วันที่ยี่สิบห้าพฤษภาคม ณ สนามบินสต็อกโฮล์ม
เครื่องบินสีเงินสว่างสไวค่อยๆ ลงถึงรันเวย์อย่างช้าๆ
จากนั้นไม่นาน ลู่โจวก็ลากกระเป๋าเดินทางและฝ่าฝูงชนออกจากสนามบิน
นี่เป็นครั้งแรกที่เขามาประเทศนี้ เขารู้สึกถึงบรรยากาศที่เต็มไปด้วยศิลปะ
อันที่จริงลู่โจวไม่ใช่คนที่เข้าใจศิลปะ เขาเป็นคนเน้นตรรกะเหตุผลมากกว่า เขาจึงไม่มองประเด็นเหล่านี้ แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังสัมผัสถึงบรรยากาศที่เปี่ยมไปด้วยศิลปะตั้งแต่สถานีรถไฟใต้ดิน
มันไม่ได้กล่าวเกินจริงเลยว่าสถานที่แห่งนี้เป็นเหมือนพิพิธภัณฑ์
เส้นทางรถไฟใต้ดินหนึ่งร้อยแปดกิโลเมตรเป็นผลงานสุดสร้างสรรค์ของศิลปินนับร้อย
ไม่แปลกใจเลยที่เอ็ดเวิร์ด วิตเตนแนะนำให้เขานั่งรถไฟใต้ดินแทนแท็กซี่
ตามกฎรางวัลโนเบล ผู้ชนะจะถูกจัดให้อยู่ที่สต็อกโฮล์มแกรนด์โฮเทล
ที่ทางเข้าโรงแรม นักวิชาการของราชบัณฑิตสภาด้านวิทยาศาสตร์แห่งสวีเดน สเตฟาน นอร์มาร์ค กางแขนกอดลู่โจวอย่างแนบแน่น
“ยินดีต้อนรับ ศาสตราจารย์ลู่โจว!”
“หวังว่าผมจะไม่ปล่อยให้คุณรอนานนะครับ”
“คุณหมายความว่าอะไรกัน?” สเตฟานยิ้ม “ผมขอแนะนำก่อน ท่านนี้…”
มีนักวิชาการจากราชบัณฑิตสภาด้านวิทยาศาสตร์แห่งสวีเดนหลายคนอยู่ข้างๆเขา
ลู่โจวทักทายพวกเขาทีละคน จากนั้นเขาก็เดินไปที่ห้องพร้อมกับนักวิชาการสเตฟาน
เมื่อเขามาถึงหน้าห้อง นักวิชาการสเตฟานก็ยิ้มแล้วพูดอย่างสุภาพ
“ถ้าคุณต้องการอะไร โปรดแจ้งพนักงานโรงแรมได้เลย”
ลู่โจวยิ้ม “คุณสุภาพเกินไปแล้ว”
“นี่ไม่ใช่ความสุภาพ แต่เป็นความเคารพต่อนักวิชาการ” นักวิชาการสเตฟานกล่าวด้วยรอยยิ้ม “อันที่จริง ผมรู้สึกเซอร์ไพรส์มากที่ได้เห็นคุณด้วยตัวเอง ผมคิดว่าเถาเจ๋อเซวียนเด็กแล้ว แต่ผมไม่คิดเลยว่าสี่ปีต่อมา จะมีนักคณิตศาสตร์รุ่นใหม่อีกคนที่ทำลายสถิตินี้ไป”
เถาเจ๋อเซวียนชนะรางวัลคลาฟอร์ดปี 2012 ตอนนั้นเขาอายุเพียงสามสิบปีเท่านั้น ในปีเดียวกันเขาก็ประสบความสำเร็จในการแก้ข้อคาดการณ์ของก็อลท์บัคที่อ่อนแอ ซึ่งนำไปสู่การพิสูจน์ปัญหาพิเศษของเฮลฟ์ก็อต
ตอนนี้ปี 2016 มันก็เป็นข้อคาดการณ์ของก็อลท์บัคอีกครั้ง
แต่มันมาแบบครบวงจร
ลู่โจวยิ้มแล้วกล่าวอย่างสุภาพ “คณิตศาสตร์เป็นวิชาเก่าแก่และมีพลัง คนที่ศึกษาคณิตศาสตร์จะอายุน้อยลงเรื่อยๆ บางทีในอนาคต อาจมีคนเด็กกว่าผมทำลายสถิตินี้ก็ได้”
นักวิชาการสเตฟานยิ้ม “นั่นอาจเป็นเรื่องยากสักหน่อย”
นักวิชาการสเตฟานไม่ได้อยู่ด้วยนานนัก เขาแจ้งเรื่องสำคัญให้ลู่โจวทราบก่อนจะจากไป
ลู่โจววางกระเป๋าไว้ข้างเตียง เขาไม่ได้ออกไปในทันที
แม้ว่าเขาจะสนใจเมืองนี้ แต่เขาพึ่งลงจากเครื่อง เขาอยากพักก่อน
ลู่โจวไปอาบน้ำก่อนจะมานอนบนเตียง
ขณะที่เขากำลังหลับ เขาก็พลันนึกได้ว่าเขายังไม่ได้แบ่งปัญความสุขนี้ให้กับคนอื่นเลย ดังนั้นเขาจึงลุกจากเตียงแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เขาถ่ายรูปวิวนอกหน้าต่างแล้วโพสต์ลงเว่ยป๋อ
คราวนี้เขาไม่ได้ใส่แคปชั่น เขาโพสต์แค่รูป
ไม่นาน เว่ยป๋อของเขาก็ปรากฏคอมเมนต์มากมาย
[เทพลู่ คราวนี้คุณเดินทางไปไหน?]
[ที่ไหนเนี่ย?]
[ฉันเดาว่าเป็นพรินซ์ตัน หรือไม่ก็ใกล้ๆพรินซ์ตัน บ้านดูไม่ค่อยสูง ไม่เหมือนเป็นนิวยอร์ก]
[ผมใกล้สอบเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว เทพลู่ มอบโชคให้ผมด้วย!]
[คุณพระ! รอบนี้เทพลู่ไม่ได้โม้!]
ลู่โจวอ่านคอมเมนต์ด้วยรอยยิ้ม
คุณพูดเรื่องอะไร!
ฉันเป็นคนแบบนั้นที่ไหน!
…
บ่ายวันถัดมา…
สต็อกโฮล์มคอนเสิร์ตฮอลล์เต็มไปด้วยเสียงเพลงคลาสสิคอันไพเราะ มีคนกว่าพันคนอยู่ในฮอลล์แล้ว
หลังจากกล่าวเปิดงานอย่างเรียบง่าย หญิงกลางคนผมสั้นก็เดินขึ้นเวทีแล้วประกาศเริ่มพิธี
เธอชื่อบาร์บาร่า แคนนอน คณบดีราชบัณฑิตสภาด้านวิทยาศาสตร์แห่งสวีเดน แม้ว่าใบหน้าของเธอจะปกคลุมไปด้วยริ้วรอย แต่เห็นได้ชัดว่าตอนเธอยังสาว เธอเป็นนักวิชาการที่น่านับถือและมีความรู้
ท่ามกลางเสียงปรบมือ สเตฟาน นอร์มาร์ค นักวิชาการชั่วชีวิตของราชบัณฑิตสภาด้านวิทยาศาสตร์แห่งสวีเดนรับไมโครโฟนแล้วอ่านรายชื่อผู้ชนะรางวัล
“อนาคตของมวลมนุษยชาติอยู่บนฟากฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดารา วันหนึ่งเราจะไปได้ทุกที่ที่สายตาเห็น เราขออวยพรและปรบมือให้กับผู้บุกเบิกท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว! ขอขอบคุณพวกเขาเกี่ยวกับงานวิจัยที่เกี่ยวกับหลุมดำ!”
“ผู้ชนะรางวัลสาขาดาราศาสตร์ศาสตราจารย์รอย เคอร์ จากมหาวิทยาลัยแคนเทอเบอรี่ ประเทศนิวซีแลนด์ และศาสตราจารย์โรเจอร์ แบรนฟอร์ดจากมหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด!”
เสียงของนักวิชาการสเตฟานจุดประกายฝูงชน
นักวิชาการสองท่าน ท่านนึงจากนิวซีแลนด์ ท่านนึงจากอเมริกาเดินขึ้นมาบนเวที พวกเขารับเหรียญรางวัลภายใต้สายตาของสมเด็จพระราชาธิบดีกุสตาฟ
ลู่โจวยืนอยู่ใต้เวที เขาสูดหายใจลึกๆ แล้วปรับเน็คไท
ปกติแล้วเขาเป็นคนใจเย็นมาก แต่ในไม่กี่วินาทีมานี้ เขาพยายามควบคุมจังหวะหายใจและอัตราการเต้นของหัวใจอยู่ตลอด
นี่แตกต่างจากรางวัลคณิตศาสตร์เฉินเสิ่งเซินของสมาคมคณิตศาสตร์จีน และรางวัลโคลของสมาคมคณิตศาสตร์สหรัฐ มันเป็นรางวัลที่ได้รับการยอมรับจากทั้งชุมชนวิทยาศาสตร์ธรรมชาติ
นักวิชาการสเตฟานยืนอยู่บนเวทีแล้วพูดต่อ “…คณิตศาสตร์เป็นภาษาของพระเจ้า จำนวนเฉพาะเป็นรหัสที่ท่านทิ้งไว้บนโลก ข้อเสนอมากมายไม่ได้ยอดเยี่ยมด้วยตัวเอง แต่เป็นเพราะความเรียบง่ายนี้ทำให้โลกและอารยธรรมของเราเปลี่ยนแปลง”
“ขอขอบคุณผลงานที่โดดเด่นของเขาที่มีต่อจำนวนเฉพาะ! และพิสูจน์ข้อคาดการณ์ของก็อลท์บัค!”
“ผู้ชนะรางวัลคณิตศาสตร์คือ…”
“ศาสตราจารย์ลู่โจวจากมหาวิทยาลัยพรินซ์ตัน!”
ฝูงชนปรบมือดังขึ้น
มันเป็นเหมือนคลื่นสึนามิ คลื่นลูกแล้วลูกเล่าพัดผ่านไป
ลู่โจวเดินขึ้นไปบนโพเดียมอย่างมั่นคงท่ามกลางเสียงปรบมือ
เขาเป็นนักวิชาการชาวจีนคนแรกที่มายืนอยู่ ณ ตรงนี้
เบื้องหลังของเขา มีนักวิชาการกว่าสองร้อยคนที่ต่างเชื้อชาติต่างสาขากำลังอวยพรและปรบมือให้กับผลงานของลู่โจวที่มีต่อโลก
ในขณะเดียวกันสมเด็จพระราชาธิบดีคาร์ลที่สิบหกกุสตาฟ และสมเด็จพระราชินีซิลเวีย ก็ยืนอยู่เบื้องหน้าลู่โจว
“ขอแสดงความยินดีด้วย ศาสตราจารย์ลู่โจว!”
ชายชราผมขาวยิ้มและมอบเหรียญและประกาศนียบัตรให้แก่ลู่โจว
ลู่โจวรับมาแล้วจับมือกับพระมหากษัตริย์องค์นี้ “ขอบคุณครับ!”
เสียงปรบมือดังยิ่งขึ้นไปอีก
ลู่โจวยืนอยู่ข้างๆ นักวิชาการสเตฟานก้าวขึ้นมาข้างหน้าอีกครั้งและเสียงปรบมือก็เบาบางลง
อย่างไรก็ตามสำหรับลู่โจว ความตื่นเต้นของเขาไม่ได้เบาบางลงตามเสียงปรบมือเลย
เขารู้สึกถึงความหนักหน่วงของเหรียญนี้ เขาฟังเสียงดนตรีคลาสสิคจนกระทั่งจบพิธีมอบรางวัล และจนกระทั่งแขกเหรื่อทั้งหมดเริ่มออกจากงาน
อารมณ์ของลู่โจวถึงสงบลงได้
………………………………….
