ลู่โจวและศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมนก็ได้แนวคิดการพิสูจน์เป็นเอกฉันท์ แต่มันมีปัญหาตรงการสร้างดำเนินการเชิงเส้นคู่เชิงนามธรรม B’
มันต้องมีโคงสร้างไม่เชิงเส้นที่คล้ายกับตัวดำเนินการเชิงเส้นของออยเลอร์ B ใน μ(t) แต่ในขณะเดียวกันมันต้องต่างจาก B เช่นกัน
สมการเชิงอนุพันธ์ย่อย’ไม่เชิงเส้น’มีความซับซ้อนอยู่แล้ว
และปัญหาที่เกิดจากมันก็ซับซ้อนยิ่งกว่า…
การประชุมครั้งแรกตอนเดือนมีนา ห้องประชุมเล็กที่สถาบันการศึกษาขั้นสูงพรินซ์ตัน
ศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมนจ้องมองสูตรการคำนวณบนกระดานดำแล้วกล่าวระหว่างอยู่ในห้วงความคิด “ฉันยืนยันเลยว่าเราใกล้ได้ผลลัพธ์สุดท้ายแล้ว…เราใกล้มากแล้ว”
ลู่โจวโยนชอล์กบนโพเดียมและพยักหน้าขณะมองกระดานดำ
อย่างไรก็ตามแม้ว่าเขาจะพยักหน้า แต่เขาก็ไม่ได้มีความสุขเลย อันที่จริงเขาดูมืดมนเล็กน้อย
หลังจากนั้นสักครู่ ลู่โจวก็กล่าว “…ผมก็รู้สึกเหมือนกัน”
ศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมนถอนหายใจและเอามือกอดอก
“บางครั้งความล้มเหลวกับความสำเร็จก็ห่างกันแค่แผ่นบางๆ คุณก็รู้ใช่ไหม? ฉันถึงกับเริ่มสงสัย…”
ลู่โจวหันไปมองเขา
“สงสัย?”
ศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมนพยักหน้า “แม้ว่าเราจะมองในแง่ดีว่าข้อเสนอนี้จะถูกต้อง แต่ผลลัพธ์บอกเราว่ามันอาจไม่สมบูรณ์แบบอย่างที่เราคิด”
ศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมนพูดด้วยน้ำเสียงไม่มั่นใจ มันต่างจากตอนที่เขาบรรยายโดยสิ้นเชิง
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาไม่มั่นใจกับการคำนวณของตนเอง
ลู่โจวจ้องมองกระดานดำแล้วเงียบไปสักครู่ จากนั้นเขาก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง
“มันไร้สาระ”
ศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมนถอนหายใจ “ใช่ มันไร้สาระ…แต่มันก็ไม่ได้ไร้เหตุผล”
เขาหยิบบุหรี่กับไฟแช็กออกมาจากกระเป๋า
ปกติแล้ว ห้องประชุมห้ามสูบบุหรี่ ใครอยากสูบบุหรี่ต้องไปห้องสูบบุหรี่
แต่กฎข้อนี้ละเว้นตอนทำวิจัย
ท้ายที่สุดแล้ว สถาบันการศึกษาขั้นสูงถูกก่อตั้งขึ้นเพื่อวิทยาศาสตร์ กฎทุกข้อมีไว้เพื่อให้นักวิชาการทำการวิจัย
ศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมนจุดบุหรี่โดยไม่ลังเลแล้ววางไว้บนโต๊ะมัลติมีเดียอย่างระมัดระวัง
ควันจากบุหรี่ลอยฟุ้งในอากาศ
จากนั้นไม่นาน ควันก็ค่อยๆกระจายหายไปในอากาศโดยไร้ร่องรอย
ศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมนมองดูปรากฏการณ์นี้และพูดอย่างมั่นใจ
“สถานะสุดท้ายของทุกระบบคือความอลวน เช่นเดียวกับสมการของเรา ค่า μΔ จะระเบิดเมื่อเวลาผ่านไปและนำไปสู่ความจริงของจักรวาล เมื่อตัวแปรเวลาถูกขยาย สมการจะระเบิด ณ จุดหนึ่ง และผลเฉลยจะไม่ราบรื่นอีกต่อไป…”
จุดนี้ไม่ได้เป็นอนันต์ และมันมีอยู่จริงแน่นอน
มันยากที่จะหาค่าโดยใช้เครื่องมือทางคณิตศาสตร์ที่มีอยู่ มันก็เหมือนกับที่นักคณิตศาสตร์ไม่มีวิธีแก้สมการนาเวียร์-สโตกส์ อย่างไรก็ตามมันสามารถพิสูจน์ได้ทางอ้อม…ถ้ากระบวนการพิสูจน์ไม่ได้ผิด
ศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมนไม่ได้พูดอะไรอีก กลับกันเขาจุดบุหรี่อีกมวลแล้วสูบทั้งสองมวลพร้อมกัน
ลู่โจวมั่นใจว่าที่เฟฟเฟอร์แมนสูบไม่ได้สูบเพื่อวิทยาศาสตร์ แต่สูบเพื่อคลายเครียด
ลู่โจวยอมรับว่าเขาก็อึดอัด
ผลการคำนวณนั้นชัดเจน แต่มันไม่ตรงกับสามัญสำนึก
รถที่ขับบนถนนหลวงจะสลายตัวเอง ณ เวลาหนึ่งโดยไม่มีวี่แววล่วงหน้างั้นเหรอ? มันเป็นไปไม่ได้ อย่างแย่ที่สุดก็แค่ได้ใบสั่งจากตำรวจ
ถ้าข้อสรุปนี้ถูกต้อง งั้นสมการนาเวียร์-สโตกส์สามมิติจะ ‘ระเบิด’ ณ จุดหนึ่งอย่างไม่ต้องสงสัย
นี่หมายความว่าเวลาและมิติ ณ จุดหนึ่ง จะไม่คงความเป็นระเบียบอีกต่อไป…
มันไร้สาระชัดๆ!
…
ทีมวิจัยสมการนาเวียร์-สโตกส์มาถึงคอขวด
ตอนเย็น ลู่โจวกลับมาวิ่งตามเดิม เขาสวมชุดแล้วออกไปวิ่งรอบทะเลสาบคาเนกี ผ่อนคลายจิตใจด้วยการสูดอากาศบริสุทธิ์
น่าเสียดาย เขาทำตามที่ต้องการไม่ได้
ปัญหาที่เขาคุยกับศาสตราจารย์เฟฟเฟอร์แมนก่อนหน้านี้ยังคงเอ้อระเหยอยู่ในใจ
ลู่โจวเริ่มวิ่งเร็วขึ้นเรื่อยๆ สุดท้ายเขาก็วิ่งสุดฝีเท้าโดยไม่รู้ตัว
เขาใช้แรงไปจนหมด เขารู้สึกเหมือนขาตนเองถูกถ่วงด้วยตะกั่ว สุดท้ายเขาก็หยุดวิ่ง
ลู่โจวเดินเหนื่อยหอบไปบริเวณสนามหญ้าแล้วนั่งลง
ฉับพลันนั้นเองก็มีเครื่องดื่มเสริมพลังถูกโยนมาบนสนามหญ้าและกลิ้งมาหยุดข้างลู่โจว
ลู่โจวเงยหน้ามองและเห็นโมลิน่าในชุดกีฬา เธอกำลังถือเครื่องดื่มเสริมพลังอีกกระป๋องอยู่ในมือ
“ให้”
ลู่โจวเปิดกระป๋องแล้วดื่มไปอึกใหญ่
เขาถอนหายใจโล่งอก เขารู้สึกถึงของเหลวเย็นๆ ไหลไปตามลำคอ เขาเช็ดปากแล้วพูด “ขอบใจนะ”
“ด้วยความยินดี”
โมลิน่านั่งข้างลู่โจว เธอเปิดกระป๋องแล้วจิบไปเล็กน้อย
เมื่อเธอเห็นว่าลู่โจวยังหอบอยู่ เธอก็กล่าว “ไม่สมกับเป็นคุณเลย”
ลู่โจวยิ้ม “คุณหมายความว่ายังไง?”
โมลิน่ากล่าว “สองเดือนก่อนรูปร่างคุณดูดีกว่านี้มาก ดูเหมือนช่วงวันหยุดคุณจะผ่อนคลายมากเลยนะ”
น้ำเสียงของโมลิน่าฟังดูเหมือนกำลังสะใจ อย่างไรก็ตามลู่โจวไม่รู้ว่าเธอสะใจเรื่องอะไร
ต่อให้เขาอู้ ลู่โจวก็ยังทำลายอาจารย์ที่ปรึกษาของโมลิน่าได้อย่างง่ายดายที่งานประชุมไอเอ็มยูที่จะจัดขึ้นในเดือนสิงหาคมปีนี้…
“บางทีนะ”
ลู่โจวชู้ตกระป๋องลงถังขยะริมทะเลสาบเหมือนลูกบาสเกตบอล
ลู่โจวเริ่มจ้องทะเลสาบ
เขาอยู่เงียบๆไปกว่าห้านาที จู่ๆ เขาก็เอ่ยถาม “คุณคิดว่าจู่ๆ ทะเลสาบคาเนกีจะระเบิดไหม?”
“คุณจะบอกว่ามีระเบิดอยู่ใต้ทะเลสาบเหรอ?” โมลิน่าเลิกคิ้ว “คุณจะพูดเรื่องตลกแบบนี้ในประเทศไม่ได้นะ”
ลู่โจวส่ายหน้า “ฉันหมายถึง…ภายใต้ภาวะปกติ”
โมลิน่ากล่าว “ต้องไม่อยู่แล้ว…ทำไมคุณถึงถามแบบนั้นล่ะ?”
ลู่โจวถอนหายใจ “เพราะคณิตศาสตร์บอกฉันว่ามันมีความเป็นไปได้ที่จะเกิดขึ้น”
โมลิน่าหัวเราะเยาะ
“มันพิลึกมาก”
ลู่โจวมองผิวทะเลสาบที่เปล่งประกายสะท้อนแสงอาทิตย์ระยิบระยับและมองดูสมาชิกชมรมคายัคซ้อนกันก่อนจะบ่นพึมพำ “ใช่ มันพิลึกมาก”
แต่มันเป็นไปได้ไหม?
ยกตัวอย่างโมเลกุลน้ำในระบบเคลื่อนที่อย่างไม่มีแบบแผน เวกเตอร์การเคลื่อนที่ของมันจะปะทุโดยไม่มีวี่แวว? เป็นเหมือนกับภัยพิบัติทางธรรมชาติที่เกิดจากความบังเอิญจากการ’ระเหย’ของพลังงานที่ถูกปลดปล่อยมาอย่างฉับพลัน
ลู่โจวนึกถึงทะเลสาบที่ระเหยในฉับพลัน
มันจะไม่เกิดขึ้นเว้นแต่…
ฉันจะโยนระเบิดลูกใหญ่ลงทะเลสาบ
อย่างไรก็ตามการวิจัยของลู่โจวไม่รวมถึง ‘ปัจจัยภายนอก’
โมลิน่าถาม “ทะเลสาบระเบิดเป็นส่วนหนึ่งของสมการนาเวียร์-สโตกส์งั้นเหรอ?”
ลู่โจวพยักหน้าแล้วตอบ “ใช่”
………………………………..
