ลู่โจวสบถ
นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เขาพบกับคำขอแปลกๆแบบนี้
ลู่โจวมองริคาร์โด้แล้วเอ่ยถาม “อาหารในคุกอร่อยขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“มันไม่อร่อย…” ริคาร์โด้ส่ายหน้า “ไม่ๆ มันอร่อย ได้โปรดส่งผมเข้าคุกที!”
ลู่โจว “???”
เจอริก “…”
พระเจ้า ชายคนนี้บ้าไปแล้ว?
เจอริกหยิบโทรศัพท์ออกมาจะโทรหาตำรวจ
ในฐานะชาวอเมริกัน เขารู้ความอันตรายของผู้ป่วยทางจิตดีกว่าลู่โจว เขารู้วิธีจัดการกับสถานการณ์แบบนี้มากกว่า
อย่างไรก็ตามลู่โจวโบกมือและส่งสัญญาณไม่ให้เจอริกโทรหาตำรวจ
“แม้ฉันจะอยากช่วยคุณ…”ลู่โจวมองริคาร์โด้และหยุดไปชั่วครู่ “แต่คุณควรรู้ว่าเมื่อคดีถูกถอน ศาลจะไม่รับคดีเดียวกันอีก”
เมื่อริคาร์โด้ได้ยินคำอธิบายของลู่โจว สีหน้าเขาก็ซีดขาว เขาก้าวถอยไปสองก้าวแล้วนั่งลงบนทางเท้า
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยโล่งอก แต่คนที่สันจรไปมาต่างก็งุนงงกันมากขึ้น ริคาร์โด้ก้มลงมองพื้น ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังคิดอะไร
ลู่โจวมองอีกฝ่ายแล้วถอนหายใจ
เขาจำความโกรธของศาสตราจารย์ซารอทได้ เขาอาจเดาได้ว่าริคาร์โด้กลัวอะไร
ตามหลักแล้ว การเป็นสายลับสองหน้าเลวร้ายยิ่งกว่าจารกรรมทางองค์กรทั่วไปเสียอีก เขาทั้งล่วงเกินเอ็กซอนโมบิลและทำให้ประวัติการทำงานแปดเปื้อน พูดได้ว่าเขาบอกลาอาชีพของตัวเองได้เลย
อย่างไรก็ตามแม้ว่าลู่โจวจะรู้สึกเห็นใจ แต่เขาจะไม่ขอโทษ
ริคาร์โด้เป็นคนทำผิด
ถ้าเกิดเขาไม่เอาข้อมูลไปให้เอ็กซอนโมบิลล่ะก็…
ถ้ามันเป็นการลาออกตามปกติ ลู่โจวอาจแนะนำริคาร์โด้กับสหายนักวิชาการและสถาบันวิจัยให้ด้วยซ้ำ
อย่างไรก็ตามบนโลกนี้ไม่มีคำว่า’ถ้า’
เช่นเดียวกับไม่มีใครชดเชยความสูญเสียของเอ็กซอนโมบิลและศาสตราจารย์สแตนลีย์ ไม่มีใครชดเชยให้ริคาร์โด้เช่นกัน…
…
ในที่สุดลู่โจวก็ออกจากมหาวิทยาลัยโคลัมเบียและมาถึงเมืองพรินซ์ตันอันเงียบสงบ
เจอริกขับฟอร์ดจนมาถึงลานหน้าบ้าน เมื่อลู่โจวเอากระเป๋าเดินทางออกจากท้ายรถ เขาก็ได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่น
“ศาสตราจารย์ คุณกลับมาแล้ว” ฮาร์ดี้กล่าวด้วยรอยยิ้มอบอุ่น จากนั้นเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น “ตอนแรกผมเดิมพันว่าศาสตราจารย์จะอยู่ที่นั่นไม่กลับมา…แต่ผมรู้ว่าศาสตราจารย์ไม่ทิ้งเราหรอก”
ลู่โจวยิ้ม เขารู้สึกอบอุ่นในใจ
ลู่โจวกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เขาก็เห็นฉินเยว่สะกิดแขนฮาร์ดี้แล้วกล่าว “จ่ายมา”
ฮาร์ดี้บ่นพึมพำ “โอ้ พระเจ้า…คุณรอหน่อยไม่ได้รึไง?” เขาหยิบเงินมาร้อยเหรียญแล้วเอาให้ฉินเยว่
เวร่าอดหัวเราะให้ทั้งสองไม่ได้
แม้แต่เหว่ยเหวินก็เผยรอยยิ้มออกมา
อย่างไรก็ตามรอยยิ้มของลู่โจวค่อยๆหายไป
เอาฉันไปพนันงั้นเหรอ?
เจอริกช่วยเอารถไปจอดที่โรงรถ ขณะที่ลู่โจวเดินเข้าบ้านอันอบอุ่นพร้อมกับกระเป๋าเดินทาง
อย่างไรก็ตามเศษฝุ่นในบ้านทำให้เขาจามออกมา
ไม่มีใครอยู่บ้านมาสองเดือน
จากสภาพแล้ว คงไม่มีทางที่จะมีคนอยู่อาศัยได้โดยไม่ต้องทำความสะอาด
ห้องครัวก็รกมาก
ลู่โจวคาดการณ์ไว้แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ เขาจึงตั้งใจจะไปหาไรกินที่ไอวี่คลับ
อย่างไรก็ตามจากลูกศิษย์ทั้งห้าคน มีเพียงฮาร์ดี้เท่านั้นที่เป็นสมาชิกไอวี่คลับ
วันนี้อากาศไม่ร้อนนัก ฮาร์ดี้จึงเสนอให้ทำบาร์บีคิวที่สนามหลังบ้าน ทุกคนก็เห็นด้วยกับความคิดนี้อย่างเป็นเอกฉันท์
ทั้งกลุ่มเริ่มลงมือทำ พวกเขาเอาเตาบาร์บีคิวโต๊ะพับมาจากโรงรถลู่โจวแล้วจัดปาร์ตี้บาร์บีคิวที่สนุกสนานในสนามหลังบ้าน
ลู่โจวนั่งอยู่บนพื้นหญ้า ทานบาร์บีคิวสไตล์บารซิลของแท้พร้อมกับเบียร์เย็นๆ
แม้ปาร์ตี้นี้จะไม่หรูหราเท่ากับปาร์ตี้ที่โรงแรมฮิลตัน แต่มันก็ทำให้เขาผ่อนคลายไปอีกแบบหนึ่ง
เป็นไปตามคาด เขาชอบปาร์ตี้กับลูกศิษย์มากกว่า
เวร่าหันมามองเขาขณะกำลังถือจานอาหาร
เธอนั่งข้างเขาแล้วพูดคุยเล็กน้อย หลังจากนั้นเธอก็รายงานงานช่วงสองเดือนที่ผ่านมา
นี่รวมถึงงานบรรยายทฤษฎีจำนวน ผลสอบ ความคืบหน้าของข้อคาดการณ์ของคอลลาทซ์ด้วย
เมื่อลู่โจวได้ฟังรายงานของลู่โจว เขาก็พยักหน้า
“ไม่เลว” เขายิ้มแล้วกล่าว “จำสิ่งที่ฉันพูดได้ไหม? คุณเกิดมาเพื่องานนี้”
เวร่าหน้าแดง เธอเบือนหน้าหนีก่อนจะกล่าวเบาๆ “นอกจากนี้ตอนที่คุณไม่อยู่ มีจดหมายเชิญสองฉบับส่งมาที่ออฟฟิศ ฉันเอามาใส่ในลิ้นชักคุณให้ไแล้ว”
ลู่โจวพยักหน้า “โอเค พรุ่งนี้ฉันจะไปอ่านดู”
เขาพึ่งกลับมาจากมหาวิทยาลัยโคลัมเบีย เขาอยากพักผ่อน
วันนี้เขาจะไม่ไปที่สถาบันขั้นสูง
อย่างไรก็ตามในวันพรุ่งนี้ ทุกอย่างจะกลับไปเป็นปกติ
…
ลู่โจวใช้เวลาพักผ่อนทั้งวัน
เช้าวันต่อมา เขาเขียนรายงานการไปแลกเปลี่ยนที่มหาวิทยาลัยโคลัมเบียและส่งไปให้นาสเซาฮอล์ของพรินซ์ตัน จากนั้นเขาก็รีบไปที่สถาบันการศึกษาขั้นสูง
เมื่อลู่โจวกลับมาที่ออฟฟิศ เขาก็เปิดลิ้นชักโต๊ะทำงานแล้วเจอจดหมายสองฉบับ
จดหมายฉบับแรกมาจากสมาพันธ์คณิตศาสตร์ระหว่างประเทศ(IMU) มันเป็นจดหมายเชิญให้เข้าร่วมงานประชุมคณิตศาสตร์ระหว่างประเทศซึ่งจะจัดขึ้นในวันที่ 1 สิงหาคมปีหน้าที่ประเทศบราซิล
และเป็นไปตามที่คาดไว้ เขาได้รับเชิญให้ขึ้นบรรยายเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมง
ปกติแล้ว การบรรยายจะถูกแบ่งเป็นสี่สิบห้านาทีกับหกสิบนาที เขาน่าจะเป็นนักวิชาการจีนคนแรกที่ได้รับเชิญให้ไปบรรยายเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงที่งานประชุม
ลู่โจวประหลาดใจกับจดหมายอีกฉบับ
มันข้ามมหาสมุทรมาจากเยอรมนี
[เรียนมิสเตอร์ลู่โจว ผมขอโทษที่รบกวนทั้งๆ ที่ตารางวิจัยของคุณยุ่งอยู่แล้ว พวกเราได้วิจัยวิทยานิพนธ์’แบบจำลองเชิงทฤษฎีของโครงสร้างพื้นผิวสัมผัสเคมีไฟฟ้า’ของคุณที่ตีพิมพ์ลง JACS เมื่อไม่นานมานี้อย่างละเอียด แต่พวกเรายังมีคำถามอีกมากมาย…]
[…พวกเราหวังเป็นอย่างยิ่งว่าคุณจะสามารถมายังยุโรป พวกเราจะจัดเวลาบรรยายให้คุณ และนักวิชาการทั่วโลกจะเป็นสักขีพยานช่วงเวลาอันยิ่งใหญ่นี้]
[สถาบันฟิสิกส์ของสสารควบแน่นมักซ์พลังค์]
ลู่โจวไม่ได้ประหลาดใจกับเนื้อหาของจดหมาย
ตัวจดหมายน่ะไม่เป็นไร
สิ่งที่ทำให้เขางุนงงก็คือ…
ทำไมมันถึงถูกส่งมาจากสถาบันวิจัยฟิสิกส์สสารควบแน่นล่ะ?
………………………………….
