เทพปีศาจหวนคืน บทที่ 1034 ภัยพิบัติที่มนุษย์สร้างขึ้น
แปลโดย iPAT
ภาคใต้ ภูเขาโคลนเน่าเปื่อย
มันเป็นเวลาเที่ยงวันที่อากาศแจ่มใส
กลางป่าบนภูเขาโคลนเน่าเปื่อย เด็กหนุ่มกำลังต่อสู้กับหมีตัวโต
บรรยากาศเต็มไปด้วยความตึงเครียด
มันเป็นหมีสีน้ำตาลสูงสามเมตร ปากของมันเผยให้เห็นคมเขี้ยวอันแหลมคมขณะที่ดวงตาสีแดงจ้องมองเด็กหนุ่มด้วยความโหดเหี้ยม
เด็กหนุ่มที่กำลังเผชิญหน้ากับหมีสีน้ำตาลตัวนี้มีอายุเพียงสิบห้าหรือสิบหกปี
เขาดูตัวเล็กและอ่อนแอมากเมื่อเปรียบเทียบกับหมี
อย่างไรก็ตามดวงตาของเขากลับไม่ปรากฏความหวาดกลัวใดๆ
“โฮก…”
หมีสีน้ำตาลอ้าปากคำรามและพุ่งเข้าโจมตีเด็กหนุ่ม
แม้ร่างกายของมันจะใหญ่โตและหนักหน่วง แต่มันเป็นนักล่าที่รู้วิธีระเบิดพลัง
ความเร็วของมันเพิ่มสูงขึ้นอย่างกะทันหัน
การแสดงออกของเด็กหนุ่มเปลี่ยนแปลงไป เขากระตุ้นใช้วิญญาณในช่วงเวลาสำคัญ
ด้วยความช่วยเหลือจากวิญญาณ เขาสามารถสร้างระยะห่างออกไปเล็กน้อย
หมีสีน้ำตาลพลาดเป้าและพุ่งชนต้นไม้อย่างรุนแรง
ต้นไม้ถูกโค่นลงทันทีด้วยพลังทำลายล้างของหมีสีน้ำตาล
ฝูงนกบินแตกรังและหลบหนีกระจัดกระจายออกไปด้วยความตื่นตระหนก
เด็กหนุ่มสูดหายใจลึก ‘โชคดีที่ข้าหลบได้ทันเวลา หากข้าถูกโจมตี แม้ข้าจะมีวิญญาณสายป้องกัน แต่ข้าอาจได้รับบาดเจ็บสาหัสในครั้งเดียว’
หลังจากผ่านช่วงเวลาแห่งชีวิตและความตาย เด็กหนุ่มยิ่งมุ่งมั่นมากขึ้น
เขาตะโกนด้วยดวงตาที่ส่องประกาย “หมีโง่! รับปราณดาบของข้า!”
ก่อนที่เขาจะกล่าวจบประโยค นิ้วชี้กับนิ้วกลางของเขาก็สะบัดตัวออกไปข้างหน้าเรียบร้อยแล้ว
ในเสี้ยวพริบตาต่อมา
“ฟิ้ว…”
ปราณดาบสีขาวพุ่งออกจากนิ้วของเด็กหนุ่ม
มันบินผ่านอากาศก่อนจะปะทะแผ่นหลังของหมีสีน้ำตาล
แต่วิญญาณป่าในร่างของหมีสีน้ำตาลยังปกป้องมันเอาไว้
ปราณดาบปะทะแผ่นหลังที่แข็งราวกับเหล็กกล้าทำให้มันแตกสลายไป
ร่างกายใหญ่โตของหมีสีน้ำตาลไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย
มันหันหน้ากลับมาทางเด็กหนุ่ม
เด็กหนุ่มตกตะลึง
“หมีตัวนี้มีวิญญาณสายป้องกัน! เช่นนี้ปราณดาบของข้าจะทำร้ายมันได้อย่างไร? ท่านปู่จงใจวางวิญญาณป่าไว้ในร่างของหมีตัวนี้ใช่หรือไม่?” เด็กหนุ่มตะโกน
“ฮ่าฮ่าฮ่า หลานชายของข้า ข้าเดินทางมากว่าสิบลี้เพื่อตามหาหมีสีน้ำตาลตัวนี้ มันเป็นคู่ต่อสู้ที่ดีของเจ้า” เสียงดังลงมาจากต้นไม้
ปรากฏว่าปู่ของเด็กหนุ่มนั่งมองการต่อสู้อยู่บนยอดไม้
การโจมตีที่ทรงพลังที่สุดของเด็กหนุ่มคือวิญญาณปราณดาบ
แต่มันมีผลกับหมีสีน้ำตาลน้อยมาก ปราณดาบแต่ละเล่มของเด็กหนุ่มสามารถตัดขนของหมีตัวนี้ออกไปเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
ดังนั้นเด็กหนุ่มจึงไม่มีทางเลือกนอกจากหลบไปรอบๆ
หมีสีน้ำตาลโจมตีอย่างดุเดือด แต่สติปัญญาของมันไม่สูงนัก
แม้เด็กหนุ่มจะไม่สามารถเอาชนะ แต่เขาก็สามารถหลบเลี่ยงและทำให้หมีสีน้ำตาลพุ่งชนต้นไม้อย่างต่อเนื่อง
เห็นสภาพที่น่าอนาถของเด็กหนุ่ม ชายชราหัวเราะ “เด็กโง่ ตอนนี้เจ้ารู้จุดอ่อนของวิญญาณปราณดาบแล้วหรือยัง? มันโจมตีด้วยการเจาะทะลวง หากฝ่ายตรงข้ามสามารถป้องกัน เจ้าจะสูญเสียพลังวิญญาณไปโดยเปล่าประโยชน์ เอาล่ะ รับวิญญาณดวงนี้ไป”
หลังกล่าวจบคำ ชายชราโยนวิญญาณดวงหนึ่งให้กับเด็กหนุ่ม
เด็กหนุ่มพยายามรับวิญญาณดวงนั้นกระทั่งเกือบล้มลงและถูกโจมตีโดยหมีสีน้ำตาล
หลังจากสร้างระยะห่างออกมา เขาจึงสามารถยืนอย่างมั่นคงอีกครั้ง
“นี่คือวิญญาณบ่อโคลน!”
เด็กหนุ่มจำวิญญาณดวงนี้ได้
มันไม่ใช่วิญญาณของเขาแต่ปู่ของเขาให้เขายืม
หลังจากส่งพลังวิญญาณให้กับวิญญาณบ่อโคลน มันจึงส่องประกายขึ้น
เด็กหนุ่มสะบัดมือส่งลำแสงพุ่งออกไปใต้เท้าหมีสีน้ำตาล
“ปุด ปุด ปุด…”
ฟองอากาศจำนวนมากผุดขึ้นมาและทำให้พื้นกลายเป็นบ่อโคลนเล็กๆ
สองเท้าของหมีสีน้ำตาลจมลงไปทันที
มันพยายามหลบหนีออกจากบ่อโคลน นั่นทำให้เศษโคลนกระเด็นเข้าปะทะใบหน้าและร่างกายของเด็กหนุ่มแต่เขาไม่สนและกระตุ้นใช้วิญญาณบ่อโคลนอีกครั้ง
บ่อโคลนขยายวงกว้างและลึกขึ้น
หมีสีน้ำตาลที่กำลังจะหลุดจากบ่อโคลนกลับถูกกักขังเอาไว้อีกหน
ยิ่งมันดิ้นรนเท่าใด มันก็ยิ่งจมลึกลงไปเท่านั้น
สุดท้ายจึงเหลือเพียงศีรษะของหมีสีน้ำตาลที่โผล่ขึ้นมาจากบ่อโคลน มันคำรามด้วยความโกรธและไม่เต็มใจที่จะยอมรับความพ่ายแพ้
“ในที่สุดข้าก็ชนะ” เด็กหนุ่มทิ้งตัวนั่งลงบนพื้นด้วยความเหนื่อยล้า
ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นซีดขาว พลังวิญญาณของเขาถูกใช้ไปจนเกือบหมด
ด้วยเสียงอันแผ่วเบา ปู่ของเด็กหนุ่มกระโดดลงมาจากต้นไม้และลอยลงบนพื้นด้านหน้าเด็กหนุ่มอย่างช้าๆ
“เด็กโง่ ตอนนี้เข้ารู้ข้อดีของวิญญาณบ่อโคลนแล้วหรือยัง? ปราศจากวิญญาณดวงนี้ เจ้าจะเอาชนะหมีตัวนี้ได้อย่างไร?” ชายชรากล่าว
เด็กหนุ่มถอนหายใจก่อนจะหัวเราะเบาๆ “ท่านปู่ ท่านจงใจทำเรื่องนี้เพราะต้องการให้ข้ายอมแพ้ต่อเส้นทางแห่งดาบและฝึกฝนเส้นทางแห่งปฐพีของตระกูลหนี่ถูกต้องหรือไม่?”
ปู่ยกนิ้วโป้งขึ้นและกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรัก “เด็กบ้า เจ้าเป็นคนฉลาด หากเจ้าใช้สติปัญญาในการบ่มเพาะบนเส้นทางแห่งปฐพี มันจะยอดเยี่ยมมาก”
เด็กหนุ่มกล่าวต่อ “แต่ข้าชอบปราณดาบ มันดูดีมากเมื่อข้าปลดปล่อยปราณดาบออกไป เส้นทางแห่งปฐพีน่าขยะแขยง ดูสภาพข้าตอนนี้ ร่างกายของข้าเปรอะเปื้อนไปด้วยดินโคลน มันดูแย่มาก”
ได้ยินเช่นนี้ช่วยไม่ได้ที่ปู่จะต้องการเปิดปากอบรมต่อไป
แต่ในจังหวะนี้เสียงระฆังสัญญาณกลับดังขึ้น
ทั้งสองสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงนี้
เด็กหนุ่มกระโดดลุกขึ้นจากพื้นและมองลงที่ตีนเขา “เสียงสัญญาเตือนภัยของตระกูลงั้นหรือ?”
“ไป!” ปู่คว้าร่างเด็กหนุ่มและวิ่งลงจากภูเขาไปอย่างรวดเร็ว
เด็กหนุ่มตกใจมาก ‘นี่คือพลังอำนาจของผู้ใช้วิญญาณระดับห้างั้นหรือ? ช่างรวดเร็วนัก!’
หลังจากไม่กี่สิบลมหายใจ ชายชราก็วางร่างเด็กหนุ่มลง
เด็กหนุ่มรู้สึกเวียนศีรษะและเกือบอาเจียนออกมา
“ท่านผู้นำ”
“คารวะท่านผู้นำ”
เสียงทักทายจากกลุ่มผู้อาวุโสของตระกูลดังขึ้น
เด็กหนุ่มลุกขึ้นอย่างยากลำบากก่อนจะตระหนักว่าเขาอยู่ที่กำแพงหมู่บ้านตระกูลหนี่
ปู่ของเขาคือหนี่คุน ผู้นำคนปัจจุบันของตระกูลหนี่และเป็นผู้ใช้วิญญาณระดับห้า
หนี่คุนขมวดคิ้วถาม “เกิดสิ่งใดขึ้น?”
“ท่านผู้นำ มีเหตุด่วน เชิญดู”
ผู้อาวุโสของตระกูลกระตุ้นการทำงานของค่ายกลวิญญาณสายตรวจสอบและส่งข้อมูลให้กับหนี่คุน
หนี่คุนมองเห็นภาพเหตุการณ์ที่อยู่ห่างออกไปหนึ่งร้อยลี่อย่างชัดเจน
ใบหน้าของเขาแสดงให้เห็นถึงความสับสน “ฝูงสัตว์อสูร! แปลกมาก เราพึ่งกวาดล้างฝูงสัตว์อสูรไปเมื่อหนึ่งปีที่ผ่านมา พวกมันไม่ควรรวมตัวกันได้รวดเร็วเช่นนี้”
“ถูกต้อง เราก็คิดว่ามันแปลก”
“ความผิดปกตินี้ต้องมีเบื้องหลัง”
“อย่างไรก็ตามเราต้องให้ความสำคัญกับการป้องกันตัวเป็นอันดับแรก แต่คำถามก็คือพวกเราสามารถปกป้องหมู่บ้านจากคลื่นสัตว์อสูรครั้งนี้ได้หรือไม่?”
การแสดงออกของหนี่คุนกลายเป็นมืดครึ้ม
อันตรายพุ่งเข้ามาอย่างกะทันหันขณะที่พวกเขาไม่มีเวลาเตรียมตัว
หลานชายของหนี่คุนจ้องมองด้วยความงุนงง ก่อนหน้านี้มันยังเป็นวันเวลาที่สงบสุข แต่ตอนนี้หมู่บ้านกลับกำลังจะถูกทำลาย
“คลื่นสัตว์อสูรครั้งนี้รุนแรงเกินไป เราไม่พบการโจมตีระดับนี้มานับสิบปีแล้ว ตระกูลหนี่กำลังเผชิญหน้ากับสถานการณ์แห่งชีวิตและความตาย ใช้การป้องกันทั้งสามชั้นของเรา ผู้อาวุโสรอง ผู้อาวุโสสามเร่งนำกลุ่มผู้อาวุโสไปกระตุ้นการทำงานของค่ายกลวิญญาณเพลิงสวรรค์! ผู้อาวุโสหก ดูแลห้องโถงพยาบาล ผู้อาวุโสเจ็ด ตรวจสอบค่ายกลวิญญาณเคลื่อนย้ายสถานที่ หากไม่มีสิ่งใดผิดปกติ ส่งเด็กๆของเราออกไป!” หนี่คุนออกคำสั่ง
ผู้อาวุโสทุกคนตระหนักถึงสถานการณ์และเร่งเคลื่อนไหวทันที
ฝูงสัตว์อสูรพุ่งเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง
เด็กหนุ่มหนี่เจี้ยนที่อยู่บนกำแพงหมู่บ้านเห็นสิ่งนี้และรู้สึกหวาดกลัวกระทั่งใบหน้าเปลี่ยนเป็นซีดขาว
เขาไม่เคยเห็นฝูงสัตว์อสูรที่ดุร้ายเช่นนี้มาก่อน
โดยปกติคลื่นสัตว์อสูรมักจะเป็นสัตว์อสูรสายพันธุ์เดียวแต่ครั้งนี้มันกลับเป็นฝูงสัตว์อสูรหลากหลายสายพันธุ์ไม่ว่าจะเป็นหมาป่า เสือ วัว จิ้งจอก อสรพิษ และอื่นๆ ปะปนกันอยู่
“แปลก เหตุใดสัตว์อสูรเหล่านี้ไม่ต่อสู้กันเองแต่สามารถรวมกลุ่มและโจมตีหมู่บ้านของเรา?” หนี่คุนพึมพำ
ในเวลาต่อมาร่างกายของหนี่คุนก็สั่นสะท้านขึ้นขณะที่ผู้ใช้วิญญาณตระกูลหนี่จ้องมองด้วยดวงตาเบิกกว้าง
ฝูงสัตว์อสูรหยุดเคลื่อนไหวอย่างกะทันหัน
พวกมันอยู่ห่างจากกำแพงหมู่บ้านประมาณหนึ่งหมื่นก้าว
นี่ทำให้ผู้ใช้วิญญาณตระกูลหนี่มองหน้ากันด้วยความงุนงงและหวาดกลัว
เสือภูเขาที่มีร่างกายใหญ่โตตัวหนึ่งเดินออกมาด้านหน้า
ฟางหยวนเอนกายอยู่บนแผ่นหลังของมันด้วยดวงตาครึ่งเปิดครึ่งปิดขณะจ้องมองไปยังหมู่บ้านตระกูลหนี่
เมื่อเห็นการปรากฏตัวของฟางหยวน ผู้ใช้วิญญาณตระกูลหนี่ยิ่งตกใจมากขึ้น
ดวงตาของหนี่เจี้ยนเบิกกว้าง ในที่สุดเขาก็เข้าใจแล้วว่าคลื่นสัตว์อสูรครั้งนี้ไม่ได้เกิดขึ้นโดยธรรมชาติแต่เป็นภัยพิบัติที่มนุษย์สร้างขึ้น!
