ตอนที่ 82 ไปฟังบรรยายไม่ได้ด้วยซ้ำ
เช้าวันต่อมา คาบสมการเชิงอนุพันธ์สามัญคาบแรกจะเริ่มขึ้น
เมื่อลู่โจวมาห้องเรียน เขาก็รู้สึกถึงบรรยากาศแปลกๆ
ห้องหนึ่งและห้องสองมักเรียนด้วยกัน นักศึกษาสองห้องกำลังนั่งอยู่ในห้องเรียน ห้องเรียนจึงเต็มไปด้วยคน
เมื่อลู่โจวตระหนักว่าเขาเริ่มถูกแววตาหลายคู่จ้องมองมา เขาก็รู้สึกกังวลเล็กน้อย
ที่แย่กว่านั้นก็คือ สายตาเหล่านั้นมาพร้อมกับเสียงกระซิบ
“ว้าว ลู่โจวจากเอกคณิตห้องหนึ่ง!”
“เทพนักศึกษาที่ได้คะแนนคณิตวิเคราะห์และพีชคณิตขั้นสูงเต็ม!”
“ใครจะสนใจเรื่องคะแนนสอบพวกนั้น! เขาพิสูจน์ข้อคาดการณ์ในหนังสือ ได้คะแนนเต็มเป็นเรื่องง่ายสำหรับเขา!”
“ฉันขอเพิ่ม มันเป็นหนังสือระดับปริญญาโท…”
“เฮ้ อย่าอิจฉานักเลย ฉันได้ยินว่าชายคนนี้อยู่มหาลัยตลอดช่วงซัมเมอร์ เรากำลังเล่นLOLกันในขณะที่ชายคนนี้อ่านหนังสือทั้งวัน”
“พระเจ้า…”
“ฉันกำลังสั่น!”
เชี่ย พวกแกเงียบกันหน่อยได้มั้ย
แม้ว่า…ฟังพวกเขาพูดจะรู้สึกไม่เลวก็เถอะ
อาจารย์เข้าห้องมาแล้ว
ลู่โจวรู้จักศาสตราจารย์ที่เดินเข้ามา มันเป็นศาสตราจารย์หลิวเซี่ยงผิงจากการแข่งขันสร้างแบบจำลองของเขา
ศาสตราจารย์มีสไตล์การมาเข้าคลาสเรียนที่เป็นเอกลักษณ์ เขาจะไม่มาช้าหรือเร็วไปแม้แต่วินาทีเดียว
“ทำไมเธอถึงยืนอยู่ตรงนั้น? คาบจะเริ่มแล้ว ไปหาที่นั่ง” ศาสตราจารย์หลิวกล่าวและยิ้มให้ลู่โจว เขาวางขวดสูญญากาศไว้บนโพเดียม
“ครับ ผมพึ่งมา”
ลู่โจวยิ้มอย่างอายๆ เขารีบเหลือบมองหลังห้องแล้วพบรูมเมททั้งสามนั่งอยู่ห่างกัน เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่สามารถหาที่นั่งใกล้กันได้ ลู่โจวหาที่นั่งไม่เจอเลย ดังนั้นเขาจึงจะไปเอาเก้าอี้จากห้องอื่น
เวลานั้นเองนักศึกษาชายที่นั่งอยู่แถวหน้าก็พลันลุกขึ้นยืนแล้วเก็บข้าวของบนโต๊ะ จากนั้นเขาก็ทำท่าเชิญ
“เชิญนั่งเลยครับ”
ลู่โจวตอบ “ไม่ ไม่จำเป็น ผมจะไปเอาเก้าอี้จากห้องข้างๆ”
“ไม่ๆๆ ผมจะไปเอาเก้าอี้ แค่จำไว้ว่าให้ผมยืมสมุดของคุณก็พอ!” ชายคนนั้นกล่าวอย่างดื้อรั้น
ฉันจะให้คุณยืมสมุด ตราบใดที่คุณสมุดมาตรงเวลา
อย่างไรก็ตามปัญหาไม่ได้อยู่ตรงสมุด
ปัญหาคือลู่โจวกลัวการนั่งข้างหน้า! เขาจะถูกทุกคนรอบข้างสนใจ ถ้าเขาส่งเสียงอะไรนิดหน่อย ทุกคนก็จะมองเขา…
ความรู้สึกที่ไม่มีความเป็นส่วนตัวนั้นน่ากลัวมาก
ลู่โจวไม่ได้นั่ง กลับกันเขาไปเอาเก้าอี้ห้องข้างๆทันทีก่อนจะนั่งลงข้างหวงกวงหมิง
คนพวกนี้จะไม่หันมามองเขาระหว่างเรียนใช่ไหม?
ศาสตราจารย์หลิวเซี่ยงผิงยิ้มให้เขาและไม่ได้พูดอะไร
เสียงกริ่งดังและเมื่อคาบเรียนเริ่ม ศาสตราจารย์หลิวก็เปิดพาวเวอร์พ้อยแล้วยิ้ม “เปิดหนังสือไปหน้าบทนำ”
ขณะที่คนอื่นหยิบหนังสือออกมา ลู่โจวก็กำลังเปิดหน้า[การเรียนรู้ของเครื่องจักร] เขาเริ่มศึกษาอัลกอริทึมขั้นสูงที่ถูกออกแบบโดยเฉพาะเพื่อปรับแต่งและสอนปัญญาประดิษฐ์
โดยไม่มีความช่วยเหลือจากแคปซูลสมาธิ มันเป็นเรื่องยากที่จะเรียนหนังสือทั้งเล่มในครั้งเดียว เรื่องดีคือเมื่อเขายกระดับวิชาหลัก มันไม่เพียงแต่จะเพิ่มความสามารถในการประยุกต์ใช้ความรู้เท่านั้น แต่มันยังเพิ่มความสามารถในการดูดซับความรู้ด้วย
จนถึงตอนนี้ เขาได้อ่านหนังสือหนาๆนี้ไปครึ่งเล่มแล้ว
อย่างไรก็ตามเมื่อเขาตรวจสอบโค้ดของเสี่ยวไอเมื่อคืน เขาก็ยังพบหลายสิ่งที่ไม่เข้าใจ ระดับความรู้ของเขาต่ำเกินไป
ศาสตราจารย์หลิวยังคงบรรยายอยู่บนเวที
“…โจทย์ระดับมัธยมปลายบอกให้เธอหาความสัมพันธ์ระหว่างตัวเลขที่ทราบค่าและไม่ทราบค่า เพื่อทำรายการสมการที่ไม่ทราบค่าและแก้มัน”
“ในการทำงานจริง เรามักพบปัญหาที่แตกต่างจากสมการเหล่านี้อย่างสิ้นเชิง ยกตัวอย่าง หากต้องการค้นหาการเคลื่อนไหวของสสารภายใต้เงื่อนไขบางอย่าง มันจำเป็นต้องหากฏการเคลื่อนที่ ยกตัวอย่างในการบินอวกาศ จรวดถูกขับเคลื่อนโดยเครื่องยนต์ เพื่อหาวงโคจรของการบิน เราต้องได้รับฟังก์ชั่นวิเคราะห์จากข้อมูลที่มีอยู่ แทนที่จะคำนวณสิ่งที่ไม่รู้โดยฟังก์ชั่นที่รู้จากโจทย์”
“สมการเชิงอนุพันธ์สามัญเป็นเครื่องมือที่มีประโยชน์มาก มันมีการใช้งานที่สำคัญในหลายสาขา ตั้งแต่การควบคุมกลไกอัตโนมัติไปจนถึงการคำนวณขีปนาวุธของของจรวดมิซไซล์ของเครื่องบิน และแม้แต่ความเสถียรของปฏิกิริยาเคมี!”
ศาสตราจารย์หลิวยิ้มแล้วกล่าวต่อ “ดังนั้น พวกเธอเอกคณิตควรให้ความสนใจกับคลาสนี้ ถ้าเธอทำได้ไม่ดีก็อย่าบอกคนอื่นว่ามาจากคลาสของฉัน! มันน่าอายเกินไป!”
ศาสตราจารย์หลิวเป็นคนที่น่าสนใจ ดังนั้นการบรรยายของเขาก็ค่อนข้างน่าสนใจ เขาสามารถอธิบายเรื่องที่ซับซ้อนได้อย่างง่ายดาย
แม้แต่หวงกวงหมิงที่ไม่ค่อยสนใจเรียนก็ปิดโทรศัพท์แล้วมองดูพาวเวอร์พ้อยบนหน้าจออย่างตั้งใจ เขากระทั่งพิมพ์ลงไปในโน๊ตบุ๊คของตน
ความเร็วของคลาสในมหาลัยนั้นเร็วมากและศาสตราจารย์หลิวก็ไม่มีข้อยกเว้น ความเร็วการบรรยายของเขาเกือบเร็วกว่าการพลิกหน้าหนังสือเสียอีก
เป็นไปไม่ได้เลยที่จะจดเนื้อหาในคลาส แค่ฟังทันก็ดีพอแล้ว นักศึกษาถ่ายรูปไม่หยุดราวกับว่าพวกเขามางานประชุมเทคโนโลยีอะไรสักอย่าง
ผ่านไปครึ่งคาบแล้ว คำนิยามพื้นฐานและการตีความทางเรขาคณิตของสมการเชิงอนุพันธ์และการแก้ปัญหาในบทแรกจบลงแล้ว ต่อไปคือบทย่อยหนึ่งของบทที่สองของวิธีอินทิกรัล สมการเชิงอนุพันธ์แม่นตรง
ความยากเพิ่มขึ้นทันที
ความรู้ใหม่มากมายถูกโยนให้นักศึกษา แม้ว่าศาสตราจารย์จะลดความซับซ้อนและอธิบายทุกอย่าง แต่พวกนักศึกษาโง่ก็ยังเหมือนถูกครอบงำ
“ทฤษฏีจบไปค่อนข้างมาก ฉันเชื่อว่าพวกเธอไปทบทวนได้ด้วยตัวเอง มาลองทำโจทย์กันเถอะ” ศาสตราจารย์หลิวกล่าวด้วยรอยยิ้ม เขาเปิดพาวเวอร์พ้อยไปยังหน้าถัดไปแล้วกล่าว “ใครที่แก้โจทย์นี้ได้ ขึ้นมาหน้ากระดานเลย”
[จงหาว่า {y2/(xy)2-1/x}dx+{1/y-x2/(xy)2}dy=0 เป็นสมการที่เหมาะสมหรือไม่แล้วแก้สมการนี้]
ดวงตาของลู่โจวกำลังพิจารณาโจทย์บนพาวเวอร์พ้อย เขาคิดว่ามันง่ายมาก เขาจึงอ่านหนังสือต่อ
อย่างไรก็ตามสำหรับนักศึกษาคนอื่นๆมันไม่ง่ายเลย
นี่เป็นคลาสแรกของพวกเขา และคนส่วนใหญ่ก็อ่านมาแค่บทแรกเท่านั้น พวกเขายังไม่ได้อ่านบทสอง ขณะที่คนส่วนใหญ่จ้องไปที่’สมการเชิงอนุพันธ์แม่นตรง’ด้วยสีหน้างงงวย มีอัจฉริยะหลายคนที่หยิบปากกามาเขียนบนกระดาษ
สองนาทีต่อมา ทั้งห้องก็ยังอยู่ในความเงียบ
“ทำไมไม่มีใครยกมือเลย?” ศาสตราจารย์หลิวถามด้วยรอยยิ้ม เขากล่าวติดตลก “พวกเธอล้วนเป็นนักศึกษาจากมหาลัยจินหลิง พวกเธอควรแก้โจทย์นี้ได้ใช่ไหม?”
นักศึกษาที่กำลังนั่งอยู่แถวหน้ายิ้มเยาะแล้วพูดเสียงอ่อน “เทพนักศึกษาไม่ได้ยกมือ ใครจะกล้ายกมือล่ะ?”
หลายคนที่นั่งข้างหน้าพยักหน้า
บางคนก็คิดออกแล้ว แต่ไม่มีใครกล้ายกมือ
ศาสตราจารย์หลิวแสร้งทำเป็นเหมือนไม่ได้ยินอะไร เขาหัวเราะแล้วกล่าว “ไม่มีใครแก้ได้เลย? ฉันเดาว่าต้องมอบแรงจูงใจสักหน่อยใช่ไหม? โอเค! ฉันจะให้ 10 คะแนนกับคนที่แก้โจทย์นี้ได้”
แม้ว่าลู่โจวจะยังอ่านหนังสือการเรียนรู้ของเครื่องจักร(machine learning) แต่เขาก็ยกมือขึ้นทันที ความเร็วการยกมือของเขาทำให้หวงกวงหมิงช็อค
อย่างไรก็ตามลู่โจวไม่ได้สนใจหวงกวงหมิง กลับกันเขาจ้องมองไปที่พาวเวอร์พ้อยแทน
10 คะแนน!
มันโคตรง่าย คะแนนฟรีชัดๆ!
ศาสตราจารย์หลิวไม่ได้สนใจลู่โจวด้วยซ้ำ เขายิ้มแล้วกล่าว “เอามือลง! 10 คะแนนนี้ไม่ใช่ของเธอ ไม่ว่ายังไงเธอก็สอบได้คะแนนเต็ม อะไร? เธออยากได้คะแนน 110 เต็ม 100 เหรอ?”
ลู่โจว “…”
นักศึกษาอ้าปากค้าง
อัจฉริยะมั่นใจอยู่แล้วว่าเขาจะได้คะแนนเต็ม?
ลู่โจวยิ้มอย่างกระอักกระอ่วนและลดมือลง
เวลานี้ สิ่งเดียวที่ลู่โจวอยากพูดก็คือ ‘บัดซบ’
