กลายเป็นว่าเขาเป็นคนที่ซื่อสัตย์
“ลู่โจว!”
ลู่โจวกำลังเดินกลับหอพักชาย แต่แล้วจู่ๆเขาก็ได้ยินคนเรียกชื่อ เขาจึงหันไปมองแล้วเห็นว่าหลินอวี่เซียงกำลังวิ่งเหยาะๆมาทางเขา
มือสีขาวคู่สวยวางอยู่บนเข่า หลิวอวี่เซียงก้มตัวลงหอบเล็กน้อย เธออ้าปากอีกครั้งแล้วถาม “ทำไมคุณถึงเดินไวจัง?”
ลู่โจวถาม “มีอะไรหรือ?”
“ไม่มีอะไร ฉันแค่อยากขอบคุณเรื่องในออฟฟิศศาสตราจารย์ถัง ฉันติดหนี้คุณแล้ว” หลินอวี่เซียงกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“โอ้ เรื่องเล็กน้อย ไม่จำเป็นต้องขอบคุณ” ลู่โจวกล่าวและส่ายหน้า
“แม้ว่าฉันจะรู้ว่าตัวเองโง่มาก แต่ฉันจะพยายามตามคุณให้ทัน! ดังนั้น…ขอบคุณที่มอบโอกาสให้ฉัน” หลินอวี่เซียงกล่าว
เอิ่ม…
นั่นมันเป็นไปไม่ได้
ไม่มีทางที่เธอจะตามฉันทัน เธอตามรอยเท้าฉันไม่ได้ด้วยซ้ำ
อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้ทำลายความสัมพันธ์นี้ทิ้งไป ลู่โจวยังพยายามยิ้ม “อืม สู้ๆ ฉันเชื่อว่าคุณทำได้”
“จริงเหรอ? ขอบคุณที่ให้กำลังใจ!” หลินอวี่เซียงกล่าว เธอเอามือไขว้หลังแล้วกล่าวอย่างมีความสุข “งั้น…เพื่อเป็นการตอบแทน ฉันเลี้ยงข้าวคุณได้ไหม?”
แม้ว่าข้อเสนอเลี้ยงข้าวจะเย้ายวนมาก แต่เมื่อคิดถึงความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนร่วมทีม เขาก็ยังตอบปฏิเสธไป
“ไปทานกับแฟนคุณเถอะ ฉันไม่อยากไปเป็นก้าง”
หลิวอวี่เซียงได้ยินคำพูดของลู่โจวแล้วหัวเราะ เธอม้วนผมตัวเองเล่นแล้วกล่าว “คุณพูดเรื่องอะไร? ฉันไม่มีแฟนสักหน่อย”
ลู่โจวอึ้งเล็กน้อย เขาถาม “หวังเสี่ยวตงคนนั้นไม่ใช่แฟนคุณเหรอ?”
“คุณพูดเรื่องอะไร?” หลินอวี่เซียงโอดครวญอย่างไม่พอใจ เธอมองลู่โจวอย่างจริงจังแล้วกล่าว “เขาแก่กว่าฉันและฉันก็คิดกับเขาเหมือนพี่ชาย มันไม่ใช่อะไรแบบนั้น”
ห๊ะ? นี่คือ?
ลู่โจวอึ้งไปชั่วครู่ก่อนสติจะกลับมา
อ่า…
นี่มันความสัมพันธ์ในตำนาน…
ลู่โจวหัวเราะแล้วพยายามปฏิเสธอย่างอ่อนโยน “ผมขอโทษ ผมมีธุระส่วนตัวต้องทำคืนนี้ เอาไว้วันอื่นก็แล้วกัน”
เห็นได้ชัดว่าหลินอวี่เซียงไม่คิดว่าเขาจะปฏิเสธ เธออึ้งไปชั่วครู่ จากนั้นใบหน้าของเธอก็เปล่งประกายด้วยรอยยิ้มอีกครั้ง “ตกลง! งั้นฉันจะติดต่อคุณทีหลัง…เอ่อ งั้นฉันขอวีแชทคุณหน่อย”
ครั้งนี้ลู่โจวไม่ได้ปฏิเสธเธอ เขาหยิบโทรศัพท์ออกมา
เพราะยังไงเธอก็เป็นเพื่อนร่วมทีมเขา การให้ช่องทางติดต่อเธอไม่ใช่เรื่องเลวร้าย
หลังจากแลกวีแชทกัน หลินอวี่เซียงก็ถือโทรศัพท์ราวกับว่ามันเป็นสมบัติ เธอขอบคุณเขาอย่างมีความสุขก่อนจะหันหลังกลับแล้วเดินไปอย่างร่าเริง
…..
มีผู้หญิงประเภทนึงในมหาลัย เธอสวย น่ารัก ไร้เดียงสา รอยยิ้มของพวกเธอเป็นเหมือนรักแรกของคุณ รอยยิ้มที่จะอ้อยอิ่งอยู่ในใจของคุณ
พวกเธอจะทำให้คุณคิดว่าพวกเธอชอบคุณแล้วจะเริ่มเข้าหาคุณโดยไม่ได้ตั้งใจ
“เก่งจัง” “ว้าว สุดยอด” “อ๊ะ ถ้าฉันฉลาดได้ครึ่งของนายนะ”
พวกเธอจะรับรู้ข้อบกพร่องของตนเองและรู้ว่าตนเองบกพร่องตนไหน นี่เป็นความได้เปรียบอย่างเห็นได้ชัด แต่พวกเธอก็ไม่พอใจกับตนเอง
พวกเธอใช้ศิลปะการใช้ภาษาได้เก่งและกลุ่มเพื่อนของพวกเธอจะสวมหน้ากากว่าตนเองเป็นคนเหงาและอ่อนแอ เพื่อกระตุ้นแรงดึงดูดของเพศตรงข้ามและใช้ประโยชน์จากพวกเขา
อย่างไรก็ตามเมื่อคุณเริ่มจีบเธอ คุณจะก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวในขณะที่เธอก้าวถอยหลัง
ดังนั้นคุณจะเริ่มไตร่ตรองตนเองและรู้สึกกังขาตนเอง คุณจะค่อยๆสูญเสียตัวตนของตนเองไปและคุณจะกลายเป็นหลุมดำที่เปี่ยมไปด้วยความไม่พอใจ
จนกระทั่งวันหนึ่ง คุณจะพบว่าคุณเป็นแค่หนึ่งในนักโทษจำนวนมากที่ติดกับเธอ…
ถ้าคุณสรุปปรากฏการณ์นี้ในทฤษฏีพฤติกรรมสังคม คุณจะพบว่าพฤติกรรมสังคมรวมหมู่แบบนี้จะคล้ายคลึงกับโครงสร้างอาณาจักรมด
มดงานและทหารมดทั้งหมดจะภักดีต่อราชินีมดตัวเดียว แต่มีเพียงมดจำนวนเล็กน้อยเท่านั้นที่แข็งแกร่งและมีปีก(สูงรวยหล่อ)ที่จะได้มีโอกาสผสมพันธุ์กับราชินี
ส่วนหวังเสี่ยวตงนั้น ตำแหน่งของเขาอาจเป็นสิ่งที่เรียกว่าตัวสำรอง?
จากการวิเคราะห์อย่างมีเหตุผล ลู่โจวรู้สึกว่าตอนนี้เขาพอเข้าใจแล้ว
ส่วนเป้าหมายของหลินอวี่เซียง ในความคิดเขามันชัดเจนมาก เธอพยายามเอารางวัลชนะเลิศการแข่งขันการสร้างแบบจำลองทางคณิตศาสตร์ บางทีเธอรู้ว่าลู่โจวไม่พอใจที่มีเธอเป็นเพื่อนร่วมทีม ดังนั้นเธอจึงเข้าหาเขาอย่างจงใจเพื่อใช้ประโยชน์จากเขา
ถ้าเธอทำให้ผู้ชายสองคนแก่งแย่งเธอได้ งั้นก็ดียิ่งขึ้น เธอแค่นั่งอยู่เฉยๆและชนะการแข่งขันระดับประเทศโดยไม่ต้องทำอะไร
เขาต้องยอมรับเลย ผู้หญิงประเภทนี้เป็นศัตรูตามธรรมชาติของอัจฉริยะ
เหล่าผู้ที่อุทิศเวลามากเกินไปในด้านการศึกษาจะเผชิญกับความยากลำบากในการสร้างสมดุลด้านอื่นๆ
ทำไมลู่โจวถึงไม่ติดกับเธองั้นเหรอ?
นั่นเป็นเพราะเขารู้จักตัวเองดี
เขารู้ว่าเขาเป็นคนซื่อสัตย์และหล่อเหลามากที่สุด แต่เขาไม่สูงไม่รวย
การมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงแบบนี้มันไร้ประโยชน์อย่างสิ้นเชิง
…..
ลู่โจวกลับหอพัก เขาจะไปเอาโน๊ตบุ๊คไปห้องสมุดเพื่อทำการวิจัยหัวข้อวิทยานิพนธ์ต่อ
อย่างไรก็ตามหลังจากที่เขาก้าวเข้ามาในหอพัก หวงกวงหมิงก็มาปิดประตูเสียงดัง
ปัง!
ห๊ะ?
เขาล็อกประตูด้วย?
ลู่โจวดูสือช่างและหลิวรุ่ยเดินเข้ามาใกล้ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า เขากล่าว “ต้องการอะไร ค่อยๆคุยกัน นอกจากเรื่องเงิน เราคุยได้หมด!”
สือช่างหัวเราะแล้วกล่าว “โจว”
หลิวรุ่ยยิ้มตาม “โจว…”
ลู่โจว “พวกนายเลิกทำตัวขยะแขยงได้แล้ว ฉันขนลุก!”
หวงกวงหมิงเอาตัวขวางประตูเอาไว้แล้วพูดด้วยใบหน้าจริงจัง “เราเห็นทุกอย่างแล้ว บอกมาตามสัตย์! ผู้หญิงข้างล่างคือใคร? คณะไหน? นายเริ่มเดทเมื่อไหร่? ไปถึงขั้นไหนแล้ว? รู้สึกเป็นไง?”
ลู่โจว ???
สือช่างตบไหล่ลู่โจวแล้วถอนหายใจ “เพื่อน ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากช่วย แต่นายช่วยมองจากมุมมองคนโสดอย่างเราด้วยได้ไหม? เพื่อนฉันขอนายแค่อย่างเดียว ไปเชิญเพื่อนของแฟนนายมา เรามาจัดกิจกรรมกัน ฉันจะออกเงินเอง นายตัดสินใจกิจกรรมเฉพาะได้ ไม่ว่าฉันจะได้แฟนรึเปล่า ฉันก็จะติดหนี้นายครั้งนึง”
ลู่โจวถอนหายใจ เขาจับมือที่วางอยู่บนไหล่ “เพื่อน ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากช่วย…แต่นักศึกษาคนนั้นเป็นเพื่อนร่วมทีมไปแข่งสร้างแบบจำลองทางคณิตศาสตร์ นอกจากนี้เธอยังพาเพื่อนร่วมทีมอีกคนมาด้วย วันนี้เป็นครั้งแรกที่ฉันพบเธอ”
“เป็นไปได้ไง? แล้วระหว่างนายกับเธอไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย?” หลิวรุ่ยถามด้วยความสงสัย
“ใช่ จะพูดแบบนั้นก็ได้” ลู่โจวพยักหน้า
ทันใดนั้นทั้งสามคนที่อยู่ในหอพักก็ทำตัวเหมือนกุ้งขณะกล่าวทำนองว่า ‘ไม่สนุกเลย ไปกันเถอะ’ ‘ฉันบอกแล้ว โจวยังโสด’ ‘เรามาหาแฟนให้สือช่างแล้วให้เขาจัดเดทหมู่ให้เรากันเถอะ’ พวกเขากลับไปนั่งบนเก้าอี้แล้วนั่งเล่นวีดีโอเกมกันต่อ
สอบคณิตวิเคราะห์และพีชคณิตขั้นสูงเสร็จไปแล้ว อาทิตย์หน้าจะเป็นสอบภาษาอังกฤษกับภาษาC คนในหอพักเริ่มล่องลอยไปอยู่กับวันหยุดฤดูร้อนแล้ว ไม่มีใครอยากเรียนแล้ว
ลู่โจวเห็นว่าไม่มีใครสนใจเขาอีก เขาจึงหยิบกระเป๋าโน๊ตบุ๊คแล้วออกจากห้องไป
เมื่อวานแม้ว่าเขาจะอยู่ห้องสมุดจนถึงเวลาปิดทำการ แต่นอกจากดาวน์โหลดเอกสารจำนวนมากและอ่านหนังสือจำนวนมาก มันก็ไม่มีความคืบหน้าอะไรเลย
แต่ความพยายามเมื่อวานก็ทำให้เขามีความคิดมากมาย วันนี้เขาพร้อมทำงานหนักแล้ว เขาจะเลือกหัวข้อให้เสร็จและเริ่มเขียนวิทยานิพนธ์
มันฟังดูเหมือนง่าย แต่อันที่จริงมันยากมาก
วิทยานิพนธ์คณิตศาสตร์นั้นเขียนได้ง่าย แต่วิทยานิพนธ์คอมพิวเตอร์อีกเก้าหัวข้อไม่ใช่ความถนัดของเขา เขาอ่านวิทยานิพนธ์ที่เกี่ยวข้องมากกว่า 30 ฉบับแล้ว กว่าครึ่งเป็นภาษาอังกฤษ หลังจากดาวน์โหลดวิทยานิพนธ์จากในห้องสมุด เขาก็ยิงยาวจนถึงตีสองกว่าจะอ่านเสร็จ แต่เขาก็ยังมีความเข้าใจในหัวข้อเหล่านี้น้อยมาก
แม้ว่าเขาจะอ่านหนังสือภาษาCแล้ว แต่เขาก็ยังไม่เข้าใจหัวข้อยากๆ
เป็นไปตามคาด ความสามารถในการเรียนของเขาเทียบกับอัจฉริยะที่แท้จริงไม่ได้
ขอแค่ระบบให้ภารกิจอ่านหนังสือแก่เขาอีกครั้งล่ะก็นะ…
ลู่โจวเดินไปห้องสมุด แต่แล้วจู่ๆเขาก็นึกขึ้นได้
