ลู่โจวกินข้าวกลางวันจนเสร็จขณะที่คุยกับเฉินยู่ซาน เวลาพักกลางวันของเขาใกล้จะหมดแล้ว
เฉินยู่ซานเดินไปส่งลู่โจวกลับไปที่อาคารแผนกคณิตศาสตร์และบอกเขาว่าอย่าลืมกลุ่มผู้เยี่ยมชมชาวรัสเซีย หลังจากนั้นเธอก็โบกมือลาอย่างไม่ค่อยเต็มใจ
ลู่โจวกลับมาที่ห้องทำงานและเตรียมแผนการสอนจากเมื่อวาน หลังจากที่เขายืนยันกับผู้ช่วยแล้วว่าเขามีสอนตอนบ่าย เขาก็ไปยังที่อาคารเอ
เขามีการบรรยายทฤษฎีจำนวนช่วงบ่ายนี้ ชั้นเรียนของเขาถือเป็นวิชาเลือกวิชาคณิตศาสตร์
แม้ว่าเหอชางเหวินนักศึกษาปริญญาเอกส่วนใหญ่ของเขาจะสอนให้ แต่เมื่อเห็นว่าปิดเทอมแล้วลู่โจวก็ตัดสินใจว่าเขาควรบรรยายอย่างน้อยสักหนึ่งครั้ง
เขาไม่รู้ว่าทำไม แต่เขารู้สึกว่านักเรียนในห้องเรียนกำลังจ้องมองเขาแทนที่จะเป็นกระดานดำ…
ลู่โจวอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหงุดหงิด
เขาไม่รู้เลยว่าความสามารถในการบรรยายของเขาลดลงจนถึงจุดที่นักเรียนสนใจในตัวเขามากกว่าเนื้อหาไปแล้ว
เขานึกย้อนกลับไปตอนที่เขากำลังบรรยายอยู่ที่มหาวิทยาลัยพรินซ์ตัน นักเรียนจากชั้นเรียนอื่นมักจะนำเก้าอี้มาเองเพื่อนั่งในฟังการบรรยาย
ดูเหมือนเขาจะต้องฝึกการบรรยายเพิ่ม…
ไม่นานก็มีการเขียนจนเต็มกระดานดำทั้งสี่ จากนั้นเสียงกริ่งห้องเรียนก็ดังขึ้น
ลู่โจวปิดหนังสือและมองไปที่นักเรียน เขากำลังจะสรุปให้พวกเขาฟัง แต่จู่ๆ ก็มีหน้าต่างสีฟ้าปรากฏขึ้นตรงหน้าของเขา
[
ภารกิจสาขาเสร็จสมบูรณ์
4: นักเล่นแร่แปรธาตุ: ผลิตโลหะผสมไททาเนียม 100 ตัน
]
สมบูรณ์?
แล้วเหรอ?
ในใจของลู่โจวรู้สึกประหลาดใจ แต่เขาไม่ได้แสดงออกผ่านใบหน้าของเขา
เขากระแอมเล็กน้อย และพูดกับนักเรียน
“ตอนนี้ชั้นเรียนจบลงแล้ว พักสักห้านาทีแล้วเราจะไปกันต่อคราวหน้า”
ลู่โจวออกจากห้องเรียนและไปเข้าห้องน้ำที่อยู่ใกล้ๆ เขาเข้าไปในห้องน้ำและเรียกระบบออกมา
เขาเดินไปที่หน้าจอข้อมูลและกดปุ่ม แผงภารกิจของเขาได้ถูกแสดงขึ้นต่อหน้าเขา
[
‘การควบคุมโลกและดวงจันทร์’ ระยะที่สอง:
ดาวเคราะห์หนาแน่น: ใช้ชีวิต 24 ชั่วโมงบนดวงจันทร์ให้เกิน 100 คน
2: จุดประกายแห่งอนาคต: เครื่องชนอนุภาคแฮดรอนขนาดใหญ่บนดวงจันทร์
ลึกสามฟุต: เก็บดินดวงจันทร์หายาก 50 ตัน
นักเล่นแร่แปรธาตุ: ผลิตโลหะผสมไททาเนียม 100 ตัน (สมบูรณ์)
มองย้อนกลับไปบนโลก 5 อย่าง: สร้างสถานีสังเกตการณ์อุตุนิยมวิทยาโลกกึ่งถาวรในวงโคจรของดวงจันทร์
มองไปในระยะไกล: ตั้งกล้องโทรทรรศน์อวกาศขนาดใหญ่บนดวงจันทร์เพื่อให้การสังเกตการณ์ดาวเคราะห์ในระบบสุริยะให้มีรายละเอียดมากขึ้น รวมถึงการสังเกตกาแล็กซีนอกโลก
]
ลู่โจวมองดูภารกิจที่เสร็จสิ้นแล้วและอดคิดไม่ได้
ทั้งหมดที่เขาทำคือเขียนจดหมายเพื่อการขอทุน และหลังจากนั้นไม่กี่เดือน ภารกิจก็เสร็จสมบูรณ์
นี่คือการทำฟาร์มของด้วยการ AFK แบบง่ายๆ
น่าเสียดายที่เขาไม่ได้รับรางวัลภารกิจสาขาใดๆ ก่อนที่ภารกิจหลักระยะที่สองจะเสร็จสิ้น
เขาไม่รู้ด้วยว่าภารกิจของสาขาจะให้รางวัลประเภทไหนกับเขา…
“… เหลือภารกิจสาขาอีกห้าภารกิจ?”
ลู่โจวมองดูภารกิจที่เหลือและลูบคางเบาๆ
อันแรกแก้ได้ไม่ยากเท่าไหร่ เขาแค่ต้องจัดกลุ่มนักท่องเที่ยวประมาณร้อยคน ตอนนี้สะพานนกกางเขนเสร็จสมบูรณ์แล้วจึงทำให้ภารกิจนี้ค่อนข้างง่ายที่จะทำให้สำเร็จ
ส่วนภารกิจที่สาม เขาก็สามารถขุดแร่ไททาเนียมบนดวงจันทร์ได้ ดังนั้นเรื่องดินบนดวงจันทร์จึงไม่มีปัญหา ภารกิจแค่ต้องการให้เขารวบรวมดินเท่านั้น และอาจเป็นประโยชน์ด้วยซ้ำหากจะส่งดินกลับคืนสู่โลก
เขาไม่สนใจเกี่ยวกับภารกิจที่เหลือเลย
มันไม่เป็นไปไม่ได้ที่จะทำภารกิจสาขาทั้งหมดให้สำเร็จ การทำเสร็จครึ่งหนึ่งนั้นถือว่าค่อนข้างดีแล้ว
หลังจากที่ลู่โจวออกจากระบบ เขาก็เตรียมออกจากห้องน้ำของเขา แต่เขาได้ยินคนเปิดก๊อก
เขาวางแผนที่จะออกจากร้านอยู่แล้ว แต่เมื่อได้ยินนักเรียนสองคนพูดถึงชื่อของเขา เขาก็นั่งลงเริ่มฟัง
ในฐานะศาสตราจารย์ เขาค่อนข้างสนใจในสิ่งที่นักเรียนพูดถึงเขามากๆ
“นายข้าใจการบรรยายของเทพลู่ไหม?”
“ฉันเข้าใจครึ่งหนึ่งนะ แล้วนายล่ะ?”
ชายใส่แว่นถอนหายใจแล้วพูดว่า “หนึ่งในสาม เฮ้อ ฉันอยากเข้าใจมัน แต่ฉันยังไม่เก่งพอ”
คนที่ใช้ก๊อกพูดต่อว่า “ใช่ ฉันคิดว่าการบรรยายของเขานั้นยากอยู่เสมอ”
ชายใส่แว่น “คงงั้น! แต่แม้แต่เทพลู่ก็ยังไม่มีแฟนนี่ นั่นมันทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นนิดหน่อย เพราะอย่างน้อยฉันก็มีแฟนแล้ว”
“ฮ่าๆ นายรู้ได้อย่างไรว่าเขาโสด ถ้าเขาแค่ซุ่มเงียบล่ะ?”
ชายสวมแว่นโบกมือของเขา
“ฉันดูออกน่า”
ทันใดนั้นพวกเขาก็ได้ยินเสียงข้างหลังพวกเขา
“โอ้จริงเหรอ? รู้ได้ไง?”
ทั้งสองคนหันกลับไปและทำตัวเหมือนเห็นผีเมื่อพวกเขาเห็นลู่โจว
“งานเข้าแล้ว เทพลู่นี่หว่า!”
“ศาสตราจารย์ลู่!”
ลู่โจวยิ้มและไม่พูดอะไรต่อ เขาเพียงแค่จ้องมองไปที่ผู้ชายสองคนเท่านั้น
“ศาสตราจารย์… พวกเราก็แค่…” ชายใส่แว่นเกาหัวและพูดอย่างฉลาดว่า “เราแค่พูดถึงว่าคุณหล่อแค่ไหน!”
ลู่โจว “…”
เวรเอ๊ย!
พวกคุณคิดว่าฉันหูหนวกหรือไง?
และอีกอย่างฉันหล่อมาก
ลู่โจวไม่ต้องการเสียเวลากับสองคนนี้อีกต่อไป ดังนั้นเขาจึงพูดว่า “กลับไปที่ชั้นเรียน”
“ครับ!”
นักเรียนสองคนหายตัวไปอย่างรวดเร็ว
ลู่โจวมองดูประตูห้องน้ำอย่างใกล้ชิดและถอนหายใจ
เขาไม่เคยรู้เลยว่ามันรู้สึกดีแค่ไหนที่ได้เป็นศาสตราจารย์
แต่…
ฉันกำลังทำตัวอย่างที่ไม่ดีหรือเปล่านะ? นักศึกษาระดับปริญญาตรีเหล่านี้มักจะคิดว่านักคณิตศาสตร์ล้วนโดดเดี่ยวอย่างนั้นเหรอ?
ฉันก็ไม่ได้อายุน้อยๆ แล้วนี่นา
พ่อแม่ของฉันจะจู้จี้ฉันเกี่ยวกับเรื่องนี้แน่นอน ถ้าฉันไปเจอกับพวกเขา
“… ช่างมันไปเถอะ ฉันจะรออีกสักสองสามปี”
ลู่โจวส่ายหัว
เขาไม่ได้หลีกเลี่ยงปัญหานี้ไป
แค่เขาไม่รู้ว่าจะดูแลครอบครัวอย่างไร
การวิจัยกินเวลาส่วนใหญ่ของเขาไป และเขาก็ไม่มีพลังงานพอที่จะเป็นแฟนใคร แม้แต่การดูแลพ่อ…
ลู่โจวกลับมาที่ห้องเรียนและเปิดแผนการสอนของเขา เขาเปิดไปที่หน้าสุดท้าย
“เปิดตำราของพวกคุณไปที่หน้าสี่สิบเจ็ด”
เสียงเปิดกระดาษเต็มห้องเรียน นักเรียนบางคนดูประหลาดใจ
“… ครึ่งแรกของคลาสจะเรียนครอบคลุมทฤษฎีจำนวนพื้นฐาน ในครึ่งหลังผมจะพูดถึงสิ่งที่น่าสนใจ นั่นคือสิ่งที่ผมกำลังค้นคว้าอยู่”
เขาหันไปที่กระดานดำและเขียนคำสองคำ
[สมมติฐานของรีมันน์]
ขณะที่เขาเขียนคำนั้น ห้องเรียนในห้องบรรยายก็เกิดความโกลาหล
ลู่โจวกระแทกมือลงบนโต๊ะเสียงดัง เพื่อเรียกความสนใจของนักเรียน เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ชัดเจนและดัง
“ผมพูดเร็วมาก”
“ดังนั้น ตั้งใจฟังนะ”
……………………………
