แก้วของลู่โจวเหมือนไม่มีวันหมด พอจบงาน เขาก็เริ่มเมาแล้ว
โชคดีที่เขาค่อนข้างคอแข็ง เขาจึงไม่จอดับไปก่อน
เมื่อลู่โจวกลับมาถึงโรงแรม เขาก็หยิบเสื้อผ้าไปอาบน้ำทันที
พอเขาเป่าผมจนแห้ง เขาก็ล้มตัวนอนบนเตียง เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วกำลังจะเช็คเมล แต่เขาก็เผลอเข้าเว่ยป๋อโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่แล้วเขาก็เห็นชื่อเขาติดอันดับการค้นหาที่มาแรงอีกครั้ง
แม้ว่ามันจะไม่ได้ติดอันดับสูงสุด แต่มันก็ยังติดอันดับสิบ
เขาดูข้อความส่วนตัวแล้วเห็นการแจ้งเตือน ’99+’
[ท่านเทพยังแจกรางวัลอยู่ใช่ไหม? โปรดช่วยผมทำวิทยานิพนธ์ด้วย]
[…ทุกคนคำนับให้นักศึกษาอัจฉริยะคนนี้!]
[ท่านเทพ คุณรับศิษย์ไหม? ฉันชื่อหลัวลี่อิน~]
[ศาสตราจารย์คณิตศาสตร์ต่างประเทศได้เงินเดือนปีละล้าน ลองไปสิ!]
[สวัสดีคุณลู่ สถาการณ์เป็นแบบนี้ ผมพิสูจน์ข้อคาดการณ์ของก็อลท์บัค แต่สถาบันวิทยาศาสตร์จีนไม่ยอมให้ผมส่ง ผมยอมรับเสียงหัวเราะเยาะนี้ไม่ได้ ผมอยากไปมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด ผมอยากพบกับชิวเฉิงถง แต่ผมไม่มีเงิน โปรดส่งเงินให้ผมแสนนึง แล้วผมจะเขียนชื่อคุณเป็นผู้เขียนร่วมในวิทยานิพนธ์!]
[…]
ลู่โจวรู้สึกขบขันกับความพยายามของแฟนคลับเขา
เขารู้สึกเหมือนไม่ได้เข้าเว่ยป๋อมานาน ไม่แปลกใจเลยที่แฟนคลับเขาจะพยายามขนาดนี้ บางทีเขาควรคุยเล่นกับแฟนคลับบ้างใช่ไหม?
เขาเขียนโพสต์
[ผมจะจบการศึกษาปีหน้า ผมปลื้มจริงๆ ที่ได้รับเหรียญรางวัลนี้ ผมคงไม่มีอะไรให้เสียใจแล้ว!]
จากนั้นลู่โจวก็แนบรูปเหรียญทองก่อนจะส่งไป
หลังดื่มน้ำเสร็จ เขาก็กดรีเฟรชแล้วความคิดเห็นมากมายก็ปรากฏขึ้น
[เดี๋ยวนะ คุณพึ่งจบการศึกษาปีนี้ไม่ใช่เหรอ???]
[คำนับนักศึกษาอัจฉริยะ…]
[ฉันยังเขียนวิทยานิพนธ์อยู่เลย ฉันอยากร้องไห้]
[ชีวิตปริญญาโทของฉันเต็มไปด้วยความเสียใจ]
[ในฐานะนักศึกษาปริญญาตรี ฉันรู้สึกสิ้นหวัง]
[…]
เมื่อลู่โจวเห็นคอมเมนต์เชิงลบ เขาก็เอาหน้ามุดหมอนแล้วกลั้นเสียงหัวเราะไม่ได้
…
เขายังต้องขึ้นไปบรรยายอีก
โชคดีที่การบรรยายของเขาเป็นช่วงบ่าย ไม่งั้นเขายังเมาค้างอยู่แน่
ลู่โจวทานข้าวเที่ยงแล้วทำความสะอาดห้อง จากนั้นเขาก็ยืนอยู่หน้ากระจกแล้วลองเซ็ตผมอยู่สองสามทรง จากนั้นเหยียนซินเจวี๋ยก็เรียกให้เขาลงไปข้างล่าง เขาขับรถพาลู่โจวไปมหาลัยครูปักกิ่ง
ลู่โจวยืนอยู่บนโพเดียมแล้วพรีเซนต์พาวเวอร์พอยนต์
เขากวาดสายตามองไปรอบๆ แล้วเห็นว่ามีคนค่อนข้างมากทีเดียว ที่นั่งเต็มหมด แต่ก็ยังมีคนเข้ามา
ลู่โจวช็อคเล็กน้อย
เขาคิดว่าอย่างมากก็คงมีคนมานั่งแค่ครึ่งเดียว เพราะยังไงเสียก็มีการเผยแพร่ผลงานทางวิชาการค่อนข้างมากเลย และผลงานของเขาก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษ มันเป็นแค่วิธีทฤษฎีกรุปเล็กน้อยเท่านั้น
เมื่อเขาเห็นฝูงชน เขาก็เริ่มคิด
นี่เป็นผลจากความดังเหรอ?
รางวัลคณิตศาสตร์เฉินเสิ่งเซินมีอิทธิพล!
ช็อค!
เมื่อเวลาเตรียมตัวสิบนาทีหมดลง การเผยแพร่ผลงานทางวิชาการก็เริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ
ลู่โจวเปิดพาวเวอร์พอยนต์หน้าแรกแล้วเริ่มแสดงภาพรวมโดยย่อของเนื้อหาการบรรยายของเขา
“ขณะที่ผมศึกษาข้อคาดการณ์ของปอลิญัก ผมก็ได้ศึกษาการพิสูจน์ของจำนวนเฉพาะที่เป็นอนันต์ของฮิลเบิร์ต ซึ่งเป็นแรงบันดาลใจให้ผมอย่างมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งได้ศึกษาการใช้ทฤษฎีกรุปที่ใช้แก้ปัญหาทฤษฎีจำนวน ผมได้ทำการเปลี่ยนแปลงที่น่าสนใจและพัฒนาเอกสารของคุณฮิลเบิร์ต”
“…ผมจะเรียกเวอร์ชันของผมว่า’วิธีสร้างองค์ประกอบกรุป’”
“เมื่อพูดถึงจำนวนเฉพาะที่เป็นอนันต์ วิธีนี้ได้ลดความซับซ้อนของปัญหาได้มากมาย…”
ลู่โจวเริ่มอธิบายวิทยานิพนธ์ของตนในเชิงลึก เขาใช้เวลายี่สิบนาทีในการพูดถึงแนวคิดสำคัญของวิธีสร้างองค์ประกอบกรุป
เพื่อประหยัดเวลา เขาจึงพูดอย่างรวดเร็ว ฝูงชนก็ให้ความสนใจเช่นกัน
สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจก็คือเขาเห็นชายชราคนนึงกำลังจดบันทึก
เขารู้สึกมีแรงจูงใจมากขึ้น
ในที่สุดการพรีเซนต์ก็จบลง ส่วนต่อไปเป็นส่วนสอบถามที่สำคัญที่สุด
ชายอายุสี่สิบกว่าปีคนหนึ่งยกมือขึ้นแล้วถามคำถาม “ผมมีคำถาม ในวิทยานิพนธ์ของคุณบรรทัดที่ 47 n=(2n,m) ถูกกล่าวถึงอย่างฉับพลันในทฤษฎีของวิลสัน กลุ่มวงจรลำดับวัฏจักร G มีองค์ประกอบลำดับสองพิเศษ a^ n นี่มันแม่นยำน้อยไปหน่อยไหม?”
เมื่อลู่โจวได้ยินคำถามนี้ เขาหัวเราะก่อนจะตอบอย่างสบายๆ
“อาจไม่เป็นแบบนั้น ผมอยากประหยัดเนื้อที่ เลยละเว้นขั้นตอนที่ไม่เกี่ยวข้อง”
เขาหยิบปากกาแล้วเขียนขั้นตอนบนไวท์บอร์ด
[
…
จาก a^n∈G และ |a^n|=2 , a^m∈G และ |a^m|=2 ลำดับของ a^m คือ 2n/(2n,m) จะได้รับ 2n/( 2n,m)=2
นำ n หาร m a^m∈
ดังนั้นมันจึงพิสูจน์ได้ว่ากลุ่มวงจรลำดับวัฏจักร G มีองค์ประกอบลำดับสองพิเศษ a^n
]
มันถูกสร้างขึ้นอย่างดีและน่าเชื่อถือ
ผู้ถามมองดูขั้นตอนบนไวท์บอร์ดแล้วพยักหน้า “ขอบคุณ”
“ด้วยความยินดีครับ” ลู่โจวพยักหน้าแล้วไปคำถามถัดไป
มีเพียงคนที่สนใจเท่านั้นที่จะถามคำถาม ถ้าเขาไม่สนใจ เขาคงเดินออกจากประตูไปแล้ว คงไม่อยู่มาจนถึงตอนนี้
ลู่โจวยินดีอย่างยิ่งที่เห็นคนมากมายสนใจวิธีของเขา
ลู่โจวก็ตอบคำถามทุกคำถามอย่างละเอียด
ทันใดนั้นเองก็มีเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นมา
“ฉันมีคำถาม”
เมื่้อลู่โจวเห็นคนที่ลุกขึ้น เขาก็อึ้ง
นี่ไม่ใช่…
ศาสตราจารย์หม่าเหรอ?
ลู่โจวยิ้ม “เชิญครับ”
เขาสงสัยว่าศาสตราจารย์หม่าจะพูดอะไร
ศาสตราจารย์หม่าฉางอันยิ้มอย่างสุภาพ ทำตัวเหมือนเป็นชายชราที่ใจดี
อย่างไรก็ตามเมื่อเขาเปิดปากพูด เขาก็ไม่ใจดีอีกต่อไป
“ไม่ว่าจะเป็นทฤษฎีของวิลสันหรือปัญหาจำนวนเฉพาะที่เป็นอนันต์ ทั้งสองต่างก็พิสูจน์ได้โดยทฤษฎีกรุป โดยเฉพาะอย่างยิ่งปัญหาจำนวนเฉพาะที่เป็นอนันต์ ฮิลเบิร์ตได้ให้การพิสูจน์ทฤษฎีกรุปที่สมบูรณ์ครบครัน วิธีที่คุณเสนอมามันซ้ำ”
คำถามนี้ตอบได้ง่าย
ลู่โจวยิ้มและกำลังจะตอบคำถาม อย่างไรก็ตามศาสตราจารย์หม่าฉางอันไม่ปล่อยให้เขาได้พูด เขาถามต่อแทน
“แน่นอน ฉันไม่ได้กังขาคุณค่างานวิจัยของคุณ แต่ฉันถามว่าโปรเจกต์วิจัยเล็กๆ นี้คู่ควรที่จะได้พูดถึงในที่นี่ไหม…”
“…ฉันสังเกตว่าคุณตอบคำถามได้อย่างละเอียด แต่คุณไม่ได้พูดถึงหัวข้อวิจัยของตัวเอง ซึ่งเป็นข้อคาดการณ์ของปอลิญัก ฉันอดถามไม่ได้ คุณคิดวิธีนี้ได้ตอนวิจัยข้อคาดการณ์ของปอลิญักจริงหรือ? ถ้าอย่างนั้น มันใช้แก้ข้อคาดการณ์ของปอลิญักยังไง?”
หม่าฉางอันยิ้มมุมปากแล้วลงมีดต่อ “…ฉันคิดว่าทุกคนรู้อยู่แล้วว่าคุณเลือกข้อคาดการณ์ของปอลิญักเป็นหัวข้อวิจัยสำหรับโครงการหมื่นอัจฉริยะ ซึ่งอาจได้รับทุนเป็นล้าน ฉันคิดว่าทุกคนเฝ้ารอผลการวิจัยของคุณอยู่ แต่นี่คือทั้งหมดที่คุณศึกษามาได้เหรอ?”
……………………………….
