ตอนที่ 16 การเสด็จมาของมกุฎราชกุมาร (1)
(จำเป็นต้องทำให้จอมเวทย์เอียนกลายเป็นคนของท่าน)
ขบวนรถม้าที่หรูหราประดับด้วยทองคำและอัญมณีมากมาย
ในรถม้ามีหนุ่มหล่อท่านหนึ่งนั่งอยู่ข้างใน
เขามีผมสีเหมือนทองคำขาวที่ใครเห็นก็ต้องประทับใจ
(ใช้จอมเวทย์เอียนเป็นส่วนหนึ่งของการเตรียมเข้าเป็นกษัตริย์ในอนาคตของท่าน)
มกุฎราชกุมารแห่งอาณาจักร ‘เฮย์เดน กรีนริเวอร์’ (มกุฎราชกุมาร คือ อิสริยยศที่พระมหากษัตริย์พระราชทานแก่ผู้ที่จะสืบราชสันตติวงศ์ต่อไป)
เขาจำได้ถึงคำขอของพ่อของเขา
(พ่อบอกให้ลูกสร้างทีมที่มีความภักดีและไม่เหมือนใครเพื่อตัวของลูกเองในอนาคต)
การร้องขอของพ่อคือการไปชักชวนให้จอมเวทย์เอียนอยู่ข้างเดียวกับมกุฎราชกุมาร
“ ฮะ! ”
เฮย์เดนไม่เข้าใจ
แม้ว่าเอียนจะเป็นจอมเวทย์ แต่มีอะไรพิเศษเกี่ยวกับตัวของเขาบ้าง?
มีเด็กที่ได้เป็นจอมเวทย์ไม่มากนักในหอคอยงาช้างใช่ไหม
‘มีเด็กเหลือขอมากมายที่ฉันรับไม่ได้’
ไม่ใช่แค่เอียนเท่านั้นที่เขาคิดอย่างนี้
น้องชายทั้งห้าในวังของเขาด้วยเช่นกัน
เฮย์เดนไม่ได้นับถือว่าพวกเขาเป็นพี่น้องด้วยเลย
‘ฮืม แม้แต่แม่ของพวกเขาก็ไม่ใช่แม่ของฉัน’
เด็ก ๆ พวกนี้นี่แหละที่จะเข้ามาคุกคามชีวิตของเขาในภายหลัง
เมื่อใดก็ตามที่เฮย์เดนนึกถึงพวกเขา เขาก็อยากจะอาเจียนทุกครั้ง
‘ในวันที่ฉันขึ้นเป็นกษัตริย์ได้สำเร็จ’
เขาจะจัดการกับเจ้าชายคนอื่น ๆ ทั้งหมดทุกคน
โดยเฉพาะเจ้าชายองค์ที่ห้าเพราะเป้นเจ้าชายที่เจ้าเล่ห์คนหนึ่งเลย
“ ฮ่า ๆ ”
ในจินตนาการนั้นทำให้เขารู้สึกดีขึ้นจึงได้หัวเราะออกมา
หลังจากจิตใจของเขานั้นสงบลง เขาก็มองออกไปที่ทิวทัศน์นอกหน้าต่าง
แม่น้ำที่ส่องประกายเป็นสีมรกตราวกับแม่น้ำสายหนึ่งของกรีนริเวอร์
มันคือ ‘แม่น้ำการ์มัธ’ ซึ่งเป็นเส้นแบ่งพรมแดนของเขตใต้กับเขตเหนือ
“ ฝ่าบาท ”
อัศวินขี่ม้าเข้าหารถม้าที่มกุฎราชกุมารนั่งอยู่
เขาเป็นหัวหน้าอัศวินคนที่สอง ชื่อ โอลิเวอร์ เรย์วูด
“ เราควรส่งผู้ส่งสารไปบอกพวกเขาในตอนนี้ ”
“ ฉันคิดว่าเราพูดเรื่องนี้กันไปแล้วนะ ”
หัวหน้าโอลิเวอร์ทำหน้านิ่งเพื่อไม่ให้เจ้าชายสังเกตเห็น
“ อย่างน้อยพวกเขาก็เวลาในการเตรียมการต้อนรับการเสด็จมาของท่าน กรุณาเมตตาพวกเขาด้วย ”
โอลิเวอร์อ้อนวอนมกุฎราชกุมารอย่างอ่อนโยนและด้วยความเคารพ
“ อ้า บ้านของคุณก็อยู่ในหมู่บ้านทางเหนือนั่นใช่มั้ย ”
” ใช่แล้ว “
บ้านของเรย์วูดเป็นหนึ่งในบ้านที่รับใช้บ้านโมเกรียน
พี่ชายของโอลิเวอร์เคยเป็นหัวหน้าของบ้านเรย์วูดมาก่อน
“ อืมม … ”
มกุฎราชกุมารเริ่มคิด
เขาถูกใจโอลิเวอร์มากที่สุดเมื่อเทียบกับคนอื่น ๆ
อัศวินผู้ที่คอยปกป้องเขาอย่างใกล้ชิดเสมอโดยไม่มีข้อยกเว้นใด ๆ
นอกจากนี้เขายังถูกเรียกว่าเป็นอัศวินดาบที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของจักรวรรดิ
ในฐานะที่เป็นมกุฎราชกุมารเขาควรดูแลชายอย่างโอลิเวอร์ให้ดี
‘หวังว่าคงจะไม่ใช่เด็กที่มีเล่ห์เหลี่ยมนะ!’
“ เหลืออีกกี่วันที่จะเดินทางไปถึงที่นั่น? ”
“ ใช้เวลาอีกประมาณสองวัน ”
” ก็ได้ ฉันจะยอมทำที่คุณบอกก็ได้นี่เป็นเพราะความภักดีของคุณ ”
“ น้อมรับพระบัญชา ”
โอลิเวอร์เคลื่อนที่ออกไปจากรถม้า
โอลิเวอร์สั่งทหารของเขา
ในไม่ช้าทหารขี่ม้าสองคนนำออกไปจากขบวนเสด็จ
หากต้องการส่งสารไปยังที่บ้านของโมเกรียน
‘ระยะเวลาสองวันนั้นไม่น้อยเลย’
ในความคิดเขานั้นน่ารังเกียจมากและในขณะที่ดูขุนนางทุกคนนั้นรีบร้อนและตื่นตระหนกวุ่นวาย
เขากลับรู้สึกตื่นเต้นทุกครั้งที่ได้มองดูมัน
บางทีมันอาจจะเป็นการแสดงออกว่าเขานั้นเหนือกว่า
นั่นเป็นเหตุผลที่เขาเปลี่ยนคำสั่งในการเดินขบวนไปยังบ้านโมเกรียน
เขาได้สั่งให้เพิ่มความเร็วในการเดินทางไปเร็วกว่าเดิม
เขาต้องการที่จะเห็นขุนนางเขตเหนือในขณะที่พวกเขากำลังตื่นตระหนกจากการเสด็จมาของมกุฎราชกุมาร
‘อัศวินของเขตเหนือ? การป้องกันของอาณาจักร’
เจ้าชายไม่ชอบพวกเขาตั้งแต่วินาทีที่เขาได้ยิน
คนป่าเถื่อนที่พูดถึงประเพณีของชาวเหนืออยู่เสมอ
พวกเขาไม่มีจอมเวทย์หรืออัศวินที่ทำงานด้วยหัวใจ
อะไรที่ทำให้คนป่าเถื่อนรู้สึกภูมิใจในตนเองมาก?
คราวนี้เขาจะทำลายความภาคภูมิใจของพวกเขาให้หมดสิ้นไป
‘และจอมเวทย์’
มีการเดินขบวนกันอย่างมากมายเนื่องจากมีการขนส่งค้าขาย
มกุฎราชกุมารมองไปที่รถม้าคันอื่น ๆ ของขบวนต่าง ๆ
มีรถม้าสามคัน ซึ่งมันดูหรูหราเหมือนรถม้าของเจ้าชาย (ขออนุญาตใช้หน่วยของรถม้าเป็น คัน นะครับ)
รถม้าแต่ละคันมีจอมเวทย์อยู่หนึ่งคน
‘สักวันหนึ่งฉันจะจัดการกับคนเย่อหยิ่งเหล่านั้นให้หมดสิ้น’
ดินแดนเขตเหนือนั้นกำลังตื่นตระหนก
ทั้งขุนนางและประชาชน
พวกเขารีบเร่งเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการต้อนรับการเสด็จมาของเจ้าชาย
“ มกุฎราชกุมารจะมายังที่นี่! ไม่อนุญาตให้มีฝุ่นแม้แต่นิดเดียวก็ไม่ได้ เข้าใจมั้ย! ”
ไม่เพียงเท่านั้น แต่ยังมีคนรับใช้และแม่บ้านมากมายในปราสาทประจำเมืองอีกด้วยที่ต้องเตรียมการด้วยความวุ่นวาย
“ เราจะไปทำอาหารที่ถูกปากของผู้คนในวังได้อย่างไร? ”
“ เราไม่สามารถเริ่มต้นทำได้เว้นเสียแต่หัวหน้าแม่บ้านจะมา…. ”
“ ฉันสามารถช่วยพวกคุณได้ ”
“ คุณเพจ? “
“ อย่าเลย ฉันบอกคุณแล้วไงว่าอย่าเรียกฉันอย่างนั้น ”
แม่บ้านในครัวที่ไม่มีความรู้เกี่ยวกับรสชาติอาหารของราชวังก็ตื่นตัวเช่นกัน
‘ฉันคิดว่าพวกเขาจะมาสายเพราะไม่มีสารใด ๆ ส่งมาเลย’
มาร์คัส โมเกรียน เจ้าของบ้านผู้ยิ่งใหญ่ส่ายหัว
เขามีอาหารที่เพียงพอกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นบนภูเขาโมเกรียนแต่ตอนนี้เจ้าชายมกุฎราชกุมารกำลังมา
“ มาทุกคนใช่หรือไม่ ”
” ใช่ มีคนบ้านแม็คสปาเด้นและเรย์วู้ดร่วมถึงผู้นำคนอื่น ๆ และขุนนางจากบ้านอื่น ๆ ทั้งหมดมาถึงที่ปราสาทแล้ว นอกจากนี้ยังมีบ้านอีกสองหลังที่ไม่ได้ส่งข้อความถึงพวกเขาก็จะมาถึงในเร็ว ๆ นี้ ”
พ่อบ้านเก่าที่มีประสบการณ์ฮอร์ธการ์ตอบอย่างชัดเจน
มันลบภาระของเจ้าของบ้านที่ดีบางคน
จะเกิดอะไรขึ้นถ้ามีเก้าอี้ไม่พอสำหรับขุนนางในขณะที่มกุฎราชกุมารเสด็จมา?
เขาต้องถูกตำหนิแน่ ๆ
อย่างไรก็ตามปัญหาที่ใหญ่ที่สุดยังไม่ได้รับการแก้ไข
“ แล้วท่านจอมเวทย์ล่ะ? ยังไม่มีข้อความอะไรเลย? ”
“ ใช่…ยังไม่มีข้อความอะไรเลยครับ ”
” นั่นแหละปัญหา “
แน่นอนว่าเขาไม่อยากจะโทษเอียนเลย
แต่เขากังวลเกี่ยวกับปฏิกิริยาที่เจ้าชายมกุฎราชกุมารจะแสดงออกมาเมื่อไปพบท่านจอมเวทย์เอียน
“ ออกไปข้างนอกกันเถอะ ”
เจ้าของบ้านออกไปที่ทางเข้าหลัก
ในการจัดตั้งสายต้อนรับเพื่อทักทายเจ้าชาย
“ ฉันมาทักทายคุณเจ้าของบ้านที่แสนดี ”
ผู้นำและขุนนางจำนวนมากจากบ้านหลังอื่นที่รับใช้โมเกรียนอยู่ที่นั่น
พวกเขาไม่สามารถทักทายกันได้อย่างเหมาะสม
พวกเขาไม่สามารถคุยกันได้อย่างสบายใจจนกว่าจะถึงเวลาอาหารเย็น
“ ไว้คุยกันในภายหลัง ก่อนอื่นเราควรเตรียมการต้อนรับเจ้าชายที่กำลังจะมาถึงกันดีกว่า ”
ในไม่ช้าพวกขุนนางก็เริ่มเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว
“ ฮิว…นี่มันช่างเป็นเรื่องที่น่าประหลาดใจยิ่งนัก “
ผู้นำของบ้านเรย์วูดเพิ่งมาถึง
อัลเทอร์ เรย์วูด พูดกับเจ้าของบ้านในขณะที่ไปยังที่นั่งของเขา
ผมที่ตั้งขึ้นของเขาแสดงให้เห็นว่าเขาขี่ม้ามาเร็วแค่ไหน
“ นั่นคือสิ่งที่ฉันต้องพูดมากกว่า ”
มันเป็นเจ้าของบ้านที่ต้องประสบกับปัญหาที่ใหญ่ที่สุดนี้
เหลือเวลาอีกเพียงไม่กี่นาที
“ มกุฎราชกุมารกำลังจะเสด็จมาถึงแล้ว! ”
ในที่สุดเสียงตะโกนของทหารก็ทำให้ปราสาทของเมืองโมเกรียนสั่นสะเทือน
จากระยะไกลมีการเดินทัพมาให้เห็นแล้วแล้วใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ
อัศวินและทหารใส่ชุดขาวและรถม้าที่ดูหรูหรา
ในที่สุดปัญหาใหญ่นั่นก็กำลังใกล้มาแล้ว
“ เจ้าของบ้านท่านจอมเวทย์อยู่ที่ไหน…. ”
ตอนนี้ทุกคนอื่นเริ่มสงสัยและถาม
จอมเวทย์เป็นเพียงเหตุผลเดียวที่ทำให้เจ้าชายนั้นเสด็จมายังที่นี่
อย่างไรก็ตามจอมเวทย์อยู่ที่ไหน?
” คือ .. เขา… “
ในขณะที่เจ้าของบ้านกำลังจะอธิบายว่าท่านจอมเวทย์ได้เดินทางออกไปยังที่ไหนสักแห่งและเขายังไม่ได้กลับมา
* กรุบกรับ! กรุบกรับ! กรุบกรับ! *
ทางลัดแคบ ๆ บนถนนด้านข้างของปราสาทเมืองโมเกรียน
ที่ถนนด้านข้างซึ่งเชื่อมต่อกับดินแดนทางเขตเหนือที่ลึกมากมีม้ากำลังมาพร้อมกับเด็กผู้ชายที่กำลังขี่มันอยู่
” นั่น… “
ท่าขี่ม้าของเขาที่ยังไม่ได้รับการฝึกฝน
มันไม่สามารถเรียกได้ว่าเป็นท่าขี่ม้าอย่างถูกต้อง
มันเป็นท่าทางของผู้ขี่ม้าที่ไม่มีทักษะในการขี่ขั้นพื้นฐาน
อย่างไรก็ตามม้าตรงไปยังปลายทาง
” หยุด “
* ฮี่ๆๆๆ! *
ด้วยคำสั่งสั้น ๆ ม้าก็ลดความเร็วของมันลงราวกับว่ามันเข้าใจคำสั่งนั้น
เป็นไปได้เหรอ
มันไม่มีม้าที่ฉลาดเช่นนั้น
ขุนนางใช้เวลาหลายชั่วโมงกับความสงสัยที่มีต่อม้านั่น
ในเรื่องของสามัญสำนึกของม้าแล้วพวกมันเป็นไปไม่ได้ที่จะเข้าใจคำสั่งเช่นนั้น
“ ขอโทษที ฉันกลับมาช้าไปหน่อย ”
” โดยรวมแล้วดีมาก มันเป็นช่วยให้เราโล่งใจที่คุณกลับมาถึงได้ทันเวลา โปรดมาที่นี่ “
เจ้าของบ้านบอกตำแหน่งของเอียนด้วยตัวเอง
เขาหมดหวังไปแล้วจึงรีบทำเช่นนั้น
” ท่าจอมเวทย์คือคนที่ได้รับคำสั่งจากราชวงศ์ คุณจะต้องยืนอยู่ที่ด้านหน้าของแถวที่จะตอนรับคนของอาณาจักร “
ขุนนางทุกคนที่ฟังบทสนทนานั้นประหลาดใจ
แม้ว่าพวกเขาจะเคยคิดไว้ว่าจอมเวทย์น่าจะเป็นผู้ใหญ่ แต่พวกเขาไม่สามารถเชื่อสายตาของพวกเขาได้เมื่อเห็นจอมเวทย์ตัวจริง
‘เด็กชายคนนั้นคือ…. จอมเวทย์?’
เด็กผู้ชายที่มาถึงด้วยทักษะการขี่ม้าที่แปลก ๆ นั่น
เขาเป็นแขกผู้มาเยื่อนของเขตเหนือจอมเวทย์เอียน เพจ
