ณ สถาบันคณิตศาสตร์ขั้นสูง เวลาสิบเอ็ดโมงครึ่ง
เวลานี้ เดอลีงย์กำลังตรวจอีเมล เขากำลังจะเลือกวิทยานิพนธ์ที่น่าสนใจจากคณิตศาสตร์ประจำปีและ Mathematics Chronicle เพื่อเอามาตรวจสอบช่วงพักเที่ยง
เขากวาดตาดูหัวข้อวิทยานิพนธ์แบบผ่านๆ แต่แล้วจู่ๆ เขาก็แข็งค้าง
[ทุกจำนวนคู่ที่มากกว่าสองสามารถเขียนอยู่ในรูปผลบวกของจำนวนเฉพาะสองจำนวนได้]
ข้อคาดการณ์ของก็อลท์บัค?
เดอลีงย์หลี่ตามอง เขาเปิดเมลแล้วอ่านสาระสำคัญ
แม้คณิตศาสตร์ประจำปีจะมีกฎปกปิดรายชื่อผู้เขียนบทความและผู้เกี่ยวข้อง แต่ก็เป็นที่รู้กันดีว่ากฎนี้ไม่ได้ถูกใช้อย่างเคร่งครัด
ยกตัวอย่าง บางคนชอบส่งวิทยานิพนธ์ไป arXiv ก่อนจะถูกตรวจสอบโดยผู้เชี่ยวชาญ เราสามารถคาดเดาตัวตนของผู้เขียนจากรูปแบบไวยากรณ์และคำพูดที่ใช้
และวิทยานิพนธ์ฉบับนี้ก็เป็นของลู่โจวโดยไม่ต้องสงสัย ท้ายที่สุดแล้วมันก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เดอลีงย์ตรวจสอบวิทยานิพนธ์ของลู่โจว
เมื่อเดอลีงย์อ่านวิทยานิพนธ์ต่อ เขาก็เริ่มขมวดคิ้ว
ฉับพลันนั้นเอง เขาเงยหน้ามองศิษย์ปริญญาเอกแล้วกล่าว “สมิธ เดี๋ยวไปโรงอาหารแล้วซื้อแซนด์วิชเบคอนกับกาแฟมาหน่อย”
สมิธบิดขี้เกียจแล้วลุกขึ้นยืน “ครับ ศาสตราจารย์…วันนี้จะกินที่ออฟฟิศเหรอ?”
“ใช่” เดอลีงย์กล่าว เขาเปิดเครื่องปริ้นแล้วหยิบแว่นออกมาจากกระเป๋าก่อนจะกล่าว “มีวิทยานิพนธ์ที่น่าสนใจรอฉันอยู่”
…
มันเป็นวันที่ห้าแล้ว แต่ลู่โจวยังไม่ได้ข่าวอะไรเลย มันราวกับว่าวิทยานิพนธ์ของเขาถูกโยนลงไปในน้ำ
อย่างไรก็ตามในวันที่หก เขาก็ได้รับสายที่คาดไม่ถึง
มันเป็นสายจากชิวเฉิงถง
ศาสตราจารย์ชิวกล่าวประโยคเดียว “เธอแก้ได้แล้ว?!”
เมื่อลู่โจวได้ยินคำถามนี้ เขาก็พยักหน้าแล้วตอบ “ถ้าคุณพูดถึงข้อคาดการณ์ของก็อลท์บัค…งั้นก็ใช่ ผมแก้ได้แล้ว”
ปลายสายเงียบ
ชิวเฉิงถงช็อก เขาไม่รู้จะพูดอะไร
เขาเคยเห็นนักคณิตศาสตร์รุ่นใหม่ที่มีพรสวรรค์มามากมายอย่างเถาเจ๋อเซวียนที่สอนอยู่ในแคลิฟอร์เนีย หรือหยุนจื้อเหว่ยที่สอนอยู่ที่เยล…พวกเขาล้วนมีผลการวิจัยที่โดดเด่นอยู่ในสาขาวิจัยของตน
อย่างไรก็ตามไม่ต้องสงสัยเลยว่าลู่โจวเป็นคนที่โดดเด่นที่สุดและเป็นคนที่ทำให้เขาประหลาดใจที่สุด
ย้อนกลับไปตอนนั้น เขาแค่อยากสะกิดให้ลู่โจวไปในทิศทางของข้อคาดการณ์ของก็อลท์บัค เขาไม่คิดเลยว่าลู่โจวจะแก้ได้แล้ว
ท้ายที่สุดแล้ว ทั้งวิธีทรงกลมและวิธีตะแกรงก็ถูกทดลองมาหมดแล้ว แม้ว่าลู่โจวจะมีประสบการณ์วิจัยจำนวนเฉพาะ แต่มันก็แทบเป็นไปไม่ได้เลยที่จะแก้ข้อคาดการณ์นี้ในระยะเวลาอันสั้น
ประสิทธิภาพของลู่โจวเกินกว่าที่เขาคาดไว้โดยสิ้นเชิง
ชิวเฉิงถงสูดหายใจแล้วถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง “มั่นใจแค่ไหน?”
ลู่โจวคิดชั่วครู่ก่อนจะตอบ “มากกว่าเก้าสิบเปอร์เซ็นต์”
อันที่จริงเขาอยากพูดว่าหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์เพราะระบบยอมรับวิทยานิพนธ์ของเขา อย่างไรก็ตามเขาอยากถ่อมตัวหน่อย เพราะการตรวจสอบอาจทำให้เขาลำบาก เขามั่นใจหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าตนเองถูกต้อง แต่เขาไม่ได้มั่นใจหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์ว่ามันจะได้รับการยอมรับจากชุมชนไหม
เมื่อศาสตราจารย์ชิวได้ยินคำตอบของลู่โจว เขาก็พยักหน้า
งานวิจัยของเขามุ่งเน้นเกี่ยวกับสมการเชิงอนุพันธ์ย่อยและเรขาคณิตเชิงอนุพันธ์ และยังรวมถึงฟิสิกส์เชิงคณิตศาสตร์อีกเล็กน้อย อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้อยู่ในสาขาทฤษฎีจำนวน ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถประเมินวิทยานิพนธ์ของลู่โจวได้อย่างเป็นจริง
อย่างไรก็ตามถ้าลู่โจวบอกมั่นใจเก้าสิบเปอร์เซ็นต์งั้นมันก็หมายความว่าวิทยานิพนธ์ไม่มีปัญหา
ศาสตราจารย์ชิวหยุดไปชั่วครู่ก่อนจะพูดอย่างสะเทือนอารมณ์ “ตั้งแต่ท่านฮั่วหลัวเกิงสิ้นใจไป ทั้งมหาวิทยาลัยฮั่วหลัวเกิงก็ถูกเขาสองลูกกดข่ม พูดตามตรงฉันไม่คิดว่าเธอแก้ข้อคาดการณ์ของก็อลท์บัคได้ ฉันแค่อยากให้เธอท้าทายมันเฉยๆ เพราะการศึกษาข้อคาดการณ์ของก็อลท์บัคจะช่วยให้เธอเข้าใจจำนวนเฉพาะแน่นอน ต่อให้เธอแก้ปัญหานี้ไม่ได้ แต่มันก็เป็นประสบการณ์และความรู้ที่มีประโยชน์ต่อตัวเธอ…แต่ตอนนี้ดูเหมือนฉันจะประเมินเธอต่ำไป”
มหาวิทยาลัยฮั่วหลัวเกิงมีชื่อเสียงระดับโลก ‘มหาวิทยาลัยทฤษฎีจำนวนเชิงวิเคราะห์’ หรือเป็นที่รู้จักกันในนามมหาวิทยาลัยสุ่ยมู่
ลู่โจวรู้ว่าศาสตราจารย์ชิวมีปัญหากับมหาวิทยาลัยเยี่ยน ดังนั้นเขาจึงพอเดาได้ว่าเขาสองลูกที่อีกฝ่ายพูดถึงหมายถึงอะไร
อย่างไรก็ตามเขาไม่อยากมีส่วนร่วมกับเรื่องนี้ เขาจึงยิ้มเฉยๆโดยไม่ตอบอะไร
ศาสตราจารย์ชิวยิ้ม “เมื่อเธอจบการศึกษา เธอสนใจมาเป็นศาสตราจารย์ที่สุ่ยมู่ไหม?”
ลู่โจวคิดอยู่ชั่วครู่ จากนั้นเขาก็ยิ้มแล้วกล่าว “ผมอาจจะเป็นศาสตราจารย์ที่พรินซ์ตันสักสองปี ส่วนหลังกลับจีน ผมสัญญาแล้วว่าจะกลับไปมหาวิทยาลัยของผม”
ชิวเฉิงถงไม่ได้พูดอะไรมาก กลับกันเขาพยักหน้าแล้วกล่าว “เอาล่ะ มหาวิทยาลัยจินหลิงก็ไม่เลว เป็นนักวิชาการจำเป็นต้องมีการชนกันและยกระดับทางความคิด มหาวิทยาลัยจินหลิงเป็นมหาวิทยาลัยที่ดี มันอยู่ในแวดวงวิชาการ เธออยากไปศึกษาต่อที่นั่นก็ถือเป็นเรื่องดี”
การมาสุ่ยมู่ก็เทียบได้กับการอยู่ฝั่งตรงข้ามมหาวิทยาลัยเยี่ยน ศาสตราจารย์ชิวรู้เรื่องนี้ดี
ถ้าลู่โจวอยากเป็นแค่นักวิชาการทั่วไป เขาจะพยายามโน้มน้าวลู่โจวให้มาสุ่ยมู่อย่างเต็มที่เพื่อต่อสู้กับเขาลูกนี้แน่นอน
อย่างไรก็ตาม ศาสตราจารย์ชิวทนดูพรสวรรค์ของลู่โจวสูญเปล่าไปกับเรื่องนอกวิชาการไม่ได้เช่นกัน
อย่างน้อยช่วงยี่สิบถึงสี่สิบปี พรสวรรค์ของลู่โจวควรอยู่กับเรื่องวิชาการ ไม่ใช่วงการวิชาการ
ทั้งสองคุยกันสักครู่ก่อนจะวางสาย
อย่างไรก็ตามขณะที่ลู่โจวกำลังจะทานข้าวเย็น เขาก็ได้รับโทรศัพท์อีกสาย
ครั้งนี้เป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของเขา ศาสตราจารย์เดอลีงย์
…
ลู่โจวมาสถาบันขั้นสูงเพราะเดอลีงย์โทรเรียกเขา
ตั้งแต่ที่เขาขอลา เขาก็ไม่ได้มาที่นี่กว่าสองเดือน เมื่อผ่านประตูข้างเข้ามา เขาแทบจะหลงทาง
ในที่สุดเขาก็เจอออฟฟิศของเดอลีงย์ เขาเคาะประตู
เมื่อเดอลีงย์เห็นลู่โจว เขาก็ถอดแว่นแล้วนวดขมับ
“ฉันอ่านวิทยานิพนธ์ของคุณแล้ว…พูดตามตรง ข้อคาดการณ์ของก็อลท์บัคมันอยู่นอกสาขาวิจัยของฉัน ข้อคาดการณ์สำคัญเช่นนี้ ฉันตัดสินอะไรไม่ได้ นอกจากนี้ฉันยังเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของคุณ”
ลู่โจวเข้าใจว่าศาสตราจารย์เดอลีงย์หมายถึงอะไร
ท้ายที่สุดแล้วข้อคาดการณ์ของก็อลท์บัคก็ไม่เหมือนกับข้อคาดการณ์ของปอลิญักหรือข้อคาดการณ์จำนวนเฉพาะคู่แฝด แม้ว่ามันจะสำคัญน้อยกว่าทฤษฎีบทสุดท้ายของแฟร์มา แต่มันก็ยังสมควรได้รับความสนใจอย่างจริงจังจากทั้งชุมชนทฤษฏีจำนวน
เมื่อเขาส่งวิทยานิพนธ์ไปคณิตศาสตร์ประจำปี เขาไม่ได้ระบุตัวบรรณาธิการด้านวิชาการ คณิตศาสตร์ประจำปีก็ต้องส่งวิทยานิพนธ์ให้เดอลีงย์
ลู่โจวถาม “ศาสตราจารย์อยากให้ผมทำอะไร?”
เดอลีงย์กล่าว “ฉันจะจัดการเผยแพร่ผลงานทางวิชาการหนึ่งชั่วโมงที่สถาบันการศึกษาขั้นสูงพรินซ์ตัน คุณต้องเตรียมพาวเวอร์พอยนต์และการพรีเซนต์ ฉันจัดหาคนมาช่วยพรีเซนต์ได้ บอกฉันด้วยว่าว่างตอนไหน”
ลู่โจวถาม “ผมว่างตลอด เพียงแต่…มีงานประชุมทางวิชาการในอนาคตอันใกล้นี้เหรอ?”
เขาให้ความสนใจกับงานประชุมทางวิชาการ ถ้าเขาจำไม่ผิด เดือนพฤษภาไม่มีงานประชุมสำคัญๆเลย
“ไม่มี แต่มันก็ไม่สำคัญ” ศาสตราจารย์เดอลีงย์กล่าว เขาหยุดไปชั่วครู่ก่อนจะกล่าวต่อ “ผลการวิจัยของคุณดีพอที่จะให้นักวิชาการคนอื่นเดินทางมาพรินซ์ตันเป็นพิเศษ”
ศาสตราจารย์เดอลีงย์พูดสั้นๆ ได้ใจความ
ถ้าไม่มีงานประชุมทางวิชาการ งั้นก็จัดงานขึ้นมาก็สิ้นเรื่อง
…………………………………
