ชีวิตเป็นเหมือนการผจญภัย มันมีตัวเลือกนับไม่ถ้วนใจทุกขั้นตอนระหว่างทาง และสุดท้ายแล้วเราก็จะไปถึงจุดที่ตัวเองไม่สามารถนึกออกได้
ศาสตราจารย์รู้สึกว่าเขากำลังยืนอยู่ที่ทางแยก ถึงแม้ว่าเขาตอบตกลงคำขอของลู่โจวโดยไม่ลังเล เขาพบว่าเขาตัดสินใจเร็วเกินไป
แต่หลังจากคิดถึงปัญหาเป็นเวลาสามวัน เขาก็จัดกระเป๋าในที่สุด และออกเดินทางไปเซี่ยงไฮ้
ถึงแม้ว่าตัวตนของดอกเตอร์ซีดูน่าสงสัย แต่เขาไม่อยากจมปลักทั้งชีวิตอยู่ที่สถาบันวิจัยเดิมโดยที่ไม่มีความก้าวหน้าในการวิจัย
ศาสตราจารย์ซารอท เพื่อนของเขาก็ได้เดินทางมาด้วย
ถึงแม้ว่าศาสตราจารย์ทางด้านวัสดุศาสตร์อาจจะดูผิดที่ผิดทางที่งานซัมมิทด้านปัญญาประดิษฐ์ การประยุกต์ใช้วัสดุคาร์บอนได้เป็นที่แพร่หลายมากขึ้นในช่วงไม่กี่ปีนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งชิปฐานคาร์บอน ความเชื่อมโยงระหว่างวัสดุคาร์บอนและเทคโนโลยีสารสนเทศได้เข้าใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ
เพราะเหตุนี้ลูเมียร์จึงค่อนข้างอิจฉาซารอท
พวกเขาทั้งสองเรียนเอกวิทยาศาสตร์คอมพิวเตอร์ สองคนนี้ไปทิศทางวิจัยที่ต่างกันไป แต่วัสดุคาร์บอนเป็นที่ได้รับความสนใจ ในขณะที่ด้านวิจัยของลูเมียร์นั่นยังเงียบสนิท
ทุกครั้งที่ลูเมียร์คิดเรื่องนี้ เขาจะรู้สึกโกรธ
“…นี่น่าจะเป็นงานประชุมวิชาการที่น่าเบื่อที่สุดที่ได้เข้าร่วม”
หลังจากทั้งสองเดินออกจากการรายงาน ศาสตราจารย์ซารอทพูดว่า “คนพวกนี้ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากราฟีนสะกดอย่างไร พวกเขาคิดว่ามันสามารถรักษาทุกอย่างได้ ไม่ว่าจะเป็นปัญญาประดิษฐ์หรือคอมพิวเตอร์ควอนตัม แต่ปัญหามันไม่ใช่วัสดุเลย…คนพวกนี้ไม่เข้าใจอะไร?”
“…อาจจะเป็นเพราะว่าพวกเขาลองทำทุกอย่างที่ทำได้?” ศาสตราจารย์ลูเมียร์พูดว่า “เมื่อใครบางคนไม่สามารถใช้ความรู้เชิงลึกเพื่อทำงานกับปัญหาได้อีก พวกเขาจะต้องใช้ไอเดียและแนวคิดจากศาสตร์อื่น มันไม่ใช่เรื่องปกติเหรอ?”
“จริงครับ แต่ผมรู้สึกว่าความคาดหวังของเขาเป็นไปไม่ได้จริงเลย มันช่างโง่เขลา…นี่ก็เป็นครั้งแรกที่ผมมาเซี่ยงไฮ้” ซารอทมองไปรอบๆ และพูดว่า “ผมไม่คิดว่าประเทศนี้ได้พัฒนามาไกลมาก สิ่งนี้ทำให้อัมสเตอร์ดัมดูเหมือนชนบทไปเลย”
ลูเมียร์พูดว่า “มันเป็นแบบนี้ถ้าคุณดู BBC มากเกินไป แต่เอาตามตรงผมชอบอัมสเตอร์ดัมมากกว่า ตึกมีขนาดเล็ก แต่พวกมันสวยงามเหมือนกับพวกผู้หญิง…”
ซารอทยิ้มให้และพูดว่า “ผมรู้สึกว่าคุณไม่ได้สนใจในตึกพวกนี้จริงๆ”
ลูเมียร์พูดว่า “ผมไม่รู้ว่าคุณพูดเรื่องอะไร…จะว่าไปแล้ว เพื่อนคนจีนของคุณอยู่ไหนล่ะ? ทุกครั้งที่ผมถามว่าเขาเป็นใคร คุณก็ไม่บอกผม ตอนนี้เราอยู่ที่นี่แล้ว คุณไม่อยากไปเยี่ยมเขาหน่อยเหรอ?”
อยู่ดีๆ ซารอทไม่รู้ว่าจะตอบไปอย่างไร
“ผมยังไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นเลย ผมไม่ได้ติดต่อกับเขานาน ตอนนี้เขาก็คงสบายดี และผมไม่รู้ว่าเขายังจำผมได้อยู่ไหม”
ลู่โจวได้ขายห้องแล็บในซิลิคอนแวลลีย์ไปแล้ว นับตั้งแต่ที่ซารอทกลับไปอัมสเตอร์ดัมเขาไม่ได้ติดต่อกับลู่โจวเลย
จริงๆ แล้ว เขากลัวอยู่นิดหน่อย
เขาได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับนักวิชาการที่ทำงานกับประเทศที่เป็นศัตรูกับสหรัฐอเมริกา ดูเหมือนว่าเจอรัลด์ บูลล์ ที่มีชื่อเสียงถูกยิงที่บ้านของเขาในบรัซเซลล์ เบลเยียม หลังจากได้รับสายโทรศัพท์ไม่ระบุชื่อ
เขาใช้ประสบการณ์ของตัวเองเพื่อช่วยลู่โจวก่อตั้งชุดกำแพงสิทธิบัตรในด้านแบตเตอรี่ลิเธียม-ซัลเฟอร์ สิทธิบัตรพวกนี้เป็นความปั่นป่วนสำหรับบริษัทพลังไฟฟ้าอเมริกัน เพราะเหตุนี้เขาจึงกลัวเอฟบีไอมาตรวจสอบ
เขานิ่งอยู่ชั่วครู่และพูดว่า
“มันมีคาเฟ่อยู่ตรงนั้น ผมอยากไปหาอะไรดื่มหน่อย คุณอยากได้อะไรไหม?”
ศาสตราจารย์ลูเมียร์ตอบว่า “คาปูชิโน่สักแก้วก็คงจะดี”
ซารอทพูดว่า “รอที่นี่นะ”
ศาสตราจารย์ลูเมียร์ยืนมองศาสตราจารย์ซารอทหันหลังแล้วเดินไปทางสตาร์บัคส์ ลูเมียร์เอามือสอดกระเป๋ากางเกงและเดินเตร็ดเตร่
อยู่ดีๆ มีชายสวมแจ็คเก็ตสีน้ำตาลเดินประชิดเข้ามาและถามว่า “สวัสดี คุณคือลูเมียร์ใช่ไหม?”
ลูเมียร์หันไปมองอย่างไม่ไว้ใจ
“ใช่ ทำไมเหรอ?”
เขานึกไม่ออกว่ามีเพื่อนอยู่ที่จีน
ชายคนนี้พูดว่า “มีคนกำลังตามหาคุณอยู่”
ทันใดนั้นลูเมียร์นึกถึงข่าวลือในอินเทอร์เน็ตว่าดอกเตอร์ซีเป็นคนจีน
“ดอกเตอร์ซีเหรอ?”
ชายคนนี้หันมองรอบๆ แล้วพูดว่า
“ประมาณนั้น”
ลูเมียร์ลืมไปเสียสนิทว่าเพื่อนของเขาไปสตาร์บั๊ค และเขาพูดขึ้นทันทีว่า “พาผมไปหาเขาหน่อย…ทำไมคุณไม่เดินไปล่ะ?”
“ดอกเตอร์ซีฝากมาบอกให้คุณไตร่ตรองดีๆ หน่อย”
ลูเมียร์นิ่งไปชั่วครู่และขมวดคิ้ว
“แน่นอนสิ ผมคิดมาดีแล้ว ไม่เช่นนั้น ผมคงไม่บินมาหลายพันกิโลเมตรเพื่อเข้าร่วมงานวิชาการที่น่าเบื่อ”
ชายคนนี้พยักหน้าและพูดว่า
“โอเคครับ ตามผมมา”
ชายในชุดแจ็คเกตหันหลังกลับแล้วเดินไปทางรถบิวอิคสีดำ
ในอีกฟากหนึ่ง ซารอทกำลังเดินออกมาจากสตาร์บัคส์พร้อมกาแฟสองแก้วในมือ
เขามองดูไปรอบๆ แล้วหยุดนิ่งไปสักพัก
เขาอยู่ไหน?
เขาไปไหนนะ?
…
จริงๆ แล้ว หน่วยงานความปลอดภัยระดับชาติของจีนรู้ว่าดอกเตอร์ซีคือใคร
มีเพียงไม่กี่คนที่สามารถเข้าถึงแบคทีเรียดาวอังคารได้ มีการคาดการณ์ว่าดอกเตอร์ซีอยู่ที่จีน
ไม่ว่าดอกเตอร์ซีได้ช่วยโลกหรือไม่ แบคทีเรียดาวอังคารอาจเป็นอันตรายถ้าตกอยู่ในมือของผู้ไม่หวังดี
ดังนั้นหน่วยงานกองทัพประชาชนได้ทำการสืบสวนแล้วยังได้เรียกลู่โจวมาสอบถามถึงสถานการณ์
สุดท้ายแล้วลู่โจวไม่มีอะไรต้องปกปิด เมื่อเห็นว่าหน่วยงานความปลอดภัยระดับชาติกังวลมากแค่ไหน ลู่โจวเปิดเผยทุกอย่างให้พวกเขาทราบ
มีเพียงแค่เจ้าหน้าที่ระดับสูงเท่านั้นที่รู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ แม้แต่ศาสตราจารย์หลิวจัวปิงที่มีส่วนร่วมในโปรเจกต์ก็ถูกเก็บงำเรื่องนี้ไว้
มันไม่ใช่ว่าลู่โจวอยากปกปิดความจริง แต่เป็นเพราะว่าการอธิบายเรื่องนี้อาจเป็นปัญหามากเกินไป
แต่ลูเมียร์ไม่รู้เรื่องทั้งหมดนี้เลย
เขาได้คาดเดาหลายอย่างอยู่ในหัว
ซึ่งรวมถึงสถานการณ์ที่ดอกเตอร์ซีกำลังพัฒนาอาวุธเทคโนโลยีสารสนเทศที่มีอำนาจสูงเพื่อประเทศจีนอย่างลับๆ…
เขาไม่ได้คาดหวังว่า…
เมื่อลูเมียร์เห็นชายที่นั่งอยู่หลังโต๊ะ เขาอึ้งทำอะไรไม่ถูก
“คุณ คุณ…ผมรู้จักคุณ คุณคือ—”
“ขอแนะนำตัวเองนะครับ ผมลู่โจว” ลู่โจวยิ้มให้แล้วพูดว่า “ยินดีต้อนรับสู่ประเทศจีนครับ คุณลูเมียร์”
เมื่อเห็นว่าลู่โจวเปิดเผยตัวตนอย่างง่ายดาย ลูเมียร์รู้สึกอึ้งเล็กน้อย อยู่ดีๆ เขารู้สึกวิตกกังวล
“ไม่เป็นไรใช่ไหมที่คุณบอกผมว่าคุณเป็นใคร?”
ลู่โจวตอบว่า “การเผยตัวต่อสาธารณะอาจจะเป็นเรื่องยุ่งยาก ผมเลยขอให้หน่วยงานความปลอดภัยปิดเรื่องนี้เป็นความลับไว้”
ลูเมียร์พูดว่า “ผมสาบานว่าจะไม่เล่าให้ใครฟัง”
“ไม่ต้องตื่นเต้นไปครับ” ลู่โจวพูดขึ้น “”ถึงแม้ว่าคุณจะปล่อยความลับออกไป คุณก็จะไม่ถูกลักพาตัว”
เขานิ่งไปชั่วครู่และพูดต่อ “อย่างมากที่สุด เราคงลบบัญชีโซเชียลมีเดียของคุณ…แล้วก็ฮาร์ดไดรฟ์”
ลูเมียร์ขมวดคิ้วและพูดว่า
“…ผมขอตายดีกว่า”
การสูญเสียสิ่งพวกนั้น…
ก็เหมือนประหารชีวิต
“งั้น คุณต้องปิดปากเงียบและไม่มีเรื่องไม่ดีจะเกิดขึ้น” ลู่โจวยักไหล่และพูดว่า “ผมอนุญาตให้คุณทำงานในโปรเจกต์ของผม แต่ต้องจำไว้ว่าคุณไม่ได้มาที่นี่เพื่อซุบซิบนินทา”
ลูเมียร์พยักหน้าและพูดว่า “ผมเข้าใจ…ผมไม่ได้คาดคิดว่าคุณจะเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการคำนวณผล”
ลู๋โจวรู้สึกถึงโทรศัพท์สั่นในกระเป๋ากางเกงแล้วพูดว่า “อืม…ผมศึกษาปัญหาอื่นนอกจากด้านคณิตศาสตร์”
“ผมรู้ นักคณิตศาสตร์โดยทั่วไปมักจะถนัดวิทยาศาสตร์คอมพิวเตอร์—”
ลู่โจวกระแอมแล้วพูดขัดลูเมียร์ “ไม่จำเป็นต้องประจบผมหรอก ผมจะมาพูดถึงงานคุณคร่าวๆ ที่นี่…”
อยู่ดีๆ โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงเขาดังขึ้น
ครั้งนี้ มันไม่ใช่ข้อความจากเสี่ยวไอ แต่มันเป็นสายโทรศัพท์
ลู่โจวหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา
“เดี๋ยวขอผมรับสายก่อนนะ”
คนที่โทรมาคือเฉินยู่ซาน
เขารับสายโทรศัพท์
เขากำลังจะถามว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เขาได้ยินเสียงตื่นเต้นดังขึ้นมา
“ฉันได้หนูทดลองแล้ว!
นายต้องการพวกเขาตอนไหนดี?”
……………………..
