เสี่ยวหวังยืมชุดรับปริญญาจากฝ่ายวิชาการแล้วพาลู่โจวไปวิทยาเขตเก่าด้วยรถของศาสตราจารย์ถัง
จากที่เสี่ยวหวังกล่าว ถ้าไม่ได้มาวิทยาเขตเก่า ก็มาไม่ถึงมหาวิทยาลัยจินหลิง พวกเขาจึงใช้โอกาสนี้ถ่ายรูปจบการศึกษา
จากนั้นพวกเขาก็ไปที่ตึกเหนือ หอประชุม สนามหญ้าทิศใต้ และในที่สุดพวกเขาก็ถ่ายรูปจบการศึกษาเสร็จ
ขณะที่นั่งอยู่บนรถ เสี่ยวหวังก็กล่าว “ฉันจะแก้ไขรูปแล้วส่งให้คุณทางวีแชท จากนั้นคุณค่อยเอาไปพิมพ์ใกล้ๆ มหาวิทยาลัย”
ลู่โจวตอบ “ขอบคุณครับ”
เสี่ยวหวังยิ้มแล้วกล่าว “ไม่จำเป็นต้องขอบคุณ ตอนนี้ฉันก็เอาไปโม้ได้แล้วว่าฉันเป็นคนที่ช่วยลู่โจวถ่ายรูปจบการศึกษา”
ลู่โจวยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน
นี่ก็สมเหตุสมผลดี
ฉันหมายถึง ฉันหล่อมาก เขาจึงเอารูปฉันไปโม้ได้
หลังจากกลับมาวิทยาเขตใหม่ ลู่โจวก็ลงจากรถ
ส่วนชุดที่ยืมมา เสี่ยวหวังบอกว่าจะเอาไปคืนให้ ลู่โจวจึงทิ้งไว้ในรถ
เสี่ยวหวังต้องคืนรถให้ศาสตราจารย์ถัง ทั้งสองจึงต้องแยกย้ายกัน
เมื่อลู่โจวยืนอยู่หน้าประตูมหาวิทยาลัย จู่ๆ เขาก็นึกบางอย่างได้ เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วถ่ายรูปมหาวิทยาลัยจินหลิงพร้อมกับใบปริญญา
จากนั้นเขาก็เปิดเว่ยป๋อ
ลู่โจวพิมพ์แคปชั่นลงไปแล้วกด’ส่ง’
แคปชั่นมีเพียงประโยคเดียวเท่านั้น
[ในที่สุดก็จบการศึกษา]
ตอนนี้เขามีผู้ติดตามสามแสนคน ภายในห้านาที คอมเมนต์ก็เริ่มปรากฏขึ้น
[เชี่ย ไม่ใช่ว่าคุณอยู่ปีสองเหรอ? จบการศึกษาแล้ว?]
[ฉันคาดไว้แล้ว ไม่แปลกใจเลย]
[มหาวิทยาลัยจินหลิงในที่สุดก็ลืมตาแล้วปล่อยให้ท่านเทพจบการศึกษา]
[โปรดเมตตานักศึกษาปริญญาโทของเราด้วย!]
[ท่านเทพได้รับข้อเสนอจากพรินซ์ตัน? คุณวางแผนเดินทางไปเมื่อไหร่?]
ลู่โจวดูคอมเมนต์ของแฟนคลับแล้วยิ้ม
จากนั้นเขาก็ปิดเว่ยป๋อแล้วยัดโทรศัพท์กลับเข้าใส่ในกระเป๋า
เขากลับมาหอที่หอพร้อมกับใบปริญญาและอนุปริญญา
ทันทีที่ลู่โจวเดินเข้าห้อง เพื่อนๆ ทั้งสามก็มาล้อมตัวเขา
“โจว นายได้อนุปริญญาไหม?”
ลู่โจวตอบ “ได้มาแล้ว”
สือช่างคว้าใบปริญญาและอนุปริญญาก่อนจะกล่าว “โจวฉันขอดูหน่อย ตอนถ่ายรูปใบปริญญานายคิดอะไรอยู่? นายไม่คิดเอาเข้าโปรโต้ช็อปหน่อยเหรอ?”
ลู่โจวตอบ “นายทำหยั่งกับฉันไปฝึกทหารมา”
รูปตอนสือช่างกลับมาจากฝึกทหารนั้นน่าอายมาก
สือช่างกล่าว “เฮ้ ฉันไม่เหมือนนาย ฉันให้นายดูได้ ฉันหล่อมาก”
ลู่โจวกล่าว “ไปไกลเลย เลิกพูดเรื่องรูปฉันได้แล้ว นายยังอยากได้สวัสดิการอยู่ไหม?”
หวงกวงหมิงรู้สึกสนใจ “สวัสดิการ? สวัสดิการอะไร?”
หลิวรุ่ยมองลู่โจว เขาสงสัยเช่นกัน
ลู่โจวไม่ได้พูดอะไร กลับกันเขาหยิบเอาหนังสือเรียนออกมาจากลิ้นชักแทน “ฉันไม่ต้องการพวกนี้แล้ว ฉันจะให้เป็นของขวัญ”
เขามอบหนังสือให้หวงกวงหมิงสองเล่ม
“เอาไป”
หวงกวงหมิงดูหนังสือสองเล่มแล้วอึ้ง
ลู่โจวกล่าว “หนังสือคณิตศาสตร์ประยุกต์กับความน่าจะเป็นพวกนี้เป็นของนายแล้ว พยายามศึกษาให้ดีที่สุด คณิตศาสตร์เป็นศาสตร์ที่กว้าง ไม่ว่าจะเป็นบริสุทธิ์หรือสถิติ นายก็ต้องประยุกต์เอง”
“ขอบ…ขอบคุณ”
ลู่โจวมองหลิวรุ่ยแล้วให้หนังสือเขาไปสองเล่มเช่นกัน
“หลิวรุ่ย หนังสือการวิเคราะห์เชิงซ้อนกับสมการเชิงอนุพันธ์สองเล่มนี้เป็นของนาย โชคดี”
หลิวรุ่ยยิ้มแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเทา “ขอบใจ…”
“ไม่จำเป็นต้องขอบคุณฉัน ฉันหวังว่านายจะทำได้ตามที่หวังไว้” ลู่โจวกล่าวแล้วตบบ่าเขา
จากนั้นลู่โจวก็มองสือช่าง
“แล้วพี่เฟย สองเล่มนี้เป็นของนาย”
สือช่างรับหนังสือสองเล่มจากลู่โจว เขาอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่แล้วหวงกวงหมิงจู่ๆ ก็ตะโกนขึ้นมา
“แต่ลู่โจว…ทำไมหนังสือพวกนี้ถึงไม่มีอะไรเขียนไว้เลยล่ะ?”
หนังสือที่ไม่มีอะไรเขียนไว้จะมีประโยชน์อะไรล่ะ?
ลู่โจวมีสีหน้ากระอักกระอ่วน จู่ๆ เขาก็จำได้ว่าเขาเรียนเรื่องพวกนี้เองในหนังสือห้องสมุด ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ใช้หนังสือของตัวเองเลย
เชี่ย
ลู่โจวกระแอม “นายต้องเขียนด้วยตัวเอง เหตุผลที่ฉันให้หนังสือพวกนี้กับนาย ไม่ใช่เพื่อให้นายเดินตามรอยเท้าฉัน…”
เชี่ย ฉันไม่รู้จะพูดยังไง
ฉันควรสารภาพความจริงไหม?
ลู่โจวมีสีหน้ากระอักกระอ่วน
ทันใดนั้นสือช่างก็ตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ฉันเข้าใจแล้ว ขอบคุณ”
ลู่โจว “???”
…
แม้ว่าหนังสือจะไม่มีอะไรเขียนไว้ แต่มันก็ยังมีลายเซ็นของลู่โจว
ถ้าวันนึงลู่โจวได้เหรียญฟิลด์ หนังสือพวกนี้อาจมีค่ามาก!”
ดังนั้นรูมเมททั้งสามก็ยังพึงพอใจ
อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่ได้รับหนังสือมาฟรีๆ พวกเขาบอกว่าพวกเขาจะเลี้ยงข้าวลู่โจวหลังจบการศึกษา
มันถึงเวลากินมื้อเย็นแล้ว พวกเขาจึงไปร้านเมนูปลาที่นอกมหาวิทยาลัย
สือช่างสั่งอาหารกับเบียร์มาหนึ่งลัง
ตอนแรกพวกเขากะจะสั่งมาสองลัง แต่บริกรไม่ขายถึงสองลัง เขาบอกว่าเขาจะเอาให้อีกลังหลังดื่มลังนี้เสร็จ
สุดท้ายสือช่างก็ยอมแพ้
เมื่ออาหารมาถึง บรรยากาศก็เริ่มเศร้าเล็กน้อย
เพื่อนสี่คนสุดท้ายก็เหลือสามคน ทุกคนดื่มกินกัน แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรมากนัก
ในที่สุดหลังจากดื่มเบียร์ไปหลายขวด สือช่างก็ถาม “โจว นายได้ปริญญาแล้ว นายวางแผนทำอะไรต่อ? นายจะเรียนต่อไหม?”
ลู่โจวกล่าว “มหาวิทยาลัยได้เตรียมแผนให้ฉันแล้ว เป้าหมายคือการได้รับปริญญาเอกคู่จากมหาวิทยาลัยจินหลิงกับพรินซ์ตัน”
หลิวรุ่ยกล่าวด้วยความอิจฉา “ปริญญาเอกคู่…ฉันได้ยินมาว่าสาขาคณิตศาสตร์ของพรินซ์ตันมีชื่อเสียงมาก”
ลู่โจวพยักหน้า “ใช่ มันเลยไม่ง่ายเลย”
สือช่างชนแก้วกับลู่โจวแล้วถาม “แล้ว…นายวางแผนจะย้ายตอนไหน?”
ลู่โจวอึ้งเล็กน้อย
“ย้าย?”
สือช่างถอนหายใจ “ใช่ แต่ไม่ต้องห่วง ฉันจะเก็บเตียงให้นาย”
“ฉันจะไปพรินซ์ตันปีหน้า ดังนั้นฉันยังเหลือเวลาอีกปีนึงก่อนจะไปจากมหาวิทยาลัยจินหลิง ฉันต้องเอาปริญญาโทก่อน” ลู่โจวกล่าว เขาหยุดชั่วครู่ก่อนจะกล่าว “นายถามเรื่องย้ายหอพักเหรอ? คณบดีฉินถามฉันว่าฉันอยากย้ายไปหอปริญญาโทไหม แต่ฉันบอกว่ามันยุ่งยากเกินไป ห้องตอนนี้ก็ดีอยู่แล้ว”
นักศึกษาปริญญาโทอยู่ห้องสามคน ดังนั้นมันจึงไม่ต่างกันมากนัก ลู่โจวไม่ใช่คนเรื่องมาก เขาจึงไม่ได้สนใจ
นอกจากนี้เขาไม่อยากอยู่กับคนแปลกหน้าสองคน
เขาชอบห้องสองศูนย์หนึ่ง
สือช่าง “…”
หวงกวงหมิง “…”
หลิวรุ่ย “…”
เมื่อลู่โจวเห็นสหายทั้งสามเงียบ เขาก็สะดุ้งเล็กน้อย
อะไร?
ทำไมพวกนายถึงเงียบล่ะ?
………………………………….
