ผู้ตัดสินการพรีเซนต์ระดับนักวิชาการกำลังจะมาถึง
ไม่มีใครได้รับการปฏิบัติเช่นนี้อีกแล้ว
ลู่โจวอดรู้สึกกดดันไม่ได้
จะว่าไปคนนอกมาเป็นคนตัดสินได้ด้วยเหรอ?
หรูเสินเจียนเป็นสมาชิกสาขาฟิสิกส์ของมหาลัยจินหลิง แต่เซี่ยงหัวหนานมาจากสถาบันวิทยาศาสตร์แห่งประเทศจีน
แต่ถ้าลองมาคิดดูดีๆ ถ้ามีคนใหญ่คนโตแบบนี้มา มหาลัยคงไม่ปฏิเสธแน่นอน
ยังมีอีกหนึ่งสัปดาห์ก่อนจะถึงวันพรีเซนต์
ก่อนหน้านั้นก็มีการสัมภาษณ์รอลู่โจวอยู่
หลังสัมภาษณ์ อาจารย์ใหญ่สวี่ก็จะให้รางวัลหนึ่งล้านหยวนแก่เขาด้วยตนเอง
ลู่โจวประหลาดใจที่เห็นว่าสถานีโทรทัศน์ซูโจวเป็นคนที่มาสัมภาษณ์
ลู่โจวไม่เข้าใจข้อตกลงนี้
เขาคิดว่ามันคงน่ากระอักกระอ่วนที่เห็นนักข่าวจากสถานีโทรทัศน์ซูโจว แต่ไม่เพียงแค่นักข่าวจะมาเท่านั้น แม้แต่ผู้อำนวยการสถานีโทรทัศน์ซูโจวก็มาด้วยเช่นกัน
เมื่อผู้อำนวยการหลี่พบลู่โจว เขาก็เดินเข้ามาจับมือ
“ลู่โจว ผมต้องขอโทษด้วย! มันเป็นความผิดของพวกเราเองที่ไม่ตรวจสอบเนื้อหาของรายการ เราได้พบบุคคลที่เกี่ยวข้องแล้วไล่เขาออกแล้ว เราหวังว่าคุณจะยกโทษให้เรา!”
ลู่โจวไม่ค่อยได้เตรียมใจกับคำพูดสุภาพของผู้อำนวยการหลี่นัก
พูดตามตรงเขาไม่ได้ขุ่นแค้นอะไรกับสถานีโทรทัศน์ซูโจว
หลังจากเกิดปัญหาขโมยผลงาน บุคคลที่เกี่ยวข้องก็ถูกลงโทษไปแล้ว
ตอนนี้ผู้อำนวยการยังมาขอโทษด้วยตัวเองอีก ดังนั้นจึงไม่จำเป็นที่ต้องขุ่นเคืองอีก
ลู่โจวยิ้ม “ไม่เป็นไรครับผู้อำนวยการหลี่ ผมพอใจกับบทลงโทษของสถานีโทรทัศน์แล้ว เรื่องมันก็จบแล้ว ปล่อยมันผ่านไปเถอะครับ”
ผู้อำนวยการหลี่ยิ้ม “ในนามของสถานีโทรทัศน์ซูโจว พวกเราขอขอบคุณสำหรับการให้อภัยของคุณ”
เขาหยุดชั่วครู่ก่อนจะพูดกับนักข่าว
“เสี่ยวหวัง เริ่มสัมภาษณ์ได้เลย”
“ครับผู้อำนวยการตู่”
นักข่าวเสี่ยวหวังยิ้มแล้วเดินเข้ามา
ไม่นานการสัมภาษณ์ก็เริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ
ตัดสินจากการสัมภาษณ์ สถานีโทรทัศน์ซูโจวดีต่อลู่โจวไม่เลว พวกเขาไม่ถามคำถามอะไรยากๆ เลย
พอมาถึงตอนท้ายของการสัมภาษณ์ ในที่สุดลู่โจวก็รู้แล้วว่าทำไมมหาวิทยาลัยถึงให้เขามาสัมภาษณ์
นี่เป็นการประชาสัมพันธ์ให้ทั้งมหาลัยและสถานีโทรทัศน์ซูโจว
หลังจบการสัมภาษณ์…
อาจารย์ใหญ่สวี่ของมหาวิทยาลัยจินหลิงกับลู่โจวก็ยืนด้วยกันอยู่หน้ากล้องและถือเช็ค ICBC[1] หนึ่งล้านหยวนอยู่ในมือ
หนึ่งล้านหยวนนี้จะถูกเก็บไว้ซื้อบ้านใหม่ให้เสี่ยวไอ
…
ตอนกลางคืนลู่โจวทานมื้อเย็นที่โรงอาหารก่อนจะกลับไปที่หอพัก จากนั้นเขานั่งอยู่หน้าคอมแล้วเริ่มแก้ไขพาวเวอร์พอยนต์
เขารู้ว่าการพรีเซนต์ครั้งนี้ไม่ได้เรียบง่าย แม้ว่าเขาจะเป็นเพียงนักศึกษาปริญญาตรี แต่นักวิชาการทั้งสองก็คงไม่อ่อนข้อให้เขา
ดังนั้นลู่โจวจึงต้องเตรียมตัวตอบคำถามที่เป็นไปได้ทั้งหมดที่เกี่ยวกับวิทยานิพนธ์ของเขา
ขั้นตอนนี้เป็นอะไรที่เหนื่อยที่สุด
รูมเมททั้งสามก็กลับมาจากคลาสเรียนแล้ว
สายตาของหวงกวงหมิงเฉียบแหลมมาก เมื่อเห็นลู่โจวกำลังทำพาวเวอร์พอยนต์ เขาจึงมองดูอย่างสงสัย
“โจว นายทำอะไรอยู่?”
ลู่โจวคิดแล้วตอบ “ทำพาวเวอร์พอยนต์ไปตอบข้อโต้แย้งของวิทยานิพนธ์”
หลิวรุ่ยถอดกระเป๋าสะพายแล้วกล่าว “ตอบข้อโต้แย้ง?”
ลู่โจวพยักหน้า “ใช่ พรีเซนต์จบการศึกษา”
หอพักเริ่มเงียบ
ลู่โจวถอนหายใจเงียบๆ
เขาจงใจหลีกเลี่ยงปัญหานี้ แต่เขารู้ว่าสักวันเขาก็ต้องบอกเพื่อนๆ นี่แหละชีวิต การแยกจากกันก็เป็นส่วนหนึ่งของชีวิต
น่าเสียดายที่การแยกจากกันครั้งนี้มาเร็วเกินไป
หวงกวงหมิงฝืนยิ้ม “อันที่จริง…เราพอเดาได้ เราพูดเรื่องนี้มาสักพักแล้ว ยังไงก็โชคดีนะ!”
สือช่างจับบ่าลู่โจว “โชคดี”
หลิวรุ่ยไม่ได้พูดอะไร
ครั้งนี้เขาไม่ได้อิจฉา
เขาเห็นลู่โจวเป็นศัตรูมาเสมอ และพอใจกับความซวยของลู่โจว แต่ในใจเขา เขาก็ยังเห็นลู่โจวเป็นเพื่อน นี่เป็นเหตุผลที่เขาไม่แสดงความอิจฉาออกมาโจ่งแจ้ง
บางทีนี่คือมิตรภาพ?
แต่ถึงกระนั้นเขาก็พูดคำว่าโชคดีไม่ออก
ลู่โจวรู้สึกถึงบรรยากาศที่หนักหน่วง เขายิ้มแล้วกล่าว “มันก็แค่พรีเซนต์จบการศึกษา ฉันก็ยังนั่งอยู่ตรงนี้ ฉันไม่ได้ตายสักหน่อย หลังพรีเซนต์จบ ฉันจะเลี้ยงข้าวพวกนาย”
หวงกวงหมิงกล่าว “ไม่ต้อง ให้เราเลี้ยงนายบ้าง”
สือช่างถอนหายใจ “ใช่ลู่โจว สองเทอมมานี้นายเลี้ยงข้าวเราบ่อยแล้ว วันฉลองจบการศึกษา พวกเราจะเลี้ยงนายเอง”
หลิวรุ่ยพยักหน้า “ใช่ เราจะเลี้ยงนาย”
ลู่โจวตอบ “ไม่ต้องก็ได้ พวกเราเป็นเพื่อนกัน นายกำลังทำให้ฉันเครียด…”
สือช่างกล่าว “ดีแล้วที่เครียด นายจะได้ไม่ลืมเรา นอกจากนี้จำได้ไหมว่านายทำให้เราเครียดแค่ไหน?”
เพื่อนๆ อีกสองคนก็พยักหน้า
เชี่ย
ไม่เอาแบบนี้สิ
ทำไมพวกเขาถึงดื้อด้านแบบนี้?
ลู่โจวไม่รู้จะพูดอะไร ทันใดนั้นเองโทรศัพท์เขาก็ดังขึ้น
เมื่อลู่โจวเห็นชื่อคนที่โทรมา เขาก็โล่งอก
มันเป็นพ่อเขา
“ฉันต้องไปรับโทรศัพท์”
ลู่โจวเดินไปที่ระเบียงแล้วปิดประตูระเบียง
ลู่โจวสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วรับสาย
“ฮัลโหล?”
เสียงของลู่ปังกั๋วดังผ่านโทรศัพท์ “ลูก ข้อคาดการณ์จำนวนเฉพาะคู่แฝดคืออะไร?”
เมื่อลู่โจวได้ยินเสียงของพ่อ เขาก็รู้สึกดีขึ้น
เขายิ้มแล้วตอบ “พ่อ พ่อไม่จำเป็นต้องเข้าใจหรอก แค่รู้ว่าลูกชายของพ่อสุดยอดก็พอ”
ลู่ปังกั๋ว “นั่นสิ พ่อพึ่งเห็นบนทีวี พ่อเลยมาถาม ช่วงนี้อากาศเริ่มหนาวแล้ว ระวังเป็นหวัดแล้วอย่าลืมใส่เสื้อผ้าหนาๆ ล่ะ”
ลู่โจว “ผมไม่เป็นไรครับ พ่อกับแม่แหละอย่าลืมดูแลสุภาพด้วย”
ลู่ปังกั๋วยิ้ม “พ่อกับแม่แข็งแรงดี แม่ทำกับข้าวอยู่ในครัว อยากคุยกับแม่ไหม?”
ลู่โจวยิ้ม “ครับ…”
“…”
เขาคุยโทรศัพท์กว่ายี่สิบนาที
จากนั้นลู่โจวก็เอนตัวพิงระเบียงแล้วเงยหน้ามองท้องฟ้ายามค่ำคืนอยู่เงียบๆ
เขาจ้องมองดวงดาวบนท้องฟ้าเป็นเวลานานโดยไม่รู้ตัว…
………………………………….
[1] ธนาคารเพื่อการอุตสาหกรรมและการพาณิชย์ของจีน
