ลู่โจวพูดถูก
ลู่โจวอัปโหลดธีสิสเมื่อประมาณห้านาทีก่อน เวลาเดียวกันกับที่หน้าต่างภารกิจระบบปรากฏขึ้น
แต่ถึงแม้ว่างานวิจัยถูกอัปโหลดแล้ว มันยากที่จะอ่านเข้าใจ
เป็นเพราะว่าในระหว่างห้านาทีนั้น…
เซิร์ฟเวอร์ของ arXiv ล้มเหลว!
โดยปกติแล้วเว็บไซต์วิชาการประเภทนี้ไม่ได้มีผู้เข้าชมจำนวนมาก จากค่าใช้จ่ายดำเนินการเซิร์ฟเวอร์ที่สูง เซิร์ฟเวอร์จึงมักรับรองได้ไม่มาก
แต่นักคณิตศาสตร์เกือบทุกคนบนโลกได้รับการแจ้งเตือนเรื่องข้อพิสูจน์สมมติฐานของรีมันน์
มันเป็นเวลาเก้าโมงเช้าที่อเมริกา แม้แต่นักวิชาการนอกสายคณิตศาสตร์ได้เข้า arXiv และเริ่มดาวน์โหลดงานวิจัย
แอดมิน arXiv ไม่รู้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น เขาคิดว่าได้มีการโจมตีแบบ DDoD เกิดขึ้น
จากนั้นเซิร์ฟเวอร์ก็ล่ม
แมทโอเวอร์โฟลว์ ฟอรั่มคณิตศาสตร์สำหรับนักคณิตศาสตร์แตกตื่นกันไปหมด
[ข้อพิสูจน์ของสมมติฐานรีมันน์! นี่เห็นงานวิจัยบน arXiv กันหรือยัง?!]
[เห็นอะไรวะ! เว็บมันล่มอยู่!]
[ฉันโชคดีพอที่ได้เห็นมัน…ฉันคิดว่ามันมีเรื่องผิดพลาดเกิดขึ้น]
[พระเจ้า วันนี้ไม่ใช่วันเมษาโกหก!]
[มีใครอ่านธีสิสจบแล้วบ้าง? เนื้อหาเป็นอย่างไรบ้าง? มันได้ทำการพิสูจน์ไหม?]
[สิ่งนี้มันล้ำเกินสโคปการวิจัยของผม แต่ผมคิดว่าตอนนี้ศาสตราจารย์เถากำลังอ่านงานวิจัยอยู่ เขาเพิ่งเลื่อนการสอนและการประชุมของสัปดาห์หน้าไปหมด]
[เดี๋ยวก่อนนะ เถาอยู่ที่งาน ICM? เข้าไปเซนต์ปีเตอร์สเบิร์กมาเหรอ?]
[ปีนี้เขาไม่ได้ไปมา น่าเสียดาย]
ศาสตราจารย์เถาไม่ใช่คนเดียวที่เสียดายที่ไม่ได้ไปงานประชุม
ในความเป็นจริง นักวิชาการที่ไม่ได้งานประชุมนี้เนื่องจากเหตุผลต่างๆ รู้สึกเสียดายเป็นอย่างมาก
ทำไมมันต้องเป็นปีนี้ด้วย?
ทำไมถึงเป็นปีนี้ที่ฉันไม่ได้ไป?
รายงานหกสิบนาทีของศาสตราจารย์ลู่จะเกิดขึ้นภายในสองวัน และหัวข้อรายงานเป็นเรื่องสมมติฐานของรีมันน์
ในอีกมุมหนึ่งที่ห้องพักพิเศษของโรงแรมคอรินเทีย
ศาสตราจารย์ด้านคณิตศาสตร์ชื่อดังสองคนนั่งอยู่ริมหน้าต่างในท่าทีเงียบๆ
คนแรกคือฟาลติ้งส์ ส่วนอีกคนคือเดอลีงย์
ทั้งสองนั่งดื่มกาแฟระหว่างที่พูดคุยกันเรื่องโลกของคณิตศาสตร์
“…สิ่งที่เกิดขึ้นกับคุณพุลยุยเป็นเรื่องที่น่าโชคร้ายมาก มันเป็นความเสียหายอย่างมากกับชุมชนคณิตศาสตร์ทั้งหมด ผมเองก็อยากชวนเธอมาทำงานด้วย ผมไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น”
“ชีวิตมันโหดร้าย…เราทำได้แต่หวังว่าเธอจะใช้ชีวิตที่เหลือได้อย่างดีที่สุด”
ศาสตราจารย์เดอลีงย์ถอนหายใจและมองฟาลติ้งส์ในขณะที่พูดว่า “ว่าไปแล้วตอนนี้คุณก็แก่ คุณไม่คิดจะพักบ้างเหรอ?”
“ยังไม่ใช่ตอนนี้ ผมอยากฝากอะไรบางอย่างไว้ก่อนที่ผมเกษียณ…ผมเข้าใจแล้วว่าเซอร์อติยาห์รู้สึกอย่างไร”
ศาสตราจารย์เดอลีงย์มองดูอย่างเรียบเฉยและไม่ได้พูดตอบ
มันมีเรื่องเศร้าหลายเรื่องเกิดขึ้นพร้อมกัน
ทันใดนั้น เขาได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นมาจากทางเข้าห้องพัก
เขาเห็นศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมนกำลังเดินมา
เฟฟเฟอร์แมนมีสีหน้าเหมือนกับเห็นผี
ศาสตราจารย์ขมวดคิ้วและกำลังจะพูดขึ้น แต่เฟฟเฟอร์แมนชิงพูดก่อน
วินาทีที่เขาพูด ทุกคนนิ่งตัวแข็ง
“สมมติฐานของรีมันน์ได้รับการพิสูจน์”
ทุกอย่างนิ่งเงียบสนิท
จนน่าจะได้ยินเสียงเข็มตกลงบนพื้น
ศาสตราจารย์ฟาลติ้งส์ไม่ได้เงยหน้าขึ้นในขณะที่เขาพูดว่า “เป็นไปไม่ได้”
ศาสตราจารย์เดอลีงย์ก็ยักไหล่และพูดว่า “เรื่องตลก ไร้สาระน่า”
ศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมนรู้ว่าทั้งสอบจะพูดเช่นนี้ เขาจึงพูดกับเดอลีงย์ว่า “ลูกศิษย์ของคุณพิสูจน์มัน”
ทันใดนั้นสีหน้าของศาสตราจารย์สองคนนี้เปลี่ยนไปอย่างมาก
โดยเฉพาะศาสตราจารย์ฟาลติ้งส์ เขาอ้าปากกว้างและเงยหน้าขึ้น
“…คุณกำลังพูดถึงลู่โจว?”
“ใช่แล้ว” ศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมนพยักหน้าและพูดต่อ “เขาเป็นลูกศิษย์คนเดียวของเดอลีงย์ที่วิจัยทฤษฎีจำนวน”
“…”
ศาสตราจารย์ฟาลติ้งส์และศาสตราจารย์เดอลีงย์ต่างมองหน้ากัน
ศาสตราจารย์เดอลีงย์รู้สึกสับสน
นิ้วของเขาสั่นเทาระหว่างที่เขาปรับแว่นตา จากนั้นเขามองดูศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมนและถามว่า “คุณแน่ใจนะว่าเขาพูดแบบนั้น?”
ศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมนคิดไปถึงเหตุการณ์ที่ห้องบรรยาย หมายเลข 7 เขาถอนหายใจและพูดว่า
“ผมไม่แน่ใจ แต่เขาได้อัปโหลดธีสิสไปที่ arXiv แล้ว คุณหามันได้ที่แมทโอเวอร์โฟลว์ โลกคณิตศาสตร์ทั้งโลกกำลังพูดถึงเรื่องนี้ และนักวิจัยก็กำลังเริ่มอ่านงานวิจัยของเขา…”
ศาสตราจารย์เดอลีงย์สูดลมหายใจเข้าลึก แต่เขาไม่ได้เข้าไปที่ arXiv ในทันที แต่เขากลับนิ่งพิงเก้าอี้และผ่อนคลาย
ฟาลติ้งส์ทำแบบนั้นเช่นกัน
ฟาลติ้งส์มองดูเดอลีงย์และพูดขึ้น
“เรากำลังประจักษ์หน้าประวัติศาสตร์ที่นี่”
หลังจากนั้นสักพักเดอลีงย์พูดขึ้น
“ใช่…
มันเกิดขึ้นอย่างกะทันหันมาก”
ถ้าลู่โจวพิสูจน์สมมติฐานของรีมันน์ได้จริงๆ ถ้างั้นข้อพิสูจน์ของทฤษฎีบททฤษฎีจำนวนจะลดลงครึ่งหนึ่ง ในขณะที่ความยาวของตำราทฤษฎีจำนวนจะเพิ่มเป็นสองเท่า
มันเป็นการคาดเดาว่าลู่โจวนั้นถูกต้อง
…………………………………..
Related
