป็นเพราะลีซังฮีล้มเหลวต่อความรับผิดชอบของเธอ ในฐานะผู้นําที่ดี แน่นอนว่าเธอไม่ใช่คนประเภทที่จะหมกมุ่นอยู่กับอํานาจ เธอมีความรับผิดชอบ แต่เธอไม่สามารถรับความอดทนภายใต้แรงกดดันนี้
 
ปัจจุบันเธอดูเหมือนจะรู้สึกละอายกับวิธีที่เธอเลือกที่จะตอบสนองภายใต้อิทธิพลของคําสาป เธอคงคิดอะไรบางอย่างเกี่ยวกับ “ฉันเกือบฆ่าสมาชิกกิลด์ทั้งหมด” หรือ “งาน นี้ไม่เหมาะสมกับฉัน” การตําหนิตัวเองของเธอนั้นชัดเจนมาก
 
ขณะที่ผมพักผ่อน คิมฮยอนซองก็เริ่มคุยกับคนอื่น ๆ ในปาร์ตี้ โดยไม่พลาดโอกาสที่ผมเปิดให้ นี่เป็นอีกครั้งที่มนุษย์ดูถูกหรือเคารพในสิ่งที่พวกเขาไม่เข้าใจ
 
จนถึงตอนนี้ ผมได้พิสูจน์คุณค่าของตัวเองแล้ว แต่ตอนนี้ถึงตาของเขา เขาต้องเคลื่อนไหวในขณะที่ผมหยุดพัก
 
“ฉันขอโทษจริง ๆ ค่ะเกี่ยวกับเรื่องนี้”
 
“เอ่อ..”
 
“ไม่ว่าคําสาปจะมีอิทธิพลมากแค่ไหน ฉันก็ควรจะใจเย็น แต่ฉันทําให้พวกคุณต้องเสียงฉันไม่มีอะไรจะแก้ตัวค่ะ”
 
ลีซังฮีเป็นคนพูดขึ้น บุคลิกของเธอคือสิ่งที่ผมชอบ เธอเป็นคนประเภทที่ต้องขอโทษ แม้ว่าจะไม่ได้ทําอะไรผิดก็ตาม
 
“จากนี้ไปเราจะปรับเส้นทางของปาร์ตี้ เราจะพิจารณาให้การกวาดล้างดันเจี้ยนเป็นลําดับความสําคัญแรกมากกว่าการช่วยเหลือผู้รอดชีวิต เราจะรับศพและผู้รอดชีวิตไป หลังการโจมตีเสร็จสิ้นเท่านั้น”
 
‘ในที่สุด’
 
นี่เป็นการตัดสินที่สมเหตุสมผลมาก เพื่อช่วยผู้ตาย คนที่มีชีวิตอยู่ต้องนอดชีวิตกลับไป
 
คําสั่งเพิ่งกลับกัน แต่คําพูดของลีซังฮีมีความหมาย
 
“แต่ว่า…”
 
“แน่นอนค่ะ เราจะไม่หยุดค้นหาผู้รอดชีวิต แต่เราจะเปลี่ยนรูปแบบและเคลื่อนไหวให้เร็วขึ้น”
 
“รับทราบ”
 
“และฉันจะให้คุณฮยอนซองเป็นผู้นําค่ะ”
 
” ผมจะทําให้ดีที่สุดครับ”
 
ดูเหมือนว่าคิมฮยอนซองจะใช้เวลาของเขาไปมาก จนในที่สุดก็ได้รับโอกาสที่สมบูรณ์แบบ ไม่มีสมาชิกในปาร์ตี้เราที่ได้รับผลกระทบจากคําสาปอีกต่อไป จากมุมมองของลีซังฮี ความกังวลหนึ่งได้หายไป
 
คิมฮยอนซองมองมาที่ผมด้วยสายตาที่ตื่นเต้น มันเป็นประโยชน์อย่างแน่นอนสําหรับเขาที่ได้รับโอกาส โดยไม่มีความยุ่งยากใด ๆ แต่มีบางอย่างที่เป็นลางไม่ดี เมื่อเขานําเสนอตัวเอง
 
‘นี่คือการสะกดข่ม?’
 
มันเป็นความร้อนรน สมาชิกปาร์ตี้ค่อย ๆ ยืนตัวตรงราวกับถูกสิง
 
‘ถูกต้อง’
 
คิมฮยอนซองเป็นผู้นําในอุดมคติ แม้แต่ลีซังฮีก็มองเขาด้วยสีหน้าว่างเปล่า เขาอาจถูกมองว่าเป็นคนดื้อรั้น แต่นี่ถือได้ว่าการตัดสินของเขา โดยไม่รวมถึงความคิดเห็นของสมาชิกในปาร์ตี้
 
เขาทําในสิ่งที่ตัวเองคิดว่าถูกและมุ่งตรงไปสู่เป้าหมาย ท่าทีทั้งหมดของเขากรีดร้องว่า ‘นี่คือวิธีที่ถูกต้อง ไปกันเถอะ’
 
พูดง่าย ๆ คือเขามีเสน่ห์ที่จะทําให้ใคร ๆ ก็อยากจะติดตาม- นี่คือผู้นําในอุดมคติ แม้ว่าผมจะไม่มีความรู้เกี่ยวกับการทํางานของผู้ปกครอง แต่เขาทําให้ผู้คนตระหนักได้ว่าเขามีพรสวรรค์โดยกําเนิดกับการเป็นผู้นํา
 
“ไป ”
 
มันได้ผลทันที เมื่อทุกคนเคลื่อนไหวตามคําสั่งของคิมฮยอนซอง
 
เขาเร่งให้ปาร์ตี้เคลื่อนไหวเร็วขึ้น ดังนั้นเราจึงเร่งฝีเท้า เราเพิกเฉยต่อการค้นหาทิศทางอื่นและมุ่งเป้าหมายไปที่การก้าวไปข้างหน้า ผมไม่มีข้อตําหนิเกี่ยวกับการเรื่องนี้ เพราะผมไว้ใจเขา
 
เราเคลื่อนไหวราวกับว่า เราไม่กังวลเกี่ยวกับการเผชิญหน้ากับมอนสเตอร์เลย เราไม่ได้คํานึงถึงกับดักที่อาจรออยู่ มีบางอย่างเจากความมั่นใจของฮยอนซองที่บังคับให้ผู้คนไม่ต้องกังวลกับเรื่องเล็กน้อยดังกล่าว
 
“ไม่มีมอนสเตอร์จริง ๆ เหรอ”
 
ผมรู้ว่ามันอาจจะเป็นไปได้ แต่ผมไม่ได้คาดหวังว่ามันจะเป็นจริง บางทีดันเจี้ยนนี้อาจอาศัยคําสาปเพียงอย่างเดียว หากสมมติฐานนั้นถูกต้อง ก็ชัดเจนแล้วว่าคิมฮยอนซองกําลังมุ่งหน้าไปทางไหน เราจะตามหาเจ้าของดันเจี้ยนและแม่มดผู้ใช้คําสาป
 
ขณะที่เราเดินทาง ทิวทัศน์ก็เริ่มเปลี่ยนไปจํานวนทาง แยกจากทางเดินลดลงและห้องขนาดเล็กที่เราเดินออกมาในตอนนี้ก็มองไม่เห็นอีกต่อไป แม้ว่าเราจะเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว แต่ดูเหมือนว่าจุดสิ้นสุดของดันเจี้ยนจะยังไกล
 
แน่นอนว่ามีการโจมตีหลายครั้งจากคําสาป แต่ไม่มีใครได้รับความเสียหายที่ถาวร นี้หมายความว่า ‘การรักษาของผมได้ผล’
 
“คนตาย… ไม่นะ…”
 
“ฉันได้รับการรายงานแล้ว”
 
“บางทีการเห็นพวกอันเดดที่ใกล้ทางเข้าก็อาจเกิดจากคําสาป มันยังไม่ได้รับการยืนยัน แต่ผมคิดเป็นสิ่งที่ถูกต้องครับ”
 
“ยังไงก็ระวังตัวด้วยล่ะ”
 
“ครับ.”
 
ในที่สุดเราก็พบศพ พวกเขาได้รับการยืนยันว่าเป็นอดีตสมาชิกปาร์ตี้ของบลู ผมไม่ได้ยืนยันในส่วนของรายละเอียดว่า ทําไมพวกเขาถึงตาย แต่ผมสามารถคาดเดาได้ว่าพวกเขาปลิดชีวิตหรือฆ่ากันเอง
 
ลีซังฮีแสดงความสับสนกับเรื่องนี้ แต่เธอไม่ได้หยุดปาร์ตี้ ไม่ให้เดินหน้าต่อไป
 
หลังจากนั้นไม่นาน เราก็เจอประตูบานเล็กที่ตกแต่งอย่างหยาบ ๆ
 
เมื่อผมเปิดประตูออกช้า ๆ ผมก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ เธอหลับตาลงทั้งสองข้างและผิวของเธอก็ซีดมาก
 
ทันใดนั้น ข้อมูลใหม่เริ่มเทลงมาที่หน้าต่างสถานะของผม
 
[คุณได้พบกับดันเจี้ยนระดับฮีโรอิค เจ้าของศาลเจ้าต้องสาป นักบุญจูเลียน่าผู้ถูกสาป ภารกิจถูกเปิดใช้งาน]
 
[ภารกิจบังคับระดับฮีโรอิคเปิดใช้งานแล้ว]
 
[เควสระดับฮีโรอิค – กําจัดจูเลียน่า (0/1) ]
 
เรามาถึงจุดสิ้นสุดของดันเจี้ยนแล้ว