Reverend Insanity เทพปีศาจหวนคืน – ตอนที่ 1612 สระแก่นแท้ปี

เทพปีศาจหวนคืน บทที่ 1612 สระแก่นแท้ปี

แสงอรุณที่สว่างไสวหมุนวนอยู่ในฝ่ามือของฟางหยวน

ฟางหยวน อิงอู่เชี่ย และคนอื่นๆเตรียมพร้อมแล้ว

“เริ่มได้” ฟางหยวนกล่าว ทันใดนั้นกลิ่นอายของวิญญาณจํานวนมากก็พลุ่งพล่านขึ้นขณะที่แสงเกลียวอรุณทรัพยากรอมตะระดับแปดระเบิดออกไปเป็นระยะทางหนึ่งร้อยลี้

หลังจากนั้นอิงอู่เชี่ยและคนอื่นๆก็หยุดการกระจายตัวของแสงเกลียวอรุณ

ฟางหยวนรู้สึกถึงกระแสลมจากเกลียวคลื่นที่อยู่ตรงกลาง

เมื่อเห็นสมาชิกนิกายเงาประสบความสําเร็จในการสร้างเสถียรภาพให้แก่แสงเกลียวอรุณฟางหยวนก็นําแสงเกลียวอรุณชิ้นที่สองออกมาและทําซ้ํากระบวนการเดิมอีกครั้ง

แสงเกลียวอรุณกระจายออกไปในรัศมีหนึ่งร้อย

หลังจากนั้นเขาก็นําวารีสมบัติเจ็ดประการออกมา

มันเป็นก้อนวารีสีฟ้าอ่อนที่มีอัญมณีล้ําค่าหลายชนิดไม่ว่าจะเป็นทอง เงิน ไข่มุก หรือหยกอยู่ภายใน

เป็นเพียงเวลานี้ที่อัญมณีเหล่านั้นถูกดึงออกมาจากก้อนน้ําและกระจายออกไปรอบๆ

ร่างแยกบนเส้นทางแห่งกาลเวลาของฟางหยวนเป็นผู้สนับสนุนขั้นตอนต่อไปขณะที่ร่างหลักของเขารับหน้าที่หลัก เนื่องจากร่างแยกบนเส้นทางแห่งกาลเวลาเป็นเพียงผู้อมตะระดับหกเขาไม่สามารถแบกรับความรับผิดชอบที่ยิ่งใหญ่เกินไป

สัมผัสศักดิ์สิทธิ์ของฟางหยวนครอบคลุมพื้นที่ทั้งหมดและสามารถสั่งผัสถึงทุกสิ่งที่เกิดขึ้น

พลังงานอมตะถูกใช้ไปอย่างรวดเร็วในกระบวนการนี้

แสงสีขาวส่องลงมาที่วารีสมบัติเจ็ดประการและทําให้มันเริ่มเดือดพล่าน

อัญมณีที่กระจายออกไปถูกหลอมละลายอย่างรวดเร็ว

หลังจากชั่วครู่วารีสมบัติเจ็ดประการก็กลายเป็นของแข็งและปลดปล่อยมวลอากาศเย็นออกมาปกคลุมพื้นที่รัศมีหนึ่งร้อยลี้เอาไว้ทั้งหมด

เมื่ออิงอู่เซียและคนอื่นๆเห็นสิ่งนี้ พวกเขารีบโยนหยกแปดทิศเข้าไปในหมอกหนาทึบ

ทุกอย่างดําเนินไปอย่างราบรื่น

หลายวันต่อมาในมิติช่องว่างจักรพรรดิ เสียงดังขึ้นในสระน้ําขนาดใหญ่ที่มีรัศมีหนึ่งร้อย

“นี่คือสระแก่นแท้ประดับแปดของข้า!”

เนื่องจากการเตรียมตัวที่เพียงพอและความได้เปรียบจากโชคของฟางหยวน เขาจึงประสบความสําเร็จในการสร้างสระแก่นแท้ปีในการทดลองครั้งแรก

หลังจากตรวจสอบหลายครั้งและไม่พบปัญหา ฟางหยวนก็กระตุ้นใช้วิธีการบนเส้นทางแห่งกาลเวลาเพื่อเชื่อมต่อสระแก่นแท้ปีเข้ากับสาขาของสายธารแห่งกาลเวลา

ตราบเท่าที่มิติช่องว่างของผู้อมตะมีการเคลื่อนไหวของเวลา พวกมันล้วนต้องมีสาขาของสายธารแห่งกาลเวลาอยู่ภายใน

สาขาของสายธารแห่งกาลเวลามักมองไม่เห็นด้วยตาเปล่า ผู้อมตะต้องใช้วิธีที่เฉพาะเจาะจงบนเส้นทางแห่งกาลเพื่อจัดการกับมัน

“ซ่า..ซ่า..”

สาขาของสายธารแห่งกาลเวลาเชื่อมต่อกับสระแก่นแท้ปีอย่างรวดเร็วและทําให้ระดับผิวน้ําสูงขึ้นอย่างช้าๆ

หลังจากชั่วครู่สาขาของสายธารแห่งกาลเวลาก็กลับคืนสู่สภาพเดิม

เพื่อสร้างสระแก่นแท้ปี ฟางหยวนและสมาชิกนิกายเงาต้องดําเนินการอย่างต่อเนื่องเป็นเวลาหลายวันโดยไม่ได้หยุดพักและใช้พลังงานอมตะจํานวนมาก

สัมผัสศักดิ์สิทธิ์ของฟางหยวนเฝ้าสังเกตสระแก่นแท้ปีขณะที่คนอื่นๆกลับไปพักผ่อน

เนื่องจากสระแก่นแท้ปีเชื่อมต่อกับสาขาของสายธารแห่งกาลเวลา ดังนั้นการคงอยู่ของมันจึงถูกซ่อนไว้เช่นเดียวกับสาขาของสายธารแห่งกาลเวลา

นอกจากมันจะเป็นแหล่งทรัพยากร มันยังเป็นเพื่อนอีกด้วย

ตัวอย่างเช่นการระบายน้ําในสระแก่นแท้ปีหรือการสะสมน้ําของมันอาจส่งผลกระทบต่อเวลาในมิติช่องว่างจักรพรรดิ

แม้ฟางหยวนจะมีท่าไม้ตายอมตะที่สามารถเพิ่มและลดความเร็วของเวลาภายในมิติช่องว่างแต่ท่าไม้ตายอมตะเหล่านี้ต้องพึ่งพาพลังงานอมตะในการกระตุ้นใช้งานทุกครั้งนอกจากนี้พว กมันยังไม่สามารถใช้ต่อเนื่องได้อย่างไม่รู้สิ้นสุด

สระแก่นแท้ปีส่วนใหญ่บนโลกใบนี้เป็นสระแก่นแท้ปีระดับหกหรือระดับเจ็ด มันยากที่จะพบเห็นสระแก่นแท้ปีระดับแปด

ค่าใช้จ่ายของการสร้างสระแก่นแท้ประดับแปดสูงมาก มันต้องใช้เงินลงทุนมหาศาลและต้องใช้วิธีพิเศษบนเส้นทางแห่งกาลเวลาอีกด้วย

อสูรปีเริ่มส่งเสียงโห่ร้องด้วยความยินดีเมื่อตระหนักถึงการคงอยู่ของสระแก่นแท้ปี

ระดับน้ําในสระแก่นแท้ปียังค่อนข้างต่ํา มีเพียงอสูรปีเดียวดายเท่านั้นที่สามารถดําลงไปใต้น้ํา

พวกมันเกิด เติบโต และตายอยู่ในสายธารแห่งกาลเวลา ดังนั้นสภาพแวดล้อมที่เหมาะสมกับพวกมันมากที่สุดก็คือสายธารแห่งกาลเวลา ขณะที่สระแก่นแท้ปีเป็นการเลียนแบบสภาพแวดล้อมของสายธารแห่งกาลเวลา มันจึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่อสูรูปีเหล่านี้จะมีความสุข

เมื่อเวลาผ่านไปสระแก่นแท้ปีก็ค่อยขยายตัวขึ้นอย่างช้าๆ

ไม่ว่าจะเป็นแสงเกลียวอรุณ วารีสมบัติเจ็ดประการ หรือหยกแปดทิศ พวกมันล้วนมีความยืดหยุนและสามารถหลอมรวมเป็นหนึ่ง

เมื่อสระแก่นแท้ปีขยายออกไปอย่างเต็มที่ มันจะมีรัศมีนับหมื่น

สิ่งที่น่ายิ่งกว่าก็คือมันถูกซ่อนไว้เหมือนภาพลวงตาและไม่ได้ใช้พื้นที่ทับซ้อนกับมิติช่องว่างจักรพรรดิ

ด้วยเหตุนี้ฟางหยวนจึงสามารถสร้างห่วงโซ่อาหารให้แก่อสรปีโดยไม่เกี่ยวข้องกับมิติช่องว่างจักรพรรดิ

แต่สิ่งที่ทําให้ฟางหยวนพึงพอใจมากที่สุดคือสระแก่นแท้ปีสามารถกักขังอสูรปีและทําให้พวกมันไม่เคลื่อนที่ไปรอบๆ

การคงอยู่ของสระแก่นแท้ปีจะทําให้ฟางหยวนเลี้ยงอสูรปีได้มากขึ้น

ตายในสนามรบ

ฟางหยวนสามารถควบคุมอสูรปีแรกกําเนิดเพียงเจ็ดตัวเท่านั้น หากอสูรปีแรกกําเนิดเหล่านี้

ฟางหยวนจะไม่สามารถเติมเต็มพวกมัน

แต่หากฟางหยวนพบอสูรปีแรกกําเนิดตัวใหม่ เขาจะสามารถใช้สระแก่นแท้ปีเพื่อสะกดข่มมัน

สิ่งนี้จะเป็นประโยชน์อย่างมากในแผนการเข้าสู่สายธารแห่งกาลเวลาของเขา

หลังจากพักฟื้นมาแล้วระยะหนึ่ง อาการบาดเจ็บของฟางหยวนก็หายเป็นปกติในที่สุด

“ถึงเวลาแยกดวงวิญญาณออกจากร่างของเชลยอมตะแล้ว จากนั้นก็ค้นวิญญาณทีละคน”

ในเวลาเดียวกันฟางหยวนก็ยังไม่หยุดรีดไถกองกําลังฝ่ายธรรมะของภาคใต้

อย่างไรก็ตามเขาพบการต่อต้านที่รุนแรงในครั้งนี้

กองกําลังฝ่ายธรรมะของภาคใต้รวมตัวกันเพื่อต่อต้านฟางหยวน

ต้นทุนของการสร้างสระแก่นแท้ปีสูงเกินไป การรีดไถครั้งก่อนของฟางหยวนทําให้กองกําลังเหล่านี้เลือดไหลออกมาบ้างแล้ว ฟางหยวนขอให้พวกเขาแสดงความจริงใจขณะที่ตัวเขาเองไม่ได้แสดงความจริงใจใดๆออกมา ฝ่ายธรรมะของภาคใต้ครุ่นคิดและตัดสินใจรวมตัวกันเพื่อกดดันฟางหยวน

หลายวันต่อมา

“หากเจ้าไม่แสดงความจริงใจ ฝ่ายธรรมะของภาคใต้จะไม่ส่งมอบทรัพยากรเพิ่มเติมให้เจ้า!”ผู้อมตะตระกูลเฉิงเป็นตัวแทนกองกําลังของภาคใต้ทั้งหมดในการเจรจากับฟางหยวน

เขากล่าวต่อ “กองกําลังของภาคใต้แสดงความจริงใจของเราแล้ว ตอนนี้ถึงคราวของเจ้าที่ต้องแสดงความจริงใจให้พวกเราเห็น จากนั้นพวกเราจะสามารถพูดคุยต่อ มิฉะนั้นแม้เจ้าจะสังหารผู้อมตะเหล่านั้น เราก็จะไม่ประนีประนอม!”

ฟางหยวนเย้ยหยัน “พวกเจ้าต้องการความจริงใจใดจากข้า ปล่อยตัวประกันบางส่วนง หรือ?”

ผู้อมตะตระกูลเฉิงเร่งตอบกลับ “เราจะไม่เรียกร้องมากเกินไปด้วยการขอให้ปล่อยตัวประกันทันทีเราสามารถดําเนินการไปทีละขั้นเช่นวิญญาณอมตะ เจ้าไม่จําเป็นต้องใช้วิญญาณอมตะจํา นวนมาก เจ้าควรส่งวิญญาณอมตะให้เราก่อน ด้วยสิ่งนี้เราจะมอบทรัพยากรที่เจ้าต้องการ”

ฝ่ายธรรมะของภาคใต้ไม่ใช่คนโง่ หากพวกเขาขอให้ฟางหยวนปล่อยตัวประกันบางส่วน ตระกูลที่ได้รับผู้อมตะของพวกเขากลับไปจะไม่มีความพยายามในการเจรจากับฟางหยวนอีกดังนั้นพวกเขาจึงเริ่มด้วยการขอวิญญาณอมตะคืนเป็นอันดับแรก จากนั้นก็เป็นทรัพยากรในมิติช่องว่างของผู้อมตะร่างกายของผู้อมตะ และดวงวิญญาณของผู้อมตะเป็นลําดับสุดท้าย