ตอนที่ 53 ได้รับเงินกู้
นี่เป็นครั้งแรกที่ลู่โจวเห็นเรื่องที่ประหลาดขนาดนี้ มีคนให้เงินเขา และเขาก็ต้องรับ
โอเค อันนั้นมันอาจเกินจริงไปเล็กน้อย แต่มันก็ไม่ต่างกัน
ตามนโยบายจากกระทรวงศึกษาธิการ พวกเขาสามารถมอบเงินกู้ปลอดดอกเบี้ยให้แก่นักศึกษามหาลัย มหาลัยจะมอบเงินกู้ให้ด้วยอัตรา 1:1 เช่นกัน
ยกตัวอย่าง ถ้าลู่โจวได้รับเงินกู้ 100,000 หยวน ตามนโยบาย มหาลัยจะสนับสนุน 50,000 หยวนและกระทรวงศึกษาธิการจะสนับสนุนอีก 50,000 หยวน เงินจะปลอดดอกเบี้ยหนึ่งปีและหลังจากนั้นมันจะมีดอกเบี้ยเล็กน้อยเท่านั้น อัตราดอกเบี้ยนั้นต่ำกว่าเงินกู้ของธนาคารอย่างมาก อันที่จริงมันต่ำกว่าอัตราเงินเฟ้อเสียอีก!
แน่นอนนี่ไม่ได้หมายความว่าลู่โจวจะกู้ยืมเงินได้แค่ 100,000 หยวน
ทางมหาลัยจะกำหนดจำนวนเงินกู้โดยขึ้นอยู่กับต้นแบบของโปรเจ็คและหนังสือยื่นคำร้อง
เงินจะไม่เข้าบัญชีส่วนตัวของเขา กลับกันมันจะเข้าบัญชีบริษัทโดยตรง ค่าใช้จ่ายทุกอย่างจะถูกบันทึกไว้ ดังนั้นเขาจึงไม่อาจใช้จ่ายอย่างไม่ระวัง เขาสามารถใช้เงินก้อนนี้เพื่อชำระค่าใช้จ่ายทางธุรกิจเท่านั้นจนกว่าเงินกู้จะถูกชำระ
มันเป็นความช่วยเหลืออันใหญ่หลวงสำหรับลู่โจว การเปิดแอพนั้นผลาญเงินของเขามาก เงินในบัญชีของเขาไหลเป็นน้ำ เขาบอกไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเขาจะอยู่รอดถึงสิ้่นปีไหม
การเปิดบัญชีของบริษัทนั้นง่ายมาก ใครจะไม่ต้องการเงินกู้ปลอดดอกเบี้ยกัน!
ปัญหาก็คือทั้งสาขาวิทยาการคอมพิวเตอร์กับสาขาคณิตศาสตร์ต่างก็อยากให้ทุนในโปรเจ็ค
สาขาคณิตศาสตร์อ้างว่าโควต้าเงินกู้ของสาขาไม่มีที่ลง พวกเขาเสนอเงินกู้ให้ 500,000 หยวน ถ้าจำเป็น พวกเขามอบเพิ่มได้อีก เพราะยังไงก็ไม่มีโปรเจ็คอื่นที่พวกเขาสนใจอยู่แล้ว
สาขาวิทยาการคอมพิวเตอร์มีโปรเจ็คเยอะมาก โค้วต้าของพวกเขาก็ใช้ไปเยอะ พวกเขามอบให้ได้มากสุด 200,000 หยวน อย่างไรก็ตามพวกเขามีคนที่มีความสามารถ มันไม่มีปัญหาอะไรในโปรเจ็คที่ศาสตราจารย์แก้ไขไม่ได้ พวกเขาต่างก็เป็นศาสตราจารย์ที่ทำงานให้คำปรึกษาให้บริษัทใหญ่ๆ
แน่นอนว่ามันเป็นการตัดสินใจที่ยากลำบาก
ใจลู่โจวเอนเอียงไปอย่างหลัง เพราะเขาจะได้ไม่ต้องใช้แต้มทั่วไปมากนัก นอกจากนี้ทุกอย่างไม่สามารถซื้อได้ด้วยเงิน อย่างไรก็ตามคณบดีสาขาคณิตศาสตร์อยู่ตรงหน้าเขา เขาย่อมไม่อาจฉีกหน้าเขาได้ ไม่งั้นเขาคงอยู่สาขาคณิตศาสตร์ได้ยาก
แล้วถ้าทั้งสองสาขาร่วมมือกันล่ะ…
ลู่โจวคิดว่านอกจากหล่อและซื่อสัตย์ จุดแข็งที่สุดของเขาก็คือการรู้ตัวเอง แม้ว่าเขาจะเป็นอัจฉริยะ แต่เขาก็แหกกฏไม่ได้
อย่างน้อยตอนนี้ก็ยังไม่ได้
ถ้าทั้งสองสาขาร่วมมือกันจริง พวกเขาคงไม่รอฟังคำแนะนำของเขาแน่นอน พวกเขาก็คงลงมือทำเลยเหมือนกับตอนจัดทีมอัจฉริยะของการแข่งขันการสร้างแบบจำลองทางคณิตศาสตร์
คณบดีทั้งสองไม่ได้พูดถึงการร่วมมือกัน มันต้องหมายความว่ามันร่วมมือกันยาก!
ลู่โจววิเคราะห์อย่างมีเหตุผล เขาเดาว่านี่ไม่ใช่เรื่องของศักดิ์ศรีเท่านั้น แต่มันมีค่าอย่างแท้จริง ถ้าหากสาขาไหนมีโปรเจ็คที่ประสบความสำเร็จ พวกเขาก็จะรู้สึกภูมิใจระหว่างการประชุมประจำปี
“คณบดีจาง ผมขอโทษ” ลู่โจวกล่าวเชิงขอโทษ เขากล่าวด้วยน้ำเสียงจริงใจ “โค้ดของ Campus Train เขียนเสร็จแล้ว ผมอัพเดทคนเดียวไหว คณบดีหลู่กำลังเสนอสิ่งที่ผมต้องการ”
แม้ว่าเขาจะปฏิเสธคณบดีจาง แต่เขาก็ยังพยายามพูดให้ดูอ่อนที่สุด
อย่างไรก็ตามดูเหมือนลู่โจวจะคิดมากไปเพราะคณบดีหลู่ไม่ได้สนใจมากนัก เขาแค่ดูผิดหวัง
“โอ้ ฉันเข้าใจแล้ว…อีกเรื่อง ถ้าเธอมีคำถามเรื่องวิทยาการคอมพิวเตอร์ เธอก็มาถามอาจารย์ได้ตามสบาย”
แต่อย่าคิดว่าสาขาวิทยาการคอมพิวเตอร์จะจัดหาศาสตราจารย์มาเป็นที่ปรึกษาให้คุณ ทุกคนต่างก็ยุ่ง ไม่มีใครมีเวลาว่างนัก ถ้าคุณอยากได้ความช่วยเหลือจากเรา คุณก็ให้หัวหน้าสาขาคณิตศาสตร์มาขอร้องด้วยตนเอง
แน่นอนถ้าคุณหาศาสตราจารย์หรือนักศึกษาปริญญาโทมาช่วยเหลือได้ ไม่มีใครห้ามคุณ
“ขอบคุณครับ!” ลู่โจวกล่าวอย่างเคร่งขรึม
“ฉันไม่ได้ช่วยเธอด้วยซ้ำ ไม่จำเป็นต้องขอบคุณ! เอ้อ ให้ความสำคัญกับการแข่งขันการสร้างแบบจำลองทางคณิตศาสตร์ ถ้าเธอไม่ได้ที่หนึ่ง งั้นก็อย่ามาให้ฉันเห็นหน้า ฉันไม่รู้จักเธอ!” คณบดีจางกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นยืนโบกมือแล้วกล่าว “ฉันยุ่งอยู่ ฉันต้องไปแล้ว”
“กลับดีๆล่ะ” คณบดีหลู่กล่าวด้วยรอยยิ้มสดใส “ฉันไม่ไปส่งนะ”
“ฮ่าๆ ดูสิว่าคุณมีความสุขแค่ไหน”
ความสัมพันธ์ส่วนตัวของทั้งคู่ค่อนข้างดี พวกเขามักพูดหยอกกันเล่น
จางจงเจี๋ยเดินจากไป คณบดีหลู่หยุดชั่วครู่ก่อนจะกล่าว “เอ้อ ลู่โจว อาจารย์มีหนังสือยื่นคำร้องอยู่ เอากลับไปกรอกแล้วเอามาให้อาจารย์ที่ออฟฟิศพรุ่งนี้”
“ครับ!”
คณบดีหลู่พอใจมากกับความกระตือรือร้นของลู่โจว เขาพยักหน้าแล้วเตือนลู่โจว
“อีกเรื่อง แม้ว่าโปรเจ็คนี้จะเป็นไอเดียที่ดี แต่อย่าลืมงานจริงๆของเธอล่ะ”
ลู่โจวยิ้มแล้วกล่าว “ไม่ต้องห่วงครับ ผมเรียนหลักสูตรปีสองกับปีสามแล้ว อาจารย์ทดสอบผมได้ตอนนี้เลย”
“โอ้ อาจารย์ไม่ได้ห่วงเรื่องการเรียนของเธอ ใครบอกว่าอาจารย์กำลังพูดเรื่องนั้น?” คณบดีหลู่กล่าวแล้วหัวเราะ จากนั้นเขาก็พูดติดตลก “อาจารย์ไม่ได้สนเรื่องอื่น อาจารย์แค่มีกฏอยู่ข้อนึง เธอควรตีพิมพ์วิทยานิพนธ์เรื่องนึงในวารสารหลักในปีนี้ ถ้าอาจารย์ไม่เห็นวิทยานิพนธ์ของเธอ อาจารย์จะยึดทุนการศึกษา”
ลู่โจว “…”
แม้ว่าเขาจะรู้ว่าคณบดีหลู่ทำไปเพื่อประโยชน์ของเขา แต่ลู่โจวก็ยังรู้สึกอยากด่าคนอยู่ดี!
…..
เงินกู้ 500,000 หยวนช่วยแก้ปัญหาเร่งด่วนของลู่โจว อย่างน้อยเขาก็ไม่ต้องใช้เงินค่ากินเพื่อโปรเจ็คที่มีราคาแพงนี้
ตอนแรกเขาไม่คิดเลยว่าจะมีผู้ใช้มากขนาดนี้ แค่ผู้ใช้หมื่นคนเขาก็พึงพอใจแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่คิดเลยว่าแอพของเขาจะมีชื่อเสียงในหมู่นักศึกษามหาลัย
แน่นอนนี่หมายความว่าเขาต้องยอมทิ้งกลุ่มผู้ใช้ไปส่วนนึง เนื่องจากชื่อ[Campus Train]ไม่ได้ดึงดูดคนที่ไม่ใช่นักศึกษามหาลัย ฟีเจอร์หลายอย่างไร้ประโยชน์ต่อประชาชนทั่วๆไป
จนถึงตอนนี้จำนวนการดาวน์โหลดของ[Campus Train]มาถึง 200,000 แล้ว และยอดซื้อตั๋วสำเร็จก็มีถึง 310,000 ใบ
มันเป็นช่วงเวลาที่นักศึกษาส่วนใหญ่กลับมามหาลัย ดังนั้นผู้ใช้งานแอพจึงเยอะขึ้นเป็นเงาตามตัว
บริษัทได้จดทะเบียนแล้ว มันใช้เวลาสามวันในการดำเนินการตามขั้นตอนทั้งหมด เงินก็เข้าสู่บัญชีเขาแล้ว และลู่โจวก็จ่ายเงินค่าอัพเกรดเซิฟเวอร์ทันที
ถ้าเขาอยากรักษาผู้ใช้เอาไว้ เขาก็ต้องทำให้ผู้ใช้พอใจ แอพไม่ควรกระตุก ผู้ใช้จะรำคาญถ้าพวกเขารีเฟรชหน้าแอพแล้วไม่ได้ตั๋ว ถ้าเป็นอย่างนั้นพวกเขาอาจไปใช้แอพอื่นแทน
ลู่โจวเปิดแผงผู้พัฒนาแล้วมองดูยอดดาวน์โหลดที่เพิ่มขึ้น
ในอีกไม่กี่วัน แอพสโตร์ของแอนดรอยจะปล่อยข้อเสนอสำหรับแอพฟรี เรื่องนี้จะทำให้มีผู้ใช้ใหม่ๆมาใช้แอพเขา หลังจากนั้นช่วงเวลาที่นักศึกษากลับมามหาลัยก็จะจบลงประมาณ 10 กันยา จากนั้นเขาจะได้รู้ว่าจะมีผู้ใช้เท่าไหร่ที่ใช้งานแอพสม่ำเสมอ
“ขั้นตอนต่อไปคือการอัพเดทและบำรุงรักษา ฉันมีเงินจ้างโปรแกรมเมอร์สองคน ดังนั้นเรื่องนี้ไม่ควรมีปัญหา”
ลู่โจวบิดขี้เกียจแล้วจ้องมองหน้าจอต่อ ทันใดนั้นเองเขาก็เห็นการแจ้งเตือนรายงานบัคที่ยังไม่ได้อ่านมากมาย
นี่เป็นปัญหาใหญ่ เขาต้องจริงจัง
ลู่โจวตื่นตัว เขานั่งตัวตรงทันทีแล้วกดขยายหน้าการแจ้งเตือน
“รายงานบัค…ทำไมถึงมีรายงานบัคมากขนาดนี้? ไหนดูซิ”
[คุณช่วยดูวิทยานิพนธ์ของผมได้ไหม? วีแชทของผมคือ…]
[โปรดช่วยเขียนวิทยานิพนธ์ให้ฉันด้วย วีแชท…]
[การสุ่มของเว่ยป๋อมันไม่น่าไว้ใจ ฉันไม่สนใจ มันไม่เป็นธรรม]
ลู่โจว […]
เวรเอ้ย!
ทำไมพวกคุณถึงตามฉันมาถึงนี่? เป็นกลุ่มคนที่น่ากลัวจริงๆ!
