เทพปีศาจหวนคืน บทที่ 1256 เพื่อความรักและความยุติธรรม
แปลโดย iPAT
ขณะที่นางกำลังคิดเรื่องนี้ จ้าวเหลียนหยุนกลับได้ยินเสียงดังขึ้นท่ามกลางความมืด
เสียงนี้เรียกชื่อนาง “จ้าว …เหลียน …หยุน …จ้าว …เหลียน …หยุน …”
“ผู้ใด ?”
“ผู้ใดเรียกข้า ผู้ใดเรียกชื่อของข้า ?”
“เหตุใดข้าถึงรู้สึกคุ้นเคยกับมันนัก ?”
“อา …ข้าจำได้แล้ว นี่ไม่ใช่เสียงของข้าเองงั้นหรือ ?”
จ้าวเหลียนหยุนนึกถึงฉากหนึ่งในอดีต
ในสงครามชิงตำแหน่งเจ้าเหนือหัวของภาคเหนือ บิดาของจ้าวเหลียนหยุนเสียชีวิตขณะที่นางได้รับการปฏิบัติเช่นตัวหมากทางการเมืองและถูกบังคับให้แต่งงาน อย่างไรก็ตามนางต่อต้านชะตากรรมนี้โดยอาศัยหม่าหงหยุน สุดท้ายนางเปลี่ยนจากคุณหนูผู้มั่งคั่งกลายเป็นเด็กกำพร้า
วันหนึ่งหม่าหงหยุนพานางไปบนหุบเขาลูกหนึ่ง
“คุณหนู ข้าพบสถานที่ที่เหมาะสมกับท่านแล้ว ” หม่าหงหยุนพึงพอใจมาก
จ้าวเหลียนหยุนมองไปรอบๆแต่นางพบเพียงหุบเขาเล็กๆที่ดูธรรมดาทั่วไปเท่านั้น นี่ทำให้มุมปากของนางกระตุกอย่างไม่สามารถควบคุม “มีสิ่งใดพิเศษ มันเป็นเพียงหุบเขาทั่วไปและไม่มีทิวทัศน์ที่งดงาม ”
“ท่านกำลังกล่าวสิ่งใด !?” ดวงตาของหม่าหงหยุนเบิกกว้างขึ้น “หุบ เขาหายากมากในภาคเหนือ ให้ข้าสอนท่าน หากท่านตะโกนชื่อของท่านออกไป หุบ เขาแห่งนี้จะตอบท่าน ทำเช่นนี้ !”
หม่าหงหยุนสูดหายใจลึกก่อนตะโกน “จ้าว …เหลียน …หยุน …”
ไม่นานเสียงสะท้อนก็ดังกลับมา “จ้าว …เหลียน …หยุน …”
จ้าวเหลียนหยุนกลอกตา “คนโง่ มีสิ่งใดแปลกประหลาด มันเป็นเพียงเสียงสะท้อน ข้าไม่เคยเห็นผู้ใดหัวทึบเท่าเจ้ามาก่อน !”
“ฮ่าฮ่าฮ่า ” หม่าหงหยุนเกาศีรษะ “ผู้คนบอกว่าข้างี่เงา ข้างี่เง่าจริงๆ ข้าจะฉลาดเหมือนคุณหนูเสี่ยวหยุนได้อย่างไร ?”
“แต่ทุกครั้งที่ข้ารู้สึกเศร้าใจในวัยเด็กเมื่อถูกคนอื่นๆกลั่นแกล้ง ข้าจะวิ่งมาที่หุบเขาและตะโกนใส่มันเสมอ ”
“เมื่อเข้าเรียกชื่อของตนเองหนึ่งครั้ง หุบ เขาจะตอบกลับข้าหนึ่งครั้ง เมื่อข้าเรียกอีกครั้ง มันก็จะตอบอีกครั้ง มันเล่นกับข้า มันไม่เคยทอดทิ้งหรือเพิกเฉยต่อข้า เว้นเพียงเสียงของข้าจะไม่ดังพอ ”
“ระยะนี้ข้าเห็นคุณหนูไม่มีความสุขขณะที่ข้าต้องอยู่ข้างกายนายน้อยและไม่สามารถมาหาคุณหนูได้ตลอดเวลา ดังนั้นเมื่อคุณหนูไม่สบายใจ คุณหนูสามารถมาที่หุบเขาแห่งนี้และเล่นกับมัน ”
จ้าวเหลียนหยุนรู้สึกพูดไม่ออก นางมองหม่าหงหยุนที่แสดงออกอย่างจริงจังและรู้สึกสงสาร
‘หม่าหงหยุนผู้นี้โง่มาก แต่จิตใจของเขาไม่ได้แย่เลย ’
‘เขาคงมีชีวิตที่ยากลำบากตั้งแต่เด็ก กระทั่งตอนนี้เขาก็ยังถูกนายน้อยตำหนิอยู่บ่อยครั้ง แต่ข้าไม่เคยเห็นเขาร้องไห้หรือโศกเศร้าเลย เขายิ้มได้ทั้งวัน ’
‘เอาล่ะ เช่นนั้นข้าก็จะเล่นกับเจ้า ’
เมื่อคิดได้เช่นนี้จ้าวเหลียนหยุนจึงสูดหายใจลึกก่อนจะตะโกนชื่อของนางออกมา
หม่าหงหยุนมีความสุขมากเมื่อเห็นจ้าวเหลียนหยุนทำตามคำแนะนำของเขา “ไม่ถูกต้อง ท่านต้องตะโกนให้ดังกว่านี้ ดังขึ้นอีก !”
จ้าวเหลียนหยุนตะโกนอีกครั้ง
หม่าหงหยุนส่ายศีรษะ “ยังดังไม่พอ หุบ เขาจะได้ยินท่านก็ต่อเมื่อท่านตะโกนได้ดังมากพอ มิฉะนั้นมันจะไม่ตอบสนองท่าน ”
จ้าวเหลียนหยุนสูดหายใจลึกและตะโกนสุดเสียง
“จ้าว …เหลียน …หยุน !”
หุบเขาตอบกลับมา “จ้าว …เหลียน …หยุน …”
หม่าหงหยุนหัวเราะเสียงดัง
จ้าวเหลียนหยุนรู้สึกสดชื่นเช่นกัน ความโศกเศร้าของนางดูเหมือนจะลดลงขณะที่อารมณ์ของนางกลายเป็นเบิกบานขึ้น
“จ้าว …เหลียน …หยุน …”
“จ้าว …เหลียน …หยุน …”
“จ้าว …เหลียน …หยุน …”
ท่ามกลางความมืด เสียงนั้นยังดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง
“จ้าวเหลียนหยุน เจ้ากำลังทำสิ่งใดอยู่ ? เจ้าไม่ได้อยู่เพียงลำพัง สวรรค์พิภพอยู่กับเจ้า ตราบเท่าที่เจ้าตะโกนเสียงดังมากพอ สวรรค์พิภพจะได้ยินเจ้า ”
“จ้าวเหลียนหยุน ตื่นได้แล้ว ยังมีคนที่รอให้เจ้าไปช่วย ”
“คนผู้นั้นเคยยืนอยู่เคียงข้างเจ้า พาเจ้าไปดูดาว และตะโกนเรียกชื่อเจ้าที่หุบเขา ไปช่วยเขา !”
“ช่วยเขา …”
“ไปช่วยเขา …”
“ตะโกนออกไปให้เขารู้ว่าเจ้ากำลังมา ! ให้เขารู้ว่าเขาต้องอดทน ! ให้เขารู้ว่าเขายังมีความหวัง !”
“ถูกต้อง !”
“ข้าจะช่วยเขา !”
“ข้าจะตายอยู่ที่นี่ไม่ได้ !”
จ้าวเหลียนหยุนเปิดเปลือกตาขึ้นทันที
นางตื่นขึ้นด้วยความมึนงง
เมื่อนางตื่นขึ้น นางพบว่าร่างกายของนางกำลังลุกไหม้ขึ้นด้วยแสงสีฟ้าอ่อน
แสงสีฟ้ามาจากวิญญาณแห่งความรัก
อาการบาดเจ็บของจ้าวเหลียนหยุนฟื้นตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว
แสงสีฟ้าอ่อนยังกระจายออกไปรอบๆ
จ้าวต้าหนิวถอยหลังกลับไปทีละก้าวด้วยความรู้สึกสยดสยอง “อา …แสงสว่างเหล่านี้คือสิ่งใด ? มันหนักราวกับภูเขา ! กลิ่นอายนี้มันคือวิญญาณอมตะชนิดใด !?”
ซือเจิ้งอี้อาบแสงสีฟ้าเช่นกัน
ทันใดนั้นเขารู้สึกราวกับพลังงานในร่างกายถูกเติมเต็ม อาการบาดเจ็บทั้งหมดของเขาหายไปอย่างสมบูรณ์ขณะที่พลังการต่อสู้ของเขาพุ่งขึ้นสู่จุดสูงสุดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“ขอบคุณจ้าวเหลียนหยุน ต่อไปให้เป็นหน้าที่ของข้า !”
“คนชั่ว ข้าจะสังหารเจ้า …”
“หมัด …แห่ง …ความ …ยุติธรรม !”
ซือเจิ้งอี้ตะโกนเสียงดัง ยิ่งเขาตะโกนดังเท่าใด ท่าไม้ตายอมตะของเขาก็ยิ่งทรงพลังมากเท่านั้น
หมัดแสงขนาดใหญ่พุ่งเข้าโจมตีจ้าวต้าหนิว
“บึม !”
ราวกับเสียงคำรามของท้องฟ้า การป้องกันของจ้าวต้าหนิวพังทลายลง รูเลือดขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นบนหน้าอกของเขาและสามารถมองเห็นกำแพงห้องผ่านรูนี้
“ข้า …ข้า …” ดวงตาของจ้าวต้าหนิวค่อยๆพร่าเลือนก่อนที่เขาจะล้มลงบนพื้น
“ปัง !”
ร่างของเขาหยุดเคลื่อนไหว
หลายลมหายใจต่อมา ร่างกาย ดวงวิญญาณ และมิติช่องว่างของเขาก็ถูกค่ายกลวิญญาณชะตากรรมพลิกผันดูดซับเข้าไป
“ฮ่าฮ่าฮ่า ความยุติธรรมเป็นฝ่ายชนะ !” ซือเจิ้งอี้ชูหมัดขึ้นและตะโกน
จ้าวเหลียนหยุนเผยรอยยิ้มขบขันอยู่ด้านข้าง
…..
กำแพงภูมิภาค
เสียงคำรามของมังกรดังขึ้น “อิงอู๋เซี่ย เจ้ากำลังจะไปที่ใด ?”
มันคือฟางหยวนในร่างมังกรดาบบรรพกาล ในที่สุดเขาก็พบกลุ่มของอิงอู๋เซี่ย
การแสดงออกของอิงอู๋เซี่ยและคณะกลายเป็นเคร่งเครียด
อิงอู๋เซี่ยบอกผู้อมตะทั้งห้าไว้ล่วงหน้าแล้วว่าฟางหยวนจะตามทันในที่สุด ดังนั้นพวกเขาจึงเตรียมใจเอาไว้แล้ว
ตอนนี้พวกเขากำลังรอการต่อสู้ที่ดุเดือด
มังกรดาบบรรพกาลอ้าปากและเผยให้เห็นคมเขี้ยวที่แหลมคม ดวงตาของมันโหดเหี้ยมและเยือกเย็น ขณะที่มันปลดปล่อยเจตนาสังหารอันเข้มข้นออกมา
ฟางหยวนพุ่งไปข้างหน้าโดยไม่กล่าวเรื่องไร้สาระ
ฆ่าเท่านั้น !
“หากต้องการสู้กับนายท่าน เจ้าต้องผ่านข้าไปก่อน ” ซือหนิวผู้ภักดีก้าวออกไปข้างหน้าและยกมือขวาขึ้น
กำแพงหินพุ่งขึ้นจากพื้นดินและกลายเป็นสิ่งกีดขวาง
“บึม !”
ในพริบตากำแพงหินถูกทำลายลงอย่างสมบูรณ์
ไห่ลั่วหลันส่งวิหคเพลิงพุ่งออกมาจากปาก
วิหคเพลิงตัวเล็กตัวน้อยพุ่งเข้าปะทะลมหายใจมังกรและระเบิดกลางอากาศ
“วิหคเพลิงพิโรธ ?” ฟางหยวนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
นี่เป็นท่าไม้ตายบนเส้นทางแห่งไฟ เขาไม่ได้คาดหวังว่าไห่ลั่วหลันจะใช้วิธีนี้
โดยเฉพาะเมื่อวิหคเพลิงเหล่านี้ทำให้ฟางหยวนนึกถึงนางมารผลาญสวรรค์
ย้อนกลับไปในช่วงเวลาที่นางมารผลาญสวรรค์บุกโจมตีฉลามปีศาจ นางใช้ท่าไม้ตายวิหคเพลิงพิโรธและฝากความประทับใจไว้กับฟางหยวน
แต่วิหคเพลิงพิโรธของไห่ลั่วหลันยังแตกต่างจากนางมารผลาญสวรรค์
หลังจากไห่ลั่วหลันส่งมอบวิญญาณอมตะบนเส้นทางความแข็งแกร่งให้กับฟางหยวน นางหันมาบ่มเพาะบนเส้นทางแห่งไฟเพราะนางมีมรดกของนางมารผลาญสวรรค์
เดิมทีนางไม่ได้สนใจมันและคิดว่าคงไม่มีโอกาสได้ใช้งานมันตลอดชีวิต แต่ผู้ใดจะคิดว่าเหตุการณ์จะพลิกผันและทำให้นางต้องเรียนรู้มัน
โดยธรรมชาตินางไม่มีร่องรอยของพลังงานแห่งเต๋าบนเส้นทางแห่งไฟ
แต่นางมีวิญญาณอมตะของนางมารผลาญสวรรค์ !
เมืองคลื่นทมิฬของกองกำลังพันธมิตรผีดิบแห่งภาคเหนือถูกซ่อนเอาไว้ ผมที่หกลอบไปที่นั่นและส่งวิญญาณอมตะของนางมารผลาญสวรรค์มาให้อิงอู๋เซี่ย
หลังจากนั้นอิงอู๋เซี่ยจึงมอบพวกมันให้ไห่ลั่วหลัน
ไห่ลั่วหลันมีมรดกของนางมารผลาญสวรรค์อยู่แล้ว เมื่อได้รับวิญญาณอมตะเหล่านั้น นางจึงสามารถเลียนแบบท่าไม้ตายอมตะทั้งหมดของนางมารผลาญสวรรค์
ฟางหยวนไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน แต่ตอนนี้เมื่อเห็นวิหคเพลิงพิโรธ เขาเข้าใจทุกอย่างทันที
ลมหายใจมังกรยังพุ่งเข้าโจมตีศัตรูขณะที่ไท่เป่ยหยุนเฉิงเร่งสร้างวงแหวนเมฆาขึ้นเพื่อปกป้องทุกคน
