Ryoushin no Shakkin wo Katagawari Shite Morau Jouken wa Nihon’ichi Kawaii Joshikousei to Issho ni Kurasu Koto Deshita – ตอนที่ 14: อย่างกับคู่แต่งงานใหม่เลยแหนะ

พวกเราพากันออกจากบ้านตอน 10 โมง และมุ่งหน้าไปยังคัปปาบาชิ

(TL NOTE : คัปปาบาชิเป็นหนึ่งในย่านของโตเกียวที่มีร้านขายพวกเครื่องครัวต่างๆนาๆ)

ตามแผนที่วางเอาคือซื้อพวกภาชนะบนโต๊ะอาหารต่างๆ

มันก็มีภาชนะบนโต๊ะอาหารหลากหลายสไตล์ให้เลือกสรรมากมายทำให้เลือกยากเข้าไปอีกและไม่เพียงเท่านี้ยังมีพวกอุปกรณ์ต่างๆที่ใช้ตามวาระเทศกาล ร้านตัวอย่างอาหารและอื่นๆโดยรวมแล้วจัดเป็นเมืองที่แค่ได้สำรวจไปตามที่สถานที่ต่างๆก็รู้สึกสนุกแล้วจริงๆ อีกอย่างสิ่งที่น่าจับตามองอย่างยิ่งเลยนั่นก็คือแววตาของฮิโตสึบะซังที่ส่องประกายมันก็เลยทำให้แสดงเสน่ห์อันสุดแสนจะไร้เดียงสาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกตื่นเต้นของเธอออกมา

(TL NOTE : ร้านตัวอย่างอาหารก็คือมันจะมีร้านนึงที่อยู่ในคัปปาบาชิที่สามารถให้เราลองสร้างเมนูอาหารที่ปั้นโดยขี้ผึ้งได้โดยจะมีคนพาทำในร้านส่วนผลงานที่ออกมาก็จะเหมือนๆกับตัวอย่างอาหารที่ตั้งอยู่ตามหน้าร้านอาหารญี่ปุ่น อาทิ ฟูจิ , ยาโยอิ ประมาณนั้นครับ)

หลังจากทานมื้อเที่ยงเสร็จพวกเราก็เข้าไปในร้านเครื่องใช้ไฟฟ้าในอิเคะบุโระกัน

และก็ซื้อเครื่องใช้ไฟฟ้าภายในบ้านมาจำนวนหนึ่งรวมถึงตู้เย็นด้วยซึ่งมันก็เป็นการตัดสินใจที่ยากเย็นจนน่าประหลาดใจ

เมื่อนึกถึงรายการทีวีที่บอกว่าคนขายที่ใส่แว่นและมีรอยย่นหน่อยๆดูทรงจะเป็นผู้ที่มีภูมิความรู้มากที่สุดในสาขาของตน ฮิโตสึบะซังจึงเข้าไปพูดคุยกับคนขายลักษณะตรงตามที่อธิบายไปเมื่อครู่และถามเรื่องนี้เรื่องนั้น

พนักงานขายเองก็ไม่ได้มีท่าทีรำคาญที่พวกเราเป็นเด็กมัธยมปลายและเขาก็อดทนฟังความต้องการของพวกเราทั้งด้านความจำเป็นและด้านประสิทธิภาพการใช้งาน จากนั้นเขาก็แนะนำตัวสินค้าที่เหมาะสมกับความต้องการของพวกเราไปทีละตัวๆ

การพูดคุยกันเป็นไปได้อย่างน่าทึ่งสุดๆแถมเขาก็ยังเสนอส่วนลดให้เราอีกด้วย

สิ่งที่น่าสนใจยิ่งกว่าก็คือยิ่งผมฟังเขามากเท่าไหร่ผมก็ยิ่งเชื่อมั่นในการซื้อเครื่องใช้ไฟฟ้าภายในบ้านของฮิโตสึบะอิเล็กทรอนิกส์มากยิ่งขึ้นเท่านั้น

แต่ถึงอย่างนั้นการพูดคุยก็ดำเนินไปได้อย่างยาวนานซะเหลือเกินจนเวลาเลยหนึ่งทุ่ม เมื่อพวกเราทำตามขั้นตอนการจ่ายตังเสร็จสรรพ

ฮิโตสึบะซังเป็นคนซื้อข้าวของของวันนี้เป็นหลักและผมก็ติดสอยห้อยตามเธอมาแต่ก็แน่นอนว่าผมก็ออกความเห็นอยู่ทุกๆที่ที่จำเป็น แม้ว่าจะเป็นเรื่องง่ายๆ ที่จะทำตัวเป็น Yes-man แต่ฮิโตสึบะซังกับผมพวกเราก็อาศัยอยู่ด้วยกัน มันก็คงไม่ดีแน่ถ้าจะปล่อยให้เธอทำทุกอย่างคนเดียว

 (TL NOTE : Yes-man ก็คนประเภทชอบตอบตกลงเออออห่อหมกไปซะทุกเรื่อง) 

แล้วไอ้เรื่องที่จะไม่พูดไม่ได้เลยก็คือการจ่ายเงินเป็นเงินสดแบบก้อนใหญ่ก้อนเดียวจบ

ตอนที่เธอดึงเงินสดเป็นฟ่อนออกมาจากซองหนาๆที่ปิดสนิท แม้แต่พนักงานที่ดูกระตือรือร้นในร้านขายอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ก็ยังแข็งค้างไปเลย 

ผมเองก็อ้าปากค้างจนหุบปากตัวเองไม่ได้เหมือนกัน

 

“คุณพ่อของชั้นท่านมอบเงินทุนส่วนตัวบางส่วนกับให้ชั้นมาน่ะค่ะ แต่ในทางกลับกันชั้นก็ต้องคอยรายงานว่าซื้อพวกเครื่องมืออุปกรณ์อะไรไปบ้างเพราะฉะนั้น คุณช่วยมอบนามบัตรของคุณให้ชั้นได้ไหมคะ? เพื่อที่ชั้นจะได้ไปเสนอชื่อของคุณให้เขา”

“….คะ-ครับผ๊ม!”

 

พนักงานขายยื่นนามบัตรให้กับฮิโตสึบะซังพร้อมกับมือสั่นหน่อยๆ

ส่วนฮิโตสึบะซังก็ยิ้มราวกับเทพธิดาแล้วก็รับมันมา

 

“ขอบคุณมากๆเลยนะคะ ต้องขอขอบคุณคุณจริงๆเลย วันนี้ชั้นมีประการณ์ในการช้อปปิ้งที่เพลิดเพลินมากเลยค่ะ ไว้ชั้นจะแจ้งให้คุณพ่อทราบเรื่องคุณอย่างแน่นอนค่ะ”

 

หลังจากนั้นคุณพนักงานขายก็อาจจะเดินไปในเส้นทางอาชีพที่ในที่สุดมันก็สามารถพาเขาไต่เต้าไปขึ้นไปสู่ระดับผู้บริหารได้

แต่นั่นมันก็เป็นอีกเรื่องนึง

 

“แล้วยูยะคุงอยากจะทำอะไรรึเปล่าคะ? อยากจะกลับไปทานมื้อเย็นที่บ้านไหม?”

“ไม่ล่ะ วันนี้ผมเหนื่อยสุดๆเลย ถ้าพวกเราจะต้องกลับไปทำอะไรสักอย่างกินผมว่าตอนที่พวกเรากลับถึงบ้านมันก็อาจจะดึกเกินไปแล้วก็ได้นะ ทำไมพวกเราไม่หาอะไรกินกันก่อนแล้วค่อยกลับบ้านล่ะ? หรือถ้าอยากจะกินพาสต้าง่ายๆหรืออะไรอย่างอื่นล่ะก็ ผมทำให้ได้อยู่นะ”

 

อย่างแรกเลยคือไม่มีอาหารกลับบ้านเลย

โชคดีที่ตู้เย็นจะจัดส่งไปเป็นอย่างแรกในช่วงเช้าของวันพรุ่งนี้

ซูเปอร์มาเก็ตยังคงเปิดอยู่และคงจะกินเวลาไม่มากนักในการที่จะทำพาสต้าแม้ว่าเราจะสุ่มๆเลือกหยิบซื้อมา

 

“ยูยะคุง อยากจะทำให้ชั้นทานเหรอคะ? นายเหนื่อยแต่ก็………ยังอยากที่จะทำอยู่เหรอคะ?”

“แน่นอน ผมก็ชอบกินอาหารที่ฮิโตสึบะซังทำอยู่นะ แต่มันก็ไม่จำเป็นต้องเป็นวันนี้ก็ได้ อีกอย่างในอนาคตก็มีโอกาสตั้งเยอะแยะนี่นา……..ใช่ไหมล่ะ?”

“ค่ะ ใช่แล้วค่ะ! ไว้พรุ่งนี้ชั้นจะแสดงฝีมือให้นายดูเองก็แล้วกันนะคะยูยะคุง เพราะงั้นเตรียมตัวเตรียมใจไว้ได้เลยค่ะ! เอาล่ะ ตัดสินใจแล้ว รีบไปหามิยาโมโตะซังแล้วก็ไปซูเปอร์มาร์เก็ตกันเถอะค่ะ! ชั้นจะตั้งตาคอยการทำอาหารของยูยะคุงนะคะ!”

 

เธอจูงมือผมด้วยรอยยิ้มที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของวันแล้วพวกเราก็ออกจากร้านไป

ผมบอกว่าผมจะทำพาสต้าแต่เอาเข้าจริงๆผมควรทำอะไรดีล่ะเนี่ย?

ผมสงสัยว่าฮิโตสึบะซังจะชอบมันรึเปล่านี่สิ

ผมทั้งตื่นเต้นและกระวนกระวายว่าเธอจะมอบสีหน้าของเธอแบบไหนให้กับผมกันในตอนที่เธอกินอาหารฝีมือผมน่ะ แต่การที่คิดว่าวันอย่างวันนี้จะได้กลายมาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตประจำวันของผมมันก็เพียงพอที่จะทำให้ผมรู้สึกอุ่นใจ