บรรยากาศรอบๆ เต็มไปด้วยความอึดอัด
ราวกับว่าเวลาและอวกาศหยุดนิ่ง
หน้าของลอว์เรนซ์แข็งทื่อ รอยยิ้มของเขาเหมือนหิน
แต่เขายังคงวางตัวและหดมือขวาทันทีเหมือนหุ่นยนต์
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว
บรรยากาศน่าอึดอัดยังคงวนเวียนอยู่รอบๆ โต๊ะอาหาร
ความเงียบถูกทำลายโดยเสียงของพนักงานเสิร์ฟที่เสิร์ฟอาหาร
ลอว์เรนซ์กระแอมและพูดอย่างไม่พอใจ
“ผมถามได้ไหมว่าทำไม ผมว่าข้อเสนอของผมก็ดึงดูดใจอยู่นะ”
“ดึงดูดใจสำหรับคุณไงครับ” ลู่โจวพูดอย่างใจเย็น “ผมรู้ว่าบนโลกนี้ไม่มีอะไรที่ได้มาฟรีๆ ถ้าผมร่วมลงทุนกับคุณ นั่นก็แปลว่าผมต้องยอมเสียกรรมสิทธิ์หุ้นส่วนไป ถูกต้องไหมครับ”
ลอว์เรนซ์ “ใช่ ก็อย่างที่คุณบอก ไม่มีอะไรที่ได้มาฟรี แต่บนโลกก็ยังมีสิ่งที่เรียกว่าได้ประโยชน์ทั้งสองฝ่าย! เราทั้งคู่ก็จะรวยขึ้นจากการทำงานร่วมกัน! “
ลู่โจว “ก็ถูก แต่สตาร์สกายเทคโนโลยีจะเป็นของคุณหรือของผมกันครับ มันจะเป็นของจีนหรืออเมริกา”
“นั่นก็ขึ้นอยู่กับว่าคุณจะนิยามว่าอย่างไร” ลอว์เรนซ์นิ่งไปครู่หนึ่งและพูด “มันสำคัญจริงๆ เหรอว่าใครเป็นเจ้าของ สตาร์สกายเทคโนโลยีจะมีมูลค่าเป็นแสนล้านดอลลาร์ คุณอาจจะมีกรรมสิทธิ์หุ้นส่วนน้อยลง แต่ความมั่งคั่งสุทธิก็ยังสูงขึ้นอยู่ดี”
ลู่โจวพูด “ผมคิดว่ามันสำคัญ”
ลู่โจวพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“สำหรับผมแล้วสิ่งที่สำคัญคือการได้ทำวิจัยอะไรก็ได้ที่อยากทำ นั่นแหละที่สำคัญ นี่คือเหตุผลที่ผมก่อตั้งสถาบันจินหลิงเพื่อการศึกษาขั้นสูงและสตาร์สกายเทคโนโลยี ถ้าคุณบอกผมว่าผมสามารถเปลี่ยนเงินแสนล้านเป็นสองแสนล้าน ทำไมผมต้องสนด้วยล่ะ”
บรรยากาศที่โต๊ะอาหารเงียบไป
หลังจากนั้นสักพัก ลอว์เรนซ์คลายไหล่และเอนตัวลงบนเก้าอี้
“ผมเข้าใจ ผมคิดว่าเราจะมีโอกาสได้ร่วมงานกัน ผมคิดว่าคุณจะเห็นผลประโยชน์ที่เราจะมีร่วมกัน”
ลู่โจวยิ้มและพูด “ผมคิดว่าคนอเมริกาแบบคุณจะชอบทำตามกฎเสียอีก คุณควรจะคุยเรื่องนี้กับซีอีโอสตาร์สกายเทคโนโลยีไม่ใช่เหรอ”
ลอว์เรนซ์ยิ้มและพูด “กฎเหรอ คุณคงไม่รู้จักคนอเมริกาดีสินะ”
ลู่โจว “อ๋อ จริงเหรอ”
“เรือลำแรกที่บุกเบิกอาณานิคมอเมริกาเต็มไปด้วยโจรสลัด และพลเมืองดีก้าวเข้ามาในอเมริกาบนผืนดินที่อาจจะเป็นประโยชน์ต่อพวกเขา ในยามยากพวกเขาปล้นสะดมคนพื้นเมืองและเอาทุกอย่างที่ต้องการไป”
“มีเอกสารเกี่ยวกับจอห์น อดัม ในห้องสมุดฟายสโตน มันมีรายละเอียดเกี่ยวกับงานวิจัยของเขาเรื่องปรากฏการณ์ทางวัฒนธรรม เขาเข้าใจอเมริกาอย่างลึกซึ้ง”
“และผมเรียกปรากฏการณ์ทางวัฒนธรรมนี้ว่าโจรสลัด”
ลู่โจวมองไปที่รอยยิ้มของลอว์เรนซ์และขมวดคิ้ว
“น่าประหลาดใจ”
“เรื่องอะไรครับ”
“ในประวัติศาสตร์จีน เราจะใช้โจรสลัดเป็นคำดูถูก ในวัฒนธรรมของเราโจรสลัดไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก”
“มันเทียบเท่ากับความอัปยศในวัฒนธรรมของเรา โจรสลัดถูกแขวนคอ ถูกทิ้งให้อีกากิน…” ลอว์เรนซ์ยักไหล่และพูด “แต่ถ้าสิ่งที่พวกคุณต้องการคือเรือและคน ก็แปลว่าคนมากมายก็บาปด้วยกันทั้งนั้น”
ลอว์เรนซ์ดันโต๊ะและยืนขึ้น
“ผมอยากถามคำถามหนึ่ง ผมไม่ได้อยากเป็นศัตรูกับคุณนะ แต่โลกของเรามักจะถูกควบคุมโดยพลังที่มองไม่เห็น
“ก็เหมือนแรงโน้มถ่วงที่ดึงดูดเราให้อยู่บนพื้น ประวัติศาสตร์จะซ้ำรอย ไม่มีอะไรหยุดมันได้ ไม่มีใคร ไม่มีบริษัทไหน หรือประเทศไหนจะหยุดมันได้ แต่ถ้าใครก็ตามที่ทำตามพลังที่มองไม่เห็น พวกเขาจะได้รับรางวัลจากประวัติศาสตร์ รู้ใช่มั้ยว่าผมหมายถึงอะไร”
ลู่โจว “ไม่ ผมเชื่อหลักวิทยาศาสตร์ ไม่ใช่อภิปรัชญา”
ยกเว้นแค่ตอนที่จับรางวัล
ลอว์เรนซ์ “ก็ได้ แต่คุณจะไม่ลองคิดดูหน่อยเหรอ”
“ไม่จำเป็นครับ”
“น่าเสียดายจังนะครับ” ลอว์เรนซ์ถอนหายใจและพูด “บางทีครั้งหน้า คุณอาจจะไม่ได้สู้กับผู้เล่นเล็กๆ อย่างเอ็กซอนโมบิลหรือเทสล่าก็ได้”
“อย่างนั้นเหรอ?”
ลู่โจวยิ้มอย่างอ่อนโยน
“มาดูกันว่าจะเกิดอะไรขึ้น”
…
หลังจากนั้นลอว์เรนซ์ก็กลับไปโดยไม่ได้ทานอะไรเลย
แม้ว่าลอว์เรนซ์จะบอกว่าเขาอิ่มแล้ว ลู่โจวสังเกตเห็นว่าลอว์เรนซ์ยังไม่ได้ทานอะไรเลยสักคำ
จริงๆ แล้วลู่โจวคิดว่าร้านอาหารนี้ก็ค่อนข้างดีทีเดียว เขาอาจจะมาอีกรอบ
หลังจากที่ทานเสร็จ ลู่โจวก็ออกจากร้านอาหารและขึ้นรถที่จอดอยู่ตรงทางเข้า
ตอนที่เขาขึ้นรถ หวังเผิงก็คุยโทรศัพท์เสร็จพอดี
เราจะไปไหนกันครับ”
“ไปที่จงซาน อินเตอร์เนชั่นแนล”
“ได้ครับ”
รถขับเคลื่อนไปบนถนน
ลู่โจวนั่งอยู่หลังคนขับและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
เขากำลังจะอ่านบนความที่อ่านค้างอยู่ แต่บทความนั้นหายไปแล้ว
อืม…
ถูกลบไปแล้วเหรอ
บ้าเอ๊ย ฉันลืมเซฟไว้
ลู่โจวส่ายหัวและเปิดเว่ยป๋อ
เขากำลังจะพูดคุยกับแฟนคลับ แต่อีเมลแจ้งเตือนขึ้นมาก่อน
เขาเห็นว่าอีเมลมาจากสมาพันธ์คณิตศาสตร์ระหว่างประเทศ
ลู่โจวเห็นอีเมลแล้วรู้สึกปวดหัว
ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา เขามัวแต่คิดหนักว่าควรเข้าร่วมการประชุมหรือเปล่า เขารู้ว่าอีเมลน่าจะมาจาก IMU เพื่อขอให้เขาอัปโหลดรายงานวิทยานิพนธ์ 60 นาทีออนไลน์
ลู่โจวเปิดอีเมลและเริ่มคิดว่าเขาจะปฏิเสธอย่างสุภาพอย่างไรดี แต่อยู่ๆ เขาก็นิ่งไป
หลังจากนั้นสักพัก ลู่โจวมองไปที่หวังเผิงและพูด
“หวังเผิง”
“มีอะไรครับ”
“ผมจะไปเซนต์ปีเตอร์สเบิร์ก เดือนกันยายน”
“โอเค ผมจะจัดการให้คุณ ผมสงสัยว่าวิทยานิพนธ์สมมติฐานของรีมันน์ของคุณคืบหน้าบ้างไหม”
“ไม่ มันไม่เกี่ยวข้องกับการรายงาน”
หวังเผิง “แล้วไปทำไมเหรอครับ? “
ลู่โจววางโทรศัพท์และพูดขึ้น
“เพื่อรับรางวัล”
…………………
Related
