ลู่โจวปิดโทรศัพท์และลุกจากเตียงทันที เขาวิดีโอคอลไปหาคอนนี่ที่อยู่สถาบันเทคโนโลยีแมสซาชูเซตส์
แม้ว่าลู่โจวจะพอเดาได้ว่าคอนนี่จะพูดถึงอะไร แต่เขาก็ยังอยากยืนยันอยู่ดี
“สำเร็จอะไร?”
“การคาดเดาของคุณถูกต้อง! หลังทดลองนับครั้งไม่ถ้วน เราก็ค้นพบว่ากราฟีนสองชั้นที่ถูกบิดกลายเป็นตัวนำยิ่งยวดภายใต้หนึ่งจุดเจ็ดเคลวิน มันน่าทึ่งมาก!” คอนนี่กล่าวด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ “ศาสตราจารย์ คุณเป็นพระเจ้าเหรอ!”
คอนนี่เริ่มคิดในใจ
บางที…
นี่เป็นสิ่งที่เรียกว่า’การหยั่งรู้ทางวิทยาศาสตร์’ที่มีแต่คนเก่งๆ มีงั้นเหรอ?
ลู่โจวจ้องมองสีหน้าเทิดทูลของคอนนี่ผ่านหน้าจอโทรศัพท์แล้วกล่าว “ฉันแค่เดามั่วๆ มันไม่ได้มีพื้นฐานทางวิทยาศาสตร์”
คอนนี่ส่ายหน้า “ไม่ ศาสตราจารย์ลู่ การหยั่งรู้ไม่จำเป็นต้องมีพื้นฐานวิทยาศาสตร์ บางคนเกิดมาก็สื่อสารกับพระเจ้าได้เลย มันไม่มีอะไรแปลกเลย”
เขาหยุดชั่วครู่ก่อนจะพูดต่อ “เราจะตีพิมพ์วิทยานิพนธ์บนเนเจอร์ ศาสตราจารย์เฮอร์ริโรบอกว่าเขาจะส่งเมลไปแจ้งคุณพรุ่งนี้ ตอนนี้เรากำลังดื่มกันที่บาร์ เสียดายที่คุณไม่อยู่ด้วย ฉันเลยต้องดื่มส่วนของคุณด้วย”
ลู่โจวกล่าว “ขอให้สนุกนะ”
“แน่นอน!” คอนนี่ยิ้ม “เราทำงานกันตลอดจนไม่ได้หยุดคริสต์มาส! เราใช้เวลาช่วงคริสต์มาสอยู่ในห้องแล็บ! ขอบคุณพระเจ้า ในที่สุดก็เสร็จสักที!”
การวิจัยครั้งนี้เป็นการศึกษาร่วมกันระหว่างสถาบันซารอทกับกลุ่มการวิจัยพาโบลเจริลโล-เฮอร์เรโร สถาบันวัสดุเชิงคำนวณจินหลิงก็เข้ามามีส่วนร่วมและได้ช่วยแก้ปัญหามากมาย เพราะงั้นวิทยานิพนธ์นี้จึงเสร็จอย่างรวดเร็ว
แม้วิทยานิพนธ์นี้เพียงอย่างเดียวจะสร้างสิทธิบัตรไม่ได้ แต่ลู่โจวก็ตื่นเต้นมากที่ได้ยินข่าวนี้
การยืนยันวัสดุนาโนคาร์บอนตัวนำยิ่งยวดทำให้เกิดแนวทางวิจัยใหม่ๆสำหรับวัสดุตัวนำยิ่งยวด
นอกจากนี้เมื่อเทียบกับวัสดุผสมอัลลอยและโลหะ วัสดุนาโนคาร์บอนมีคุณสมบัติเป็นพลาสติกและคุณสมบัติความเครียดอย่างมาก นี่หมายความว่าวัสดุตัวนำยิ่งยวดจะมีเส้นทางวิจัยมากขึ้นกว่าเดิม
นี่เป็นก้าวเล็กๆ อีกก้าวของ’ตัวนำยิ่งยวดที่อุณหภูมิห้อง’รวมไปถึงก้าวเล็กอีกก้าวของนิวเคลียร์ฟิวชั่นที่ควบคุมได้…
…
ยามค่ำคืนได้ผ่านพ้นไป…
วันต่อมา ลู่โจวนอนจนถึงเก้าโมงเช้า
เมื่อเขาล้างหน้าทำธุระส่วนตัวเสร็จ เขาก็ลงไปห้องอาหารแล้วสั่งบะหมี่มากิน ขณะที่เขาทาน เขาก็คิดถึงแผนการวันนี้ไปด้วย
เวลานั้นเอง พนักงานเสิร์ฟสาวสวยเดินเข้ามา “คุณลู่ มีคนมาหาค่ะ”
“ใคร?”
“เขาไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาแค่บอกว่าผู้อำนวยการหม่าส่งเขามา ดิฉันบอกให้เขารอท่านอยู่ที่ล็อบบี้โรงแรม ถ้าท่านต้องการ ดิฉันพาเขามาพบท่านได้”
“ไม่ต้อง” ลู่โจววางช้อนในมือแล้วลุกขึ้นยืน “ฉันกำลังจะออกไปพอดี ฉันจะไปพบเขาเอง”
พนักงานเสิร์ฟสาวตอบอย่างสุภาพ “รับทราบค่ะคุณลู่”
โรงแรมนี้มีสิ่งอำนวยความสะดวกทุกอย่างที่ลู่โจวต้องการ มันเป็นเหมือนสถานพักฟื้นระดับไฮเอนด์
อย่างไรก็ตามเขาต้องอยู่ที่นี่จนถึงวันที่ 8 ไม่นานเขาคงเบื่อ
เนื่องจากมหาลัยสุยหมู่และมหาลัยเยี่ยนอยู่ใกล้ๆ มันคงน่าเสียดายแย่ถ้าเขาไม่แวะไปที่นั่น
ลู่โจวไปพบกับคนที่อ้างว่าถูกผู้อำนวยการหม่าส่งมา
ลู่โจวสัมผัสถึงบรรยากาศที่ไม่ธรรมดาจากชายคนนี้ทันที
เขาอธิบายเจาะจงไม่ได้ แต่ชายคนนี้เหมือนตำรวจนอกเครื่องแบบในหนัง หรืออย่างน้อยก็ต้องเป็นคนที่มีปูมหลังเป็นทหาร
เมื่อชายคนนี้เห็นลู่โจว เขาก็ลุกจากโซฟาแล้วยื่นมือออกมา “สวัสดีครับศาสตราจารย์ลู่ ผมหวังเผิง คนขับรถของทบวงการจัดตั้งแห่งพรรคคอมมิวนิสต์จีน ถ้าคุณอยากไปไหน บอกผมได้เลย”
พวกเขาให้คนขับรถส่วนตัวฉันเหรอ?
มันจำเป็นขนาดนั้นเลย?
ลู่โจวมองหวังเผิงแล้วจับมือกับอีกฝ่าย
“ขอขอบคุณล่วงหน้าเลยพี่หวัง”
หวังเผิงพูดทันที “อย่าเรียกผมว่าพี่หวังเลย ไม่งั้นเบื้องบนคงดุผม เรียกผมเสี่ยวหวังก็ได้”
“จะทำอย่างนั้นได้ยังไง? คุณแก่กว่าผมอีก! ถ้างั้นผมจะเรียกเหล่าหวัง…” ลู่โจวเงียบไปชั่วครู่ก่อนจะกระแอมแล้วพูด “งั้นผมจะฟังคุณ”
หวังเผิงถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือ คุณจะไปตอนนี้เลยไหม?”
ลู่โจวกล่าว “ผมแค่จะไปเดินเล่นใกล้ๆ คุณไม่ต้องห่วงผมหรอก”
“ครับ นี่คือเบอร์ผม ถ้าคุณอยากให้ผมไปรับส่งไหน หรือมีปัญหาอะไร คุณโทรมาหาผมได้เลย” หวังเผิงกล่าวและยื่นนามบัตรจากกระเป๋า
บนนามบัตรไม่มีชื่อเขียนไว้ มีแค่เบอร์โทรศัพท์เท่านั้น
ลู่โจวมองเขาแล้วเอ่ยถาม “คุณรู้คณิตศาสตร์ไหม?”
หวังเผิงอึ้ง เขากระแอมอย่างกระอักกระอ่วน “เอ่อ…มันไม่ได้อยู่ในขอบเขตความสามารถของผม ผมขอโทษ แต่ความสามารถของผมมีจำกัด…”
…
ลู่โจวออกนอกโรงแรมแล้วเดินเตร็ดเตร่ไปตามแผนที่บนโทรศัพท์
ไม่นาน เขาก็มาถึงวิทยาเขตมหาลัยสุยหมู่
เนื่องจากวันหยุดปีใหม่ ในฐานะหนึ่งในสถานศึกษาอันศักดิ์สิทธิ์ในเมืองหลวงของประเทศ รั้วประตูของมหาลัยสุยหมู่จึงรายล้อมไปด้วยนักท่องเที่ยวจำนวนมาก
ลู่โจวไม่รู้ว่ามีใครแจ้งเตือนล่วงหน้ามาก่อนไหม เพราะยามเหมือนจะจำเขาได้
คนที่ไม่มีบัตรมหาลัยจะเข้าไปข้างในไม่ได้ อย่างไรก็ตามเมื่อลู่โจวเดินมา พวกเขาก็ปล่อยให้เขาเข้าไปโดยไม่มีปัญหาอะไร
ลู่โจวเดินไปตามถนนยางมะตอยที่ถูกปกคลุมด้วยเงาของต้นไม้สีเขียวที่อยู่ตามรายทางพลางคิดไปด้วยว่าเขาควรไปไหนก่อนดี จากนั้นเขาก็ตัดสินใจว่าจะไปเยี่ยมชมศูนย์คณิตศาสตร์ชิวเฉิงถง
เฒ่าชิวเป็นคนรักชาติ ขณะที่เขาดำรงตำแหน่งศาสตราจารย์คณิตศาสตร์มหาลัยฮาร์วาร์ด เขาก็ยังเป็นผู้อำนวยการสถาบันวิทยาศาสตร์เชิงคณิตศาสตร์และผู้อำนวยการศูนย์วิทยาศาสตร์เชิงคณิตศาสตร์ของชิวเฉิงถงที่มหาลัยสุยหมู่และมหาลัยเซียงเจียงด้วยเช่นกัน
ชายชราเคยบอกว่าเขาจะใช้แนวคิดการสอนของมหาลัยฮาร์วาร์ดเพื่อสร้างศูนย์คณิตศาสตร์ในเอเชีย แม้ว่ามันยังมีหนทางอีกยาวไกล แต่ประสบการณ์ของเฒ่าชิวจากการทำงานที่ฮาร์วาร์ดเป็นที่ประจักษ์อยู่แล้ว
แม้ว่าเฒ่าชิวจะไม่ได้อยู่ในปักกิ่ง แต่ลู่โจวก็ยังอยากเยี่ยมชมศูนย์แห่งนี้อยู่ดี
ถ้าลู่โจวอยากใช้ประสบการณ์ที่ได้จากพรินซ์ตันมาสร้างพรินซ์ตันเวอร์ชันของประเทศจีน งั้นเขาต้องเรียนรู้จากผู้อาวุโสให้มาก
เมื่อลู่โจวเห็นชายร่างสูงเดินผ่าน เขาก็เอ่ยถาม “สหาย ศูนย์คณิตศาสตร์ชิวเฉิงถงอยู่ไหนเหรอ?”
ชายร่างสูงมองลู่โจวแล้วรู้สึกว่าลู่โจวดูคุ้นๆ แต่เขาจำไม่ได้ว่าเคยเจอที่ไหน
“มันอยู่ใกล้สวนจิ้นชุน คุณขี่จักรยานแชร์ไปทางใต้ เดี๋ยวคุณจะเห็นเอง”
ลู่โจวตอบ “โอ้ ขอบคุณ”
ชายร่างสูงกล่าว “ไม่เป็นไร แต่คุณเป็นนักศึกษาใหม่เหรอ?”
ลู่โจวยิ้ม “เปล่า ฉันแค่มาเยี่ยมชม…สหาย คุณทำงานอะไร?”
ชายร่างสูงสวมแว่นกล่าว “ฉันเหรอ? ฉันทำโพสต์-ดอกวิจัยวัสดุ”
แววตาของลู่โจวเปล่งประกาย “เอ๊ะ? สาขาไหน?”
“วัสดุนาโนคาร์บอนและพอลิเมอร์…” ชายร่างสูงจู่ๆ ก็มองลู่โจวอย่างแปลกใจ “คุณถามทำไมเหรอ?”
“ไม่มีอะไร ฉันแค่อยาก…” ลู่โจวกล่าว “ถามถึงคนๆ หนึ่ง”
ชายร่างสูง “ใคร?”
ลู่โจวกล่าว “ศาสตราจารย์ซุนหงเปียว”
ซุนหงเปียวเป็นศาสตราจารย์วัสดุพอลิเมอร์คนเดียวที่ลู่โจวรู้จักในมหาลัยสุยหมู่
ลู่โจวประทับใจเขามาก
“ศาสตราจารย์ซุน?” ชายร่างสูงอึ้ง “อาจารย์ที่ปรึกษาของฉัน! เดี๋ยวนะ ไม่ใช่ว่าคุณอยากไปศูนย์คณิตศาสตร์ชิวเฉิงถงเหรอ? คุณคือใคร?”
ลู่โจวกระแอมแล้วยื่นมือออกมา “ยินดีที่รู้จัก ผมลู่โจว”
“ลู่โจว…เชี่ย?! ลู่โจว! ลู่โจวคนนั้นน่ะนะ?” ในที่สุดหลัวฝานก็รู้แล้วว่าทำไมลู่โจวถึงดูคุ้นๆ
“ใช่แล้ว” ลู่โจวกระแอม เขาอยากแอบมอบข้อเสนอ เขาจึงกล่าว “สหาย คุณสนใจทำงานที่จินหลิงไหม? เราเป็นเมืองหลวงเก่าแก่ของหกราชวงศ์ มีอัจฉริยะมากมายที่มีความสามารถด้านการวิจัย ค่าเช่าก็ถูกกว่า…”
ลู่โจวพูดได้ครึ่งทาง เขาก็ถูกขัดจังหวะจากด้านข้าง
“ศาสตราจารย์ลู่ คุณทำแบบนี้ไม่ดีเลยนะ!”
…………………………………
