เทอร์มินัลควบคุมสำหรับหุ่นยนต์อุตสาหกรรมนั้นเชื่อมต่อกับเซิร์ฟเวอร์ของเสี่ยวไอ หลังจากลู่โจวบอกไม่ให้เสี่ยวไอไปยุ่งกับห้องแล็บใต้ดินโดยไม่ได้รับอนุญาต เขาก็ออกจากห้องแล็บ
ลิสต์ที่เสี่ยวไอให้เขาไม่ได้มีวัสดุที่หายาก ลู่โจวไม่จำเป็นที่ต้องหาพวกมันในโลกออนไลน์
หลังจากลู่โจวสั่งออเดอร์ไปในนามของสถาบันวัสดุเชิงคำนวณ เขาก็ย้ายวัสดุไปห้องแล็บใต้ดิน
เสี่ยวไอไม่ได้ขอบคุณด้วยซ้ำ มันเริ่มทดลองเล่นกับของเล่นใหม่ทันที
ลู่โจวยืนอยู่ที่ด้านข้าง เขามองเสี่ยวไอใช้งานแขนกลหกแกนอย่างเชี่ยวชาญ มันเปิดกล่องเครื่องมือและหยิบค้อนออกมา จากนั้นแขนก็พยิบแผนอัลลอยอะลูมิเนียมที่ส่งมาจากรถนำทางอัตโนมัติ (AGV) หลังจากนั้น มันก็เริ่มเคาะแผ่นอะลูมิเนียมด้วยค้อน
ลู่โจวมองดูการปฏิบัติการที่ดูไร้สาระ เขาไม่รู้ว่าเสี่ยวไอทำอะไรอยู่
คิ้วของเขากระตุกเมื่อได้ยินเสียงเคาะ แต่เมื่อคิดไปสักพัก เขาก็ปล่อยมันไป หลังจากที่บอกให้เสี่ยวไอไม่ทำอะไรพัง เขาก็หันหลังและเดินออกจากห้องแล็บไป
เขาต้องไปประชุมที่ปักกิ่งในอีกไม่กี่วัน แล้วเขาไม่มีเวลามายุ่งเรื่องนี้
ลู่โจวหวังว่าเมื่อเขากลับมา เสี่ยวไอจะไม่ทำห้องแล็บเขาเละเทะไปหมด…
…
เช้าวันที่ 6 มีนาคม
ธงสีแดงถูกแขวนไว้หน้าทางเข้ามหาวิทยาลัยการบินและอวกาศปักกิ่ง เพื่อต้อนรับผู้เข้าร่วมการสัมมนาการเยือนดวงจันทร์
ผู้จัดงานและผู้มีส่วนร่วมในการประชุมครั้งนี้ต่างมาจากพื้นเพที่พิเศษกัน ดังนั้น หัวข้อที่จะหารือในงานสัมมนานั้นก็จะต้องสำคัญ การรักษาความปลอดภัยมีตั้งแต่ประตูมหาวิทยาลัยจนไปถึงหอประชุม
สองสาววัยรุ่นมองดูรถตำรวจต้านแรงระเบิดที่จอดบนถนนยางมะตอยระหว่างที่พวกเธอเดินไปห้องสมุดแล้วพูดคุยไปด้วย
“มีใครสำคัญมาที่มหาวิทยาลัยเราเหรอ?”
“ไม่น่านะ ดูเหมือนว่าจะมีงานประชุมเรื่องคนเยือนดวงจันทร์สักอย่างนี่ล่ะ”
“คนเยือนดวงจันทร์?” สาวร่างสูงนั้นงง เธอเลยถามว่า “เมื่อไหร่เราจะพาคนไปดวงจันทร์ได้นะ?”
“ไม่รู้สิ…บางทีเราอาจจะทำไม่ได้ เราก็เลยจัดประชุมเพื่อหาวิธีส่งสักคนไปที่นั่น”
ทันใดนั้น พวกเธอได้ยินเสียงอ่อนโยน
“สวัสดีครับ หอประชุมไปทางไหนเหรอ?”
สาวทั้งสองคนหยุดเดิน
สาวคนที่สูงกว่ามองชายคนนี้แล้วถามว่า “คุณจะเข้าร่วมการประชุมเหรอคะ?”
ลู่โจวพยักหน้าแล้วพูดว่า “ใช่ครับ ประมาณนั้น”
สาวร่างสูงชี้ถนนทางด้านขวาและพูดว่า “เดินตรงตามถนนนี้ไป จากนั้นเลี้ยวขวาตรงแยกที่สอง”
ลู่โจวมองตามทางที่เธอชี้แล้วกล่าวขอบคุณ สาวร่างเล็กถามโพล่งขึ้นมา “เดี๋ยวก่อนนะ คุณคือ…ท่านเทพลู่?!”
ลู่โจวรู้สึกตกใจเล็กน้อยที่เธอตื่นเต้น เขายิ้มให้เธออย่างประหม่า
“เรียกผมว่าลู่โจวหรือศาสตราจารย์ลู่ก็ได้ครับ”
เขาไม่คิดว่าจะเจอแฟนจากเวยป๋อในชีวิตจริง อะไรจะบังเอิญขนาดนี้
สาวร่างเล็กมองเขาอย่างตื่นเต้นและพูดว่า “หอประชุมค่อนข้างไกลจากตรงนี้มาก คุณอาจจะหามันไม่เจอ ให้ฉันพาคุณไปไหม!”
เมื่อเห็นว่าเธอกระตือรือร้นแค่ไหน ลู่โจวก็อดตอบไปไม่ได้ว่า “ไม่จำเป็นเลย ผมเดินไปเองได้”
เขาขอบคุณสองคนนี้แล้วหันกลับไป เขาเดินไปตามทางที่สาวคนนี้ได้ชี้ไว้
สาวร่างเล็กมองลู่โจวเดินจากไปแล้วพูดอย่างมีอรรถรส “นี่คือท่านเทพลู่จริงๆ”
ทันใดนั้น เธอมีสีหน้ารู้สึกผิด “อ๊ะ! ฉันลืมขอลายเซ็นเขาเลย!”
สาวร่างสูงพูดไม่ออก “เธอจะมีลายเซ็นของเขาไปทำไมล่ะ?”
“นี่เธอยังจะถามจริงๆ เหรอ? มันจะช่วยให้ฉันไม่สอบตกไง!”
“…”
…
ลู่โจวเดินไปตามถนนและพบหอประชุมอย่างรวดเร็วโดยไม่ได้พยายามอะไรมาก
เขายื่นบัตรเข้าประชุมแล้วผ่านการตรวจความปลอดภัย จากนั้นเขาก็เดินเข้าที่จัดงาน
เขามองดูโลโก้ในที่จัดงานแล้วเห็นองค์การอุตสาหกรรมและวิทยาศาสตร์จีนและองค์การเทคโนโลยีการบินและอวกาศของประเทศจีน สองบริษัทอวกาศใหญ่ที่จีนเป็นเจ้าของ เขายังเห็นบริษัทเทคโนโลยียักษ์ใหญ่ทั้งสาม ไป่ตู้ อาลีบาบา และเทนเซ็นต์ และบริษัทไฮเทคเอกชนอื่นๆ
บริษัทอวกาศเอกชนที่เคยไม่ได้รับความนิยมต่างได้รับผลกระทบจาก สเปซ-เอ็กซ์ แล้วกลับมาโด่งดังขึ้นกว่าเดิม
แม้ว่าเทคโนโลยีที่เกี่ยวข้องกับการบินและอวกาศจะถูกผูกขาดทางการค้าโดยสองบริษัทใหญ่ที่รัฐเป็นเจ้าของ การโปรโมตความร่วมมือของทหารและประชาชนได้เป็นกลยุทธ์ระดับชาติในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา รัฐบาลได้ออกนโยบายที่เกี่ยวข้องเพื่อสนับสนุนกลยุทธ์นี้
ยกตัวอย่างเช่น บริษัทอวกาศเอกชนแห่งแรกของจีน วันสเปซ หรือ เพนกวิ้น แซทเทิลโลจิค หนทอ ดาวเทียมสื่อสาร ‘ทีมอลล์ อินเตอร์เนชั่นแนล’ และสถานีอวกาศขนาดเล็ก ‘แคนดี้ พ็อท’ ที่อาลีบาบามีแผนจะปล่อยตัว การสำรวจอวกาศโดยบริษัทเอกชนนั้นค่อยๆ มีความสำคัญมากขึ้นเรื่อยๆ
สำหรับเทคโนโลยีล้ำในศาสตร์ระดับสูง ประสิทธิภาพการทำงานของบริษัทเอกชนนั้นดีกว่าบริษัทของรัฐแน่นอน
เพราะว่ามันเป็นเช่นนี้ ผู้บริหารเบื้องบนได้ทำให้ตลาดการบินและอวกาศอิสระมากขึ้นอย่างก้าวหน้า ทำให้บริษัทเอกชนมีส่วนร่วมได้
ลู่โจวกำลังจะหาที่นั่ง แต่เขาได้ยินบางคนตะโกนเรียกชื่อเขา
ลู่โจวหยุดเดินแล้วหันไปมองข้างหลัง เขาเห็นชายวันห้าสิบปีในชุดสูทเดินมาหาเขาพร้อมรอยยิ้ม
ลู่โจวมองเขาสักพักแล้วนึกชื่อขึ้นได้
สวี่หยวนหมิง รองหัวหน้ากระทรวงวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี
เขาเคยพูดกับชายคนนี้มาก่อน ที่พิธีเชยชมฟิวชั่นที่ควบคุมได้
“เลขาสวี่?” ลู่โจวยิ้มแล้วจับมือระหว่างที่พูด “ผมไม่เจอคุณนานเลย”
“ฮ่าๆ แค่สองเดือนเอง” สวี่หยวนหมิงจับมือลู่โจวอย่างกระตือรือร้นแล้วยิ้มให้ จากนั้นเขาพูดว่า “การประชุมกำลังจะเริ่มแล้ว ไปที่นั่นกันก่อนดีกว่า”
ลู่โจวกับสวี่หยวนหมิงเดินไปหอประชุม
จากที่คุยกับเลขาสวี่ ลู่โจวได้เข้าใจสถานการณ์พื้นฐานของการบินและอวกาศในจีน
ส่วนที่เขาสนใจมากที่สุดคืองบประมาณ
ในภาพรวม สถานการณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่
ตอนนี้ งบด้านอวกาศของจีนอยู่ที่ประมาณแค่ 2 พันล้านดอลลาร์ต่อปี แล้วมันเป็นงบประมาณสำหรับทั้ง ลองมาร์ช เป๋ยตู๋ ซุย เฉินโจ เทียนโจว และโปรเจกต์ยานอื่นในประเทศ
ในอดีต ค่าใช้จ่ายทั้งหมดของโครงการอะพอลโลโดยอเมริกาสูงถึงประมาณ 22.5 พันล้านดอลลาร์ ซึ่งคิดเป็น 0.57% ของจีดีพีอเมริกาในตอนนั้น! มันไม่ง่ายที่จะคำนวณว่าเงิน 22.5 พันล้านในตอนนั้นจะมีค่าเท่าไหร่ในปัจจุบัน แต่ในตอนนั้นเงิน 22 พันล้านดอลลาร์นั้นมากพอที่จะสร้างเรือบรรทุกอากาศยานหนึ่งฝูง
นี่คือความแพงของโครงการอวกาศ
นอกจากนี้ มันยังมีแง่มุมที่ซ่อนอยู่ซึ่งใช้เงินแก้ไม่ได้ อย่างเช่น ปัญหาทางเทคนิคทั้งหลาย
เลขาสวี่นั่งข้างลู่โจว
หลังจากที่พวกเขานั่งลง เขาพูดช้าๆ ว่า “เราไม่ได้ด้อยกว่าพวกตะวันตกในด้านกระสวยขนาดเล็ก แต่มันยังมีช่องว่างใหญ่ระหว่างเรากับอเมริกาและรัสเซียในด้านความจุของกระสวยใหญ่
ความจุสำหรับการโคจรระยะยาวของ ลองมาร์ช 5 อยู่ที่ 25 ตัน และเพียง 18 ตัน สำหรับการโคจรแบบพร้อมกัน และเพียง 8 ตัน สำหรับการโคจรระหว่างโลกกับดวงจันทร์ น้ำหนักออกตัวของยานอวกาศที่มนุษย์ขับ เฉินโจ 11 ก็อยู่ที่ 8 ตันแล้ว เมื่อพิจารณาว่ายานอวกาศที่ลงจอดจะต้องถูกออกแบบใหม่ให้เข้ากับสภาพสนามแม่เหล็กของดวงจันทร์ มันจะต้องขนส่วนประกอบอีก 3 ตัน แล้วพื้นที่อาศัยมากกว่า 5 ตัน น้ำหนักสุดท้ายของยานอวกาศก็จะเกิน 20 ตัน
“ด้วยเทคโนโลยีกระสวยอวกาศตอนนี้ มันเป็นไปไม่ได้ที่จะไปดวงจันทร์โดยมีมนุษย์ควบคุม”
ลู่โจวพยักหน้าอย่างครุ่นคิด
เครื่องยนต์กระสวยนั้นเป็นคนละศาสตร์กันเลย มันไม่ใช่สิ่งที่จะถูกแก้ไขได้ข้ามคืน
ทันใดนั้น เขานึกอะไรออก
“ถ้าเป็นเครื่องทรัสเตอร์ไอออนล่ะ?”
“ทรัสเตอร์ไอออน?” สวี่หยวนหมิงนิ่งไปสักพักแล้วพูดไปส่ายหัวไป “เครื่องทรัสเตอร์ไอออนแทบไม่มีพลัง มันอาจจะเป็นเส้นการโคจรได้ แต่มันไม่มีทางส่งยานอวกาศขึ้นวงโคจรได้
ลู่โจวพูดตอบ “เราสามารถสร้างเครื่องส่งมวลฐานพื้นดินที่เร่งสนามแม่เหล็ก แล้วใช้มันส่งส่วนที่ไม่ต้องบังคับไปวงโคจรต่ำของโลก จากนั้น เขาก็ผลักมันไปดวงจันทร์ด้วยเครื่องยนต์พลาสมา”
เพราะว่าเครื่องสร้างพลังงานไฟฟ้าฟิวชั่นที่ควบคุมได้ถูกสร้างเสร็จแล้ว ค่าไฟคงไม่สูงมาก ถึงมันจะฟังดูเหมือนนิยายไซไฟ แต่มันก็เป็นไปได้ในทางเทคนิค
ท้ายที่สุดแล้ว สหรัฐอเมริกาก็คิดเรื่องที่จะใช้ปืนใหญ่ส่งดาวเทียมออกไปนอกโลก…
สวี่หยวนหมิงถาม “ทีนี้นักบินจะขึ้นไปอย่างไร?”
ลู่โจวตอบ “พวกนั้นสามารถขึ้นเครื่องได้จากสถานีอวกาศ”
ถึงแม้ว่าจีนจะยังไม่สามารถส่งคนไปดวงจันทร์ได้ แต่พวกเขาก็ส่งคนไปสถานีอวกาศได้โดยไม่มีปัญหา
สวี่หยวนหมิงรู้สึกตกใจกับข้อเสนอนี้ เขาเงียบไปพักใหญ่แล้วพูดว่า “มันฟังดูน่าสนใจ แต่ก็ดูพิลึกไปหน่อย”
ลู่โจวยิ้มและไม่ปฏิเสธที่เขาอ้าง
“เราจะทำอะไรสำเร็จได้ล่ะ ถ้าไม่มีจินตนาการ?”
สวี่หยวนหมิงหมิงไม่ใช่วิศวกรมืออาชีพ เขารู้เกี่ยวกับวิศวกรรมอวกาศเล็กน้อยจากอาชีพของเขา ดังนั้น เขาไม่ได้พูดคุยเรื่องเทคนิคกับลู่โจว
เขานิ่งไปก่อนจะพูดต่อว่า “สำหรับตอนนี้ การโฟกัสทางยุทธศาสตร์ของเราอยู่ที่การก่อสร้างกริดพลังงานข้ามภูมิภาคและเครื่องผลิตพลังงานไฟฟ้าฟิวชั่นที่ควบคุมได้ ผู้บริหารระดับสูงคิดว่ามันสำคัญกว่าที่จะไม่ทำอะไรเกินไปและมุ่งเน้นไปที่ปัญหาตอนนี้แทนที่จะสนใจปัญหาในอนาคตอันไกล
“มีหลายคนเสนอให้เลื่อนแผนการลงจอดดวงจันทร์ไปถึงปี 2030 แต่ทีมบริหารก็เคารพความเห็นของคุณ ดังนั้น พวกเขาจึงคิดแผนที่ประนีประนอม”
ลู่โจวถาม “แผนที่ประนีประนอม?”
เลขาสวี่อมยิ้มและไม่ได้อธิบายอะไร เขามองที่เวทีแล้วพูดว่า “การประชุมกำลังจะเริ่ม พวกเขากำลังจะหารือประเด็นนี้แล้ว เตรียมตัวพร้อมฟังนะครับ”
………………………………………………
