Reverend Insanity เทพปีศาจหวนคืน – ตอนที่ 1231 กึ่งปรมาจารย์บนเส้นทางแห่งวารี

เทพปีศาจหวนคืน  บทที่  1231 กึ่งปรมาจารย์บนเส้นทางแห่งวารี

แปลโดย  iPAT  

ภาคใต้  ภายในค่ายกลวิญญาณ

ปาฉวนฟงมองไปยังทิศทางของตระกูลวูและรู้สึกสงสัย  “เกิดสิ่งใดขึ้น ? วูอี้ไห่ผู้นี้อดทนมาก  เขาบ่มเพาะอย่างสันโดษและไม่ออกมาข้างนอกเลยงั้นหรือ ?”

เขาพบว่ามันยากที่จะเชื่อ

สมาชิกตระกูลวูมักทำตัวเอาแต่ใจและสร้างปัญหาให้ผู้อื่นเสมอ

วูอี้ไห่เป็นน้องชายของวูหยง  เขามีสถานะสูงมากในตระกูลวู  แต่เขากลับบ่มเพาะอย่างเงียบสงบและไม่ติดต่อผู้ใดเลย

ปาเต๋อส่ายศีรษะ

เขากล่าวอย่างเคร่งขรึม  “ดูเหมือนวูอี้ไห่ผู้นี้จะไม่ง่ายเลย ”

“เขารับมือได้ยากกว่าผู้อมตะระดับเจ็ดคนก่อนของตระกูลวู ”

ปาฉวนฟงหัวเราะ  “จะเป็นไปได้อย่างไร ? เขาเป็นเพียงผู้บ่มเพาะสันโดษจากทะเลตะวันออก ”

เฒ่าพฤกษาปาเต๋อมองปาฉวนฟง  “หากเขาเป็นเพียงผู้บ่มเพาะสันโดษ  เขาจะจัดการธุรกิจซื้อขายโอกาสได้ดีถึงเพียงนี้งั้นหรือ ? กระทั่งพวกเราจะกดดันธุรกิจของพวกเรา  แต่เราก็ไม่สามารถทำสิ่งใดวูอี้ไห่ ”

“หลายวันที่ผ่านมาเราได้เตรียมการมากมาย  แต่คนผู้นี้เพิกเฉยต่อพวกเราอย่างสิ้นเชิง  แม้จะถูกเย้ยหยัน  เขาก็ยังเลือกที่จะเงียบและอดทนกับมัน  บุคคลเช่นนี้อันตรายกว่าผู้อมตะตระกูลวูคนอื่นๆมาก ”

การแสดงออกของปาฉวนฟงเปลี่ยนไป  เขาสูดหายใจลึก  “ผู้อาวุโส  กระทั่งท่านก็ยังยกย่องเขา  ดูเหมือนเขาจะโดดเด่นจริงๆ  เหตุใดเราไม่ไปทำลายธุรกิจซื้อขายโอกาสนี้เพื่อบังคับให้เขาลงมือ?”

ปาเต๋อส่ายศีรษะ  “เป็นไปไม่ได้  เขาจะไม่ทำสิ่งใดอย่างแน่นอน  หากเราเปิดโปง  ธุรกิจซื้อขายโอกาสจะพังทลายลงเนื่องจากมันไม่ได้รับอนุญาตตั้งแต่แรก แต่เราจะไม่สามารถทำสิ่งใดวูอี้ไห่และมันจะเป็นการรุกรานอีกหกตระกูลใหญ่ พวกเราจะดึงดูดความเกลียดชังขณะที่วูอี้ไห่จะได้รับประโยชน์จากมันและทำให้ความร่วมมือทางการเมืองของพวกเขาแข็งแกร่งมากขึ้น”

ปาฉวนฟงเบิกตากว้างและกรีดร้อง  “แล้วเราจะทำเช่นไร ?”

“รอ ”

“รอ ?”

“รอโอกาส ” เฒ่าพฤกษาปาเต๋อกล่าว  “โอกาสที่เราสามารถสร้างได้ตอนนี้แทบไร้นัยสำคัญ  ในกรณีนี้เราต้องรอโอกาสที่ดีกว่าในอนาคต ”

ปาฉวนฟงกัดฟันแน่น  “หากเป็นเช่นนั้นตระกูลวูก็จะอยู่เหนือพวกเราไปอีกนาน  เราต้องรอนานเท่าใด  บางทีเราอาจต้องรอไปอีกนานมาก !”

การแสดงออกของปาเต๋อเปลี่ยนเป็นเย็นชา  เขาไม่กล่าวสิ่งใดแต่มองไปที่ปาฉวนฟงอย่างเงียบๆ

ปาฉวนฟงรู้สึกถึงแรงกดดันมหาศาลจากการจ้องมองของเฒ่าพฤกษา

เขาถอยหลังกลับไปสามก้าวและลดศีรษะลงด้วยเหงื่อที่ไหลลงมาจากหน้าผาก “ผู้อาวุโส …ข้า …ข้า …”

“เจ้าใจร้อนเกินไป  เสี่ยวฟง  หลายวันที่ผ่านมา  จิตใจของเจ้าปั่นป่วนมาก ” ปาเต๋อกล่าวอย่างช้าๆ

“ถูก …ถูกต้อง …ผู้อาวุโส  ข้าผิดไปแล้ว ” ปาฉวนฟงยอมรับความผิด

“ตระกูลวูสูญเสียผู้อมตะระดับแปดไปแล้ว  แต่พวกเขายังมีขุมกำลังที่ยิ่งใหญ่  กองกำลังอื่นกำลังเฝ้ามองตระกูลวูอย่างใกล้ชิดแต่ไม่มีฝ่ายใดกล้าโจมตีก่อนเพราะเรายังไม่สามารถเปิดเผยความแข็งแกร่งที่แท้จริงของตระกูลวู หากตระกูลปาลงมือก่อนและต้องเผชิญหน้ากับหมัดเหล็กของตระกูลวู  พวกเราจะเป็นฝ่ายสูญเสียขณะที่กองกำลังอื่นจะฉวยโอกาสฉกชิงผลประโยชน์ เข้าใจหรือไม่ ?”

“ข้าเข้าใจแล้ว ”

“เจ้าจงไปบ่มเพาะอย่างเงียบๆ  หากวูอี้ไห่ไม่ออกมา  เจ้าก็ยังไม่สามารถออกมา ” ปาเต๋อกล่าวอย่างไร้อารมณ์

“ทราบแล้ว ” ปาฉวนฟงรับคำสั่งและจากไปด้วยใบหน้าขมขื่น

ฟางหยวนยังอยู่ในอาณาจักรแห่งความฝัน

ผู้อมตะด้านนอกคิดว่าเขากำลังปิดประตูฝึกตน  คนส่วนใหญ่คิดว่านี่เป็นธรรมชาติของวูอี้ไห่ในฐานะผู้บ่มเพาะสันโดษของทะเลตะวันออก เขายังไม่ได้ปรับเปลี่ยนวิธีคิดของตน  ท้ายที่สุดผู้บ่มเพาะสันโดษก็ชอบการบ่มเพาะอยู่อย่างเงียบสงบ

คนส่วนน้อยเช่นปาเต๋อคิดว่าฟางหยวนตั้งใจทำสิ่งนี้  มันเป็นวิธีทางการเมืองของเขา

แต่ไม่มีผู้ใดคิดว่าฟางหยวนลอบเข้าไปในอาณาจักรแห่งความฝัน

ภายในอาณาจักรแห่งความฝัน  ตอนนี้กำลังเป็นช่วงเวลาสำคัญ

นายน้อยหลงได้เปรียบมากในการต่อสู้  เขาหัวเราะเย้ยหยันฟางหยวน  “เจ้าไม่เหลือโอกาสแล้ว  เจ้าไม่มีทางชนะ  หากเจ้ายอมแพ้ตอนนี้  เจ้ายังสามารถรักษาใบหน้า ”

ฟางหยวนได้รับบาดเจ็บสาหัส  เขากัดฟันแน่นและไม่กล่าวสิ่งใด

นี่เป็นฉากที่เจ็ดของอาณาจักรแห่งความฝัน

ฟางหยวนเป็นผู้ใช้วิญญาณระดับห้าเช่นเดียวกับฝ่ายตรงข้าม

แต่นายน้อยหลงแข็งแกร่งกว่าเพราะเขาเป็นผู้ใช้วิญญาณระดับห้าขั้นสุดยอด

ไม่เพียงเท่านั้น  นายน้อยหลงยังมีวิญญาณที่มีประโยชน์มากมาย  ด้วยร่างมนุษย์มังกรของเขา  ไม่ว่าจะเป็นการป้องกันจากเกล็ดมังกรที่แข็งแกร่ง  คุณสมบัติงอกใหม่ของเลือดมังกร  พวกมันล้วนเทียบเท่ากับวิญญาณระดับห้า

นี่คือข้อได้เปรียบที่ยิ่งใหญ่ !

ไม่ว่าจะเป็นระดับการบ่มเพาะ  วิญญาณ  หรือร่างมังกร  ฟางหยวนถูกกำหราบอย่างสมบูรณ์

เป็นเรื่องที่น่าประหลาดใจมากสำหรับผู้ชมทั้งหมดที่การต่อสู้ดำเนินมาอย่างยาวนาน

ในความคิดเห็นของพวกเขา  แม้จิตวิญญาณของฟางหยวนจะน่ายกย่อง  แต่ผลการต่อสู้ครั้งนี้ถูกตัดสินแล้ว

“ตอนนี้เจ้าเหลือพลังวิญญาณไม่ถึงห้าส่วน  มาดูกันว่าเจ้าจะป้องกันการโจมตีของข้าอย่างไร ?” นายน้อยหลงตะโกนและพุ่งเข้าตะครุบฟางหยวน

แม้ฟางหยวนจะอยู่ในสภาพที่เลวร้าย  แต่สายตาของเขายังชัดเจน  เขาถอยศีรษะไปด้านหลัง

หลังจากล้มเหลวในการสำรวจอาณาจักรแห่งความฝันฉากนี้มาหลายครั้ง  ฟางหยวนได้เรียนรู้ว่าเขาไม่จำเป็นต้องเอาชนะนายน้อยหลงในการต่อสู้ครั้งนี้ เขาเพียงต้องยื้อเวลาให้มากพอ

เมื่อเวลามาถึง  โอกาสจะปรากฏขึ้น

‘เหลือเวลาอีกเจ็ดลมหายใจ  ครั้งนี้ข้าควรจะลองใช้ท่าไม้ตายอมตะคลี่คลายความฝัน !’ ฟางหยวนคิด

“ปัง ”

นายน้อยหลงพุ่งเข้าโจมตีฟางหยวนด้วยความเย่อหยิ่ง  แต่ในจังหวะนี้เขากลับสะดุดก้อนหินและล้มคว่ำลงกับพื้น

เงียบกริบ !

ผู้ใช้วิญญาณหญิงทุกคนที่เฝ้ามองและให้กำลังใจนายน้อยหลงตั้งแต่แรกเงียบเสียงลง

‘ข้าทำพลาดเช่นนี้ได้อย่างไร ?’ ใบหน้าของนายน้อยหลงเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความอับอาย

เขารีบลุกขึ้นตะโกนและพุ่งเข้าโจมตีฟางหยวนอีกครั้ง

ฟางหยวนแทบไม่สามารถยืนอยู่  อาการบาดเจ็บของเขาสาหัสเกินไป  เขาทำได้เพียงรอความพ่ายแพ้

เสียงโห่ร้องดังขึ้นอีกครั้ง

“ไปเลยนายน้อยหลง ! เอาชนะผู้ท้าชิงที่มั่นใจเกินไปผู้นี้ !”

“อา …ข้าจะจำฉากนี้ไว้ในหัวใจตลอดไป  นายน้อยหลงช่างมีเสน่ห์นัก  หากมีเพียงข้าที่ได้ยืนเคียงข้างท่าน  นั่นจะดีมาก ”

“หากเขาคุยกับข้า  มันก็คุ้มค่าที่ได้เกิดมาแล้ว ”

ผู้ใช้วิญญาณชายคำรามขณะที่ผู้ใช้วิญญาณหญิงกรีดร้อง

ท่าไม้ตายอมตะคลี่คลายความฝัน !

ฟางหยวนใช้สิ่งนี้อีกครั้งเพราะเขาไม่สามารถสู้ต่อไป

“อา …”

การเคลื่อนไหวของนายน้อยหลงหยุดลงอย่างกะทันหัน

เกิดอุบัติเหตุที่ไม่คาดคิดอีกครั้ง

เขาอาจก้าวเท้ากว้างเกินไปและทำให้กางเกงของเขาขาดระหว่างการต่อสู้

ลมพัดมาทำให้นายน้อยหลงรู้สึกหนาวเย็นที่เป้ากางเกงของเขา

เงียบ …

กระทั่งฟางหยวนยังรู้สึกประหลาดใจ  ‘ผลกระทบของท่าไม้ตายอมตะคลี่คลายความฝันครั้งนี้ค่อนข้างประหลาดจริงๆ’

“อา …” ผู้ใช้วิญญาณหญิงกรีดร้อง

เสียงของผู้คนระเบิดขึ้นทันที

“เกิดสิ่งใดขึ้น ?”

“ฮ่าฮ่าฮ่า ”

“กางเกงของนายน้อยขาด !”

“นายน้อยหลงไม่ใส่กางเกงชั้นใน !?”

ผู้ใช้วิญญาณชายเฝ้ามองด้วยความสนใจขณะที่ผู้ใช้วิญญาณหญิงรีบยกมือขึ้นปิดใบหน้าของพวกนาง

“นายน้อยหลง …เล็กมาก …”

นายน้อยหลง  “…”

ร่างกายของเขาสั่นสะท้านขึ้นอย่างรุนแรง  ใบหน้าของเขากลายเป็นสีแดง  เส้นเลือดบนหน้าผากโป่งพองขึ้น  ตอนนี้เขาดูน่ากลัวมาก

“อ๊าก …ข้าจะฆ่าเจ้า !” ความอับอายทำให้นายน้อยหลงคลั่งและพุ่งเข้าโจมตีฟางหยวนอย่างดุร้าย

อย่างไรก็ตามฟางหยวนกลับเผยรอยยิ้มอย่างผู้ชนะ

เจ็ดลมหายใจผ่านไปแล้ว

“บึม ”

ร่างของนายน้อยหลงระเบิดตัวเอง !

เลือดมังกรของเขาสาดกระเซ็นลงบนใบหน้าของฟางหยวน

สนามประลองตกสู่ความสับสนวุ่นวายทันที

“นายน้อยหลง !”

“มันเกิดขึ้นได้อย่างไร ?” ผู้ใช้วิญญาณหญิงหลายคนหมดสติ  ณ จุดเกิดเหตุ

“นายน้อยหลงฆ่าตัวตายเพราะความอับอายงั้นหรือ ?”

“ต้องเป็นเขา !” ผู้ใช้วิญญาณบางคนชึ้นิ้วไปที่ฟางหยวน  “เขาต้องใช้วิธีการที่ชั่วร้ายเพื่อสังหารนายน้อยหลง ! เขาเป็นปีศาจบนเส้นทางแห่งเลือด !”

“บึม  บึม  บึม …”

ในช่วงเวลาต่อมามนุษย์มังกรที่อยู่รอบๆก็ระเบิดตัวเองทีละคน

เลือดสาดกระเซ็นไปทั่ว  ผู้ใช้วิญญาณที่รอดชีวิตตกสู่ความโกลาหล

ฟางหยวนกระพริบตาด้วยความกังวลว่าคนเหล่านี้จะนำปัญหามาสู่เขา  แต่ทันใดนั้นอาณาจักรแห่งความฝันกลับนำเขาไปยังฉากต่อไป

“ฉากที่เจ็ดจบลงแล้ว ” ฟางหยวนถอนหายใจ

เขาติดอยู่ในฉากที่เจ็ดมาสามวันแล้ว  ตามลักษณะพิเศษของอาณาจักรแห่งความฝัน  เขาต้องผ่านทีละฉาก  มิฉะนั้นเขาจะต้องทำซ้ำอย่างไม่รู้จบสิ้น

ครู่ต่อมาฟางหยวนออกจากอาณาจักรแห่งความฝันหลังจากล้มเหลวในฉากที่แปด

หลังจากฟื้นคืนสติ  เขารีบรักษาอาการบาดเจ็บทางจิตวิญญาณ

อาณาจักรแห่งความฝันสร้างความเสียหายที่รุนแรงต่อจิตวิญญาณของเขา

โชคดีที่รากฐานจิตวิญญาณของฟางหยวนโดดเด่นมาก  นอกจากนั้นเขายังมีวิญญาณความเด็ดเดี่ยว  ดังนั้นอาการบาดเจ็บเหล่านี้จึงไม่ใช่ปัญหา

หลายสิบลมหายใจต่อมา  จิตวิญญาณของฟางหยวนก็ฟื้นฟูขึ้นอย่างสมบูรณ์

จากนั้นเขาเริ่มตรวจสอบผลประโยชน์ที่ได้รับ

“ไม่เลว  ข้ากลายเป็นกึ่งปรมาจารย์บนเส้นทางแห่งวารีแล้ว ”

เดิมทีความสำเร็จบนเส้นทางแห่งวารีของฟางหยวนอยู่ในระดับทั่วไป  แต่ตัวละครหลักของอาณาจักรแห่งความฝันนี้คือผู้บ่มเพาะบนเส้นทางแห่งวารี ดังนั้นเมื่อฟางหยวนผ่านฉากที่เจ็ด  ความสำเร็จบนเส้นทางแห่งวารีของฟางหยวนจึงพุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว

“ดูเหมือนตัวเอกของอาณาจักรแห่งความฝันนี้จะมีความสำเร็จสูงมาก  การบ่มเพาะของเขาต้องสูงกว่าระดับหกอย่างแน่นอน ”

“ตอนนี้ความสำเร็จบนเส้นทางแห่งวารีของข้าอนุญาตให้ข้าสามารถกลืนกินแดนศักดิ์สิทธิ์ส่วนใหญ่ในเมืองจิ๋วที่ทะเลตะวันออกแล้ว วิเศษมาก !”