ลู่โจวมั่นใจว่า…เขาคิดถูก!
แบตเตอรี่นี้เป็นแบตเตอรี่ชนิดเดียวกับเศษซากหมายเลขหนึ่ง!
วินาทีที่เขาเห็นแบตเตอรีออกมาจากปืนไรเฟิลของเขา รังสีพลังงานก็เริ่มโปรยปรายลงมาจากท้องฟ้า ครอบคลุมทั้งสนามรบ
ลู่โจวเห็นโดรนรูปทรงคล้ายกระโจมหลายลำบนท้องฟ้าจากนั้นก็มีกระสุนตกลงมาราวกับห่าฝน
ก่อนที่แบตเตอรี่จะตกลงบนพื้น มันก็ถูกยิงด้วยลำแสงแล้ว
เขารู้ดีว่าแบตเตอรี่นี้เหมือนกับแบตเตอรี่เศษซากหมายเลขหนึ่งของระบบ…
ไม่นาน ความฝันของเขาก็ถูกหยุดไป
ขาของลู่โจวกระตุกขณะที่ถอดหมวกออก
จากนั้นก็มีโดรนที่บินอยู่ใกล้ๆ เขา
[เจ้านาย! เป็นไงบ้าง?]
แม้ว่าลู่โจวจะไม่รู้สึกเจ็บปวดใดๆ แต่การตายนั้นก็ไม่เคยสบายเลยแม้แต่นิดเดียว โดยเฉพาะตอนที่เขาโดนรังสีที่มีพลังงานสูงแบบนั้น ลู่โจวเกือบจะพัฒนา PTSD บนโดรนโจมตีเหล่านี้แล้ว
ลู่โจวลุกขึ้นจากเตียงด้วยอาการปวดหัว เขาคว้าและจับโดรนของเสี่ยวไอเอาไว้เพราะเข้าใจผิดว่าเป็นโดรนจู่โจม
“ก็ดี… แล้วข้อมูลล่ะ? การเก็บรวบรวมข้อมูลเป็นไง? เราสามารถดูความฝันได้ไหม?”
นี่คือสิ่งที่เขาสนใจมากที่สุด
มีหลายสิ่งที่น่าดูมากมายในเมืองวงแหวนขนาดใหญ่ ถ้าบันทึกหายไป มันน่าเสียดายน่าดู
ไม่ต้องพูดถึงศาสตราจารย์เลน
และสิ่งที่เรียกว่า ‘ออราเคิล’ ของเขา
สัญชาตญาณของลู่โจวบอกเขาว่า ออราเคิลนั้นอาจจะเป็นโอกาสที่เปิดเผยความลับของระบบก็ได้
เสี่ยวไอ [ทุกอย่างถูกบันทึกไว้แล้ว… แต่ดูเหมือนจะมีปัญหาบางอย่าง]
ลู่โจวหยุดชั่วครู่และขมวดคิ้ว
“ปัญหาอะไร?”
[หลังจากแปลงสัญญาณประสาทแล้ว การบันทึกนั้นเปลี่ยนวิธีการจัดเก็บแบบเดิม และถูกจัดเก็บตามการคำนวณแบบคลุมเครือพิเศษแทน]
ลู่โจว “… หมายความว่ายังไง?”
เสี่ยวไอ [พูดง่ายๆ มันคือ ‘กล่องดำ’…]
เสี่ยวไอใช้เวลาประมาณสามนาทีในการอธิบายให้เขาฟัง
ทุกคนรู้ว่ายิ่งทฤษฎีเอนโทรปี ความสุ่ม ความไม่แน่นอน และปริมาณข้อมูล มีมากเท่าไหร่การกำหนดตัวแปรสุ่มก็จะยิ่งมากขึ้นเท่านั้น
แต่ในทางกลับกัน ยิ่งเอนโทรปีมากเท่าไหร่ ปริมาณของข้อมูลที่สร้างขึ้นก็จะยิ่งมากขึ้นเท่านั้น
เพื่อที่จะเก็บข้อมูลจำนวนมากในพื้นที่จัดเก็บที่จำกัด ‘วอยด์เมมโมรี่’ จึงถูกจัดเก็บโดยใช้อัลกอริธึมการบีบอัดพิเศษ
โดยปกติ ข้อมูลจะถูกเก็บไว้ในฮาร์ดไดรฟ์เป็นไบต์ และแต่ละไบต์แทนตัวเลขหรือตัวเลข ทำให้สะดวกในการอ่านและเขียนออกมา แต่ข้อเสียของมันคือมันใช้พื้นที่จัดเก็บมากเกินไป
แต่สำหรับ ‘วอยด์เมมโมรี่’ นั้นแตกต่าง รูปแบบการจัดเก็บคล้ายกับแถวของสมการเชิงเส้นที่มีพารามิเตอร์ที่ไม่แน่นอนมากกว่า
อินพุตค่า X ที่ต่างกันจะสร้างเอาต์พุตค่า Y ที่แตกต่างกัน แม้ว่าสมการจะสั้น แต่ปริมาณข้อมูลที่สร้างขึ้นอาจมีขนาดใหญ่เกินจินตนาการได้
มันมีประโยชน์อย่างชัดเจน มันสามารถจัดเก็บข้อมูลของระบบสุริยะทั้งหมดโดยใช้ความจุเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
และแน่นอนว่าข้อเสียก็ชัดเจนเหมือนกัน
ยิ่งระดับความไม่แน่นอนของข้อมูลสูงเท่าไหร่ การอ่านข้อมูลก็จะยิ่งยากมากขึ้นเท่านั้น
ถ้าใครอยากเข้าใจข้อมูล ก็ต้องแก้สมการออกมาก่อน
มันคงจะเป็นการดีถ้ามันเป็นแค่สมการกำลังสอง เพราะแม้แต่นักเรียนมัธยมปลายก็สามารถแก้ค่า x ที่เป็นไปได้ได้
แล้วถ้าหากมันเป็นพหุนามอันดับสูงกว่าล่ะ?
ไม่เพียงแต่จำนวนการคำนวณเพิ่มขึ้นแบบทวีคูณ แต่จำนวนผลลัพธ์ที่เป็นไปได้ก็เพิ่มมากยิ่งขึ้นด้วย
อันที่จริง หน่วยความจำที่ระบบได้มอบให้เขานั้นดูคล้ายกับสมการพหุนาม
คล้ายกับสมการลำดับที่ n และที่ n ค่าของ n คือมิติของวอยด์เมมโมรี่ ในขณะที่ NPC และสภาพแวดล้อมเป็นไปตามตรรกะของสมการ
ในทางทฤษฎีแล้ว ถ้าระบบวอยด์เมมโมรี่ถูกคัดลอกทั้งหมดไปยังเซิร์ฟเวอร์ของเสี่ยวไอ จะทำให้เสี่ยวไอสามารถปรับเปลี่ยนหน่วยความจำได้
อย่างไรก็ตามเมื่อพารามิเตอร์ของสมการเปลี่ยนไป มันก็จะกลายเป็นสมการที่ต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง ความฝันที่มีก็จะเปลี่ยนไป
ดังนั้นหากพวกเขาต้องการไขความลับนี้ให้ได้ พวกเขาต้องการบางสิ่งที่คล้ายกับโค้ดบุ๊ก
กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือพวกเขาต้องการ ‘สคริปต์’ หรือ ‘กลยุทธ์’ เพื่อที่จะได้จำลองการกระทำของ NPC และสร้างสิ่งที่เกิดขึ้นใหม่ได้
อันที่จริงโค้ดบุ๊กนั้นมีอยู่ในหน่วยความจำของมันเอง
ลู่โจวมั่นใจถึงเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ว่าถ้าเขาทำตาม ‘ภารกิจ’ และพาศาสตราจารย์เลนไปที่สภาเอ็มไพร์ได้ เขาจะสามารถเปิดเผยความลับของคำพยากรณ์ได้แน่นอน
เขาแค่ต้องทำภารกิจให้สำเร็จเท่านั้น
เขาอาจจะสามารถค้นหาเบาะแสที่คาดไม่ถึงได้ในระหว่างปฏิบัติภารกิจก็เป็นได้
แต่นั่นก็เป็นเพียงทฤษฎีเท่านั้น
เพราะในฐานะนักวิทยาศาสตร์แล้ว มันเป็นเรื่องยากที่จะต่อสู้กับทหารที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดีแบบนั้น และไม่มีทางที่เขาจะเอาชนะทหารต่างดาวได้แน่ๆ
นั่นเป็นเรื่องที่ไม่สมจริงเลยสักนิด
“ฉันควรจะทำไงดีล่ะเนี่ย!”
ลู่โจวนึกถึงลำแสงพลังงานที่ตกลงมาจากท้องฟ้า
เขาจะเอาชนะพวกเขาได้อย่างไร
ในที่สุดเขาก็เข้าหลี่เกาเหลียงที่เข้าไปทดสอบระบบแฟนท่อมครั้งแรก เขารู้สึกผิดต่อหลี่เกาเหลียงทันที
โชคดีที่ก่อนที่เขาจะเข้าวอยด์เมมโมรี่ เขาได้ใช้เครื่องถอดรหัสประสาทเพื่อบันทึกสัญญาณสมองของเขาโดยให้ก๊อบปี้ ‘เกม’ เอาไว้
เพราะไม่อย่างนั้น ถ้าเขามีโอกาสที่จะเอาชนะเกมนี้ๆ เพียงครั้งเดียวล่ะก็ เฟคเกอร์ก็เฟคเกอร์เถอะ อาจจะผ่านไม่ได้ด้วยซ้ำ
เสี่ยวไอ [เจ้านาย ช่วยปล่อยเสี่ยวไอหน่อยได้ไหม?]
ลู่โจวมองไปที่โดรนในมือแล้ววางลงบนโต๊ะ
มันเริ่มบินขึ้นไปในอากาศอีกครั้ง หลังจากเงียบไปครู่หนึ่งลู่โจวก็ถามทันที “เราปรับความทรงจำหรือแต่งอาวุธไม่ได้ใช่ไหม?”
[ใช่… (╥_╥)]
“แล้วการข้ามจุดเริ่มต้นแรกล่ะ?”
[ก็ไม่ได้เหมือนกัน… อัลกอริธึมหน่วยความจำนั้นซับซ้อนเกินไป (╥_╥)]
“ช่วยเปลี่ยนวิธีแสดงออกหน่อยได้ไหม?”
[ได้เลย… ()〔〕)]
ลู่โจว “…”
ให้ตายเถอะ!
ไร้ประโยชน์จริงๆ!
ลู่โจวสูดหายใจเข้าลึกๆ และปรับอารมณ์ของเขาก่อน จากนั้นก็สวมหมวกและนอนลงไป
“มาวัดกันอีกสักครั้ง”
ถ้าครั้งแรกไม่ได้ผ่านก็ไปอีกครั้งสิ!
ลู่โจวเชื่อว่าตราบใดที่เขาไม่ยอมแพ้และอดทนไหว เขาก็จะสามารถหาวิธีที่จะจบเกมได้อย่างแน่นอน!
………………………
