เอาจริงๆ แล้ว บางทีลู่โจวรู้สึกว่าตัวเองวิตกกังวลมากไปในบางครั้ง
ไม่ใช่ทุกปัญหาที่มีคำตอบที่ถูกต้อง
การพยายามหาคำตอบที่ถูกอาจจะกลายเป็นทำให้ประสิทธิภาพงานลดลง
งานเลี้ยงช่วงเย็นถูกจัดที่โซนบุฟเฟต์ที่โรงแรมโครินเทีย
ทางโรงแรมได้เตรียมอาหารอร่อยสำหรับงานเลี้ยงนี้และเปลี่ยนลำดับที่นั่งในฮอลล์รับประทานอาหารเพื่อที่จะรับรองจำนวนผู้เข้าร่วมที่มากที่สุดรวมถึงจัดการพื้นที่เพียงพอให้นักคณิตศาสตร์ได้พูดคุยกัน
ตัวเองของงานเลี้ยงคือผู้ได้รับรางวัลเหรียญฟิลด์อย่างแน่นอน
พวกนั้นเป็นเซเลปรายใหม่ในวงการคณิตศาสตร์ และคนกลุ่มนี้ดึงดูดความสนใจเหมือนกับแม่เหล็ก โดยทั่วไปแล้วทุกคนในห้องอาหารจะจ้องมองคนกลุ่มนี้
แต่หนึ่งในบุคคลที่สำคัญที่สุด เวร่า พุลยุย ไม่ได้ปรากฏตัว คนส่วนมากจึงผิดหวัง
ถึงลู่โจวจะเป็นห่วงเวร่าเล็กน้อย แต่เขาก็ไม่ได้กังวลมากไป
ท้ายที่สุดแล้วเธอมีรายงานที่ต้องทำพรุ่งนี้เช้า เขาค่อยคุยกับเธอตอนนั้น
ลู่โจวกลับกังวลกับวัตถุสีม่วงในช่องเก็บของที่พื้นที่ระบบความทรงจำวอยด์?
มันคืออะไรกันวะเนี่ย?
ลู่โจวรู้สึกเหม่อเล็กน้อยตลอดช่วงงานเลี้ยงอาหาร เขากำลังดื่มไวน์อีกแก้ว และเขาเกือบเดินชนเพื่อนเก่าของตัวเอง…
“ระวังหน่อยนะเพื่อน ผมไม่อยากทำเสื้อตัวนี้พัง”
“ขอโทษครับ”
“ไม่ต้องขอโทษหรอก” ศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมนยิ้มและชนแก้วกับลู่โจวในขณะที่เขาพูดว่า “คุณดูเหม่อลอยนะ”
ลู่โจวจิบไวน์และจ้องมองเขา
“จริงเหรอครับ?”
“ใช่แล้ว ตอนคุณมองดูผม ผมสัมผัสได้ว่าคุณคิดถึงเรื่องอื่นอยู่” ศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมนพูดติดตลก “เป็นเพราะว่าลูกศิษย์ของคุณไม่ได้มางานเลี้ยงใช่ไหม?”
ลู่โจว “… ไม่”
ลู่โจวยอมรับว่าเขาเหม่อลอยเล็กน้อย แต่ก็ไม่ใช่เพราะว่าเวร่า เรื่องนั้นจะถูกแก้ไขพรุ่งนี้
โอเค เวร่าอาจจะเป็น 1% ของเหตุผลที่ทำให้เขาเหม่อลอย
แต่เหตุผลส่วนใหญ่มาจากเรื่องอื่น
ลู่โจวคิดว่าเฟฟเฟอร์แมนจะถามต่อและซุบซิบนินทา แต่ดูเหมือนว่าเฟฟเฟอร์แมนทิ้งประเด็นนี้ไปและเริ่มพูดถึงเรื่องอื่น
พวกเขาคุยกันเรื่องการวิจัยฟังก์ชั่นซีต้ารีมันน์กันสักพัก รวมไปถึงข้อคาดการณ์ที่วิจัยกำลังวิจัยอยู่ ตอนที่ทั้งสองกำลังกล่าวลากัน ศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมนพูดอะไรบางอย่างกับลู่โจวกะทันหัน
“เดี๋ยวก่อน”
ลู่โจวหยุดแล้วหันหลังกลับ
“มีอะไรเหรอ?”
ศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมนยิ้มและยกแก้วในมือขึ้น
“ขอแสดงความยินดีที่คุณมีอีกเหรียญเพิ่มในคอลเลคชัน”
ลู่โจวตอบ “ขอบคุณครับ”
“แล้วก็นะ ขอแนะนำหน่อย” ศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมนตบไหล่ลู่โจวและยิ้มในระหว่างที่พูดว่า “จำไว้นะ อย่ารู้สึกเสียดายอะไร”
“คุณมีโอกาสใช้ชีวิตครั้งเดียว พวกเรากังวลมากเกินไป
“ยิ่งคุณแก่ตัวมากเท่าไหร่ คุณก็ยิ่งรู้ว่าเรื่องบางอย่างไม่สามารถเปลี่ยนได้”
…
งานเลี้ยงถึงเวลาเลิกรา
เนื่องจากว่าเขามีเพื่อนจำนวนมากที่งานเลี้ยง ถึงลู่โจวมีเมตาบอลิซึมเพิ่มขึ้น แต่เขายังรู้สึกมึนงงเล็กน้อย
แต่เขาคุมตัวเองได้ดีกว่าคนอื่นอีกเยอะ
ครักแมนและอัลเบิร์ตที่อยู่แถวนี้เมาเละเทะ สุดท้ายแล้วบริกรขอให้เขาทั้งสองไปพักที่ห้องนั่งเล่นของโรงแรมแทน
ผู้คนมีสีหน้าแปลกๆ กับสองคนนี้ในขณะที่พวกเขาสงสัยว่าทำไมนักเศรษฐศาสตร์กับนักฟิสิกส์ถึงเข้าขากันได้ดีขนาดนี้
หลังจากที่ลู่โจวล้างหน้าในห้องน้ำให้ตัวเองสดชื่นขึ้น เขาขึ้นลิฟต์ขึ้นชั้นบนไป
ลู่โจวหยุดที่หน้าห้องของเขาและหันกลับไปมองหวังเผิงโดยเขาพูดอย่างจริงจังไปด้วย
“ถ้าไม่มีเรื่องร้ายแรงอะไร อย่ารบกวนผม”
“ครับ”
ลู่โจวพยักหน้าแล้วกำลังจะปิดประตู แต่เขาเปิดประตูแล้วหันมาพูดกับหวังเผิงอีกรอบ
“ตามนั้น ถึงมันเป็นเรื่องสำคัญก็ให้โทรหาผมก่อน”
หวังเผิงตอบ “…ได้ครับ”
“แล้วก็ ถ้าคุณได้ยินเสียงอะไร ไม่ต้องเป็นห่วงผม ผมสบายดี”
ดูเหมือนว่าหวังเผิงตีความประโยคของลู่โจวผิดไป เขาพูดว่า “ไม่ต้องห่วงครับ ผมจะไม่รบกวนชีวิตส่วนตัวของคุณ…มันดีนะที่จะได้สนุกบ้างเป็นบางครั้ง”
ลู่โจว “…?”
ลู่โจวปิดประตูห้องและเอนตัวนอนบนเตียง เขาบอกให้เสี่ยวไอคอยดูกล้องรักษาความปลอดภัย และเขาเข้าสู่พื้นที่ระบบ
ลู่โจวยืนอยู่ในพื้นที่ระบบสีขาวบริสุทธิ์ แล้วเขาเดินตรงไปทางหน้าจอโฮโลกราฟิก เขาเอื้อมมือออกไปเปิดหน้าจอข้อมูล
วัตถุดูคล้ายเมฆสีม่วงนั่งอยู่นิ่งในช่องเก็บของ
มันถูกรายล้อมด้วยริ้วควันคล้ายกับหนวดหมึก
“ถ้าฉันเดาถูก…สิ่งนี้ไม่ควรใช้ในโลกจริง มันควรใช้ในพื้นที่ระบบ”
ลู่โจวจ้องมองวัตถุสีม่วง
ทันใดนั้นเขาเอื้อมมือไปแตะพื้นผิววัตถุอย่างแผ่วเบา
ครั้งนี้มันแตกต่างออกไปจากตอนที่เขาอยู่ในหอประชุม
เขาไม่รู้สึกว่านิ้วของเขาถูกช็อตไฟฟ้า แต่เขารู้สึกว่านิ้วตัวเองหลอมรวมไปกับน้ำร้อน เขารู้สึกอบอุ่นอย่างควบคุมไม่ได้
จู่ๆ ลู่โจวนึกอะไรบางอย่างได้ เขาจึงถอยตัวออกมาและออกจากช่องเก็บของ
“มันไม่ใช่แค่ความเจ็บปวด มันมีอุณหภูมิอีกด้วย…
ดูเหมือนว่ามีบางสิ่งอยู่ในจิตสำนึกของฉัน
ด้วยบางเหตุผล ฉันรู้สึกต่างออกไปตามสภาพแวดล้อมรอบตัวเอง
บางทีมันอาจจะเป็นกลไกป้องกันตัวเอง?”
ลู่โจวอยากเปลี่ยนสภาพแวดล้อมโดยการเปิดเพลงและทดสอบสมมติฐาน
แต่เขาพบว่ามันไม่จำเป็น
ท้ายที่สุดแล้วกุญแจในการปลดล็อกความจริงอยู่ตรงหน้าแล้ว เขาเพียงแค่ต้องใช้กุญแจเพื่อเปิดกล่องนี้
“…โอเค มาดูกันว่ามีความลับอะไรซ่อนอยู่ในตัวแก”
ลู่โจวยื่นมือออกไปอีกครั้งและจับสเฟียร์สีม่วงที่ลอยอยู่ในช่องเก็บของ
เขารู้สึกถึงไออุ่นกระจายไปทั่วร่างกาย
ลู่โจวพยายามจะเอาสิ่งนี้ออกจากช่องเก็บของแต่มีเรื่องไม่คาดคิดเกิดขึ้น
เส้นหนวดที่ล้อมรอบสเฟียร์สีม่วงระเบิดตัวออกกะทันหัน แล้วมาพันที่รอบนิ้วของเขา
ลู่โจวอยากจะปล่อยมันออกแต่หนวดพันล้อมรอบแขนของเขา แล้วปกคลุมร่างกายเขาทั้งหมดเหมือนกับสสารที่คล้ายเจล…
………………………………………………
Related
