ตอนที่ 61 โต้รุ่ง 72 ชั่วโมง
เมื่อหวังเสี่ยวตงทำขั้นตอนสุดท้ายเสร็จ เขาก็เปิดดูข้อมูลแล้วมองลู่โจว “โปรแกรมคำนวณพิกัดฝั่งใกล้และไกลของดวงจันทร์ ความเร็วและทิศทางของ Chang’e 3 เสร็จแล้ว ให้ฉันส่งให้คุณทางอีเมลล์ไหม?”
ลู่โจวที่กำลังเขียนอยู่ไม่เงยหน้ามามองด้วยซ้ำ “ส่งมาให้ใน QQ ผมก็พอ”
หวังเสี่ยวตง “โอเค ขั้นต่อไปคือ?”
“…วงโคจรของดาวเทียมรอบดวงจันทร์ ข้อมูลเส้นทางลงจอดทางเรขาคณิตและพารามีเตอร์ทั้งหมดอยู่นี่แล้ว คุณต้องทำพล็อต” ลู่โจวตอบ เขาโยนกระดาษ A4 ที่มีตัวหนังสือเต็มไปหมดบนโต๊ะของหวังเสี่ยวตงแล้วเริ่มคำนวณของตนเองต่อ
หวังเสี่ยวตงมองดูข้อมูลบนกระดาษแล้วสังเกตว่าลู่โจวได้เปลี่ยนซอร์ฟแวร์ MATLAB ไปเป็นซอร์ฟแวร์ SAS ที่เป็นมืออาชีพมากกว่าในเรื่องของการทำแมพปิ้งข้อมูล เขาตอบโดยไม่แสดงสีหน้าใดๆ “โอเค”
ทั้งสองทำงานร่วมกันอย่างเงียบๆแล้วกำลังต่อสู้ในสาขาที่ตนเองเชี่ยวชาญ
ประมาณเกือบเที่ยง หลินอวี่เซียงก็เดินเข้ามาในห้องคอมพิวเตอร์อย่างเงียบๆ เธอวางถุงพลาสติกที่มีข้าวไก่อบเครื่องเทศสองชุดและกาแฟสองกระป๋องลงบนโต๊ะ
“อัจฉริยะ ถึงเวลากินข้าวแล้ว!”
หวังเสี่ยวตงลุกขึ้นหยิบจาน เขากล่าวด้วยรอยยิ้ม “ขอบคุณ”
หลินอวี่เซียงย่อมยิ้มตอบ จากนั้นเธอก็เดินไปข้างๆลู่โจวแล้วกล่าว “นี่ของคุณ”
ลู่โจวตอบโดยไม่เงยหน้าขึ้นด้วยซ้ำ “ทิ้งไว้นั่นแหละ ผมจะกินหลังคำนวณส่วนนี้เสร็จ”
“ตกลง!”
สามทุ่ม หลินอวี่เซียงก็หาวแล้วกลับไปหอพัก หวังเสี่ยวตงกลับไปประมาณสี่ทุ่ม เนื่องจากเขาเป็นกำลังหลักของพรุ่งนี้ เขาจึงต้องหลับพักผ่อนให้ดี
ณ เวลานี้ นอกจากลู่โจว มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่เหลืออยู่ในห้องคอมพิวเตอร์
อัจฉริยะทางคณิตศาสตร์หลัวรุ่นตงและหลิวรุ่ยก็อยู่เช่นกัน
นอกจากนี้ยังมีนักศึกษาอัจฉริยะทางสถิติปีสามอยู่ข้างหลิวรุ่ยอีกด้วย
ทีมของพวกเขามีองค์ประกอบที่พิเศษ กัปตันรับผิดชอบด้านเขียนโปรแกรมและส่วนหนึ่งของแบบจำลอง แต่ไม่ได้คำนวณ การสร้างแบบจำลองส่วนใหญ่เป็นหน้าที่ของหลิวรุ่ยที่ถูกกำกับโดยอีกคนที่เขียนวิทยานิพนธ์
นักศึกษาอัจฉริยะทางสถิติปีสามถาม “นั่นเป็นคนที่อยู่หอพักนายใช่ไหม?”
หลิวรุ่ยพยักหน้า “ใช่”
นักศึกษาอัจฉริยะทางสถิติกล่าวอย่างลวกๆ “หมอนี่สุดยอด ฉันดูเขาแบบผ่านๆตอนที่ฉันไปห้องน้ำ เขาเลือกโจทย์ A พวกเขาจะมีคู่แข่งน้อยกว่าเรามาก”
หลิวรุ่ยถามอย่างสงสัย “งั้นทำไมเราไม่เลือกโจทย์ A ล่ะ?”
หลิวรุ่ยแก้โจทย์ B มาสักพักแล้ว เขารู้สึกว่ามันไม่ง่ายเลย
นักศึกษาอัจฉริยะทางสถิติกล่าวอย่างหยาบคาย “เพราะปีนี้ฉันมีพวกนาย นายคิดว่าฉันอยากเลือกโจทย์ B เหรอ?”
หลิวรุ่ย “…”
ชายอีกคนในทีม “…”
ตอนตีสาม มีคนเพียงห้าคนเท่านั้นที่เหลืออยู่ในห้องคอมพิวเตอร์
ตอนตีสี่ มีเพียงลู่โจวเท่านั้นที่ยังคงนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์
เมื่อดวงอาทิตย์เริ่มสาดส่องผ่านหน้าต่าง ในที่สุดลู่โจวก็เขียนคำนวณบรรทัดสุดท้ายเสร็จ
เมื่อหวังเสี่ยวตงเปิดห้องคอมพิวเตอร์แล้วเดินเข้ามา เขาก็ถาม “เสร็จแล้ว?”
“เสร็จแล้ว…” ลู่โจวกล่าว เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอกก่อนจะกล่าว “เขียนแบบจำลองพื้นฐานเสร็จแล้ว ที่เหลือคือโปรแกรม เขียนแผนผัง และวิเคราะห์จุดอ่อนไหวโดยสังเกตการเปลี่ยนแปลงในซิมูเลชั่น พอคุณทำเสร็จ ผมจะเริ่มเขียนวิทยานิพนธ์”
หวังเสี่ยวตงพยักหน้าแล้วกล่าว “เข้าใจแล้ว ไปพักผ่อนเถอะ”
“ตกลง”
ลู่โจวนวดขมับ ส่ายหน้าแล้วลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินออกนอกห้องคอมพิวเตอร์
เปรียบเทียบกับการโต้รุ่งช่วงซัมเมอร์ นี่มันไม่เท่าไหร่เลย
ลู่โจวจำไม่ได้ว่าเขากลับหอพักยังไง เขาแค่จำได้ว่าเขาเปิดประตูและเข้านอนโดยไม่ถอดเสื้อผ้าออกด้วยซ้ำ
เมื่อเขาตื่นขึ้นมา มันก็มืดแล้ว
ลู่โจวนั่งอยู่บนเตียงและขยี้ผมที่ยุ่งเหยิงของตน จากนั้นเขาก็หยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเพื่อดูเวลา
เขาจำได้ว่าเขากลับมาที่หอพักประมาณหกโมงเช้า
“ฉันหลับไปสิบสองชั่วโมง…”
ครั้งต่อไปที่เขาสามารถนอนหลับก็คือหลังการแข่งขันจบ
ลู่โจวไปห้องน้ำชำระตัวเองก่อนจะมุ่งตรงไปห้องคอมพิวเตอร์
เมื่อเขามาถึงห้องคอมพิวเตอร์ หวังเสี่ยวตงก็กำลังเขียนโปรแกรมบรรทัดสุดท้ายแล้ว
หลินอวี่เซียงไม่อยู่ แต่เธอซื้ออาหารทิ้่งไว้ให้ อาหารยังคงอุ่นๆอยู่ บางทีเธอคงจากไปได้ไม่นาน
ลู่โจวเปิดถุงพลาสติกแล้วกำลังจะหยิบตะเกียบ แต่แล้วเขาก็เห็นเศษกระดาษในถุง
เขาค่อยๆคลี่กระดาษออกอย่างช้าๆ
[พยายามให้เต็มที่ ~ ^.^ ~]
ลู่โจว “…”
ลู่โจวขยำกระดาษจนกลายเป็นลูกบอลแล้วโยนมันทิ้งลงถังขยะก่อนจะแกะตะเกียบใช้แล้วทิ้งแล้วเริ่มกินข้าว
เมื่อเขาทานข้าวเย็นเสร็จ เขาก็ไปล้างหน้าที่ห้องน้ำแล้วทิ้งกล่องอาหารระหว่างทาง
เมื่อเขากลับมา หวังเสี่ยวตงก็ดันแว่นตา เขาลุกขึ้นยืนแล้วกล่าว “ฉันเขียนโปรแกรมเสร็จแล้ว ฉันส่งโค้ดที่ฉันใช้สำหรับโจทย์ทั้งสามไปให้ใน QQ ของคุณแล้ว ฉันจะกลับมาตอนตีสาม คุณต้องทำวิทยานิพนธ์”
“โอเค ตั้งนาฬิกาปลุกด้วย อย่าลืม”
“ทราบแล้ว” หวังเสี่ยวตงพยักหน้าแล้วเดินจากไป
ลู่โจวเป็นนักวิ่งไม้สุดท้าย เขานั่งลงหน้าคอมพิวเตอร์แล้วบิดขี้เกียจ
มันทุ่มนึงแล้ว พวกเขายังมีเวลา 37 ชั่วโมงจนกว่าจะถึงเวลาส่งวิทยานิพนธ์
ภายใน 37 ชั่วโมง เขาต้องสรุปกระบวนการคำนวณทั้งหมด แนวคิดการสร้างแบบจำลอง กระบวนการและคำตอบของโจทย์ทั้งสาม ทั้งหมดนี้อยู่ในวิทยานิพนธ์ 20-30 หน้า
ไม่ว่าแบบจำลองจะสวยงามแค่ไหนหรือโปรแกรมจะฉลาดแค่ไหน ผู้ตัดสินก็จะตัดสินโดยการนำเสนอวิทยานิพนธ์เท่านั้น ถ้าผู้ตัดสินไม่อาจทำความเข้าใจกับวิทยานิพนธ์ได้ งั้นรางวัลก็คงหมดหวังแล้ว
ดังนั้นขั้นตอนสุดท้ายจึงไม่อาจทำอย่างฉาบฉวย!
ลู่โจวเข้าสู่โหมดทำงานและลืมเลือนเวลาโดยสมบูรณ์ สมาธิทั้งหมดจดจ่ออยู่กับหน้าจอคอมพิวเตอร์ การพิมพ์และความคิดของเขากำลังทำงานด้วยความเร็วแสง
บทคัดย่อและคีย์เวิร์ดต้องเขียนในหน้าเดียวตามรูปแบบที่กำหนดไว้ ลู่โจวแก้ไขบทคัดย่อและนั่นมันก็แทบไม่ได้ตัดอะไรออกเลย
ไม่มีใครรู้กระบวนการคิดของแบบจำลองได้ดีกว่าเขาแล้ว ดังนั้นขั้นตอนนี้จึงง่ายดายมาก
ถัดไปเป็นกระบวนการถกเถียงและให้เหตุผลอันยุ่งยาก นี่คือส่วนหลักของวิทยานิพนธ์ทั้งเล่ม แม้ว่ามันจะไม่ได้ใช้พื้นที่มากนัก แต่มันเป็นส่วนที่ใช้เวลาทำนานที่สุด
เหตุผลหลักไม่ใช่แค่มันเกี่ยวข้องกับแนวคิดแบบจำลองทางคณิตศาสตร์เท่านั้น มันยังเกี่ยวข้องกับการเขียนโปรแกรมอีกด้วย
ลู่โจวไม่ได้มีปัญหากับคณิตศาสตร์ แต่เขาจำเป็นต้องสื่อสารกับคนเขียนโปรแกรมสำหรับส่วนของโปรแกรม
เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ ดวงอาทิตย์ลับฟ้าไปและโผล่ขึ้นมาอีกครั้ง มันส่องสว่างผ่านเส้นขอบฟ้าอีกครั้ง
เมื่อคืนนี้จบลง ลู่โจวก็ทำส่วนสุดท้ายของส่วนคำตอบของโจทย์เสร็จแล้ว
เขาบิดขี้เกียจแล้วจ้องมองวิทยานิพนธ์ด้วยดวงตาปรือๆ เขาหาวขณะพูดกับตัวเอง
“…ถัดไปเป็นอ้างอิงและภาคผนวก ในที่สุดมันก็ใกล้เสร็จแล้ว”
ลู่โจววางมือทั้งสองข้างบนคีย์บอร์ดแล้วคัดลอกชื่อเอกสารอ้างอิง
[
…การวิเคราะห์และการออกแบบวิถีการเลี้ยวด้วยแรงโน้มถ่วงของดวงจันทร์ (C) การประชุมทางวิชาการครั้งที่สองของคณะกรรมการผู้เชี่ยวชาญเทคโนโลยีสำรวจอวกาศสมาคมการบินและอวกาศหัวกว๋อประเทศจีน 2005
…การวิจัยเกี่ยวกับการตรวจจับและการหลีกเลี่ยงอุปสรรคการนำคนไปสัมผัสพื้นผิวดวงจันทร์ การกลับมาจากอวกาศและการรับรู้ระยะไกล 2014 35: 11-19
…
]
โดยรวมแล้ว เขาอ้างถึงวิทยานิพนธ์จีนหกฉบับ และวิทยานิพนธ์ภาษาอังกฤษอีกหนึ่งฉบับ
สำหรับขั้นตอนสุดท้าย ลู่โจวคัดลอกโค้ดของหวังเสี่ยวตงลงในภาคผนวก
หวังเสี่ยวตงยืนอยู่หลังลู่โจว เขาดันแว่นแล้วมองไปยังข้อความบนหน้าจอแล้วถาม “เสร็จแล้ว?”
“ใช่ เสร็จหมดแล้ว ช่วยผมตรวจหาข้อผิดพลาดหน่อย ถ้าไม่มีข้อผิดพลาดก็แปลงมันเป็นไฟล์ PDF ได้เลย” ลู่โจวกล่าวและลุกจากเก้าอี้ เขาสะบัดหัวที่วิงเวียนแล้วกล่าว “ผมจะไปนอน ผมมอบงานตรวจสอบเอ็มดีห้าและอัพโหลดให้คุณ”
“ไปพักเถอะ” หวังเสี่ยวตงกล่าว เขาหยุดสักครู่ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง “เดินระวังๆด้วย อย่าสะดุดอะไรเข้าให้ล่ะ”
“อืม” ลู่โจวพยักหน้าแล้วกล่าว จากนั้นเขาก็เดินออกห้องคอมพิวเตอร์ไป
