สายลมฤดูใบไม้ร่วงย้อมสีใบไม้จนกลายเป็นสีเหลือง
ในที่สุดก็ถึงเดือนกันยายน นักศึกษาที่หยุดยาวถึงสามเดือนก็เริ่มกลับมาวิทยาเขต วิทยาเขตพรินซ์ตันที่เงียบเหงาก็กลับมาคึกคักมีชีวิตชีวาอีกครั้ง
ในเวลาเดียวกัน เสี่ยวถงที่มาเที่ยวพรินซ์ตันถึงสองสัปดาห์ก็ต้องบอกลาที่นี่เช่นกัน
ลู่โจวขับรถไปส่งน้องสาวที่สนามบินแล้วยกกระเป๋าเดินทางออกจากท้ายรถ
เสี่ยวถงรับกระเป๋าเดินทาง เธอกล่าวด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย “พี่ หนูไปแล้วนะ”
“อืม ระวังตัวด้วย เครื่องลงแล้วก็กลับบ้านเลยนะ” ลู่โจวกล่าว เขารู้สึกเป็นห่วงเล็กน้อย “ช่างเถอะ พี่จะไปซื้อตั๋วแล้วนั่งเครื่องไปส่งน้องที่บ้านเอง”
“ไม่ต้องๆ” เสี่ยวถงกล่าวพร้อมกับโบกไม้โบกมือ เธอกล่าวด้วยรอยยิ้มฝืนๆ “หนูไม่ใช่เด็กแล้วนะ หนูดูแลตัวเองได้”
ลู่โจวยิ้มอย่างโล่งใจ
“ใช่ น้องพูดถูก น้องโตแล้ว เอ่อ เรื่องแม่…”
เสี่ยวถงกล่าว “ไม่ต้องห่วง หนูจะบอกแม่ว่าไม่ต้องห่วง”
ลู่โจวพยักหน้าและพูดหยอก “งั้นก็ขอบคุณมาก คุณผู้ตรวจสอบ!”
หลังเขาบอกลาเสี่ยวถง ลู่โจวก็ยืนอยู่ตรงทางเดินมองดูน้องสาวเดินเข้าไปในสนามบิน
เสี่ยวถงหยุดอยู่หน้าทางเข้าสนามบิน จากนั้นเธอก็มองกลับมาแล้วโบกมือให้
ลู่โจวยิ้มให้กับน้องสาวแล้วโบกมือกลับไป
ขณะที่เขากำลังโบกมืออยู่ บังเอิญมีคนเดินมาหาเขาพอดี
โมลิน่าสังเกตเห็นลู่โจวกำลังโบกมืออยู่ขณะลากกระเป๋าเดินทางออกมาจากสนามบิน เธอรู้สึกอึ้งๆ
เธอคาดไม่ถึงเลยที่ได้เห็นลู่โจว เพราะเธอไม่ได้บอกใครเลยว่านั่งเครื่องมาตอนไหน
เธอเข้าใจสถานการณ์นี้ผิดอย่างชัดเจน
โมลิน่ายิ้มมุมปากขณะเดินมาหาลู่โจว
ลู่โจวสังเกตเห็นเธอเช่นกัน
เขากำลังจะพูดทักทาย แต่เธอก็เป็นคนพูดขึ้นมาก่อน
“ขอบคุณนะ ฉันไม่คิดเลยจริงๆ ว่าคุณจะมารับฉัน”
โมลิน่าเดินผ่านลู่โจวแล้วเอากระเป๋าเดินทางใส่ไว้ท้ายรถลู่โจว
จากนั้นเธอก็หันมามองเขา ผมบลอนด์สลวยของเธอแกว่งเบาๆ “เพราะคุณทำฉันเซอไพรส์ ฉันจะไม่ถามละกันว่าคุณได้ข้อมูลไฟลต์ฉันจากไหน”
เธอเปิดประตูรถและเข้าไปนั่งข้างคนขับ
ลู่โจวมองเธอโดยไม่ได้ตอบอะไร โมลิน่าอึ้ง เธอขมวดคิ้วและถาม “มีปัญหาอะไรไหม?”
ลู่โจวส่ายหน้าแล้วกล่าว “ไม่มีปัญหา ผมจะกลับพรินซ์ตันแล้ว…”
แม้น้ำเสียงของลู่โจวจะแปลกๆเล็กน้อย แต่โมลิน่ากำลังอารมณ์ดี เธอจึงไม่ได้สนใจ
ลู่โจวเข้าไปในรถ เขากำลังจะสตาร์ทรถ แต่เขาก็ลังเล
แม้ว่าการมารับใครสักคนจะไม่ใช่เรื่องใหญ่ แถมโมลิน่ายังเคยมารับเขามาก่อน แต่ลู่โจวไม่อยากให้เข้าใจผิด เขาจึงรู้สึกว่าเขาจำเป็นต้องพูดแก้ต่าง
ดังนั้นก่อนจะสตาร์ทรถ เขาจึงกล่าว “เอ่อ อันที่จริงผมมาส่งน้องสาวกลับจีน”
โมลิน่า “…?”
…
หลังเสี่ยวถงกลับจีน ชีวิตของลู่โจวก็กลับเป็นปกติอีกครั้ง
ตลอดไม่กี่วันมานี้ เขาจะวนเวียนอยู่แค่สามที่ สถาบันขั้นสูง แล็บเคมีฟลิก หรือไม่ก็อยู่หอพัก
เพื่อสร้างแบบจำลองคณิตศาสตร์ที่สมเหตุสมผลในตัว และทำพาวเวอร์พอยนต์ให้เสร็จ เขาจึงจำเป็นต้องทำการทดลองเพิ่ม
แม้มันจะฟังดูซับซ้อน แต่มันก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น
สำหรับนักคณิตศาสตร์ โดยเฉพาะคนที่ศึกษาฟิสิกส์เชิงคณิตศาสตร์ การสร้างแบบจำลองหลังทดลองสำเร็จเป็นแค่เรื่องง่ายๆ
แน่นอนเรื่องนี้ไม่ใช่สำหรับนักวัสดุศาสตร์ที่ไม่เข้าใจคณิตศาสตร์
แบบจำลองคณิตศาสตร์ที่แม่นยำสามารถคาดการณ์คุณสมบัติทางกายภาพของวัสดุที่ไม่ผ่านการทดสอบได้อย่างแม่นยำ นอกจากนี้มันยังใช้อ้างอิงการทดลองได้ด้วย
ยกตัวอย่าง มันอาจทำให้ขอบเขตการทดลองแคบลง
นอกจากนี้ลู่โจวยังต้องดำเนินวงจนคูลอมบ์หลายรอบบนตัวอย่างเพื่อส่งเสริมเทคโนโลยี เขาต้องเทียบประสิทธิภาพของสองวัสดุโดยใช้อิเล็กโทรดขั้วลบกราไฟต์เป็นกลุ่มควบคุม
ชุมชนวิชาการสนใจเรื่องความก้าวหน้า ตลอดสนใจปัญหาของผลิตภัณฑ์อย่างความปลอดภัยและต้นทุน ผลลัพธ์ที่มากขึ้นก็หมายถึงอำนาจในการต่อรองที่สูงขึ้นสำหรับลู่โจว
สิ่งเดียวที่ทำให้เขาไม่ชอบใจคือการทดลองใช้เวลานาน ยิ่งการทดลองที่จำเป็นต้องใช้อุปกรณ์แพงๆ เขาต้องจับตาดูกระบวนการด้วยตนเอง
ปกติแล้วอาจารย์จะไม่มาทำเรื่องนี้ด้วยตัวเอง กลับกันพวกเขาจะมอบหมายให้ลูกศิษย์มาทำแทน อย่างไรก็ตามลู่โจวเป็นศาสตราจารย์คณิตศาสตร์ เนื่องจากศิษย์เขาอยู่สาขาคณิตศาสตร์ พวกเขาจึงช่วยอะไรไม่ได้เลย
โชคดีที่ศาสตราจารย์จิริคช่วยแก้ปัญหานี้ให้เขา
เขามีศิษย์จำนวนมาก ยกเว้นไม่กี่คนที่ทำการทดลองและเข้าร่วมงานประชุม ส่วนใหญ่ว่างกันมาก
เมื่อลู่โจวได้ยินว่าอีกฝ่ายมีนักศึกษาปริญญาโทมากกว่าสิบคน เขาก็แทบสำลัก
“เป็นสิบ? คุณจัดการศิษย์มากขนาดนั้นได้ยังไง?”
ศาสตราจารย์จิริคกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ “หาอัจฉริยะที่มีศักยภาพไม่กี่คนแล้วฝึกพวกเขา ส่วนที่เหลือ ไม่ต้องไปสนใจ”
ลู่โจว “…”
เป็นนักวิชาการที่ดีไม่ได้หมายความว่าคุณจะเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาที่ดี
ชายคนนี้มอบข้อเสนอของตนเองออกไปราวกับเป็นลูกกวาด แถมยังทำลายอาชีพทางวิชาการของนักศึกษาบางคน
ลู่โจวพลันรู้สึกสงสัยว่า ในฐานะอาจารย์ เขามีความรับผิดชอบเกินไปหน่อย…
…
ไม่ว่ายังไง เขาก็ได้ผู้ช่วยแล้ว
วันถัดมา ศาสตราจารย์จิริคพานักศึกษาคนหนึ่งมาหาลู่โจว
นักศึกษาคนนี้ตัวสูงรูปร่างดี เขาดูไม่เหมือนจะมาวิจัย กลับกันเขาดูเหมือนมาเล่นรักบี้มากกว่า
อย่างไรก็ตามลู่โจวไม่ได้รู้สึกแปลกอะไรนัก
ศาสตราจารย์จิริคเดินเข้ามาแล้วกล่าว “นี่คือคอนนี่ คนที่ฉันบอกคุณ เขาเชี่ยวชาญวิทยาการคอมพิวเตอร์ เคมีอินทรีย์ และคณิตศาสตร์ประยุกต์ เขาน่าจะช่วยคุณได้”
คอนนี่ยื่นมือออกมาอย่างอบอุ่นและมองลู่โจวด้วยสายตาชื่นชมเคารพ
“สวัสดีครับศาสตราจารย์ลู่ ผมดีใจมากที่ได้พบคุณ!”
ลู่โจวจับมือด้วยรอยยิ้ม
“สวัสดี”
ศาสตราจารย์จิริคตบบ่าคอนนี่ “เอาล่ะ คอนนี่ ฉันอธิบายสิ่งที่คุณต้องทำไปแล้ว คุณกำลังอยู่กับศาสตราจารย์วัสดุศาสตร์เชิงคำนวณชั้นนำของพรินซ์ตัน ดังนั้นพยายามให้มาก อย่าทำให้ฉันขายหน้า”
คอนนี่ยิ้ม “สบายใจได้ครับศาสตราจารย์ ผมจะไม่ทำให้คุณผิดหวัง”
ลู่โจวกระแอม “ผมไม่ได้เป็นศาสตราจารย์ชั้นนำสักหน่อย ผมแค่ทำงานเล็กน้อย”
“ไม่ๆ ไม่จำเป็นต้องถ่อมตน” ศาสตราจารย์จิริคโบกไม้โบกมือ จากนั้นเขาก็กล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ตลอดสิบปีที่ผ่านมานี้ มีวิทยานิพนธ์จำนวนมากที่ตีพิมพ์ในเนเจอร์ แต่มีไม่มากที่ทำให้เกิดความรู้สึกแบบนี้ มันไม่ได้พูดเกินจริงเลยว่าคุณได้เปลี่ยนวงการด้วยตนเอง ผลงานของคุณนั้นยอดเยี่ยมอย่างไม่ต้องกังขาเลยแหละ”
ลู่โจวยิ้มและไม่ได้ตอบอะไร
มันยอดเยี่ยมจริงไหม โลกจะเป็นตัวตัดสินเอง
ด้วยการมีคอนนี่เข้ามาช่วยเหลือ ในที่สุดลู่โจวก็ปลดแอกจากงานที่ต้องทำซ้ำๆ ที่แสนน่าเบื่อ
อาจเป็นเพราะชายคนนี้โดนศาสตราจารย์จิริคใช้งานมานาน เขาจึงทำงานให้ลู่โจวค่อนข้างหนัก
ไม่ว่าเขาจะทำงานจนดึกแค่ไหน แต่เขาก็ยังมาถึงห้องแล็บตอนหกโมงเช้าทุกวัน
สองเดือนครึ่งที่แสนยุ่งก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว
ในที่สุด ก่อนถึงวันศุกร์สีดำเดือนพฤศจิกายน ลู่โจวก็ทำตัวอย่างแบตเตอรี่ลิเธียมหกตัว หลังทำวงจรคูลอมบ์หนึ่งพันถึงสองพันรอบเสร็จ
ผลลัพธ์เป็นที่น่าพึงพอใจ นอกจากรอยบุ๋มเล็กตรงวัสดุอิเล็กโทรดขั้วลบ มันก็ไม่มีการก่อตัวของลิเธียมเดนไดรท์
ตัวอย่างกลุ่มควบคุมหมายเลขเจ็ดไม่ได้ใช้วัสดุพีดีเอ็มเอสฟอยล์ทองแดงมันเต็มไปด้วยลิเธียมเดนไดรท์ และแบตเตอรี่ก็พังโดยสมบูรณ์ มันเห็นได้ชัดว่าผลการวิจัยของลู่โจวน่าทึ่งแค่ไหน
ในที่สุดเขาก็เตรียมตัวเสร็จหมดแล้ว ตอนนี้เขาแค่รอให้งานประชุมเริ่มขึ้น…
…………………………………
