ลู่โจวตอบ “ให้ผมทำเถอะ”
ระบบไม่ได้ระบุว่าใครต้องเป็นคนทำการทดลอง ระบบระบุให้เขารวบรวมข้อมูลเท่านั้น อย่างไรก็ตามเพื่อเรียนรู้หาประสบการณ์ ลู่โจวจึงตัดสินใจทำเอง
ท้ายที่สุดแล้วเพื่อที่จะไปให้ถึงเป้าหมายเทคโนโลยีชั้นสูงในตำนาน เขาก็จำเป็นต้องมีประสบการณ์จริง
เมื่อลู่โจวสวมชุดห้องแล็บ เขาก็ให้ความรู้สึกเหมือนนักวิทยาศาสตร์เล็กน้อย เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปทางกล่องตัวอย่างที่มีวัสดุการทดลอง
อย่างไรก็ตามรุ่นพี่เฉียนก็ผลักมือเขาออกไป
“ให้ฉันทำ นายแค่ดูก็พอ”
รุ่นพี่เฉียนเริ่มการทดลองโดยมีลู่โจวดูอยู่ข้างๆ
ลู่โจวมองหลิวโปที่ยักไหล่ให้อย่างจนปัญญา
“อย่าใส่ใจเลย เขาก็เป็นแบบนี้แหละ อุปกรณ์ที่นี่เป็นเหมือนภรรยาเขา มันสำคัญกว่าชีวิตเขาอีก…แค่ดูเขาทำไปเถอะ”
รุ่นพี่เฉียนกล่าว “การทดลองไม่เหมือนกับคณิตศาสตร์ นายจะทำพลาดไม่ได้แม้แต่น้อย แน่นอนฉันกลัวว่านายจะทำอุปกรณ์พัง…เอาการออกแบบการทดลองมาให้ฉันดูหน่อย”
ลู่โจวหยิบกระดาษเอสี่ออกมาแล้วกล่าว “นี่ครับ”
ขั้นตอนและข้อมูลการทดลองที่ระบบให้มาถูกเขียนไว้ในนี้
รุ่นพี่เฉียนรับกระดาษเอสี่มาแล้วพยักหน้า “ออกแบบค่อนข้างเป็นมืออาชีพ”
อืม…
มันถูกออกแบบโดยระบบ
ลู่โจวไม่ได้พูดอะไรเลย
…
กระบวนการทดลองนั้นเรียบง่ายมาก พวกเขาควรเริ่มจากแบตเตอรี่และสังเกตปรากฏการณ์
กราไฟท์เก้าสิบห้าจุดเจ็ดเปอร์เซ็นต์ถูกใช้เป็นวัสดุอิเล็กโตรดเชิงลบ และสารยึดเกาะคือโซเดียมคาร์บอกซีเมทิลเซลลูโลส และยางสไตรีนบิวตาไดอีน ตัวรับกระแสไฟคือฟอยด์ทองแดง ผิวกราไฟท์มีความหนาเก้าสิบ μm วัสดุทำปฏิกิริยาอิเล็กโตรดเชิงบวกที่ใช้คือ LiFePO 4 และตัวรับกระแสไฟคือฟอยด์อลูมิเนียม
ส่วนเครื่องแยก ใช้เครื่องแยกแบบสามเลเยอร์ของ Celgard 2325 และความหนาประมาณยี่สิบห้า μm
เพื่อป้องกันการเกิดออกซิเดชันของวัสดุ ทุกอย่างต้องทำในกล่องถุงมือที่บรรจุอาร์กอน
แน่นอนมันไม่ใช่แค่ป้องกันการเกิดออกซิเดชันของวัสดุเท่านั้น แต่มันยังป้องกันส่วนประกอบ LiPF6 ในอิเล็กโทรไลต์จากการทำปฏิกิริยากับน้ำในอากาศจนเกิดกรดไฮโดรฟลูออริก
แม้แต่นักเรียนมัธยมปลายก็รู้จักกรดไฮโดรฟลูออริก
มันเป็นของอันตราย ถ้ามันถูกมือคน มือข้างนั้นจะถูกทำลายจนไม่มีใครจำสภาพเดิมได้
รุ่นพี่เฉียนทำการทดลองอย่างเป็นมืออาชีพ
ไม่นานตัวอย่างก็ถูกสร้างขึ้น
เพื่อป้องกันตัวอย่างเสียหาย จึงต้องใช้วิธีประกอบสร้างใหม่จากด้านหนึ่งไปอีกด้านหนึ่ง รุ่นพี่เฉียนครอบวัสดุ LiFePO4 ด้วยเลเยอร์ของเครื่องแยก แล้วปล่อยปลายอิสระของขั้วบวกขั้วลบอย่างระมัดระวังในระยะ 2 มิลลิเมตร
ขั้นตอนนี้สำคัญมาก
รุ่นพี่เฉียนหยิบตัวอย่างออกมาแล้วถอนหายใจออกมายาวเหยียด
“เสร็จแล้ว”
เมื่อลู่โจวมองตัวอย่างในมือรุ่นพี่เฉียน เขาก็ถาม “นี่คือแบตเตอรี่?”
รุ่นพี่เฉียนตอบสั้นๆ “ตัวอย่างและแบตเตอรี่ลิเธียมไอออนที่ไม่ปลอดภัย”
ลู่โจวถามอย่างเป็นกังวล “มันจะระเบิดไหม?”
รุ่นพี่เฉียนส่ายหน้า “มันไม่ระเบิด แต่มันอาจลุกไหม้”
ไฟจะทำให้เกิดปัญหาใหญ่
ไม่เพียงแต่ตัวอย่างจะเสียหายเท่านั้น แต่กล้องจุลทรรศน์ดิจิตอลจะถูกเผาเช่นกัน
ลู่โจวเดาว่านี่เป็นหนึ่งในเหตุผลที่ทำไมรุ่นพี่เฉียนถึงไม่ปล่อยให้เขาแตะต้องอุปกรณ์
ตัวอย่างเชื่อมต่อกับเครื่องทดสอบแบตเตอรี่แบบชาร์จได้ BK-6808 และถูกวางไว้บนกล้องจุลทรรศน์ดิจิตอล รุ่นพี่เฉียนเซ็ตพารามิเตอร์หลายตัวกับคอมพิวเตอร์แล้วกล่าว “ความถี่ในการรวบรวมข้อมูลคือ 1 Hz และแบตเตอรี่จะถูกปล่อยกระแสไฟฟ้าเป็นแรงดันไฟฟ้าตํ่าสุด รอมันชาร์จสักสี่ร้อยนาที…”
ตอนนี้ที่พวกเขาต้องทำก็คือการรอ
ลู่โจวมองอุปกรณ์แล้วถาม “เราต้องรอนานขนาดนั้นเลย?”
สี่ร้อยนาทีก็เกือบเจ็ดชั่วโมง
รุ่นพี่เฮียนดันกรอบแว่นแล้วกล่าว “เจ็ดชั่วโมงนี่ธรรมดามาก บางครั้งมันก็ใช้เวลาหลายวันกว่าจะเห็นผล ปกติแล้วจะมีคนหนึ่งอยู่ในห้องแล็บ ฉันมักผลัดกันเฝ้ากับหลิวโป”
หลิวโปตอบ “ถูกต้อง ปีที่แล้วฉันรออยู่ในห้องแล็บนั่งดูรายการทีวีมากกว่าสี่สิบรายการ นายอยากให้ฉันแนะนำรายการทีวีสักเรื่องมั้ย?”
ลู่โจว “เอ่อ…ไม่เป็นไรครับ”
เขาไม่มีเวลาดูรายการทีวี
หลังจากทำขั้นตอนที่จำเป็น รุ่นพี่เฉียนก็สอนสิ่งที่ต้องทำในกรณีฉุกเฉินแก่ลู่โจวพอสังเขป
ยกตัวอย่างสิ่งที่ต้องทำเมื่อตัวอย่างมีควันขึ้นหรือมีกลิ่นแปลกๆ วิธีทำความสะอาดตัวอย่างที่เสียหาย และสิ่งสำคัญที่สุดก็คือการป้องกันตัวเอง
ไม่ว่าอุปกรณ์จะแพงแค่ไหน มันก็ไม่มีค่าไปกว่าชีวิตคน
แน่นอนการทดลองไม่ได้อันตรายขนาดนั้น ดังนั้นรุ่นพี่เฉียนจึงมอบกุญแจให้ลู่โจวได้อย่างมั่นใจ
เขายังมีเรื่องต้องไปทำกับหลิวโป ดังนั้นพวกเขาจึงอยู่นี่ไม่ได้
ลู่โจวนั่งอยู่ข้างกล้องจุลทรรศน์ดิจิตอลแล้วหยิบเอาหนังสือฟิสิกส์ควอนตัมออกมา เขาจะอ่านฟิสิกส์ควอนตัมแล้วมาดูกล้องจุลทรรศน์ดิจิตอลเป็นครั้งคราว
สักพักเขาก็พบว่าเขาไม่ต้องระวังมากขนาดนั้น ตัวอย่างภายใต้กล้องจุลทรรศน์ไม่ได้เปลี่ยนแปลงเลย
ดูเหมือนทักษะการทดลองของรุ่นพี่เฉียนจะค่อนข้างไว้ใจได้
ลู่โจวอยู่ห้องแล็บทั้งวัน เขากระทั่งสั่งอาหารกลางวันมากิน
ในที่สุดมันก็ถึงเวลา เวลาการปล่อยกระแสไฟฟ้าก็จบลง ลู่โจวรอสิบนาทีแล้วเก็บวงจรเปิดก่อนจะตัดไฟ
เขาเกือบทดลองเสร็จแล้ว แต่จู่ๆ เขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้านอกห้องแล็บ หลิวโปพึ่งไปทานข้าวที่โรงอาหารก่อนจะกลับมาห้องแล็บ
เมื่อหลิวโปเห็นตัวอย่าง เขาก็ถาม “เสร็จแล้ว?”
จากนั้นใช้คอมพิวเตอร์อย่างชำนาญ “มารวมรวมข้อมูลกันต่อเถอะ”
เครื่องพิมพ์เอกสารเริ่มส่งเสียงดัง
ไม่นานลู่โจวก็ได้สิ่งที่เขาต้องการ
มันเป็นรูปถ่ายแสดงให้เห็นการเติบโตของเดนไดรต์ในลิเธียมภายใต้กล้องจุลทรรศน์ รวมไปถึงกราฟอย่างการไหลเวียนแรงดันไฟฟ้าที่ระบบต้องการให้เขารวบรวม
หลิวโปคุยกับเขา
“…ลิเธียมเป็นวัสดุแอโนดที่ดีที่สุด แต่มันก็ชาร์จได้ยากที่สุดเช่นกัน ตอนกำลังชาร์จ ลิเธียมไอออนที่กลับไปยังจะไม่มีทางเปลี่ยนไปเป็นชั้นโลหะลิเธียมแบบแบน มันเป็นเหมือนดอกไม้ที่เบ่งบานอย่างสวยงามและถึงตายได้”
ลู่โจวมองเครื่องพิมเอกสารแล้วถาม “มันอันตรายเหรอ?”
“ใช่ เมื่อเดนไดรต์ก่อตัวขึ้น มันจะเติบโตอย่างต่อเนื่องด้วยการชาร์จที่คงที่ สุดท้ายมันก็จะเจาะไดอะแฟรมแล้วสัมผัสกับขั้วไฟฟ้าบวกเหมือนกับส้อม”
หลิวโปหยุดชั่วครู่ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงล้อเล่น “ลองจินตนาการว่านายเชื่อมต่อกับขั้วบวกขั้วลบของแบตเตอรี่ มันก็จะลัดวงจร นายเคยได้ยินเรื่องบริษัทโมลิไหม?”
“ไม่ครับ…ทำไมเหรอ?”
หลิวโปยักไหล่แล้วส่งกระดาษเอสี่ให้ลู่โจว “ผลิตภัณฑ์ของพวกเขาเกือบสร้างประวัติศาสตร์ แต่เนื่องจากการใช้ลิเธียมเป็นขั้วไฟฟ้าลบ จึงเกิดอุบัติเหตุครั้งใหญ่ขึ้น โทรศัพท์มือถือ NTT ก็ถูกเรียกคืน สุดท้ายบริษัทล้มละลายและถูกซื้อกิจการ ในทางตรงกันข้ามโซนี่ฉลาดมาก พวกเขาใช้กราไฟท์เป็นขั้วไฟฟ้าลบโดยตรง และนำเข้าแบตเตอรี่ลิเธียมไอออนเข้ายึดตลาดอย่างรวดเร็ว”
ลู่โจวอดถามไม่ได้ “พวกเขาไม่ได้ทดสอบความปลอดภัยเหรอ?”
หลิวโปถอนหายใจ “ใช่ ทุกคนก็ถาม แต่เรื่องมันไม่ได้เรียบง่ายขนาดนั้น บางทีพวกเขาอาจไม่พบปัญหาอะไรเลย? หรือบางทีพวกเขาคิดว่าพวกเขาจะหาทางออกที่สมบูรณ์แบบได้? ใครจะรู้?”
……………………………….
