ลู่โจวอยู่อีกฟากหนึ่งของมหาสมุทรแปซิฟิก ดังนั้นเขาจึงไม่รู้ว่ารางวัลฮอฟแมนสร้างความปั่นป่วนขนาดไหน
อย่างไรก็ตามต่อให้เขารู้ เขาก็อาจไม่สนใจ
ตอนนี้เขาอยู่ที่ทะเลสาบคาร์เนกี เขากำลังฉลองกับชมรมโดรน
“โค้ช เราชนะ! ผมไม่อยากเชื่อเลย เราชนะสถาบันเทคโนโลยีแมสซาชูเซตส์!”
จิมมี่ตื่นเต้นมาก เขายัดถ้วยรางวัลให้ลู่โจว “โค้ชน่าจะอยู่ด้วย มันเป็นช่วงเวลาที่วิเศษมาก”
ถ้วยรางวัลเคลือบทองใหญ่ประมาณผลแตงโม มันค่อนข้างหนักเช่นกัน
ลู่โจวยิ้ม “ทำได้ดีมาก ถ้วยของคุณหนักกว่าฉันมาก”
ลู่โจวอยากให้กำลังใจเด็กพวกนี้
อย่างไรก็ตามเขาไม่รู้ว่าทำไม แต่เด็กพวกนี้เริ่มเงียบ
ลู่โจวถาม “…เป็นไรไป?”
จิมมี่ส่ายหน้า “ไม่มีอะไร เรารู้ว่าคุณจะแสร้งถ่อมตนใส่เรา แต่เราไม่รู้จะพูดอะไรอยู่ดี”
ลู่โจว “???”
ลู่โจวสาบานเลยว่าเขาไม่ได้แสร้งถ่อมตน เขาแค่อยากแสดงความยินดีกับเด็กพวกนี้และให้กำลังใจพวกเขาเดินทางในเส้นทางวิทยาศาสตร์ต่อไป
จู่ๆ บรรยากาศก็ดูกระอักกระอ่วน
โชคดีในเวลานั้นลู่โจวมีสายเข้ามาพอดี
“ฉันขอตัวรับโทรศัพท์ก่อน”
ลู่โจวเดินไปหาที่นั่งแล้วรับสาย
“ฮัลโหล?”
“ลู่โจว ฉันเอง!”
“อาจารย์ใหญ่สวี่?” แววตาลู่โจวเปล่งประกาย เขายิ้มแล้วกล่าว “มีอะไรครับ?”
“ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ” อาจารย์ใหญ่สวี่กล่าวด้วยรอยยิ้ม “ในนามของอาจารย์และนักเรียนทุกคนของสาขาเคมี ฉันอยากกล่าวขอบคุณ!”
ลู่โจวเขินเล็กน้อย “ไม่จำเป็นต้องขอบคุณผม ผมแค่เขียนจดหมายแสดงความเห็นของตัวเอง”
“จดหมายของคุณช่วยเรามาก! เบื้องบนให้ความสำคัญกับความเห็นของคุณ แถมเงินทุนก็มาถึงแล้ว โปรเจ็คนี้กำลังดำเนินการ ศูนย์ซูเปอร์คอมพิวเตอร์แห่งใหม่จะอยู่ถัดจากมหาวิทยาลัยจินหลิง มันไม่ใช่แค่ฉันหรืออาจารย์ที่ต้องกล่าวคำขอบคุณ แต่คนอื่นๆก็ต้องกล่าวคำขอบคุณเช่นกัน!”
เงินลงทุนร้อยล้านหยวนไม่เพียงแต่จะช่วยมหาวิทยาลัยจินหลิงเท่านั้น แต่มันยังช่วยเหลือสถาบันวิจัยท้องถิ่นและมหาวิทยาลัยอื่นๆ ด้วย
อาจารย์ใหญ่สวี่รู้สึกสะเทือนอารมณ์อย่างอดไม่ได้
ถ้าไม่ใช่เพราะจดหมายของลู่โจว โปรเจกต์นี้คงรักษาไว้ยากขึ้นมาก
อาจารย์ใหญ่สวี่หยุดชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยถาม “เอ้อ คุณตามเหรินเหรินเดลี่ไหม?”
“เหรินเหรินเดลี่?” ลู่โจวกล่าว “ไม่ครับ ทำไมเหรอ?”
อาจารย์ใหญ่สวี่ยิ้ม “ไม่เหรอ? ฉบับล่าสุดมีพูดเกี่ยวคุณด้วย คุณอาจสนใจก็ได้”
ลู่โจวพยายามถามว่าเนื้อหาเป็นยังไง แต่อาจารย์ใหญ่สวี่ก็ไม่บอกเขา
หลังวางสาย ลู่โจวก็เอนตัวพิงม้านั่งแล้วส่งข้อความหาหยางสวี่ บอกให้เขาส่งหนังสือพิมพ์เหรินเหรินเดลี่มาให้หน่อย
หลังส่งข้อความเสร็จ ลู่โจวก็เก็บโทรศัพท์
จู่ๆ เขาก็เห็นใครบางคน
คนที่กำลังวิ่งจ๊อกกิ้งไปตามริมทะเลสาบก็เหมือนจะเห็นเขาเหมือนกัน เธอจึงลดความเร็วลงแล้วเดินมาหาลู่โจว
โมลิน่าสวมชุดกีฬาสีฟ้า เธอสะบัดเหงื่อที่เกาะตามไรผมก่อนจะเอ่ยถาม “กำลังคิดถึงอนาคตอยู่เหรอ?”
“ไม่ แค่มานั่งเล่นเฉยๆ”
ลู่โจวรู้สึกว้าวุ่นกับชุดกีฬาที่โชว์ส่วนเว้าส่วนโค้ง เขาไม่รู้จะมองไปทางไหนดี ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจมองไปทางทะเลสาบ
จากนั้นเขาก็เอ่ยถาม “จะว่าไป มันก็ผ่านมาหนึ่งปีแล้ว โปรเจกต์วิจัยของเธอไปถึงไหนแล้ว?”
โมลิน่ากัดริมฝีปากและไม่ได้พูดอะไร
เธอจำได้ว่าตอนที่ลู่โจวมาพรินซ์ตันครั้งแรก เธอแนะนำอาจารย์ที่ปรึกษาของตนให้เขา ในเวลานั้นเธออยากพิชิตข้อคาดการณ์ของรีมันน์ร่วมกับเขา
อย่างไรก็ตามมันผ่านมาหนึ่งปีแล้ว ลู่โจวพิชิตข้อคาดการณ์ของก็อลท์บัคแล้ว แถมยังประสบความสำเร็จในด้านเคมี วัสดุศาสตร์ ฟิสิกส์สสารควบแน่น และสาขาอื่นๆ อีกมากมาย
แต่เธอกับมอเรลก็ยังอยู่บนเส้นทางอันสิ้นหวังเหมือนเดิม
ไม่นานมานี้ ลู่โจวได้รับเชิญจากไอเอ็มยูให้ไปบรรยายหกสิบนาทีเช่นกัน รวมไปกับเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ มันเหมือนจะบอกใบ้ผู้ชนะเหรียญฟิลด์สแล้ว
มันเป็นที่คาดการณ์ไว้ว่าลู่โจวจะทำลายสถิติของศาสตราจารย์คณิตศาสตร์พรินซ์ตัน ชาร์ล เฟฟเฟอร์แมน
เมื่อนับปีเตอร์ ชูลทซ์ไปด้วย เหรียญฟิลด์สปีหน้าจึงมีการแข่งขันสูงอย่างยิ่ง
อย่างไรก็ตามโมลิน่ากับอาจารย์ที่ปรึกษาไม่มีความคืบหน้าเกี่ยวกับข้อคาดการณ์ของรีมันน์เลย
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าอาจารย์ที่ปรึกษาของเธอไม่อาจชนะเหรียญฟิลด์ได้
โมลิน่ารู้สึกอิจฉามาก
แม้โมลิน่าจะไม่ตอบ แต่ลู่โจวก็พอคาดเดาได้แล้ว
เขายิ้มและเปลี่ยนหัวข้อ
“ดูเหมือนฉันไม่ควรถามสินะ ทำเหมือนฉันไม่ได้พูดก็แล้วกัน”
โมลิน่ามองลู่โจวแล้วถาม “คุณทำได้ยังไง?”
“ก่อนที่จะท้าทายเป้าหมายที่ยากๆ ฉันมักจะหาเป้าหมายที่เล็กกว่า ง่ายกว่าทำก่อน” ลู่โจวกล่าว เขามองโดรนที่บินอยู่เหนือทะเลสาบแล้วพูดต่อ “แม้แต่ฉันก็ไม่สามารถพิชิตข้อคาดการณ์ของก็อลท์บัคได้ในทันที”
ลู่โจวพูดถูก ทฤษฎีกรุปสมบูรณ์ได้ด้วยข้อคาดการณ์ของปอลิญัก และการตีความวิธีตะแกรงใหญ่แบบใหม่ก็มาจากข้อคาดการณ์จำนวนเฉพาะคู่แฝด
ข้อคาดการณ์ของก็อลท์บัคไม่ได้สร้างขึ้นในวันเดียว
โมลิน่าครุ่นคิด จากนั้นสักครู่เธอก็ถาม “แล้วเป้าหมายเล็กของคุณคือ?”
ลู่โจวยิ้มแล้วตอบ “ข้อคาดการณ์จำนวนเฉพาะคู่แฝด”
โมลิน่า “…”
นี่เป็นเป้าหมายเล็กๆ เหรอ?!
จู่ๆ เธอก็รู้สึกอยากจับเจ้าหมอนี่โยนลงทะเลสาบ
น่าโมโหเป็นบ้า!
………………………………….
