ตอนที่ 16 การเสด็จมาของมกุฎราชกุมาร (1)
มกุฎราชกุมาร (อิสริยยศที่พระมหากษัตริย์พระราชทานแก่ผู้ที่จะสืบราชสันตติวงศ์ต่อไป)
เอียนและขบวนของเขาได้พักที่หมู่บ้านแห่งหนึ่งอยู่ชั่วครู่หนึ่ง
เนื่องจากหมู่บ้านยังคงกำลังฟื้นตัวจากการถูกโจมตีของพวกโจร พวกเขาจึงตัดสินใจพักอยู่ที่หมู่บ้านเพื่อช่วยเหลือพวกเขา
[สเปียร์มาสเตอร์ ‘ลูก้า’ ผู้กล้าหาญ เมื่อเผชิญหน้ากับศัตรูนับพัน เขาไม่ได้รับอิทธิพลใด ๆ เลยจากจำนวนคนพวกนั้น เขาเชื่อมั่นในการสนับสนุนที่สมบูรณ์แบบของอาร์ชเมจขั้นที่ 6 จากนั้น ‘หอกมังกรลูกานิส’ ถูกเหวี่ยงออกไปและเฉือนพวกมันที่อยู่รอบ ๆ ตัวของเขา ….]
ใต้ต้นเซลโคว่าในหมู่บ้าน
ลูก้ากำลังเขียนนวนิยายของเขาบนสมุดบันทึกของเขาในขณะที่วางหอกด้วยที่ห้อยขนนกสีแดงไว้ที่คอมีด
“ เดี๋ยวก่อนเวทย์มนตร์แบบไหนกันที่จอมเวทย์จะใช้ในการสนับสนุน? เขาควรให้การสนับสนุน อืมบางทีอาจเป็น ไอซ์แลนซ์ ที่ท่านเอียนเคยใช้? ด้วยจำนวนมาก, จงพุ่งออกไป, จงพุ่งออกไป, จงพุ่งออกไป……! ”
” ฉันสามารถทำให้ดูได้นะ คุณต้องการให้ฉันแสดงให้คุณเห็นไหม? ”
“ อ่าาา! ”
ด้วยเสียงที่โผล่ขึ้นมาอย่างฉับพลันลูก้าก็ตกใจ
เอียนยืนอยู่ข้าง ๆ เขา
เขายืนอยู่ที่นี่มานานแค่ไหนแล้ว?
“…..ท่าน จอมเวทย์? ”
“ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำให้คุณกลัว ฉันขอโทษ ”
“ ไม่ .. ไม่เป้นไร ฉันสบายดี. ฮะ…ฮ่าฮ่า… ”
เขาพยายามแสดงร้อยยิ้มที่ดีที่สุดของเขา แต่ข้างในใจเขาไม่ได้อยากยิ้มเลย
ต้องขอบคุณเขาที่ได้เข้าไปอยู่ใกล้ ๆ กับเอียนมาก่อน เขาจึงสามารถจัดการกับตัวเองให้ยิ้มได้
มิฉะนั้นเขาอาจจะฉี่รดกางเกงของเขาได้
“ หอกมังกรลูกานิส ”
“ ……. ใช่แล้ว มันเป็นชื่อที่ดีใช่มั้ย ”
“ ฉันเห็นขนนกสีแดงอยู่ข้างบน มันคือ….? ”
เอียนพูดในขณะที่มองหอกของลูกก้าที่ห้อยขนนกสีแดง
‘เขาอ่าน….. ‘
เขาไม่เคยนำนวนิยายนี้ไปให้คนอื่นได้อ่าน
ตอนนี้ผู้อ่านคนแรกคือ ท่านจอมเวทย์
ลูก้ารู้สึกละอายใจและต้องการซ่อนตัวในหลุมทันที่นวนิยายของเขาถูกอ่านไปแล้ว
‘เขาอ่านมันออกได้อย่างไร’
มันเป็นข้อเท็จจริงที่น่าสนใจทีเดียวที่เอียนสามารถอ่านหนังสือได้
แม้ว่าเขาจะกลายเป็นจอมเวทย์ แต่มันพึ่งจะเป้นได้เพียงหนึ่งเดือนเท่านั้น
ก่อนหน้านั้นเขาเป็นแค่ลูกชายของแม่บ้านในครัว
เขาคงไม่มีโอกาสเรียนรู้ตัวหนังสือ
‘เมื่อมีคนกลายเป็นจอมเวทย์ เขาจะเรียนรู้ตัวหนังสือได้โดยอัตโนมัติหรือไม่?’
ลูก้าใช้เวลาสองถึงสามปีในการอ่านและเขียนตัวหนังสือเหล่านี้
แน่นอน ลูก้า ยังไม่รู้จักพวกตัวหนังสือทั้งหมดที่มี
เขายังต้องเรียนรู้คำศัพท์และไวยากรณ์อีกมากมาย
“ คุณสามารถอ่านมันได้หรือไม่? ”
ลูก้าตั้งคำถามอย่างกล้าหาญ
เกิดอะไรขึ้นถ้าเวทมนตร์เป็นตัวทำให้เขาอ่านตัวหนังสือพวกนี้ได้?
มันจะเป็นข้อมูลที่มีประโยชน์มาก
” แน่นอน เพราะฉันเป็นจอมเวทย์ ”
“ ท่าน.. จอมเวทย์สามารถอ่านตัวหนังสือเหล่านี้ได้ด้วยพลังแห่งเวทมนตร์ใช่หรือไม่ ”
“ แน่นอน จอมเวทย์นั้นเก่งที่สุด ”
“ ว้าว… .. ! ”
ลูก้าทำหน้าที่ตลกให้เอียนได้เห็น
เอียนหัวเราะเบา ๆ ในขณะที่มองหน้าที่กำลังอึ้งของลูก้า
‘ฉันมักจะสงสัยอยู่เสมอ แต่ตอนนี้ฉันแน่ใจแล้ว’
เอียนรู้จักลูก้า
แน่นอน เขารู้ว่าเคยมีหนังสือของลูก้าที่ถูกเขียนออกมาแล้ว
เขาไม่เคยอ่าน แต่เคยได้ยินเกี่ยวกับมัน
‘ฉันได้ยินเกี่ยวกับเขา เมื่อตอนที่ฉันพึ่งจะตัดสินใจออกจากเมืองหลวงในชีวิตในอดีตของฉัน’
ในเมือโมเกรียน เอียนมีชื่อเสียงมากที่สุด
อย่างไรก็ตามมีชายอีกคนหนึ่งที่มีเงินจำนวนมากและโด่งดังเท่ากับเอียน
‘ลูก้า ลูก้า’
นักเขียนนวนิยายที่สามารถได้รับเงินเป็นจำนวนมากจากทุกเรื่องที่เขาเขียนออกมา
นักเขียนใช้ชื่อเล่นว่า ‘ลูก้า ลูก้า’
เอียนแน่ใจว่าเป็นเขาคือคนที่จะเป็นนักเขียนนวนิยายในอนาคคต
แม้ว่าในตอนนี้เขาจะยังไม่โด่งดังก็ตาม
” ท่านจอมเวทย์ คุณอยู่ที่นี่นี่เอง ”
มีคนเรียกเอียน
มันเป็นเสียงของอัศวินเอริค
“ ตอนนี้เราพร้อมที่จะกลับไปที่ปราสาทของเมืองโมเกรียนแล้ว ”
เอียนมองไปที่บ้านของเลดิโอ
เนื่องจากหมู่บ้านเล็กเขาจึงมองหาบ้านของเลดิโอได้ง่าย ๆ
‘เขาต้องการเวลาเพิ่มอีกหรือไม่?’
เลดิโอพูดขอเวลาเพื่อให้เขาได้มีเวลาในการคิด
เอียนคิดว่าเขาให้เวลากับเลดิโอมามากพอแล้ว
“ เอาล่ะ ไปกันเถอะ ”
“ ถ้าอย่างนั้นเราจะออกเดินทางกันในอีกหนึ่งชั่วโมง ”
หมู่บ้านลอยด์ได้รับการฟื้นฟูเสร็จแล้ว
เช่นเดียวกันกับหมู่บ้านดินที่ถูกโจมตีด้วยเช่นกัน
หมู่บ้านแม็คสปาเดนได้เพิ่มจำนวนทหารยามขึ้นเป็นสองเท่าจากเดิม
“ แล้วลูก้า คุณมาทำอะไรที่นี่? ”
หลังจากทำการรายงานต่อเอียนเสร็จ เอริคก็ถามลูก้า
“ ฉัน .. ฉันมานั่งพักสักครู่……. ”
“ ในขณะที่สหายของคุณกำลังเตรียมการที่จะกลับเมืองเนี่ยนะ? ”
“ ฉันไม่เห็นว่ามันจะมีอะไรเลยที่ต้องการให้ฉันเข้าไปช่วย… .. ”
“ มีข้อแก้ตัวอีกไหม? ”
“ ขะ.. ขอโทษครับ! ”
เอริคเป็นอัศวินที่เกิดมาในตระกูลที่ไม่ใช่ขุนนาง
ขอบคุณที่เขาไม่ได้ดูถูกทหารคนอื่นและเขาก็ยังเป็นมิตรกับพวกเขาได้อย่างดีอีกด้วย
แน่นอนเขารู้หน้าที่ของเขาและเคารพคำสั่งของเขา
‘เขาคงจะมีช่วงเวลาที่ยากลำบาก’
เอียนก็รู้สึกสงสารลูก้าในเวลาต่อมา
เอียนเดินไปที่บ้านของเลดิโอ
เขายังต้องการเวลาเพิ่มอีกหรือไม่?
* * * * * * * * หินกรวด …
ขณะนั้น
ประตูกระท่อมก็เปิดออก
” ฮะ? ท่านจอมเวทย์? ”
ดักลาสและเอียนก็ได้สบตากัน
ข้างหลังเขาก็มีเลดิโออีกคนที่กำลังเดินตามออกมา
ในขณะนั้นเขาถือกระเป๋าใบใหญ่
ไม่เพียงแต่ที่หลังของเขา แต่มีอยู่อีกหนึ่งใบในมือของเขาด้วย
” คุณตัดสินใจได้หรือยัง? “
เลดิโอพยักหน้า
” ฉันไม่มีทางเลือก อย่างน้อยฉันก็ควรจะยืดชีวิตของฉันอยู่ได้นานขึ้นอีกหน่อย “
เลดิโอพูดต่อหน้าดักลาส
เขาตัดสินใจที่จะเอาชีวิตรอดด้วยวิธีการใด ๆ ก็ตามที่จำเป็นสำหรับลูกชายคนเดียวของเขา
” นั่นเป็นการตัดสินใจที่ชาญฉลาดมาก “
” โปรดรักษาสัญญาด้วย “
” แน่นอน “
ศัตรูของชีวิตในอดีตของเขา ได้มาพบกันโดยบังเอิญและตอนนี้ก็ได้มาเข้าร่วมอยู่ฝั่งเดียวกับเขา
มันเป็นการเริ่มต้นที่ดี
“ คุณจะไปบอกลาคนในหมู่บ้านหรือไม่? ”
“ ฉันเพิ่งดื่มกับคนในหมู่บ้านไปในไม่ช้าและมีเพียงไม่กี่คน ฉันเป็นแค่คนแปลกหน้าที่กำลังปรุ่งยาแปลก ๆ อยู่ในหมู่บ้านแห่งนี้ ”
เสียงของเลดิโอนั้นช่างขมขื่น
แน่นอนว่าคนในหมู่บ้านก็ทำหน้าที่กันไปตามปกติ
เลดิโอก็ไม่โทษพวกเขาเช่นกัน
“ ท..ท่าน … ”
ดักลาสมาถึงเอียนและอ้าปากค้าง
จอมเวทย์คือสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวสำหรับผู้คนในยุคสมัยแห่งนี้
เขาทำอย่างระมัดระวัง
“ ท่านทำได้จริง ๆ เหรอ… .. ท่านสามารถรักษาพ่อของฉันได้จริง ๆ หรือไม่ ”
“ ฉันทำได้ ฉันสัญญา ”
“ จริง ๆ นะ ”
“ จริงสิ ”
“ ถ้างั้น…. ตอนนี้คุณเป็นกัปตันของฉันแล้ว! ”
“ หือ? ”
กัปตัน
ช่างเป็นคำที่น่ารักซึ่งเหมาะกับเด็ก ๆ แล้วจริง ๆ
ในชีวิตในอดีตของเขาเด็กผู้บริสุทธิ์คนนี้กลายเป็นผู้ชายที่เต็มไปด้วยความโกรธและความเกลียดชัง
“ เอาล่ะ งั้นก็เรียกฉันไปอย่างนั้นเถอะ “
” ได้เลย! กัปตัน! “
บทสนทนาระหว่างลูกชายคนเล็กกับเอียนที่ทำตัวเหมือนเป็นผู้ใหญ่
ในขณะที่เลดิโอฟังการสนทนาที่แปลกประหลาดนี้ เขาดึงบางสิ่งบางอย่างออกมาจากกระเป๋าของเขา
มันเป็นขวดที่มีฝาปิดยาว
“ นี่คือของขวัญในการสัญญาของฉัน ”
หลังจากพูดจบเลดิโอก็ส่งมันให้กับเอียน
เอียนส่ายขวดอย่างเบา ๆ
“ มีบางอย่างในขวดนี้ ”
มันเป็นขวดที่เต็มไปด้วยของเหลวที่ไม่รู้ชื่อของมัน
มันจะเป็นยาอายุวัฒนะที่เขาทำขึ้นหรือเปล่า?
แต่โดยปกติแล้วอายุวัฒนะจะไม่ถูกบรรจุอยู่ในขวดแบบนี้
“ มันเป็นเหล้า ”
“ เหล้าใช่ไหม ”
“ ฉันดื่มกับผู้ชายคนอื่นตลอดทั้งคืนและนั่นเป็นขวดสุดท้าย… ”
แม้ว่าเอียนจะทำตัวเหมือนคนที่เป็นผู้ใหญ่ แต่เขาให้เหล้ากับเด็ก?
“ ฉันไม่ได้บอกว่ามันเป็นเหล้าจริง ที่จริงแล้วมันคือเหล้า เอิ่มม……ฉันควรพูดยังไงดี ”
“ เหล้าในขวดนั้นดีต่อร่างกายของคุณ ”
ดักลาสพยายามช่วยพ่อของเขา
อย่างไรก็ตามมันไม่ได้เป็นคำอธิบายที่เลดิโอต้องการ
“ มันเป็น…. ยาอายุวัฒนะครึ่งหนึ่ง ”
“ อืม มันมียาอายุวัฒนะอยู่ครึ่งหนึ่งนี่เอง ”
“ คุณหมายถึงอะไร ‘ครึ่ง’? ”
“ ดีต่อร่างกายของคุณ แต่รสชาติมันก็เหมือน ๆ เหล้า ”
“ แล้วมันจะไม่ทำให้ฉันเมาเหรอ ”
“ มันสามารถทำให้คุณเมาได้เช่นกัน ”
งั้นมันก็ไม่ใช่เหล้าเหรอ?
“ แต่ผลที่ได้ฉันรับประกันเลย มันแตกต่างจากยาอายุวัฒนะตามมาตรฐานที่จะสามารถเพิ่มพลังของคุณต้องใช้ระยะเวลานานแต่นี่มันเป็นยาอายุวัฒนะที่จะให้ผลในทันที…… ”
เลดิโอพูดอธิบายเพิ่มเติม
มันเป็นมุมมองด้านใหม่ ๆ ของเลดิโอซึ่งเขาไม่เคยแสดงให้เอียนเห็นมาก่อน
บางทีนี่อาจเป็นธาตุแท้ที่แท้จริงของเขา
นอกจากนี้ยังพิสูจน์ว่าเขาตัดสินใจได้อย่างมั่นคง
” ท่านจอมเวทย์! “
ทันใดนั้นเอง
ทหารมาหาเอียน
“ ผู้ส่งสารจากปราสาทประจำเมืองกำลังมา ”
ทหารคนหนึ่งชี้ไปที่เนินเขาด้านนอกหมู่บ้าน
แน่นอนว่ามีชายคนหนึ่งกำลังขี่ม้าอยู่และกำลังมาที่หมู่บ้านลอยด์
ด้วยธงโมเกรียนที่หลังของเขา
* กรุบ กรับ! กรุบ กรับ! กรุบ กรับ! *
เสียงของฝีเท้าม้าก็ได้มาหยุดลงที่หน้าหมู่บ้านลอยด์
เอียนเดินไปที่ปากทางเข้าหมู่บ้าน
คนอื่น ๆ ก็ติดตามเอียนออกไปด้วยเช่นกัน
“ ว้าว! ว้าว! ”
ผู้ที่กำลังขี่ม้าได้หยุดม้าของเขาเมื่อเขาเห็นเอียน
เขาเป็นทหารประจำเมือง
” ท่านจอมเวทย์ “
” คุณจะพูดอะไร “
” คุณควรรีบกลับไปที่ปราสาทประจำเมืองได้แล้ว “
เสียงเร่งด่วนมาจากผู้ที่ขี่ม้า
“ มีปัญหาอะไร? ”
“ ผู้ส่งข่าวแจ้งให้เราทราบว่ามกุฎราชกุมารได้เสด็จมาภุงแม่น้ำการ์มาธแล้ว ”
“ แม่น้ำการ์มาธ ? ”
“ สารได้เดินมาถึงในเช้าวันนี้ ”
ไม่เพียงแค่เอียน แต่เอริคและทหารคนอื่น ๆ เริ่มส่งเสียง
แม่น้ำการ์มาธเป็นแม่น้ำที่ตั้งอยู่ทางตอนเหนือของเมืองโมเกรียน
ใช้เวลาประมาณสองวันในการเดินทางไปยังปราสาทของเมืองโมเกรียนจากที่ที่เอียนอยู่
‘ทำไมพวกเขาถึงได้รับสารช้ามากขนาดนี้ …. ‘
โดยทั่วไปแล้วพวกเขาควรแจ้งสารมายังปราสาทล่วงหน้าสิบวัน ผ่านทางโพสต์การสื่อสาร ดังนั้นทางเมืองจึงจะได้มีเวลามากพอที่จะเตรียมการต้อนรับมกุฎราชกุมาร
‘ฉันน่าจะกลับไปให้เร็วกว่านี้’
ไม่มีเวลาพอที่จะกลับไปด้วยกัน
เว้นเสียแต่ว่าขบวนและครอบครัวของเลดิโอทุกคนจะขี่ม้ากลับไป
“ ได้โปรดให้ฉันม้าแก่ฉันด้วย ”
หลังจากเอียนตัดสินใจแล้วเขาก็พูดกับผู้ขี่คนนั้น
“ คุณรู้วิธีขี่มันได้อย่างไร ”
“ ฉันไม่รู้เทคนิคการขี่และขาของฉันสั้นเกินไป ”
ร่างของเอียนมีขนาดเล็กเกินไป ดังนั้นเขาจึงต้องการอานที่ทำมาเพื่อขนาดตัวของเขา
เนื่องจากผู้ขี่ม้าถามด้วยความสับสน
“ ถ้าอย่างนั้นคุณ…. ”
“ ฉันจะเป็นเพื่อนกับแกในไม่ช้า ”
เอียนเดินเข้าหาม้าในขณะที่พูด
และในขณะที่เอียกำลังลูบม้า เอียนร่ายเวทย์ใส่มัน
มันเป็นความมหัศจรรย์ที่ทำให้เขาสามารถควบคุมสัตว์ได้อย่างง่ายดาย
“ ทามมิ่ง ”
จากนั้นม้าก็เอาลิ้นเลียเอียน
“ ฉันจะพบคุณที่นั่นในภายหลัง ”
เอียนขี่ม้าออกไปทันที
ด้วยความเร่งรีบเขาจึงควบมันไปอย่างแรงที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ก่อนหน้านั้น
“ เอริคโปรดเดินทางไปกับนักเล่นแร่แปรธาตุไปยังที่นั่นด้วย ”
“ ได้ แต่เขาคือใคร… .. ”
“ ฉันขอขอบคุณ แล้วเจอกัน “
หลังจากเอียนขอให้เอริคพาเลดิโอและดักลาสไป เขาก็กระซิบกับม้า
“ ไปที่ปราสาทของเมืองโมเกรียนกันเถอะ? “
* ฮี่ๆๆ! *
เป็นเสียงของการตอบกลับของม้าตัวนั้น
มันเริ่มวิ่งตรงไปยังปราสาทของเมืองโมเกรียน
ไม่จำเป็นต้องดึงสายที่ควบคุมมันหรือเตะไปที่ท้องของมันเลย
“ …… ”
เอริคได้รับคำสั่งจากเอียนในทันที
เขาจ้องมองไปที่เลดิโอ
เลดิโอไม่ได้หลบสายตาของเขา
มันเป็นสถานการณ์ที่น่าอึดอัดใจอย่างสิ้นเชิง
“ ฉันชื่อเลดิโอ ฉันเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุ ”
เลดิโอพยายามแนะนำตัวก่อนเพื่อกำจัดสถานการณ์ที่อึดอัดแบบนี้
“ ฉันชื่อเอริคเป็นชื่อของอัศวินแห่งโมเกรียน ”
อย่างไรก็ตามหลังจากการทักทายกันบรรยากาศความอึดอัดก็เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง
ในที่สุดพวกเขาก็ทำได้แค่มองแผ่นหลังของเอียนที่กำลังเดินทางกลับไปยังปราสาท
End…
