เทพปีศาจหวนคืน บทที่ 1284 ความตายของหม่าหงหยุน
แปลโดย iPAT
นี่เป็นสถานการณ์ที่น่าขันมาก
ทั้งสามฝ่ายยื่นข้อเสนอที่น่าสนใจให้กับฟางหยวน
หากฟางหยวนประสบความสำเร็จในความพยายามครั้งนี้ ไม่ว่าเขาจะเข้าร่วมกับฝ่ายใด เขาก็จะได้รับผลประโยชน์มหาศาล
อย่างไรก็ตามฟางหยวนกลับไม่ตอบสนอง
เขาไม่เหลือพลังงานมากพอที่จะพูดไร้สาระ
เขายืนขึ้นและเดินไปข้างหน้า
เขารู้ว่าการพูดคุยไร้ประโยชน์ มีเพียงการจับตัวหม่าหงหยุนและจ้าวเหลียนหยุนเท่านั้นที่จะทำให้เขามีคุณสมบัติที่จะสร้างเงื่อนไขและเจรจากับทั้งสามกองกำลัง
ระยะทางลดลงเรื่อยๆ
ผู้คนนอกแม่น้ำหวนคืนเฝ้ามองการเคลื่อนไหวของฟางหยวนและพยายามยื่นข้อเสนอ
แต่มีบางอย่างที่ค่อนข้างแปลก
ไม่มีผู้ใดข่มขู่ฟางหยวน
เพราะทุกคนรู้จักตัวตนของหลิวกวนซื่อที่สามารถสังหารเย่หลิวชุนซิง เขามีพลังการต่อสู้ที่โดดเด่นและกล้ารุกรานเผ่าหลิว เขาเป็นคนดุร้ายและไร้กฎเกณฑ์ การข่มขู่บุคคลเช่นนี้จะเกิดผลในแง่ลบเท่านั้น
‘ข้าต้องรอด ข้าอยากอยู่กับหงหยุน !’ จ้าวเหลียนหยุนสะอื้นและกรีดร้องอยู่ในใจ ทุกย่างก้าวยากลำบากมากสำหรับนาง
“ข้าอยู่ที่นี่ คุณหนูเสี่ยวหยุนอย่ากังวล ข้าจะปกป้องท่าน …” หม่าหงหยุนกล่าวด้วยใบหน้าซีดขาว เขาจับแขนของจ้าวเหลียนหยุนเอาไว้ ทุกย่างก้าวทำให้เขาวิงเวียนศีรษะอย่างรุนแรงและรู้สึกว่าตนเองสามารถล้มลงได้ทุกเมื่อ
“พวกเจ้าจะไปที่ใด ?” เสียงของฟางหยวนดังมาจากด้านหลังหม่าหงหยุน
ร่างกายของหม่าหงหยุนและจ้าวเหลียนหยุนสั่นสะท้านขึ้น ทั้งสองหันหลังกลับเพียงเพื่อพบว่ามือของฟางหยวนวางอยู่บนไหล่ของพวกเขาเรียบร้อยแล้ว
“ไม่ !” หม่าหงหยุนตะโกนเสียงดังและผลักจ้าวเหลียนหยุนออกไป ขณะเดียวกันเขาก็พุ่งเข้าโจมตีฟางหยวน
แต่ฟางหยวนจะปล่อยให้หม่าหงหยุนประสบความสำเร็จได้อย่างไร ?
ก่อนหน้านี้เขาล้มเหลวในการกำจัดอิงอู๋เซี่ยและราชันภูเขาม่วง ตอนนี้ฟางหยวนกำลังโกรธมาก การจัดการหม่าหงหยุนและจ้าวเหลียนหยุนซึ่งเป็นผู้ใช้วิญญาณระดับมนุษย์และผู้อมตะเทียม มันง่ายดายมาก
ทั้งสองถูกฟางหยวนกำหราบอย่างง่ายดาย พวกเขาถูกอุ้มไว้ในแขนแต่ละข้างของฟางหยวน
หม่าหงหยุนและจ้าวเหลียนหยุนพยายามดิ้นรนแต่ในเวลานี้เสียงที่เย็นชาของฟางหยวนก็ดังขึ้นอีกครั้ง “หากคนใดขยับ ข้าจะฆ่าคนที่เจ้ารัก !”
หม่าหงหยุนและจ้าวเหลียนหยุนมองฟางหยวนด้วยความหวาดกลัว
คำกล่าวของฟางหยวนพุ่งตรงไปยังจุดอ่อนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของพวกเขา
ฟางหยวนสูดหายใจและอุ้มเชลยทั้งสองเดินไปข้างหน้า
ในสถานการณ์อันตราย ในที่สุดฟางหยวนก็พบวิธีเอาตัวรอด
เขามองออกไปนอกแม่น้ำและกล่าว “ตอนนี้เราสามารถเจรจา !”
“ฮ่าฮ่าฮ่า เด็กน้อย เจ้าเก่งมาก เจ้าเหมือนข้าสมัยยังหนุ่ม เราสามารถพูดคุย !” ปีศาจอมตะเซี่ยหูหัวเราะ
“อย่ารีบร้อน ภาคกลางสามารถตอบสนองความต้องการของเจ้าได้ทุกประการ ” เว่ยหลิงหยางเร่งกล่าว
“น่าเบื่อ ” เหมาหลี่ชิวนอนอยู่บนพื้นและกระดิกหางอย่างผ่อนคลาย
ผู้อมตะดำเผยรอยยิ้มขมขื่น “หลิวกวนซื่อ เพียงบอกเราว่าเจ้าต้องการสิ่งใด …หือ ?”
เป็นเพียงเวลานี้ที่การเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้น
หม่าหงหยุนหยุดหายใจอย่างกะทันหัน !
เขาตาย !
ทุกคนตะลึง !
กระทั่งฟางหยวนยังตกตะลึง !
เงียบกริบ !
‘ข้าไม่ได้ออกแรงแม้แต่น้อย โอ้ เดี๋ยว ! หม่าหงหยุนเสียชีวิตจากความอ่อนเพลีย ! เขาอุ้มจ้าวเหลียนหยุนขณะเดินทางในแม่น้ำ เขาออกแรงมากเกินไป ไม่เพียงเขาจะหมดแรง แต่เขายังสูญเสียพลังจิต หลังจากที่ข้าจับเขา ร่างกายของเขาก็ผ่อนคลายลง นั่นทำให้เขาตายทันที ’
ฟางหยวนเข้าใจเหตุผลอย่างรวดเร็ว
การเปลี่ยนแปลงนี้กะทันหันเกินไปและไม่มีผู้ใดคาดคิด
หม่าหงหยุนตายแล้ว !
ทุกคนอ้าปากค้าง
“บัดซบ ! หลิวกวนซื่อ เจ้าฆ่าเขาจริงๆ ข้าจะเลาะกระดูกดึงเส้นเอ็นของเจ้าออกมา ! ข้าจะทำให้เจ้าตายอย่างน่าสยดสยอง !” ปีศาจอมตะเซี่ยหูโกรธจัด เขากรีดร้องเสียงดังด้วยดวงตาที่เปลี่ยนเป็นสีแดงเลือด
หม่าหงหยุนเสียชีวิต เรื่องนี้ส่งผลกระทบต่อการหลอมรวมวิญญาณอมตะโชคชะตาท้าทายสวรรค์
มีเพียงหม่าหงหยุนที่มีชีวิตที่สามารถเป็นวัสดุในการหลอมรวม หม่าหงหยุนที่ตายแล้วเป็นเพียงศพของผู้ใช้วิญญาณระดับห้าที่ไร้ค่าเท่านั้น
“หม่าหงหยุน …” หัวใจของไป่เฉินเทียนและเว่ยหลิงหยางจมดิ่งลง
“เจ้าหนอนน้อย เจ้าฆ่าหม่าหงหยุนจริงๆ เจ้าทำให้เขาตาย !” เหมาหลี่ชิวตะโกนเสียงดังยิ่งกว่าปีศาจอมตะเซี่ยหู เส้นขนทั้งร่างของมันพองตัวขึ้นด้วยความโกรธ ตอนนี้มันพร้อมที่จะกระโดดเข้ากัดฟางหยวนทั้งเป็น
‘หม่าหงหยุนเสียชีวิต ! ไม่เป็นไร ข้ายังมีจ้าวเหลียนหยุน !’ ฟางหยวนตะลึง
ดวงตาของจ้าวเหลียนหยุนเต็มไปด้วยน้ำตา
‘หงหยุน !’
‘หงหยุน …’
คนที่นางรักตายต่อหน้านาง
มันเป็นความเจ็บปวดที่ยิ่งกว่าตัวนางเองถูกทำร้าย
แต่นางไม่สามารถกรีดร้อง นางไม่สามารถเปล่งเสียงใดๆออกมา
นางทำได้เพียงกรีดร้องอยู่ในใจ
นางใช้ความพยายามทั้งหมดเพื่อมาถึงจุดนี้ นางพึ่งพบกับหม่าหงหยุนอีกครั้งหลังจากถูกแยกกันมานาน
แล้วตอนนี้นางควรทำอย่างไร ?
น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของนางราวกับสายน้ำ ความเจ็บปวดฝังลึกอยู่ในจิตวิญญาณของนาง ความโศกเศร้าอย่างที่สุดทำให้ร่างกายของนางสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง
‘โอ้ ไม่ ’ ฟางหยวนเร่งเคลื่อนไหว
มันเป็นการป้องกันการเสียชีวิตทันทีจากความโศกเศร้าของจ้าวเหลียนหยุน
อย่างไรก็ตามขณะที่ฟางหยวนกำลังจะสับคอจ้าวเหลียนหยุนให้หมดสติ แสงสีฟ้ากลับพุ่งออกมาจากร่างของนาง
วิญญาณแห่งความรัก !
ในช่วงเวลาสำคัญมันแสดงพลังอำนาจออกมาอีกครั้ง
“กลิ่นอายนี้ …วิญญาณแห่งความรักระดับเก้า ! เดี๋ยว ! วิญญาณไม่สามารถใช้ในแม่น้ำหวนคืนมิใช่หรือ ?” ผู้อมตะคลื่นสมุทรอุทาน
เหมาหลี่ชิวกลอกตา “เจ้าโง่ มีสิ่งใดที่สมบูรณ์แบบบนโลกใบนี้ ? แม่น้ำหวนคืนเป็นแดนศักดิ์สิทธิ์ของสวรรค์พิภพ มันเต็มไปด้วร่องรอยของพลังงานแห่งเต๋าที่สามารถผนึกวิญญาณ แต่วิญญาณอมตะระดับเก้าไม่ได้เป็นเพียงร่องรอยอันเปราะบางของพลังงานแห่งเต๋า มันเต็มไปด้วยพลังแห่งเต๋าที่ยิ่งใหญ่ ดังนั้นมันจึงสามารถใช้งานในแม่น้ำหวนคืน ”
‘ช่วยเขา ช่วยเขา แม้ข้าต้องตายก็ตาม !’ จ้าวเหลียนหยุนดีใจมากและกรีดร้องอยู่ภายใน
แต่วิญญาณแห่งความรักไม่สามารถควบคุม แสงสีฟ้านำจ้าวเหลียนหยุนบินขึ้นสู่ท้องฟ้าและหลบหนีออกจากแม่น้ำหวนคืน
เว่ยหลิงหยางกับไป่เฉินเทียนตอบสนองอย่างรวดเร็ว
สำหรับศพของหม่าหงหยุน มันยังอยู่กับฟางหยวน
แม้หม่าหงหยุนจะเสียชีวิต แต่ดวงวิญญาณของเขายังอยู่ในร่าง
อย่างไรก็ตามปีศาจอมตะเซี่ยหูหมดความสนใจในศพนี้แล้ว หากซากศพของหม่าหงหยุนสามารถใช้งาน ท่านหญิงหว่านซูคงไม่ใช่วิธีปรับแต่งที่ยากลำบากเช่นนั้น
เหมาหลี่ชิวมองฟางหยวนและพร้อมโจมตี
ฟางหยวนสามารถคว้าโอกาสก่อนหน้านี้ แต่ผู้ใดจะคิดว่าการเปลี่ยนแปลงนี้จะทำให้เขาตกอยู่ในสถานการณ์อันตรายยิ่งกว่าก่อนหน้า
‘เรื่องเลวร้ายเช่นนี้ มันต้องเป็นเจตจำนงสวรรค์อย่างแน่นอน !’
ฟางหยวนเข้าใจทันที
ตั้งแต่เขาตกลงมาในแม่น้ำหวนคืน เจตจำนงสวรรค์ก็เริ่มแผนการของมันแล้ว
เจตจำนงสวรรค์ !
ฟางหยวนเงยหน้าขึ้น
ตอนนี้เขาติดอยู่ในกับดักอย่างสมบูรณ์
ไม่เพียงปีศาจอมตะเซี่ยหู เหมาหลี่ชิว และผู้อมตะภาคกลางที่ต้องการจัดการเขา แต่เจตจำนงสวรรค์เป็นภัยคุกคามที่อันตรายที่สุด
‘สถานการณ์สิ้นหวัง …ข้าควรทำอย่างไร ?’
ฟางหยวนรู้สึกปากแห้ง
เขาไม่สามารถทำสิ่งใด
ยังไม่ต้องกล่าวถึงผู้อมตะคนอื่นๆ
เพียงปีศาจอมตะเซี่ยหูก็เป็นศัตรูที่ฟางหยวนไม่สามารถเผชิญหน้า
พังพอนหางสุนัขผู้รอบรู้เป็นพาหนะของเทพอมตะตะวันเดือด
ฟางหยวนไม่มีทางเลือก เขาทำได้เพียงเคลื่อนที่ต่อไปในแม่น้ำหวนคืนเท่านั้น
เสียงโห่ร้องคำรามจากกลุ่มผู้อมตะยังดำเนินต่อไป
“หลิวกวนซื่อ วันนี้เจ้าไม่สามารถหลบหนีจากความตาย !”
“เจ้าคนชั่ว เจ้าทำตนเองในวันนี้ เจ้าอยู่ในสภาพนี้เพราะการพิพากษาของสวรรค์ !”
“ฆ่าเขา เราต้องฆ่าเขา เขาทำลายแผนการของเรา !”
“รู้หรือไม่ว่าเจ้าฆ่าคนที่เจ้าไม่สามารถแตะต้อง วันนี้เจ้าต้องตายอย่างแน่นอน !”
“ฮาว !” พังพอนหางสุนัขกรีดร้องอย่างไม่รู้จบสิ้น หากไม่ใช่เพราะแม่น้ำหวนคืน มันคงโจมตีฟางหยวนไปแล้ว
‘ตอนนี้ข้าไม่มีทางเลือก …หากแม่น้ำหวนคืนกวาดข้าออกไป ด้วยความสามารถในปัจจุบันของข้า มีโอกาสน้อยมากที่ข้าจะสามารถหลบหนี ’ ฟางหยวนเงียบและเดินหน้าต่อไป
เขาก้าวไปข้างหน้าทีละก้าว แต่แม่น้ำหวนคืนยังขยายออกไปทุกครั้ง
แม่น้ำหวนคืนไม่มีจุดสิ้นสุด
นี่คือรูปแบบของความสิ้นหวัง
แต่ฟางหยวนไร้ความรู้สึก
‘ในชีวิตของข้า ข้าพบกับความสิ้นหวังมานับครั้งไม่ถ้วน มันมากเกินไป ’ ฟางหยวนลอบถอนหายใจอยู่ภายใน
สายตาของเขายังคมชัดและไร้ซึ่งอารมณ์ความรู้สึก
‘ในสถานการณ์ปัจจุบัน ข้าทำได้เพียงรอให้ทั้งสามฝ่ายต่อสู้กัน เมื่อเวลานั้นมาถึงข้าจะสามารถหลบหนี ข้าทำได้เพียงอดทนอยู่ในแม่น้ำหวนคืนเท่านั้น ’ ฟางหยวนคิด
เมื่อเวลาผ่านไปกลุ่มผู้อมตะยังรอให้ฟางหยวนถูกกวาดออกมาด้วยความหงุดหงิด
“เมื่อใดเขาจะหยุด ?”
“เดินหน้าต่อไปในแม่น้ำหวนคืนเป็นเรื่องไร้ประโยชน์ ไม่ว่าอย่างไรเจ้าก็ต้องตาย !”
“ออกมา คนขี้ขลาด ! ข้าจะฆ่าเจ้าด้วยการตบเพียงครั้งเดียว !”
“ตอนนี้สิ้นหวังแล้ว หลิวกวนซื่อ การฆ่าตัวตนเป็นวิธีเดียวที่เจ้าจะสามารถรักษาเกียรติของตนเอง !”
ผู้อมตะบางคนหัวเราะ บางคนมองดูอย่างเย็นชา
ในความคิดเห็นของพวกเขา ฟางหยวนกำลังดิ้นรนอย่างไร้ประโยชน์
