ฆาตกรหมายเลข 09 ซุ่มโจมตี
09
ซุ่มโจมตี
เวลาสี่ทุ่มยี่สิบนาที จั่นเจากับไป๋อวี้ถังเดินออกมาจากประตูใหญ่ของเรือนจำ
“ฮู้… ไป๋อวี้ถังถอนหายใจยาว”
“ฉันว่านะเจ้าแมว คำพูดของสองคน นั้นจะเชื่อได้ไหม”
จั่นเจายักไหล่ “พวกเขาทั้งคู่ต่างก็มีอาการหวาดระแวงค่อนข้าง รุนแรง แต่พวกเขาไม่ได้สมรู้ร่วมคิดกันให้การเท็จ ที่พูดมาจึงมีความ น่าเชื่อถือ”
“ถ้าอย่างนั้นฆาตกรก็คือคนที่แต่งตัวเป็นหมองั้นเหรอ” ไป๋อวี้ถังพูด อย่างกระหืดกระหอบในฉับพลัน “เป็นคุกที่แย่มาก ตามทางเดินไม่มีกล้อง วงจรปิดสักตัว! ไม่งั้นเราคงไม่ต้องเหนื่อยแบบนี้”
“ฆาตกรนั่นเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวมาก ถึงได้ไม่มีผู้คุมเรือนจำ คนไหนสังเกตเห็นเขาเลย… จั่นเจายกมือขึ้นนวดหว่างคิ้ว” “ไว้พรุ่งนี้รอดู ผลรายงานการชันสูตรศพจากกงซุนก่อนแล้วค่อยว่ากัน…”
ทั้งสองคนเดินไปคุยไป ลงบันไดตรงไปยังรถที่จอดไว้ริมถนน ทันทีที่เดินออกมายังพื้นถนน ไป๋อวี้ถังก็สังเกตเห็นแสงไฟที่สาดส่องมาย ด้านข้างตัวเขา เหมือนว่าจะมีบางอย่างกําลังพุ่งออกมาจากความมืด…
“เจ้าแมว!” เมื่อมองเห็นรถที่กำลังพุ่งทะยานเข้ามา ไป๋อวี้ถัง ก็กระโดดตะครุบตัวจั่นเจาที่อยู่ข้างๆ ให้กลิ้งออกไปข้างหน้า เมื่อเงยหน้าขึ้นมอง รถยนต์คันนั้นที่พุ่งออกมาชนทั้งสองก็บึ่งหนีออกไปไกลอย่างไร้ร่องรอย แม้ว่าทุกอย่างจะเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่ไป๋อวี้ถังยังคงเห็นชัดเจน ว่ามันคือรถฮอนด้าสีดําที่สะกดรอยตามพวกเขาเมื่อตอนบ่าย
“เจ้าแมว นายไม่เป็นอะไรนะ” ไป๋อวี้ถังไม่ทันได้คิดถึงอย่างอื่น รีบสํารวจจั่นเจาในอ้อมกอดว่าได้รับบาดเจ็บหรือไม่
“ฉันไม่เป็นอะไร” จั่นเจาถูกเขาดึงให้ลุกขึ้น ก่อนจะพบว่ามีเพียงรอยถลอกเล็กน้อยที่มือ
“แล้วนายล่ะ” เขามองไป๋อวี้ถังที่อยู่ข้าง ๆ
ไป๋อวี้ถังปัดฝุ่นออก โบกมือบอกว่าตนเองไม่เป็นอะไร แล้วดึงมือของจั่นเจาเข้ามาตรวจดู เห็นบนฝ่ามือมีรอยแผลถลอกขนาดใหญ่ เขาขมวดคิ้ว “ไปโรงพยาบาลก่อนเถอะ!”
“ไม่ต้องหรอก แผลเล็กน้อยเท่านั้น จั่นเจาย่นจมูกส่ายหน้า…”
“ห้ามต่อรอง!” ไป๋อวี้ถังดึงเขาไปทันที
เสร็จจากการทําแผลอย่างง่าย ๆ ที่โรงพยาบาล กว่าจั่นเจาและไป๋อวี้ถังจะกลับมาถึงคอนโดก็ใกล้เวลาเที่ยงคืนแล้ว
จั่นเจานั่งลงที่โซฟาในห้องนั่งเล่น
เงียบ…สงัด…ในที่สุดเขาก็ทนไม่ไหว “ทําไมนายถึงมาอยู่ที่ห้องฉัน”
ไป๋อวี้ถังที่กําลังกัดแอ๊ปเปิ้ล พลิกหนังสือพิมพ์อ่านอย่างใจเย็น “มาคุ้มครองนาย”
อะไรนะ
จั่นเจาลุกขึ้นฉวยหนังสือพิมพ์และแอ๊ปเปิ้ลมาแล้วลากเขาออกไป ข้างนอก “ใครต้องการให้นายคุ้มครอง กลับห้องของนายซะ ฉันจะนอนแล้ว!”
ไป๋อวี้ถังคว้าจับโซฟาไว้ไม่ยอมไป “เฮ้ย! ฉันหวังดีกับนายนะ! ถ้าเกิดไอ้โรคจิตมันตามมา หนอนหนังสืออย่างนายคงตายก่อนที่จะได้ ร้องขอความช่วยเหลือ! แล้วถ้านายเกิดเป็นอะไรไป แม่ของฉันกับแม่ ของนายต้องแล่เนื้อฉันเป็นชิ้นๆ แน่”
“นาย!” จั่นเจาโกรธจนควันออกหู “นายรู้ได้ยังไงว่าเป้าหมายคือฉัน ปกตินายก็เที่ยวอวดดีกับคนอื่นไปทั่ว ใครจะรู้ว่านายอาจจะไปเหยียบขา ลูกพี่มาเฟียที่ไหนเข้า เขาถึงอยากจะมาเก็บนาย ออกไปจากห้องฉัน! อย่า ลากฉันเข้าไปพัวพันด้วย!”
คนหนึ่งพยายามฉุดกระชาก อีกคนก็ไม่ยอมปล่อยมือ…
การชักเย่อดําเนินต่อไปจนถึงเวลาเที่ยงคืนครึ่ง ในที่สุดจั่นเจา ก็ยอมแพ้ อย่างไรเสียเขาก็เป็นแค่นักวิชาการ แต่ไป๋อวี้ถังเป็ น่าจะทหาร เรียกได้ว่าปัญญาชนปะทะกับทหารน่ะ… ยกแรกแพ้!
“นี่เจ้าแมว ยืมชุดนอนหน่อยสิ ฉันอยากได้ลายโดราเอมอนตัวนั้น ไม่เอาคิตตี้”
…อดทนไว้…
“นี่เจ้าแมว หิวแล้ว มีมาม่าไหม”
…อดทนอีกหน่อย…
“นายใช้ตู้เย็นเป็นที่ซ่อนศพเหรอ ว่างเปล่าขนาดนี้”
…อดทนไว้เพื่อสิ่งดี ๆ …
“เจ้าแมว มีแผ่นมั้ย เอาหนังสยองขวัญมาดูหน่อย…”
…ทนไม่ไหวแล้ว! …
จั่นเจาที่กําลังเตรียมแผนการสอนของเขาอยู่ ในที่สุดก็ถูกไป๋อวี้ถัง ยั่วจนโมโห หยิบหมอนอิงขึ้นมาแล้วเขวี้ยงใส่ไป๋อวี้ถัง “ออกไปให้พ้น! จะดูหนังสยองขวัญตอนกลางดึก นายนี่มันโรคจิตชัด ๆ!”
ก็อีกครึ่งชั่วโมงเช่นกันกว่าสงครามปาหมอนจะสิ้นสุดลง จั่นเจาคว้า ชุดนอนลายโดราเอมอนมาด้วยความโกรธ เดินไปทางห้องน้ำ เขาหันกลับ ไปมองไป๋อวี้ถังที่โดนหมอนทับถมอยู่บนโซฟา
“ฉันจะอาบก่อน! คนที่ อาบน้ำทีหลังต้องทำความสะอาดห้องน้ำด้วย!” …ยกที่สอง ชนะ!
กว่าไป๋อวี้ถังจะอาบน้ำเสร็จ ทำความสะอาดห้องน้ำเรียบร้อย ใส่ ชุดนอนลายคิตตี้เดินออกมาจากห้องน้ำ ก็เป็นเวลาตีสองแล้ว
ไฟจากห้องนั่งเล่นยังคงสว่างอยู่ จั่นเจาถือเอกสารไว้ในมือ เอน ศีรษะไปกับโซฟาแล้วผล็อยหลับไป ไป๋อวี้ถังจึงย่องไปข้างหน้า ค่อย ๆ ดึง เอกสารในมือจั่นเจาออกอย่างระมัดระวัง
ดูเหมือนว่าจั่นเจาจะหลับสนิท ลมหายใจแผ่วเบาและผ่อนคลาย ดูสงบผิดปกติ ไป๋อวี้ถังถอนหายใจแผ่วเบา เจ้าแมวค่อยดูว่าง่ายหน่อย ก็ในตอนนี้เท่านั้นแหละ
เขาเอื้อมมือเข้าไปช้อนหัวไหล่และข้อพับเข่าของจั่นเจา พยายามอุ้ม จั่นเจาขึ้นแล้วเดินไปทางห้องนอน ในใจก็บ่นอยู่ตลอดเวลา “เจ้าแมวบ้า เป็นลูกตุ้มตาชั่งหรือไงวะ เห็นตัวผอม ๆ แต่หนักชะมัดเลย…” แต่ขาของเขากลับเดินอย่างมั่นคง
เขาวางจั่นเจาลงบนเตียง ปิดไฟ แล้วเข้านอน
ห้านาทีต่อมา
‘ตุ้บ’ ไป๋อวี้ถังถูกถีบลงจากเตียง
เขาโกรธมาก!
ไป๋อวี้ถังลุกพรวดขึ้นมา เปิดไฟบนหัวเตียง กำลังจะกระโดดขึ้นมา
เปิดศึกสงครามที่ดุเดือดกับแมว แต่ปรากฏว่า…
เห็นจั่นเจานอนกอดหมอน หลับสนิท คนที่ปกติสุภาพเรียบร้อย แต่เวลานอนกลับดูไม่งามเอาเสียเลย แถมปากยังบ่นพึมพำ “เจ้าหนู โง่…ฮึ่ม…ยกที่สาม…ฉันชนะ”
ไป๋อวี้ถังกอดหมอนในมือร้องไห้โดยไม่มีน้ำตา…นี่มันอะไรกันวะเนี่ย?! …
