มันฟังดูเป็นความคิดที่ไม่เลว…
แต่ฉันไม่มีทางทำแน่
“ไม่ๆ มันยังเป็นผลงานจากเลือดเนื้อและหยาดเหงื่อของคุณ เรียกมันว่าสถาบันวิจัยซารอทเหมือนเดิมเถอะ”
ลู่โจวปฏิเสธข้อเสนอของศาสตราจารย์ซารอทและเดินออกไปโดยไม่ปล่อยให้ซารอทมีโอกาสโต้เถียง
พูดเป็นเล่น คุณคิดจริงเหรอว่าฉันจะยอมติดชื่อตัวเองในสถาบันวิจัยนี้? ถ้าเกิดคุณเอาไปหลอกนักลงทุนอีกล่ะ?
นอกจากนี้ลู่โจวยังรู้สึกแปลกๆ ที่มีชื่อตัวเองบนสถาบันวิจัย
มันจะดูเหมือนกับสถาบันวิจัยที่ไม่ได้วิจัยเรื่องวัสดุ แต่วิจัยตัวเขาเองมากกว่า
ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจไม่เปลี่ยนชื่อ
วันถัดมา งานประชุมคณิตศาสตร์สหรัฐครั้งแรกของปีก็จัดขึ้นที่เบิร์กลีย์
นักศึกษามหาวิทยาลัยจากแคลิฟอร์เนียเลื่อนการประท้วงออกไปหนึ่งสัปดาห์เพื่ออำนวยให้งานประชุมนี้
แม้ว่าศาสตราจารย์พรินซ์ตันจะไม่สนใจเรื่องการเมืองมากนัก แต่ก็ไม่ใช่ศาสตราจารย์ทุกคนที่เป็นเช่นนั้น
ยกตัวอย่างเช่นศาสตราจารย์เถา
แม้ว่าลูกศิษย์จะอธิบายตัวศาสตราจารย์เถาว่าเป็นคนอดทน ขี้อาย แถมยังถ่อมตน แต่บนโลกออนไลน์ เขาแตกต่างจากชีวิตจริงโดยสิ้นเชิง ศาสตราจารย์เถาชอบพูดเรื่องโลกการเมือง
ไม่นานมานี้ เขาได้พิสูจน์ด้วยมุมมองเชิงตรรกะว่าทรัมป์ไม่ใช่ประธานาธิบดีที่ดี สื่อหลายเจ้าก็รายงานข่าวนี้
คำตอบของทรัมป์บนทวิตเตอร์ก็น่าสนใจเช่นกัน ‘เถาเจ๋อเซวียนบอกว่าฉันไม่เหมาะเป็นประธานาธิบดี แต่ฮิลลารีโกหก ความจริงก็คือเถาเจ๋อเซวียนโจมตีฉันเพราะเขาเป็นนักวิเคราะห์ที่ล้มเหลว เขาไม่สามารถพิสูจน์ข้อคาดการณ์ของคาเคยาได้ด้วยซ้ำ น่าสมเพช!’
เรื่องก็เป็นแบบนี้
ช่วงนี้เถาเจ๋อเซวียนไม่ได้โพสต์อะไรเลย ดูเหมือนเขาจะอารมณ์ไม่ดีนัก
แน่นอนแม้ว่านักศึกษาและศาสตราจารย์ในแคลิฟอร์เนียจะไม่ชอบประธานาธิบดีคนนี้ แต่มันก็ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อบรรยากาศของงานประชุมวิชาการ ท้ายที่สุดแล้วโลกวิชาการก็บริสุทธิ์ มันไม่เกี่ยวข้องกับการเมือง
ลู่โจวรับปากกาและของที่ระลึกเล็กน้อยจากหน้าทางเข้าแล้วเดินผ่านส่วนโปสเตอร์ไป เขาเดินไปยังห้องบรรยายชั้นสอง เมื่อเจอที่นั่งแถวหลัง เขาก็นั่งลงทันที
แล้วก็พบว่าศาสตราจารย์เถานั่งอยู่ข้างเขา
ลู่โจวจ้องมองอย่างประหลาดใจ “คุณก็มาด้วยเหรอ?”
ศาสตราจารย์เถายิ้ม “นี่เป็นโอกาสดีที่จะได้เห็นความคืบหน้าของคุณ ฉันไม่ยอมพลาดแน่นอน”
ลู่โจวยิ้ม “มันจะดีมาก ถ้าคุณช่วยผมแก้ได้”
การบรรยายเริ่มขึ้น
ผู้ชมในห้องบรรยายเลิกคุยกัน แล้วหันไปให้ความสนใจกับผู้บรรยายบนโพเดียม
เวร่าทำผมหางม้าสวมชุดนักศึกษาพรินซ์ตัน เธอยืนอยู่บนเวทีอย่างกระวนกระวาย เธอกำมือเล็กๆ ของเธอไว้แน่น
ด้วยความช่วยเหลือจากเจ้าหน้าที่ เธอก็เปิดไฟล์งาน แล้ววิทยานิพนธ์ก็ปรากฏบนกลางจอฉายภาพขนาดใหญ่
[การศึกษาการวิเคราะห์เชิงซ้อนเกี่ยวกับ… h(z^3)=h(z^6)+{h(z^2)+λh(λz^2)+λ^2h(λ^2z^2)}/3z]
“สู้ๆ เวร่า คุณทำได้…”
เวร่าคิดถึงความคาดหวังของอาจารย์ที่ปรึกษาแล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ เธอให้กำลังใจตัวเองในใจ
แล้วจากนั้นเธอก็พูด
“การแก้ปัญหาฟังก์ชันเชิงวิเคราะห์ในวงกลมหนึ่งหน่วย {z:|z|<1} ใช้รูปแบบของ h(z)=h0+h1z/(1−z) โดยที่ h0 และ h1 คือค่าคงที่เชิงซ้อน…”
แม้ว่าตอนแรกเวร่าจะประหม่ามาก แต่เมื่อการบรรยายดำเนินต่อไป เธอก็พบว่าแรงกดดันเริ่มลดลง
จึงทำให้เธอรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
ความคิดของเธอปะทุออกจากสมองราวกับน้ำพุ การบรรยายของเธอเริ่มลื่นไหลเหมือนกับการหายใจ
เธอไม่จำเป็นต้องกังวลเลยว่าผู้ชมจะเข้าใจเธอหรือไม่ เพราะเรื่องนั้นไว้ค่อยพิจารณาในส่วนถามตอบ
ตอนนี้สิ่งที่เธอต้องทำก็คือการถ่ายทอดมุมมองของตนเองให้ผู้ชมในห้องบรรยาย
ลู่โจวนั่งอยู่แถวสุดท้ายในห้องบรรยาย และก็เหมือนผู้ชมท่านอื่น เขากำลังฟังการบรรยายอย่างตั้งใจ พร้อมกับค่อยๆ ยิ้มออกมา
เขาดูออกว่าเวร่าใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อพิชิตความกลัวในใจ เพื่อยืนอยู่บนเวทีอย่างมั่นคง
ผลลัพธ์ค่อนข้างน่าพอใจ เธอมีสมาธิมากขึ้น
ดูเหมือนความกังวลของเขาจะไม่จำเป็นอีกต่อไป
เถาเจ๋อเซวียนนั่งข้างลู่โจวแล้วมองดูเวร่า สีหน้าเขาเปี่ยมไปด้วยความประหลาดใจ
“คุณมั่นใจเหรอว่านี่เป็นผลงานของลูกศิษย์คุณ?”
ลู่โจวยิ้มแล้วกล่าว “แน่นอน ช่วงนี้ผมยุ่งอยู่กับเคมีเชิงคำนวณ ส่วนใหญ่ผมก็แค่บอกทิศทางการทำงานให้พวกเขา”
ลู่โจวไม่มีเหตุผลที่จะโกหก และเถาเจ๋อเซวียนก็เชื่อเขา
อย่างไรก็ตามเถาเจ๋อเซวียนยังรู้สึกประหลาดใจอย่างอดไม่ได้ วิทยานิพนธ์นี้ดูไม่เหมือนผลงานของนักศึกษาปริญญาโทจริงๆ แม้ว่าเถาเจ๋อเซวียนจะรู้จักเวร่าและเป็นคนเขียนจดหมายแนะนำพรินซ์ตันให้เธอ แต่เขาก็ไม่อยากจะเชื่อเลย
ความเร็วการก้าวหน้าของเธอน่าทึ่งมาก
เถาเจ๋อเซวียนกล่าวอย่างสะเทือนอารมณ์ “เมื่อวาน คุณบอกว่าคุณวางแผนให้ศิษย์คุณแก้ข้อคาดการณ์ของคอลลาทซ์ ฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องล้อเล่นเสียอีก แต่ตอนนี้ดูเหมือนคุณจะจริงจังมาก”
ลู่โจวยิ้มแล้วกล่าวอย่างอวดดี “ก็เพราะเธอเป็นศิษย์ผมยังไงล่ะ”
สำหรับการบรรยายนักวิชาการรุ่นใหม่แบบนี้ ผู้ยิ่งใหญ่ส่วนใหญ่จะมีความอดทนมาก พวกเขาจะไม่โต้แย้งถ้าหากไม่มีข้อผิดพลาดที่เห็นได้ชัด
เกี่ยวกับเรื่องนี้ งานประชุมคณิตศาสตร์และงานประชุมวัสดุศาสตร์สเปกโทรสโกปีเอ็มอาร์แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง
หลังตอบคำถามสองสามข้อ การบรรยายก็จบลงอย่างราบรื่น ผู้ชมปรบมือกันเสียงดัง
เวร่าถอนหายใจด้วยความโล่งอก เธอยิ้มให้ผู้ชมเพื่อแสดงความขอบคุณ
บางทีอาจเป็นเพราะรอยยิ้มชวนมองของเธอ ผู้ชมจึงปรบมือดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง
หนุ่มๆ บางคนถึงกับผิวปาก
ลู่โจวมองเวร่าที่อยู่บนเวที แล้วยิ้มอย่างพึงพอใจ
เขารู้สึกเหมือนเวร่าเป็นต้นกล้าต้นเล็กๆ ที่เขาปลูกและเติบโตขึ้นเรื่อยๆ
บางทีนี่อาจเป็นหนึ่งในความพึงพอใจของการเป็นศาสตราจารย์?
เถาเจ๋อเซวียนมองลู่โจวด้วยสายตาแปลกๆ เขารู้สึกไปไม่ถูก
ลู่โจวสังเกตเห็นสีหน้าของสหาย “มีอะไรครับ?”
“ไม่มีอะไร” เถาเจ๋อเซวียนส่ายหน้า เขาลังเลอยู่ชั่วครู่ “แม้ว่ามันจะไม่ใช่เรื่องของคุณ…แต่ก็อยากบอกให้รู้ไว้ว่าฉันจะประกาศความสัมพันธ์ของฉันกับลอร่าตอนเธอเรียนจบ”
ลู่โจว “…?”
คุณพูดอะไรเนี่ย?!
…
หลังจบการบรรยาย ลู่โจวยืนอยู่นอกห้องบรรยายแล้วเห็นเวร่า
ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อ แววตาของเธอเปล่งประกายด้วยความตื่นเต้น
ลู่โจวรู้ว่าเธอรู้สึกยังไง ความตื่นเต้นแบบนี้ไม่อาจข่มกลั้นได้ ต่อให้สูดหายใจลึกแค่ไหนก็ตาม
ลู่โจวเดินเข้าไปทักทายเธอ
เมื่อเวร่าได้ยินเสียงที่คุ้นเคย เธอก็หันไปมองหาต้นเสียงทันที ในขณะนั้นแววตาเธอก็เบิกกว้าง พร้อมกับมองลู่โจวด้วยสีหน้าประหลาดใจ
ตอนแรกเธอตั้งใจจะโทรบอกข่าวดีแก่ลู่โจว แต่เธอไม่คิดเลยว่าเขาจะมาดูเธอในห้องบรรยาย
เธอไม่รู้จะพูดอะไร
“ศาสตราจารย์?! คุณก็มาที่นี่ด้วย?!”
“แน่นอนสิ” ลู่โจวยิ้ม จากนั้นเธอก็กล่าวเสริม “ลูกศิษย์ที่น่ารักของฉัน ในที่สุดก็มีความกล้ามาบรรยายบนเวที ฉันจะพลาดช่วงเวลานี้ได้ยังไง?”
แก้มสาวน้อยแดงก่ำ เธอเหมือนมีอะไรจะพูดหลายอย่าง
อย่างไรก็ตาม เธอก็พูดออกมาได้คำเดียว
“ฉันทำได้ ฉันทำได้จริงๆ!”
“คุณทำได้ และทำได้ดีมากด้วย” ลู่โจวกล่าว เขาให้กำลังใจเธอ “ทำให้ดีแบบนี้ต่อไป บางทีสักวันหนึ่งคุณอาจจะได้ยืนอยู่บนเวทีงานประชุมคณิตศาสตร์ระดับโลกก็ได้ ใครจะไปรู้?!”
ผมหางม้าสีทองของเวร่าส่ายไปมาราวกับกระรอก
“ค่ะ!” เธอมองลู่โจวด้วยสีหน้าซาบซึ้ง และพยักหน้าอย่างจริงจัง
………………………………..
