Regressor Instruction Manual – ตอนที่ 96 จูเลียน่า (1)

ตอนที่ 96 จูเลียน่า (1)
 
เสียงที่ไม่พึงประสงค์ดังขึ้น
 
“อ๊ะ…”
 
ผมไม่รู้ว่าทําไม แต่ขาของผมสั่น
 
เป็นเรื่องยากที่จะกล่าวว่าบอสของดันเจี้ยนสวนแห่งความหวาดกลัวนั่นว่าเป็นบอสที่แท้จริง แม้ว่ามันจะมีขนาดที่ใหญ่โต แต่ความยืดหยุ่นของมันยังไม่เพียงพอที่จะต้านทานพลังของสมาชิกในปาร์ตี้
 
อย่างไรก็ตาม ผู้หญิงตรงหน้าผมนั้นแตกต่างออกไป แม้ผมจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเธอ แต่ผมก็รู้สึกได้ถึงออร่าที่เป็นลางไม่ดี เธอดูเหมือนนักบวชด้วยเครื่องแต่งกายที่สวมใส่ แต่บรรยากาศที่เธอปล่อยออกมานั้นทรงพลังจนผมรู้สึกกดดัน
 
ผมรู้ทันทีว่าเธอคือผู้ล่าและผมเป็นผู้ถูกล่า
 
ในขณะนั้นเองผมพลาดการอยู่ในพื้นที่ปลอดภัยด้านหลังของคิมฮยอนซอง
 
“ฮยอนซอง… ไม่เป็นไรใช่มั้ย”
 
อ๊ะ เกดริก เกดริก! ในที่สุดคุณก็มาหาฉัน
 
“เธอพูดเรื่องบ้าอะไรกัน
 
ในที่สุดคุณก็มา เกดริกที่รักของฉัน!
 
หลังพูดเช่นนี้ ผู้หญิงตรงหน้าก็ก้มคอในมุมที่ไม่น่าจะเป็นไปได้ ซึ่งทําให้สมาชิกในปาร์ตี้ของเราหวาดกลัว จากนั้นเธอก็เอื้อมมือมาทางผม
 
ผมเคยคิดว่าจะแกล้งทําตัวเป็นเกดริกอยู่สักพัก แต่การเป็นผู้นําในสถานการณ์นี้เป็นเรื่องอันตรายเกินไป มันเป็นการดีที่สุดที่จะถอยไปด้านหลังและรอจนกว่าผู้นําจะตัดสินใจว่าต้องทําอะไรต่อไป
 
“แต่ผู้หญิงคนนั้นมองไม่เห็นเหรอ?”
 
ในตอนนั้นเองที่คิมฮยอนซองก้าวไปข้างหน้า
 
ไม่ใช่ แกไม่ใช่เขา!
 
หลังจากขมวดคิ้วอย่างรุนแรง หญิงสาวที่ถูกเรียกว่าจูเลียน่าก็ลืมตาขึ้น เผยให้เห็นรูม่านตากลวงโบสีดําที่ดูเหมือนจะสูบชีวิตจากใครก็ตามที่มองมัน
 
ผลกระทบทางร่างกายตามมา ขนของผมลุกขึ้นทันที
 
“บ้าเอ๊ย…”
 
แกไม่ใช่เขา!
 
พื้นดินที่เราเหยียบเริ่มแตกออกและภายในดันเจี้ยนสั่นสะเทือนเป็นอย่างมาก ผมสัมผัสได้ถึงพลังงานแปลก ๆ ที่เริ่มกระจายไปทุกทิศทางพร้อมกับเสียงดังที่เกิดขึ้น นี่ทําให้ผมต้องเอามือปิดหูทั้งสองข้าง
 
เมื่อผมคิดว่าตัวเองเลือดออกจากแรงกดดันที่รุนแรง บาเรียก็ปกคลุมทั่วทั้งปาร์ตี้ มันเป็นการป้องกันของซันฮียอง โดยเลือกที่จะบล็อกด้วยพลังศักดิ์สิทธิ์
 
แกไม่ใช่เขา!
 
“ทุกคนเตรียมพร้อมสําหรับการต่อสู้เ วิซาร์ดเตรียมคาถาของคุณและนักบวชรักษาพลังศักดิ์สิทธิ์ไว้ เราจะตัดสินว่านี่เป็นมอนสเตอร์ที่ไม่สามารถดึงดูดความสนใจ และเราจะดําเนินการป้องกันให้รัดกุมที่สุด นี่จะเป็นการต่อสู้ที่ใช้เวลา”
 
“รับทราบ!”
 
ลีซังฮีสงบกว่าที่คาด เธอคุ้มกันผู้คนในแนวหลังด้วยโล่ขนาดใหญ่ ทันทีที่ร่ายคาถา พลังเวทมนตร์ก็เริ่มเพิ่มขึ้นในพื้นที่มันขึ้นอยู่กับกองหน้าที่จะหาเวลาให้จนกว่าเราจะร่ายเวทย์เสร็จ
 
แน่นอน นี้ไม่ได้หมายความว่ากลุ่มของผมจะหยุดนิ่ง
 
เริ่มด้วยคิมฮยอนซองและบางคนที่โจมตีใส่จูเลียน่าทันที
 
“อยู่รอดปลอดภัยนะฮยอนซอง”
 
พลังงานที่ดูเหมือนจะไม่ใช่ทั้งพลังเวทมนตร์หรือพลังศักดิ์สิทธิ์ระเบิดออกทุกทิศทาง ส่วนเจ้าของพลังเหล่านี้ชัดเจนอยู่แล้วว่าเป็นใคร
 
“จูเลียน่า”
 
“รีบเตรียมเวทย์ป้องกันของพวกคุณเร็วเข้า!”
 
พวกแก.พวกแกกล้าบุกรุกสถานที่แห่งนี้!
 
ชิ้ง!
 
การได้เห็นพลังงานทรงกลมสีดําพุ่งเข้ามาหาเราเป็นภาพที่น่าตื่นตา มันทิ้งรอยร้าวไว้บนพื้นที่ผ่าน อย่างไรก็ตาม สิ่งนี้ไม่ใช่เรื่องดีสําหรับเรา
 
ลีซังฮีหยิบโล่ขึ้นมาโดยสัญชาตญาณเพื่อป้องกันการโจมตี จนในที่สุดเธอก็ประสบความสําเร็จ แต่มันไม่ใช่เรื่องง่าย นี่คือสิ่งที่เป็นไปได้เพราะเธอถูกบัฟด้วยพลังศักดิ์สิทธิ์
 
“นี่ไม่ใช่การต่อสู้ที่ง่ายเลย..”
 
กลยุทธ์ของเราต้องแตกต่างจากวิธีการล่ามอนสเตอร์ตามปกติ
 
ย้อนกลับไปที่สวนแห่งความหวาดกลัว การโจมตีของมอนสเตอร์มุ่งเน้นไปยังผู้ที่อยู่แนวหน้าเท่านั้น แต่ดูเหมือนจูเลียน่าไม่ได้กําหนดเป้าหมายไปที่ใครเป็นพิเศษ เป้าหมายหลักของเธอคือกําจัดทุกคนที่เธอเห็นว่าเป็น “ผู้บุกรุก”
 
นี่เป็นช่วงเวลาเหมาะสมที่ผมจะถอย
 
มันไม่ง่ายนักที่จะจัดการกับเธอและโจมตีพร้อมกัน เนื่องจากกองกําลังของเรายังมุ่งเน้นไปที่การปกป้องส่วนที่อ่อนแอของปาร์ตี้ สิ่งที่แสดงออกมาพิสูจน์แล้วว่ามันจะเป็นการต่อสู้ที่ยาวนานกว่าที่ผมคาดไว้
 
เนื่องจากนี่คือการต่อสู้กับความอดทน แทงค์จึงต้องแน่ใจว่าเราจะไม่ได้รับความเสียหายใด ๆ และนักธนูที่มีความคล่องตัวสูงไม่สามารถคาดหวังกับความช่วยเหลือเพิ่มเติม
 
เมื่อฮวังจองยอนและจองฮายันท่องคาถาของพวกเธอ ผลที่ได้คือพลังเวทมนตร์มหาศาลที่ห่อหุ้มหญิงบ้านั่นในเวลาไม่นาน แต่พลังงานทรงกลมสีดําก็กลับมาอีกครั้ง
 
ในตอนนั้นเองผมก็ปลดปล่อยคาถาที่ร่ายไว้
 
แขนขนาดใหญ่ผุดขึ้นจากอากาศและสร้างแรงผลักดันที่จะบดขยี้จูเลียน่าซึ่งตอนนี้ถูกห่อหุ้มอยู่ในทรงกลมสีดํา
 
ว้าว!
 
สมาชิกในปาร์ตี้แสดงความประหลาดใจกับเรื่องนี้ ไม่นานฝุ่นที่ลดลงมาก็เพื่อเผยให้เห็นจูเลียน่า ซึ่งมองมาทางผม
 
แกกล้า!
 
เวทมนตร์ของผมถูกจําแนกอย่างเคร่งครัดว่าเป็นการโจมตีทางกายภาพ ผมไม่รู้ว่านี่คือเหตุผลที่ผมสามารถสร้างความเสียหายให้แก่คู่ต่อสู้ของเราไหม อย่างไรก็ตามนี้ไม่ใช่ข่าวดีสําหรับผม
 
“บ้าเอ๊ย”
 
ผมไม่รู้ว่าเธอจงใจหรือเปล่า แต่ตอนนี้พลังงานสีดํานั่นกําลังพุ่งตรงมาที่ผม
 
คิมฮยอนซองอยู่ในตําแหน่งที่เขาไม่สามารถปัดการโจมตีนี้ได้ ผมรู้ว่าตัวเองจะสามารถสร้างความเสียหายต่อไป ตราบใดที่ผมยังได้รับการคุ้มกัน
 
“นี่คือดันเจี้ยนระดับฮีโรอิคเหรอ”
 
ผมรู้ว่ามันไม่ง่าย แต่ผมก็ไม่คิดว่ามันจะยากขนาดนี้
 
ครั้งแล้วครั้งเล่า เสียงคํารามดังก้องไปทั่วดันเจี้ยนและพื้นดินก็สั่นสะเทือน รอยแตกเปิดออกในที่ต่าง ๆ บางที นี่อาจเป็นสาเหตุที่คิมฮยอนซองไม่สามารถเคลื่อนไหวได้อย่างถูกต้อง
 
ลีซังฮีสามารถยึดพื้นที่ของเธอไว้ แต่ปาร์คด็อกก ผู้มีพลังเวทมนตร์เพียงเล็กน้อยทําได้ไม่ดีนักกับป้องกันการโจมตี เหล่านั้น
 
สิ่งเดียวที่ดีคือคําสาปยังไม่ส่งผลกระทบกับเรา หากมีคนเห็นทีภาพหลอนในสถานการณ์ตอนนี้ ก็อาจจะพิสูจน์ได้เลยว่าเราจะเป็นฝ่ายที่ต้องเสียชีวิต
 
แต่ผมก็ต้องตัดสินใจ
 
ผมต้องการอยู่ห่างจากสถานการณ์ที่ทําให้ตัวเองเสียชีวิต ในที่สุดผมก็พูดออกมา
 
“อ๊ะ จูเลียน่า!”
 
ในไม่ช้า ภาพที่แปลกประหลาดก็เข้ามาในห้อง
 
เกดริก?
 
เสียงของผมดังขึ้นกะทันหันระหว่างการต่อสู้ ตอนนี้เพื่อนสมาชิกมองมาที่ผมอย่างสับสน พวกเขาสงสัยว่าผมกําลังทําอะไรอยู่ อย่างไรก็ตาม ผมไม่กล้าตอบ
 
เพราะพวกเขาจะรู้ในไม่ช้า
 
“จูเลียน่า! จูเลียน่าของผม!”
 
เกดริก! ในที่สุดคุณมา เกดริก ในที่สุดคุณก็มาหาฉัน
 
“จูเลียน่า! ผมเฝ้าตามหาคุณมาตลอดในศาลเจ้าแห่งนี้!”
 
เกดริก ในที่สุด
 
“จูเลียน่า!”
 
ไม่นะ แกไม่ใช่เกดริก
 
“บ้าเอ๊ย.”
 
“มันผ่านไปหลายปีแล้ว จูเลียน่า ตรงกันข้ามกับคุณที่ถูกสาปไว้กับศาลเจ้าแห่งนี้ ผมได้ผ่านการเปลี่ยนแปลงมากมายด้วยเวลาที่ผ่านไป น้ำ เสียงของผม การดํารงอยู่ของผมและทุกสิ่งที่ผมเคยเป็นได้เปลี่ยนไปแล้ว”
 
ไม่ แกไม่ใช่เกดริก
 
“จูเลียน่าที่รัก! คุณลืมผมไปแล้วเหรอ!”
 
แกไม่ใช่เกดริก!
 
“จูเลียน่า ผมเปลี่ยนไปแล้ว แต่ผมยังจําคืนวันเหล่านั้นได้ ผมเก็บความทรงจําของคุณไว้ในร่างกายนี้มาโดยตลอด”
 
อา…
 
“ความทรงจําล้ำค่าเหล่านั้น ”
 
เก…คริค?
 
ผมไม่รู้ว่าเธอกําลังคิดอะไรอยู่ แต่ผมรู้ว่ามีบางสิ่งที่ผุดขึ้นมา น้ำ ตาสีดําไหลจากดวงตาที่ว่างเปล่าของจูเลียน่า มันเป็นภาพแปลกประหลาดที่เกิดขึ้นในตอนนี้
 
อย่างไรก็ตาม ผมต้องตั้งสมาธิ ถ้าผมสามารถหาวิธีที่จะใส่ข้อมูลเพิ่มเติม
 
ในตอนนั้นเอง
 
ความวิตกกังวลเพิ่มขึ้นในตัวผม สิ่งที่ต้องใช้คือความผิดพลาดเดียวที่เธอจะค้นพบ
 
“เราเป็นของกันและกัน อ๊ะ! จูเลียน่า!”
 
เกดริก!
 
“พวกมันกําลังใช้งานผม จูเลียน่า! อ๊ากก!”
 
ลีซังฮี ปาร์คด็อกกูและซันฮียองต่างมองมาที่ผมด้วยความอยากรู้อยากเห็นอย่างไม่อาจต้านทาน ในขณะเดียวกัน ความหึงหวงก็เขียนขึ้นชัดเจนทั่วใบหน้าของฮายัน
 
“ทุกคนสังเกตเห็น”
 
เมื่อผมเหลือบมองไปรอบ ๆ ผมก็มองฮวังจองยอนแล้วพยักหน้า
 
ตอนนั้นเอง
 
“ยอมแพ้ซะจูเลียน่า ใช่ ตอนนี้เกดริกที่แกรักอยู่ในมือของเราแล้ว!”
 
“อา. “
 
เมื่อรู้ว่าจองยอนชอบดูละครแบบนี้ ผมจึงคาดหวังให้เธอมีทักษะการแสดงที่ดี อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นเธอสวมบทบาท ผมก็เริ่มรู้สึกกังวลว่าจูเลียน่าจะทําตามแผนของเราไหม
 
ใบหน้าของฮวังจองยอนเป็นแดงสด แต่โชคดีที่จูเลียน่าดูเหมือนจะไม่มีข้อสงสัยใด ๆ
 
“จูเลียน่า! ไม่ต้องมาช่วยผม คุณต้องหนีไป!”
 
เกดริก!
 
“หนีไปซะ! จูเลียน่า!”
 
พวกแกกล้า! เกดริก!
 
ตอนแรกผมไม่รู้ว่าสิ่งนี้จะได้ผลไหม แต่มันกลับได้ผลดีกว่าที่ผมคิดไว้ในตอนแรก แน่นอนว่ายังมีข้อสงสัยเกี่ยวกับสถานการณ์ตอนนี้
 
ไม่มีทางที่เธอจะเต็มใจที่จะต่อสู้กับภาพลวงตา ในที่สุดเกดริก ผู้ซึ่งเธอรอคอยมาตลอดก็ปรากฏตัวขึ้นและกําลังจะตายอีกครั้ง มันคงเป็นเรื่องทั่วไปสําหรับเธอที่จะมีปฏิกิริยาเช่นนี้
 
“มันคงเป็นปัญหาถ้าเธอตัดสินใจที่จะใช้พลังเต็มที่ แต่ว่า”
 
ผมรู้ด้วยว่าไม่มีทางที่เธอจะสร้างระเบิดพลังงาน การกระทําเช่นนั้นจะลงเอยด้วยการฆ่า “เกดริก อันเป็น ที่รักของเธอ
 
ไม่เหมือนกับสมาชิกคนอื่น ๆ ในปาร์ตี้ที่มองมาด้วยความสับสน คิมฮยอนซองรีบเหวียงดาบไปหาจูเลียน่าทันที
 
อันที่จริงฮยอนซองยังไม่อยู่ในระดับที่เขาจะเติบโตได้อย่างรวดเร็วจนสามารถปราบดันเจียนระดับฮีโรอิค มันถูกต้องแล้วที่จะบอกว่าเขายังอยู่ในช่วงพัฒนา
 
อย่างไรก็ตาม วิธีที่เขาเคลื่อนไหวเพื่อป้องกันจูเลียน่าไม่ให้มาหาเรา ทําให้ผมประหลาดใจ คิมฮยอนซองสามารถสกัดกั้นพลังงานสีดําที่แผ่ออกมาจากทุกทิศทางด้วยการฟันเพียงครั้งเดียว
 
แม้ระยะการโจมตีของเธอจะถูกจํากัด แต่จูเลียน่ายังคงโจมตีต่อไป โดยที่ฮยอนซองปัดป้องมันไว้
 
Quadduck… Quazzik!
 
เสียงดังก้องภายในดันเจี้ยน ทั้งสองยังคงปล่อยการโจมตีและการโต้กลับที่ผมไม่สามารถแม้แต่จะเข้าใจได้
 
“ฮะ…”
 
คิมฮยอนซองพยายามวาดดาบออก แต่จูเลียน่าบังคับให้เขาถอยออกไปได้ครึ่งหนึ่ง ในเวลาเดียวกัน พลังงานทรงกลมสีดําก็ถูกปล่อยออกมา แต่ไม่ได้ทําให้เขาต้องป้องกันอะไรมากนัก
 
ในขณะเดียวกัน สมาชิกในปาร์ตี้ที่เหลือก็ทําได้เพียงมองอย่างตกตะลึง ไม่มีใครรู้ว่าเมื่อ”เมื่อใดที่ควรเข้าไป
 
ในตอนแรก ดูเหมือนจะไม่ง่ายเลยที่จะกําหนดเวลาที่จะแทรกแซง
 
…และตอนนี้ผมถอยไปได้แล้วใช่ไหม?
 
“…”
 
เกดริก! เกดริก!