ถ้าจะให้พูดชัดๆ ก็คือแนวทางงานวิจัยของลู่โจวไม่ได้เกี่ยวข้องกับจำนวนอดิศัยของฟังก์ชันซีตาของรีมันที่จำนวนเต็มเลขคี่ สมมติฐานของรีมันน์ไม่ค่อยเกี่ยวเนื่องกับจำนวนอดิศัย
ถึงจะพูดแบบนั้นก็ตาม แต่บางสิ่งบางอย่างในคณิตศาสตร์มักจะสัมพันธ์กันอย่างคาดไม่ถึง
ลู่โจวไม่คาดคิดว่างานวิจัยของหานเมิ่งฉีจะเป็นประโยชน์กับเขา
เธอได้รับมอบหมายให้ทำวิจัยเรื่องนี้เพราะงานวิจัยของเขาเกี่ยวกับฟังก์ชันซีตาของรีมัน ถ้าเธอเจอปัญหาอะไรระหว่างทางเขาจะได้ช่วยเธอได้ง่ายๆ
ส่วนเหตุผลอื่นที่สำคัญรองลงมาก็คือเขาหวังว่าจะได้แรงบันดาลใจอะไรในระหว่างที่แนะนำเธอ
หลังจากที่ลู่โจวมอบหมายโปรเจกต์งานวิจัยแล้ว เขาและหานเมิ่งฉีก็พูดคุยกันถึงเรื่องแม่บ้านและเรื่องต่างๆ เกี่ยวกับค่าตอบแทนและความคาดหวัง
แม้ว่าครอบครัวของเด็กคนนี้จะรวยขนาดไหนแต่เขาก็ต้องทำตามขั้นตอนปกติ
ลู่โจวมีนิสัยชอบดูแลนักเรียนทุกคน
หลังจากที่ลู่โจวอธิบายรายละเอียดสำคัญให้หานเมิ่งฉีฟังแล้ว เขาก็บอกให้เธอพักหนึ่งวันเพราะพรุ่งนี้จะต้องทำตามขั้นตอนและสมัครเรียนที่ออฟฟิศวิชาการ ซึ่งเธอจะต้องมารายงานที่ออฟฟิศของเขาพรุ่งนี้
หานเมิ่งฉีที่ตอนนี้มีความสุขมากๆ เดินออกจากออฟฟิศด้วยความอย่างปลื้มปีติ ลู่โจวโทรหาหวังเผิงและบอกให้นำรถมาที่แผนกคณิตศาสตร์ เขาอยากจะไปสถาบันเพื่อการศึกษาขั้นสูง
อยู่ดีๆ ประตูออฟฟิศถูกผลักเปิดออก เหอชางเหวินเดินเข้ามาพลางเคี้ยวซาลาเปาไส้หมู
เขามองไปที่กระดานดำและหยุดนิ่ง เขาแทบจะทำซาลาเปาหลุดมือ
“หัวหน้า นี่คุณกำลังศึกษาค่าอดิศัยของฟังก์ชันซีตาของรีมันที่จำนวนเต็มเลขคี่อยู่เหรอ”
ลู่โจวเพิ่งแก้สมมติฐานเสมือนของรีมันน์ได้ไม่นาน ตอนนี้กลับมีปัญหาคณิตศาสตร์ระดับโลกบนกระดานดำของเขาแล้ว
แม้ว่าปัญหานี้จะไม่ได้ยากเท่าสมมติฐานของรีมันน์ แต่อะไรก็ตามที่เกี่ยวข้องกับฟังก์ชันซีตาของรีมันนับเป็นปัญหาระดับโลกทั้งนั้น
เขารอดูลู่โจวพยักหน้า
แต่ลู่โจวไม่ได้พยักหน้า
“นี่ไม่ใช่งานวิจัยของผม ผมมอบหมายให้นักศึกษาหานทำ อีกอย่างเธอจะเป็นเพื่อนร่วมชั้นปริญญาเอกของคุณ คุณโอเคไหม”
เหอชางเหวินมองลู่โจวด้วยความโกรธ
ลู่โจวนึกถึงสิ่งที่ตัวเองพูดแต่ก็ไม่คิดว่าเขาพูดอะไรผิดไป
“เปล่า”
เหอชางเหวินส่ายหัวพร้อมท่าทีโมโห
บ้าเอ๊ย
ผมอยู่กับคุณมาตั้งสามปีแล้ว แต่คุณไม่เคยมอบหมายโปรเจกต์ใหญ่ๆ ให้ผมสักครั้ง
แต่ผมคงช่วยเรื่องสมมติฐานเสมือนของรีมันน์ไม่ได้อยู่แล้ว…
แต่คุณกลับมอบหมายโปรเจกต์งานวิจัยชิ้นสำคัญให้เด็กใหม่ทำ
ไม่ยุติธรรมเลย!
เหอชางเหวินดูโมโหขึ้นเรื่อยๆ
ลู่โจว “…?”
…
ลู่โจวไม่ได้อยู่ที่นั่นนาน เขาตัดสินใจที่จะกลับเร็วเพราะรางวัลระบบรอเขาอยู่
เขารอไม่นานสักพักรถสีม่วงสดของเขาก็เข้ามาจอดที่อาคารแผนกคณิตศาสตร์
ลู่โจวเห็นรถสุดที่รักของเขาและถอนหายใจด้วยความโล่งใจ
ขอบคุณพระเจ้า เขาไม่ได้เปลี่ยนแปลงสุดที่รักของฉันมากมายขนาดนั้น
อย่างน้อยๆ มันก็ยังดูเหมือนเดิม
หวังเผิงเดินไปเปิดประตูให้เขา ลู่โจวถามด้วยความสงสัย “คุณเปลี่ยนอะไรไป”
“ผมเปลี่ยนคลาส กรอบรถก็เปลี่ยนด้วยเหล็กเสริม แล้วก็พ่นสีใหม่ หลังจากนั้นก็เคลือบด้วยไฟเบอร์คาร์บอน น้ำหนักอาจจะเพิ่มมากขึ้น ส่วนความเร่งก็อาจจะต่ำลง แรงม้าก็เหมือนกัน ส่วนอื่นๆ ก็น่าจะเหมือนเดิม” หวังเผิงตบหลังคารถอย่างมีความสุขและพูด “ผมบอกคุณแล้วไงว่าผมไม่ทำลายรถสุดที่รักของคุณหรอก”
ลู่โจว “ผมสงสัยว่าจะเปลี่ยนไปเพื่ออะไร”
หวังเผิง “มันเปลี่ยนแปลงเยอะเลยนะ ก่อนหน้านี้ถ้าถูกรถบรรทุกชนเราก็คงตายกันหมด”
ลู่โจว “แล้วตอนนี้ล่ะ”
หวังเผิงตอบอย่างใจเย็น “คนที่ตายก็คือรถบรรทุกไงครับ”
ลู่โจว “…”
ปลอดภัยไว้ก่อนก็คงดีกว่ามาเสียใจทีหลัง
สงสัยจังว่าเราสามารถทดสอบกับรถบรรทุกได้ไหม…
ขณะที่ลู่โจวกำลังขึ้นรถ นักศึกษาหญิงสองคนเดินออกมาจากห้องสมุดและเดินผ่านแผนกคณิตศาสตร์ พวกเขาสังเกตเห็นรถสปอร์ตสุดโก้หรู พวกเขาจึงพูดคุยกัน
“นี่ดูนั่นดิ นั่นใช่รถของท่านเทพลู่ใช่ไหม”
เด็กสาวที่มีผมหน้าม้ามองไปที่รถ
“ฉันว่าใช่ ฉันจำได้ว่าเขาเคยขับซีดานคันเฉิ่ม ใช่ไหม”
“บางทีเขาอาจจะเปลี่ยนรถหลังจากที่ได้เป็นนักวิชาการก็ได้”
“ไม่แน่นะ! แต่ฉันเคยได้ยินมาว่าเขามีบริษัทของตัวเอง เขาอาจจะซื้อเองก็ได้”
“ฉันว่าท่านเทพลู่ไม่มีแฟน…”
นักศึกษาสองคนเงียบไปครู่หนึ่ง
สองวินาทีผ่านไป เด็กสาวผมหน้าม้าอุทาน “เฮ้อ จริงๆ แล้วเงินก็ไม่ได้สำคัญหรอก ฉันแค่ชอบผู้ชายเก่งคณิตศาสตร์ พวกเขามีเสน่ห์ดี”
เพื่อนของเธอตอบ “อย่ามาพูดเลย มีผู้ชายฉลาดๆ เก่งคณิตศาสตร์ตั้งเยอะแยะ ฉันไม่เคยเห็นเธอจะคบใครสักคน”
ขณะที่นักศึกษาทั้งสองคนเย้าแหย่กัน รถสีม่วงสดก็ขับผ่านไปแล้ว
ทันใดนั้นพวกเขาก็นึกขึ้นได้ว่าลืมถ่ายรูปรถโพสต์ลงบนฟีด…
…
เนื่องจากสถาบันจินหลิงเพื่อการศึกษาขั้นสูงอยู่ใกล้กับมหาวิทยาลัยจินหลิง ทำให้ใช้เวลาน้อยกว่า 10 นาทีในการขับรถ
หลังจากที่มาถึงสถาบัน หวังเผิงลงทะเบียนจอดรถส่วนลู่โจวก็มุ่งหน้าไปที่อาคารหลักของสถาบัน เขาขึ้นลิฟต์และตรงเข้าไปที่ห้องทดลองใต้ดินชั้นสามทันที
มันคือโกดังลับของเขา สถานที่นี้มีไว้สำหรับติดตั้งเซิร์ฟเวอร์หลักของเสี่ยวไอรวมไปถึงตัวอย่างและเศษซากจากระบบ
ลู่โจวเดินเข้าไปตรงกลางห้องทดลองและหลับตา เขายื่นมือขวาออกไปแล้วเข้าสู่พื้นที่ระบบ เขาเข้าไปที่รายการและเลือกสิ่งของ
หลังจากที่ลืมตาอีกครั้งอนุภาคสีฟ้าลอยอยู่รอบๆ ตัวเขา อนุภาคนั้นค่อยๆ รวมตัวกันกลายเป็นสิ่งของ
หลังจากที่แสงสีฟ้าหายไป กล่องโลหะสีดำวางอยู่ตรงหน้าลู่โจว
[คอมพิวเตอร์ X-1 อัจฉริยะ คอมพิวเตอร์ควอนตัมขนาดมาตรฐานโรงงานมาพร้อมกับชิปควอนตัมผสมผสาน ใช้สำหรับซอฟต์แวร์เซิร์ฟเวอร์…หมายเหตุ ตามกฎหมายทรัพย์สินทางปัญญา อุปกรณ์นี้มีระบบการป้องกันทางวิศวกรรม ห้ามรื้อถอนหรือตรวจสอบ การใช้งานโดยไม่ได้รับอนุญาตจะนำไปสู่ผลลัพธ์ที่คาดไม่ถึง]
มันคือคอมพิวเตอร์ควอนตัม
หลังจากที่อ่านกล่องข้อความโปร่งแสงตรงหน้าแล้ว หัวใจของลู่โจวหยุดเต้น
แต่หลังจากที่อ่านประโยคสุดท้ายก็ทำให้อัตราการเต้นของหัวใจของเขาก็ช้าลง
เวรเอ๊ย!
หมายความว่าอะไรที่ห้ามแยกส่วนหรือตรวจสอบ
แปลว่าใช้ปืนสแกนเนอร์ก็ไม่ได้น่ะสิ
ลู่โจวสงสัยว่าถ้าเกิดอุบัติเหตุขึ้นกับคอมพิวเตอร์ใครจะเป็นคนซ่อมให้เขา
บางทีมันอาจจะมีไว้สำหรับการทดลองเท่านั้น
แต่ถ้ามันเป็นคอมพิวเตอร์ที่ขายจริงๆ มันก็น่าจะมีอายุยืนมากกว่าสิบปี
ลู่โจวกำลังุนงงกับวิธีการเชื่อมต่อคอมพิวเตอร์กับเครื่องจ่ายไฟ ขณะนั้นโดรนก็บินไปมา
[เจ้านาย คุณให้เสี่ยวไอได้ไหมคะ
[(˶́『『˵)]
……………………………………
