ตอนที่ 8 แขกผู้มาเยือน (4) (ฟรี)
ทางเข้าสู่ภูเขาโมเกรียนเชื่อมต่อกับด้านหลังของปราสาทโมเกรียน
สถานที่นั้นซึ่งโดยปกติมักเงียบงั่ด
ทหารและอัศวินทุกคนที่ไม่ได้ออกไปล่าสัตว์ ผู้คนในบ้าน ภรรยาของเจ้าของบ้านและลูกสาวคนสุดท้องอยู่ที่นั่นเพื่อสวดภาวนาขอให้พวกเขาปลอดภัยทั้งเจ้าของบ้านและผู้ติดตามของเขา
“ เอียน? ”
เสียงผู้หญิงร้องเรียกเอียน
มันเป็นเสียงแม่ของเขา เธอนั้นก็มาพร้อมกับคนอื่น ๆ เช่นกัน
“ ฉันได้ยินเรื่องราวแล้ว ดังนั้นเจ้าของบ้านก็ยังคงติดอยู่ในป่าสักแห่งหนึ่ง… ”
“ ใช่ ฉันเลยตัดสินใจที่จะเข้าไปตามหาเขาและช่วยพวกเขาออกมา ”
“ ใช่ คุณ…. ”
ใบหน้าของวาเนสซ่าซีดทันที
“ มันอันตรายเกินไป! คุณยังเด็กและ… ”
“ ฉันโอเคแม่น่า คุณลืมไปแล้ว? ตอนนี้ฉันเป็นจอมเวทย์ ”
” แต่… “
มันเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับเธอที่จะต้องกังวล แม้ว่าลูกชายของเธอจะเป็นจอมเวทย์ที่มีพรสวรรค์มากสักแค่ไหน แต่เขาก็ยังเป็นลูกชายของเธอ
“ ไม่ต้องกังวล ฉันจะกลับมาอย่างปลอดภัยแน่นอน ”
หลังจากสัญญากับแม่ว่าจะกลับมาอย่างปลอดภัยเอียนก็เดินเข้าไปกับพวกทหาร
ทีมกลุ่มแรกที่ค้นหาในภูเขานั้นดูเหนื่อยมากแล้ว
หน่วยลาดตระเวนที่ดูเหมือนจะมีพลังเป็นทีมที่สอง
“ ในขั้นแรกนำฉันไปยังสถานที่ที่พวกเขาหยุดเดินทางไปต่อ ”
ตามคำร้องขอของเอียนอัศวินอาวุโสออกมาพูด
“ ตามรายงานของหน่วยลาดตระเวนในครั้งแรก เราพบเบาะแสว่ามีการโจมตีโดยพวกก๊อบลินหลายตัว… .. ”
“ ฉันสามารถจัดการมันได้ ดังนั้นโปรดนำทางไป ”
ใบหน้าของอัศวินไม่สบายใจเมื่อเขาถูกเด็กหนุ่มสั่ง
“ …. ได้ คุณจอมเวทย์ ”
อัศวินสงบสติตัวเองและตอบ
ผู้บัญชาการคือ จอมเวทย์
จอมเวทย์ที่จะเดินทางกับเจ้าชายมงกุฎราชกุมาร
อายุไม่สำคัญแล้วที่นี่
ถ้าขุนนางมียศฐาบรรดาศักดิ์ จอมเวทย์ก็มีตำแหน่งและมีอำนาจมากกว่า
พลังที่อาจครองโลกทั้งใบได้หากมีพลังมานาที่เพียงพอ
‘ฮืม มาดูกันว่าเขาเป็นจอมเวทย์ที่เก่งกาจขนาดไหน’
อัศวินอาวุโสไม่เชื่อถือเอียน
แน่นอนว่าเขาอาจมีความสามารถบางอย่างตั้งแต่มีการส่งเจ้าชายมงกุฎราชกุมมารับเอียนไป
อย่างไรก็ตามข่าวลือเกี่ยวกับเวทมนต์ของเขาในโรงยิมที่ได้มาจากคนรับใช้และพ่อบ้านที่ได้แพร่กระจายมาจนถึงหูของเขา แต่เขาก็ยังไม่เชื่อข่าวลือเหล่านั้น
” ฟัง! ทีมที่สอง ”
แต่อัศวินก็ต้องปฏิบัติตามคำสั่งของเอียน
เขาเป็นจอมเวทย์และทหารก็ไม่สามารถขัดคำสั่งได้
ทีมแรกไม่พบเบาะแสที่สำคัญอะไรเลย
มันไม่น่าจะเป็นไปได้ที่ทีมที่สองจะไม่ข้อมูลอะไรที่สำคัญเช่นกัน
อย่างไรก็ตามเจ้าของบ้านก็ได้หายตัวไป
อัศวินต้องทำทุกสิ่งที่สามารถทำได้
“ ทำตามที่ท่านจอมเวทย์สั่งจัดขบวน ”
อัศวินและทหารของหน่วยสอดแนมที่สองจัดเรียงแถวของพวกเขาใหม่
ทันใดนั้นก่อนที่พวกเขาจะเริ่มเดินขบวน
“ เดี๋ยวสิ! ”
มีคนดึงแขนเสื้อของเอียน
หญิงสาวที่มีผมสีเหมือนขิงลูกสาวคนเดียวของเจ้าของบ้าน ‘มากาเร็ต โมเกรียน’
เธอดูแก่กว่าเอียนประมาณ 4 ปี
“ พ่อ…พี่ชาย…โปรดช่วยชีวิตพวกเขาด้วย ได้โปรด! ”
ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยน้ำตาและน้ำมูก
“ ถ้าคุณช่วยพวกเขาได้ ฉันจะยอมทำทุกอย่างที่คุณขอ! ฉัน..ฉันสามารถขอให้พ่อของฉันมอบทั้งเงิน ที่ดินและคนรับใช้ให้คุณได้! เพราะฉะนั้นได้โปรด…. “
ทัศนคติของเธอได้เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงเมื่อเทียบกับเมื่อตอนเช้า
‘ฉันเคยได้ยินว่าเธอพูดกับแม่ของฉันไม่ดีเลยสักครั้ง’
ฟังดูเหมือนมากาเร็ตมักจะทำตัวแย่ ๆ กับเธอ
ที่จริงแล้วเธอแค่อิจฉาสาวใช้ในครัวที่สวยมากกว่าตัวเอง
‘อืม?’
เอียนพบบางสิ่งบนนิ้วของมาร์กาเร็ต
ใช่แล้วแหวนบนนิ้วชี้ขวาของเธอ
มันมีออร่าพิเศษบางอย่าง
‘แหวนโมเกรียน?’
มันจะต้องเป็นไอเทมระดับต่ำแหวนโมเกรียนแน่ ๆ
“ ฉันจะหาเขาให้คุณ ”
“ จริงเหรอ? ”
คำยืนยันจากเอียนทำให้ใบหน้าของมาร์กาเร็ตสดใสขึ้น
“ แต่รักษาสัญญาของคุณด้วยล่ะ ”
“ ฉันจะรักษาสัญญา! ฉันจะให้ทุกสิ่งที่คุณต้องการ….! “
“ ลองคิดดูสิในขณะที่ฉันกำลังสอดแนม ”
“ คิดดูสิใช่ไหม ”
เขากำลังพูดถึงอะไร
มากาเร็ตไม่เข้าใจ เอียนเพิ่มคำอธิบายเพื่อช่วยให้เธอเข้าใจ
“ ฉันไม่ต้องการสิ่งที่คุณจะให้ ”
“ ถ้าอย่างนั้น…. ต้องการอะไร ”
“ นั่นคือสิ่งที่คุณต้องคิด ”
จากนั้นเอียนก็มองไปที่แหวนและมากาเร็ตก็มองตามสายตาของเอียน
วาเนสซ่ามีใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวลเรื่องลูกชายของเธอ
“ …… ! ”
เธอหันหน้าหนีจากวาเนสซ่าอย่างรวดเร็วตามที่เธอเข้าใจ
ใบหน้าของเธอแสดงออกถึงจิตใจที่ซับซ้อนของเธอ
” และ “
เขาพูดต่อ ใบหน้าของมาร์กาเร็ตมีความกลัวเขาอยู่เล็กน้อย
” แหวน “
“ หวะ แหวน? ”
“ เอามาให้ฉัน ”
ดูเหมือนว่าพวกเขาไม่รู้เกี่ยวกับการมีอยู่ของไอเทมพวกนี้
“ ทำไมถึงเป็นสิ่งนี้? ”
“ ฉันรู้สึกถึงมานาได้จากมัน ”
“ มานา? ”
“ มันจะช่วยให้ฉันค้นหาผู้คนได้ง่ายขึ้น ดังนั้น… “
มากาเร็ตไม่สามารถตัดสินใจได้ง่าย ๆ
มันไม่ใช่แค่แหวนธรรมดา แต่เป็นมรดกตกทอดจากบ้านของเธอ
มรดกที่พ่อของเธอมอบให้กับมาร์กาเร็ตเป็นพิเศษ
แต่เอียนบอกว่ามันมีอ่อร่ามานาอยู่
เมื่อเขาบอกไปว่ามันจะช่วยให้เขาพบพ่อของเธอได้ง่ายขึ้น
“ โอ..โอเค ”
แหวนถูกมอบให้เอียน
นิ้วของเขายังเล็กเกินไปเขาจึงต้องใส่แหวนโมเกรียนที่นิ้วโป้งแทนไปก่อน
* ส่วมแหวน *
หลังจากที่เขาสวมแหวนเขาจะรู้สึกได้ว่าหัวใจมานาของเขานั้นเต้นแรงขึ้นมาก
เอียนชอบมัน
” ไปกันเถอะ “
เขาหันหลังให้กับหญิงสาวผู้สูงศักดิ์
เขาเข้าไปพร้อมกับขบวนอัศวิน
โดยทั่วไปการเข้าไปถูเขาโมเกรียนไม่ได้ยากเท่าไหร่นัก
ในทางตรงกันข้ามมีทางที่กว้างเหมือนถนน
มันเป็นหลักฐานว่าพวกเขาออกมาล่าสัตว์บ่อยครั้ง
“ เราต้องเข้าไปขนาดไหน? ”
เอียนทำลายความเงียบของเขาและถามอัศวิน
“ ไม่ไกลจากที่นี่มากนักเมื่อเริ่มเดินทางเข้าไปจนถึงจุดเกิดเหตุ ”
“ ปกติแล้วเขาจะเริ่มตามล่าจากที่นั่นหรือ ”
“ ไม่ โดยปกติก๊อบลินมักจะไม่ออกมาจากป่าลึก… .. นั่นมันแปลกมาก ”
ใบหน้าของอัศวินนั้นรุนแรงยิ่งขึ้น
“ ฉันได้ยินมาว่าเขาได้ออกไปล่าเป็นระยะ ๆ ”
“ ใช่เขาจะไปล่าในทุกวันแรกของเดือน มันไม่มีอะไรพิเศษเลย ”
“ ดังนั้นพวกเขาทุกคนนั้นคุ้นเคยกับมัน ฉันหมายถึงเส้นทางการล่าของนักล่า ”
‘นักล่า’ คือเจ้าของบ้านและบริวารของเขา
ในสายตาของก็อบลินพวกเขาเป็นแค่นักล่ากระจอก ๆ
“ นั่นหมายความว่า…. ”
“ พวกมันอาจโจมตีพวกเขา ”
“ คุณกำลังพูดว่าก๊อบลินซุ่มโจมตีหรือไม่ ”
อัศวินไม่เห็นด้วยกับมัน
“ เป็นไปไม่ได้ที่พวกมันจะมีการวางแผนได้เช่นนี้… ”
เป็นที่ทราบกันดีว่าสติปัญญาของพวกมันนั้นค่อนข้างต่ำ
ในฐานะที่เป็นสัตว์ประหลาด มนุษย์อย่างพวกเขามีความเฉลียวฉลาดมากกว่า มันอาจจะมีสติปัญญาเท่ากับเด็กอายุ 3 ปี สิ่งมีชีวิตเหล่านี้นั้นกล้าที่จะกล้าที่จะโจมตีก่อนและซุ่มโจมตีพวกนักล่าโดยการวิเคราะห์เส้นทางที่นักล่าใช้?
‘เป็นไปไม่ได้’
นอกเสียจากว่าจะเป็นฮอบก็อบลินที่อาศัยอยู่ในทุ่งหญ้าใหญ่ทางใต้แต่มันห่างจากที่นี่มากและนี่มันก็เป็นไปไม่ได้สำหรับพวกก๊อบลินที่อาศัยอยู่ในเมืองโมเกรียนแห่งนี้
เมื่อเอียนคิดจนเดินมาถึงจุดเกิดเหตุ
“ ที่นี่ก็อย่างที่คุณเห็น พื้นที่ทั้งหมดนี้คือ… ”
ทีมอัศวินและเอียนเดินทางมาถึงจุดเกิดเหตุ
รอยเลือดสีแดงของมนุษย์และรอยเลือดสีเขียวของก๊อบลิน …
เห็นได้ชัดว่ามีการสู้รบกันเกิดขึ้น
แต่อย่างไรก็ตามไม่มีศพมนุษย์หลงเหลือยู่เลย
มีแต่ศพก็อบลินอยู่บนพื้นเท่านั้น
“ ศพของผู้ที่ตกเป็นเหยื่อของเราถูกรวบรวมไปแล้วหรือยัง? ”
อัศวินส่ายหัวของเขา
“ เราไม่พบใครเลยเมื่อเรามาถึงบริเวณนี้ตั้งแต่ครั้งแรก ”
มันหมายความว่าพวกก็อบลินเอาศพพวกเขาทั้งหมดไป
ไม่ว่าจะมีชีวิตอยู่หรือตายไปแล้ว
‘มีจุดที่มันแปลก ๆ มากมาย’
ประการแรกขอบเขตของการต่อสู้นั้นใหญ่เกินไป
มีก๊อบลินมากกว่าสิบศพอยู่ที่นี่
เมื่อพวกเขาถูกจู่โจมจะต้องมีพวกมันหลายร้อยตัว
‘ปกติแล้วพวกมันไม่ได้สร้างกลุ่มกันแบบนี้นี่’
พวกมันมักจะก่อตัวจับกลุ่มกันเป็นหมู่บ้านเล็ก ๆ และล่าสัตว์หรือเก็บผลเบอร์รี่ แต่อย่างไรก็ตามในจุดนี้มันแสดงให้เห็นว่ามีก๊อบลินนับร้อยตัวที่เข้ามาโจมตีพวกเขา เอียนค่อนข้างสงสัยเกี่ยวกับเรื่องนี้
‘มีคนที่ปกครองพวกมันหรือเปล่า?’
มีสติปัญญาสูง อำนาจและความปรารถนาที่จะรวบรวมก๊อบลินรอบ ๆ ภูเขา ‘สิ่งมีชีวิตระดับสูง’ ซึ่งมีความสามารถพิเศษ
“ มีสัตว์ประหลาดตัวอื่น ๆ ที่อาศัยอยู่บนภูเขานี้หรือไม่? ”
“ เท่าที่ฉันรู้ไม่มีสัตว์ประหลาดตัวอื่น ๆ เลย ”
“ อืม ”
การครุ่นคิดเพียงอย่างเดียวจะไม่ช่วยให้แก้ปัญหานี้ได้
ตอนนี้เขาต้องลงมือทำอะไรบางอย่าง
* คิดในใจ *
ด้วยเวทย์มนต์ที่ร่ายอย่างเงียบสงบเสร็จเอียนจึงยกนิ้วชี้ขึ้น
เขาเริ่มวาดสูตรเวทมนต์สีเงินในอากาศ
“ วิญญาณหมาป่า ”
เมื่อเขาวาดสูตรเวทย์มนตร์เสร็จเขาก็เริ่มใช้เวทย์มนต์ที่สอง
จากนั้นก็เกิดแสงไฟอ่อนขึ้น
ประตูเวทย์มนตร์เปิดช้า ๆ
แสงสีเงินออกมาจากช่องว่างระหว่างประตู
* ทำได้อย่างไร – อ้อว – โอ้วว *
ทันใดนั้นทหารก็สับสน
เสียงคำรามแปลก ๆ ออกมาจากประตูเวทย์มนตร์
มันคือเสียงของวิญญาณหมาป่าที่เขาเสกขึ้นมา
” อะไร? เสียงมาจากไหน? ”
“ เขาไม่ได้พูดว่าวิญญาณหมาป่าหรอกหรือ ”
“ แต่มันฟังดูแปลก ๆ … ”
เมื่อเสียงกระซิบเงียบ
หลังจากนั้นไม่นาน
* ตุบ *
มันตกลงสู่พื้นดิน
“ ว้าว หมาป่า? ”
อย่างที่ทหารพูดมันเป็นหมาป่า
หมาป่าถูกเรียกให้ปรากฎตัวออกมา
แต่หมาป่าก็แปลกออกไปเล็กน้อย
มันเป็นหมาป่า แต่ …
* อาฟฟ … ฟู่ ๆ ๆ? *
เสียงคำรามน่ารัก ๆ กับขนาดตัวที่เท่ากับลูกสุนัข
ฟันที่ไม่คมเพราะมันยังโตได้ไม่สมบูรณ์
หางโบกไปมาต่อหน้าเอียน
“ ลูกสุนัข…? ”
มีคนอธิบายว่ามันเป็นลูกสุนัข
ใช่แล้วมันเป็น ‘ลูกหมาป่า’
End…
