แรงบันดาลใจเป็นสิ่งที่เข้าใจยาก
มันมาโดยไม่ได้ตั้งใจและก็หายไปโดยไม่ได้ตั้งใจ
ลู่โจวไม่อยากเสียเวลาไปสักวิ
เขาเดินไปห้องสมุดใกล้ๆแล้วนั่งลง เขาวางปากกากระดาษที่ซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อไว้บนโต๊ะ
ห้องสมุดนี้เป็นหนึ่งในยี่สิบห้องสมุดของมหาวิทยาลัยโคลัมเบีย มันเปิดยี่สิบสี่ชั่วโมง แถมยังมีแซนด์วิชกาแฟขายในบริเวณพื้นที่พักผ่อน
เขาอยู่ที่นี่ได้นานเท่าที่ต้องการ และเขายังไม่ต้องกังวลเรื่องความคิดถูกขัดจังหวะ
ลู่โจวหลับตาและจินตนาการถึงสมการที่เขาเขียนก่อนหน้านี้
แม้ว่าเขาจะไม่มีข้อมูลอยู่ในมือ แต่เขาไม่มีวันลืมสิ่งที่เขาทำการวิจัยด้วยตัวเอง
มันใช้เวลาไม่นานในการเรียกคืนข้อมูลทั้งหมด
ลู่โจวใช้โอกาสนี้เพื่อรวมแนวคิดใหม่เข้ากับทฤษฎี…
“ในระบบที่มีอิเล็กตรอน N ฟังก์ชันคลื่นทั้งหมดสามารถเขียนอยู่ในรูปแบบของฟังก์ชันคลื่นอิเล็กตรอนเดี่ยว…”
ลู่โจวเขียนสมการแรกบนหน้ากระดาษเปล่า
[Ψ(r1,r2,…,rn)= ∏Ψt(rt).]
เขาไม่หยุด เขาเขียนบรรทัดต่อไปต่อ
“จากนั้นก็ใช้สมการฮาร์ทรี!”
ลู่โจวตื่นเต้นขึ้นเรื่อยๆ
อย่างไรก็ตามนี่เป็นเพียงก้าวแรกเท่านั้น
แต่เขาเห็นแสงสว่างปลายอุโมงค์แล้ว
[{pi2/2m+V(ri)+1/4πε0∑∫drf|Ψj(rj)|2e2/|ri-rj|}Ψi(ri)=EiΨi(ri)]
[…]
แรงบันดาลใจมาเหมือนสึนามิ มันมาไม่หยุดเลยทีเดียว
ปากกาเขาร่ายรำอยู่บนหน้ากระดาษ มันเร็วขึ้นเรื่อยๆ
เส้นของสมการปรากฏบนหน้ากระดาษค่อยๆกลายเป็นแบบจำลองเชิงทฤษฎี
ทฤษฎีนี้มีสมการที่ยุ่งยากซับซ้อนทั้งหมดรวมไปถึงการชนกันระหว่างอนุภาค การมีปฏิกิริยาระหว่างอิเล็กตรอน และแม้แต่การเปลี่ยนแปลงด้วยกล้องจุลทรรศน์
“มันควรได้ผล!”
“เราไม่จำเป็นต้องอธิบายระบบฟังก์ชันคลื่นของแต่ละการเคลื่อนที่ของอนุภาค เราแค่ต้องหาฟังก์ชันคลื่นปริภูมิที่มีแค่ความหนาแน่นของอนุภาคของสามตัวแปร…”
“อนุภาคทั้งหมดสามารถคำนวณได้ เราสามารถใช้สิ่งนี้คาดการณ์คุณสมบัติทางกายภาพของวัสดุได้!”
“แม้ว่ามันจะเป็นแค่ขอบเขตการคาดการณ์ก็ตาม!”
แววตาของลู่โจวเปล่งประกาย
ปากกาในมือเขาก็เหมือนดาบ ตัดผ่านความมืดความสับสนเพื่อไปสู่ความจริง
ลู่โจวจดจ่อกับการวิจัย เขาลืมเลือนเวลาลืมเลือนทุกสิ่งรอบข้างโดยสิ้นเชิง
เขาไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน
เมื่อเขาหยุดเขียน ท้องฟ้าสีดำก็กลายเป็นท้องฟ้ารุ่งอรุณสีเหลืองอ่อนแล้ว
แสงอาทิตย์ยามเช้าสาดส่องลงบนชั้นหนังสืออันเก่าแก่
ลู่โจวดูแผ่นกระดาษ จากนั้นเขาก็เผยรอยยิ้มออกมา
ความพยายามหลายเดือนก็เพื่อช่วงเวลานี้
ในที่สุดเขาก็พบคำตอบของปัญหาที่ไร้คำตอบแล้ว
โดยเฉพาะการเขียนสมการสุดท้าย มันเป็นเหมือนกับการวางอิฐก้อนสุดท้ายในกำแพงของอาคาร เขารู้สึกเหมือนเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลก
ความสุขนี้อยู่เหนือกว่าการได้รับสิ่งของใดๆ มา…
“บางทีบรรลุสัจธรรมอาจรู้สึกแบบนี้แหละ”
ลู่โจววางปากกาลง
สมาธิของลู่โจวดึงดูดชายผมแดงที่นั่งอยู่ข้างๆ
มีหลายคนที่กำลังเขียนวิทยานิพนธ์อยู่ในห้องสมุด แต่มีไม่กี่คนที่ตั้งใจขนาดนี้
“เฮ้สหาย เขียนวิทยานิพนธ์อยู่เหรอ?”
ลู่โจวไม่ได้ตอบ เพราะเขากำลังจัดกระดาษที่กองๆอยู่
แม้วทฤษฎีจะถูกบันทึกไว้ในหัว แต่กระดาษพวกนี้ก็เป็นต้นฉบับที่มีค่า
บางทีสักวันหนึ่ง เขาอาจบริษัทกระดาษปึกนี้ให้ห้องสมุดหรือพิพิธภัณฑ์ก็ได้
แต่ตอนนี้เขาต้องเก็บไว้กับตัวก่อน
“เคมีเชิงทฤษฎี?” ชายคนนี้ไม่ได้สนใจการเพิกเฉยของลู่โจว เขาถามต่อ “บังเอิญมาก ฉันก็กำลังศึกษาเคมีเชิงทฤษฎีเหมือนกัน ใครเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของคุณ?”
ลู่โจวยิ้ม “ฉันไม่มีอาจารย์ที่ปรึกษาเคมี”
ที่จริงลู่โจวอยากได้อาจารย์ที่ปรึกษาเคมีมาให้คำแนะนำเหมือนกัน
อย่างไรก็ตาม เขาเป็นคนสร้างทฤษฎีขึ้นมาเอง ใครจะแนะนำเขาได้?
ชายผมแดงมองเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อ “คุณเรียนรู้ด้วยตัวเอง? ไม่น่าเชื่อ…มีคนเรียนเรื่องนี้ด้วยตัวเองด้วยเหรอ? คุณอยู่เอกอะไร?”
ลู่โจวกล่าว “ฉันว่าคุณจะเรียกมันว่าคณิตศาสตร์ก็ได้”
ลู่โจวไม่อยากอยู่ห้องสมุดต่ออีก เขาหยิบต้นฉบับแล้วเดินไปสถาบันวิจัยเดวิด อี ชอว์
แม้ดวงอาทิตย์จะขึ้นแล้ว แต่สถาบันวิจัยยังคงสว่างไสว
แอนตันนั่งอยู่กลางห้องเหมือนเทพธิดาผู้เย็นชา ไม่เพียงแค่ราคาของเธอจะแพงเท่านั้น ค่าบำรุงรักษาหลังปรากฏตัวแต่ละครั้งก็แพงเช่นกัน
วิศวกรที่สถาบันวิจัยกำลังยุ่งอยู่กับงานตรงหน้าเครื่องซีพียู
พวกเขาต้องอยู่ตรงนี้ทั้งคืน
ไม่ใช่แค่นักวิจัย แม้แต่ตัวเดวิด ชอว์ก็เหมือนกัน
เดวิด ชอว์ยืนอยู่ตำแหน่งเดิม จ้องมองแอนตันจากหลังบานกระจก
ทันใดนั้นเดวิดก็ได้ยินเสียงฝีเท้า
เขาหันหน้ามาแล้วเห็นลู่โจวอยู่ที่ทางเข้าห้องแล็บ
เดวิดสังเกตเห็นขอบตาดำคล้ำและต้นฉบับในมือ “คุณโต้รุ่งมาเหรอ? คุณควรพักบ้าง อีกสามวันเรายังต้องการความช่วยเหลือจากคุณอยู่นะ”
ลู่โจววางต้นฉบับไว้บนโต๊ะ “คุณก็ไม่เหมือนกันเหรอ?”
ทั้งสองสบตากันแล้วหัวเราะพร้อมกัน
นักวิจัยหันมามองด้วยความสนใจและสงสัยว่าทั้งสองหัวเราะเรื่องอะไร
อย่างไรก็ตามไม่ว่าจะเป็นเดวิดหรือลู่โจวก็ไม่ได้อธิบายอะไร
เพราะไม่มีความจำเป็นต้องอธิบาย
เดวิดพูดด้วยน้ำเสียงติดตลก “ฉันเดาว่าเราคงใกล้ถึงเส้นชัยมากแล้ว”
“ใช่” ลู่โจวยิ้ม “ผมสัญญาเลยว่าเส้นชัยอยู่ตรงหน้าเราแล้ว”
…………………………………
