Sevens – ตอนที่ 15 งานง่ายๆ ที่ต้องทำก็แค่ยืน

งานง่ายๆ ที่ต้องทำก็แค่ยืน

—

พวกเราไปยื่นคำร้องถึงนักผจญภัยที่เคาเตอร์ของกิลด์

และเตรียมจ่ายค่าธรรมเนียมกับเงินรางวัลเพื่อรวมกำลังคน

พอรับแบบฟอร์มไปแล้ว คุณฮาวกิ้นก็มองแผ่นกระดาษสลับกับผมอยู่หลายครั้ง

“พ-พ่อหนุ่มไรเอล…จำนวนเงินนี่มันถูกแน่นะ? เวลางานคือสี่วัน ขอเพียงเข้าร่วมก็จะได้สองเหรียญเงิน

และในสัญญาบอกว่าพวกเขาแค่ต้องยืนในจุดกำหนดไว้เท่านั้น? ”

แหงล่ะที่เขาจะสงสัย

เพราะเงินรางวัลกับงานที่ต้องทำมันไม่สมดุลกันเลย

“ถูกแล้วครับ เรื่องจำนวนคนที่พวกเราจะจ้างก็ด้วย”

“เอ๋? โอเค…”

คุณฮาวกิ้นทวนจำนวนคนบนแบบฟอร์มปนตกใจ

“อย่างต่ำหนึ่งร้อยคน!? ”

“พวกเราเตรียมเงินรางวัลไว้เผื่อสำหรับสองร้อยคนไว้แล้วครับ …งานที่ทำก็คือคอยยืนเฝ้าประจำจุดรอบๆ ทางเข้าเหมืองร้าง

แล้วข้าก็เป็นคนจะจ่ายเงินรางวัล และคอยเรียกคนด้วยตัวเองด้วยครับ”

หลังจากนั้น คุณฮาวกิ้นก็ถามยืนยันรายละเอียดในสัญญาอีกหลายต่อหลายครั้ง

[ตามข้อมูลที่ได้มาพวกโจรมีกันมากกว่ายี่สิบคน ถึงจำนวนคนทางนี้จะดูเยอะ แต่ที่เคลื่อนไหวจริงๆ มีแค่ไรเอลเท่านั้น

ต่อให้เปรียบเทียบกับการเข้าร่วมสงครามจริงๆ ค่าตอบแทนนี้ก็ถือว่าไม่เลวเลย]

พอรุ่นที่สามพูดมา ผมก็รู้สึกแปลกๆ

‘เราทำงานแทบตายทั้งวันยังได้แค่ 6-10 เหรียญทองแดงใหญ่ แต่นี่เราให้ตั้ง 2 เหรียญเงินสำหรับงาน 2 วัน

เอาเถอะ ถ้าไม่ให้ขนาดนี้ จำนวนคนที่สมัครเข้ามาก็จะไม่มากพอน่ะสิ’

[ทีนี้พวกที่หน้ามืดเพราะเงินก็จะแห่กันมาให้พรึบ ทำไมเราไม่มาทำให้มันเปรี้ยงปร้างไปเลยล่ะ? ]

ผมยังคงแสดงตัวเป็นบุตรขุนนางงี่เง่าอยู่

การปราบโจรไม่กี่สิบคนด้วยจำนวนคนนับร้อยจะต้องเป็นเรื่องตลกในหมู่ชาวเมืองเดลลีนไปอีกนาน

นี่จะเป็นการประกาศที่อยู่ปัจจุบันของผมกลับไปยังตระกูลวอลท์…ครอบครัวของผมต้องรู้ทันทีแน่

ถึงจะมีโอกาสค่อนข้างสูงที่พวกเขาจะรู้อยู่แล้วก็เถอะ

แต่ถ้าผมแสดงเป็นไอ้ง่าวแบบนี้ พวกเขาจะทำยังไงนะ?

ผมคงโดนเก็บเข้าสักวันนึงแหง

‘ถ้าเป็นเซเลส การจะส่งคนมาฆ่าเราก็ไม่ใช่เรื่องแปลก”

พอเรื่องตลกอย่าง…การต่อสู้กับโจรของเจ้าเด็กเหลือขอนี้จบลง ผมจะเป็นยังไงต่อกันนะ?

‘สุดท้ายแล้ว นี่มันก็คือการเดิมพันไม่ใช่เรอะ..’

ขณะที่คุณฮาวกิ้นเช็คเอกสารว่าไม่มีอะไรผิดพลาด ผมก็เสริมขึ้น

“อ่า ใช่สิ ขอถามคุณฮาวกิ้นได้ไหมครับ”

“ได้สิ ถ้าข้าตอบได้นะ”

ผมยืนยันบางอย่างกับเขา

ซึ่งโนแวมกับคุณเซลฟี่ก็ไม่ว่าอะไร

ไม่มีทางที่ทางกิลด์จะปฎิเสธคำขอนี้ได้

‘เพราะจะมันดีกว่าถ้ามีไพ่ในมือเพิ่มขึ้น’

.

.

.

ด้านหน้าอาคารกิลด์

ในพื้นที่ที่คนสัญจรไปมา ผมประกาศลั่น

“ข้ามาจากตระกูลวอลท์…อดีตทายาทของตระกูลเคานต์! ในเวลานี้ ข้าถือโอกาสจะกำจัดกองโจรที่มากบดานอยู่ข้างเมืองเดลลีน!

ถ้าใครเห็นด้วยกับข้าจงอาสามา! ”

[เฮ้ย เสียงเจ้าเบาไป เจ้าจะหัวเราะก็ได้นะ แล้วก็ใส่ดราม่าไปด้วยสิ]

รุ่นที่สี่กำกับผมโดยตรง

น่าขัน

ผมได้ยินเสียงหัวเราะกลับมา

“ขุนนางกำลังไปปราบโจร? ”

“เดี๋ยว ไม่ใช่เขาถูกไล่ออกมาเรอะ…”

“เพราะเขาไม่ได้เรื่องสินะ? ”

“ปล่อยเรื่องโจรให้เจ้าเมืองจัดการสิ”

“พอเรดเขาวงกตจบลง พวกทหารก็จะกลับมากันแล้ว พวกเราแค่ต้องรออีกหน่อยเอง”

นักผจญภัยบางคนเดินผ่านผมไปพร้อมกับหัวเราะ

บางคนก็พูดสวนมาตรงๆ

“นี่คือเวลาที่ต้องยืนหยัดเยี่ยงอัศวิน ภารกิจของพวกเรา…”

‘ส-สิ้นหวังชะมัด! ’

ผมทนความอับอายแล้วประกาศต่อไป

.

.

.

พอยืนยันคำร้องเสร็จแล้ว ผมก็ไปหาโนแวมและกลับบ้านด้วยกัน

ที่หน้าประตู มีเด็กสาวผมแดง…อาเรีย ล็อคเวิด กำลังยืนกอดอกขวางอยู่

แขนที่เธอกอดอกดันหน้าอกของเธอขึ้นมา

มันแทบไม่ต่างจากเดิม แต่เพราะความเหนื่อยล้า ผมเลยเผลอมองไปที่หน้าอกของเธอก่อนจะถามออกไปอย่างช่วยไม่ได้

“อืม…เธอมีธุระอะไรที่บ้านของเราเหรอ? ”

“อย่างมาแกล้งทำเป็นไม่รู้นะ! เมื่อกี้นี้มันอะไรกันคะ!? ”

‘อะไร’ ที่ว่าน่าจะหมายถึงการประกาศอันยิ่งใหญ่ของผมเอง

“ก็ รางวัลสำหรับการปราบโจร…”

“ท่านไรเอลวิเศษมากเลยค่ะ”

คำชมของโนแวมทำให้ผมอายม้วน

คุณล็อคเวิดเดินเข้ามาหาผมด้วยท่าทางที่ไม่คิดว่าจะมาจากขุนนางหญิง

“ฉันแค่ขอให้ส่งคุณเซลฟี่มาให้ไม่ใช่เหรอ! ฉันจะได้ใช้เส้นสายนิดหน่อย และรวมหัวกระทิไม่กี่คนไปชิงอัญมณีคืนมา…

ถ้าคุณประกาศไปซะขนาดนั้นพวกโจรมันจะไม่รู้กันหมดแล้วหรือคะ!? ”

โนแวมตอบกลับ

“คุณเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่าคะ? ”

“อ-อะไร? ที่จริงทุกคนก็หัวเราะเยาะสิ่งที่พวกคุณทำลงไปนี่นา”

ที่ผมทำไปก็เพราะมีเหตุผล

มันไม่ใช่ความผิดพลาด…แต่ผมก็เศร้าอยู่ดี

“ที่ทำไปแบบนั้นพวกเราก็มีเหตุผลของตัวเองค่ะ หรือคุณ…คิดว่าที่พวกเราทำไปก็เพื่อคุณงั้นหรือคะ? ”

พอโนแวมบอกตรงๆ คุณล็อคเวิดก็สะดุ้ง

ผมได้ยินเสียงของรุ่นที่หนึ่ง

[อ-อูย หนูโนแวม…ข้าคิดว่าถ้าเป็นไปได้ก็อยากให้หนูให้อภัยเธอนะ มาเป็นเพื่อนกันเถอะ? ]

รุ่นที่สองพูด

[นี่เจ้าอยู่ข้างใครเนี่ย? มันไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องรักษาน้ำใจเธอสักหน่อย? พวกเราก็จะทำต่อไปอยู่ดี]

แน่นอนว่าจุดประสงค์ของผมก็คือการนำอัญมณีของตระกูลล็อคเวิดกลับมา

มันเป็นเงื่อนไขเพื่อให้รุ่นที่หนึ่งยอมช่วยเหลือผม

แต่ความรู้สึกที่ผมต้องการช่วยเธอก็ไม่น้อยหน้าคนอื่นหรอกนะ

ครั้งนี้ ที่เหล่าบรรพบุรุษต่างช่วยกันก็เพื่อให้รุ่นที่หนึ่งยอมรับผม และยืนยันเรื่องที่ตระกูลวอลท์จะตอบสนองกับผมเอง

“ต-แต่มันก็ไร้ค่าอยู่ดีถ้าพวกโจรหนีไปนะ! ”

“…แล้วคุณจะทำยังไงล่ะคะ? ”

“เอ๋? ”

โนแวมยังคนพูดกับเธออย่างเย็นชา แต่ก็ถูกของเธอนะ

“คุณเซลฟี่ตกลงเป็นที่ปรึกษาของพวกเรากับทางกิลด์ด้วยตัวเอง และพวกเราก็จ่ายค่าตอบแทนไปแล้ว

ส่วนตอนนี้พวกเราก็ขอให้เธอไปทำงานอื่นพร้อมกับจ่ายค่าจ้างแล้วนะคะ”

“ฉ-ฉันขอโทษจริงๆ แต่ฉันไม่มีเงินพอจะชดใช้…”

ตระกูลของคุณล็อคเวิดกำลังตกต่ำ ไม่สิ มันล่มสลายไปแล้วต่างหาก

ถ้าพวกเธอมีกำลังมากพอตั้งแต่แรก ก็คงไม่มาขอความช่วยเหลือจากเพื่อนเก่าอย่างคุณเซลฟี่หรอก

“คุณทำยังอะไรไม่สำเร็จสักอย่าง ทำไมถึงเอาแต่จับผิดท่านไรเอลล่ะคะ? หรือพอท่านไรเอลทำสำเร็จแล้ว

คุณก็จะมาขออัญมณีจากเขาหรือคะ? ทำไมถึงเห็นแก่ตัวขนาดนี้? ”

“ฉ-ฉันแค่…”

พอเห็นคุณอาเรียทำหน้าซึมกระทื่อ ผมจึงพยายามเข้าไปหยุดโนแวม แต่รุ่นที่สามก็ห้ามไว้ก่อน

[ไรเอล เจ้าปล่อยไปก่อนได้ไหม? แบบนี้มันจะดีกับเด็กสาวอาเรียมากกว่านะ]

เมื่อโนแวมเห็นว่าผมไม่ว่าอะไร เธอจึงว่าคุณอาเรียต่อ

“ถึงจะโดนหัวเราะเยาะ โดนถากถางมากแค่ไหน ข้าก็จะไม่มีวันหัวเราะใส่ใครสักคนที่พยายามอย่างเต็มที่แน่

คนที่เอาแต่มองอย่างเดียวไม่มีสิทธิ์มาวิจารณ์นะคะ”

คุณอาเรียพยายามโต้กลับ

“เพราะงั้นฉันถึงมาขอให้ช่วยดีๆ อยู่นี่ไง…คุณคาดหวังให้ฉันทำมันคนเดียวหรือคะ!?

บอกมาสิว่าเด็กผู้หญิงอย่างฉันจะไปทำอะไรได้!?”

ผมมองไปที่พวกเธอ

รุ่นที่สามแนะนำผม

[หนูโนแวมรับบทเป็นนางร้ายแทนเจ้าอยู่ เดิมนั่นเป็นสิ่งเจ้าต้องพูดนะรู้มั้ย ไรเอล]

รุ่นที่หนึ่งเสริม

[ถูกต้อง! สำเหนียกตัวเองไว้เลยนะไอ้สารเลว! ]

รุ่นที่สองจวกรุ่นที่หนึ่ง

[นี่ลืมไปแล้วหรือว่าที่พวกเราทำอยู่นี่ก็เพราะเจ้าน่ะ? แล้วก็ลองพูดประโยคเมื่อกี้ใส่กระจกดูนะ]

ตรงหน้าผมคุณอาเรียกำลังน้ำตาไหลอาบแก้ม ท่าทางเข้มแข็งของเธอเมื่อครู่หายไปจนสิ้น

เธออยากได้มรดกของครอบครัวคืนมา

แต่ด้วยตัวเธอคนเดียวมันเป็นไปไม่ได้

เธอรู้อยู่แล้ว และผมก็เข้าใจความรู้สึกร้อนรนของเธอ

“พวกเราจะไปกันพรุ่งนี้ ถ้าเจ้าเห็นกลุ่มคนที่มารวมกันที่หน้าประตูเมือง นั่นล่ะคือกองกำลังที่จะไปปราบโจร ทำสิ่งที่เธอยากทำเถอะ”

พอพูดจบ ผมก็ดึงมือโนแวมเข้าบ้านไป

.

.

.

ตอนเช้าของวันถัดมา

ผมพยักหน้าให้กับ เกวียน เสาไม้ และแผ่นกระดานที่รวบรวมมา

“แบบนี้ ต่อให้ไกลแค่ไหนก็ไม่มีทางมองผิดไปแน่”

[โอ้ ข้าประหลาดใจที่เจ้าหามาได้เยอะขนาดนี้ด้วยเวลาที่จำกัดนะ พวกพ่อค้าก็ดูระวังกันดี]

รุ่นที่เจ็ดมองดูของที่บรรจุอยู่ในเกวียน และยืนยันความเรียบร้อยของแผนที่พวกเราเตรียมไว้

ที่นี่ กลุ่มนักผจญภัยที่มารวมตัวกันกว่า…130 คน พอมองไกลๆ แล้วมันไม่ต่างจากกองทัพเลย

‘ตรงนี้ก็มีอีก 2-3 คน’

[….เด็กสาวอาเรียก็อยู่ด้วยนะ]

ผมมองไปทางคุณอาเรีย

ส่วนโนแวมที่เห็นเธอก็ไม่ได้พูดอะไร แต่เธอดูโล่งอกเล็กน้อย

“ไม่ใช่ว่าเธอไม่มาด้วยจะดีกว่าเหรอ? ”

โนแวมส่ายหัว

“เพราะเธอเป็นคนแบบนั้นน่ะค่ะ ข้าคิดว่าเธออาจจะหลงผิดไปเพราะความเสียใจก็ได้…แต่เหมือนข้าจะคิดมากไปเองนะคะ”

ไม่มีงานอะไรให้คนส่วนมากทำ พวกเราตั้งใจจะจ้างพวกเขาเพื่อไปยืนเฉยๆ แค่นั้น ส่วนคนที่ทำงานจริงๆ มีไม่ถึง 1 ใน 10 ด้วยซ้ำ

เพราะงานที่ต้องทำแค่ยืนอยู่กับที่ ทำให้มีคนมารวมกันมากมาย

แต่จำนวนก็น้อยกว่าที่ผมคิดไว้ด้วยเวลาที่จำกัด

[เจ้าเข้าใจใช่มั้ย ไรเอล? สงครามกำลังจะเริ่มแล้ว]

ผมพยักหน้าให้กับคำพูดของรุ่นที่เจ็ด

“เอาล่ะ ไปกันเถอะ”

โนแวมพยักหน้าให้ผมเช่นกัน

.

.

.

ที่เหมืองร้างใกล้ๆ เมืองเดลลีน

มีชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่บนลังไม้พร้อมกับกองสมบัติด้านหลัง

ในมือของเขามีอัญมณีสีแดงอยู่

“ข้าได้ของดีมาซะแล้วสิ เพราะมันข้าถึงกำจัดมอนสเตอร์ทั้งหมดในนี้ได้”

เขาเป็นชายร่างสูงใหญ่กว่าสองเมตร และมีเคราหยิกเฟิ้ม

ลูกน้องทั้ง 23 คนตรงหน้ามองมาที่เขาพร้อมกับหัวเราะ

“ตามที่หัวหน้าคาดไว้เลย แต่ข้าไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่าลูกคุณหนูอย่างมันจะเข้ามาหาเราตรงๆ ”

พอได้ยินแบบนั้น ชายร่างใหญ่ก็หัวเราะอย่างร่าเริงแล้วพูดกับลูกน้องเรื่องกองกำลังปราบปราม

“หลังไปประกาศที่กิลด์ซะขนาดนั้นพวกมันต้องมาแน่ แถมมันยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีไส้ศึกของข้าอยู่  

ให้พวกมันมาสู้ตามที่ต้องการเลยด้วยกำลังที่เปราะบางแบบนั้นแหละ”

ข้อมูลกลุ่มของไรเอลหลุดมาหาพวกเขาแล้ว

ที่จริงพวกเขามีกันอยู่ 26 คน แต่อีก 3 คนที่เหลือตอนนี้กำลังปะปนอยู่ในกลุ่มนักผจญภัยของเดลลีน

มันมาจากตอนพี่พวกเขาไปซื้อเสบียงในเมืองแล้วรู้ข่าวเรื่องกลุ่มของไรเอล

สิ่งที่พวกเขารู้คือนักผจญภัยส่วนใหญ่ที่มาถือแค่ท่อนไม้และโล่ไม้เป็นอาวุธ…และในหมู่นักผจญภัยไม่มีใครที่ดูเป็นผู้เชี่ยวชาญเลย

“พวกมันน่าจะวางแผนโดยใช้จำนวนที่มากกว่าบังคับให้พวกเรายอมจำนน…แต่พวกเราจะไม่ยอมมาจบสิ้นในที่แบบนี้หรอก”

ชายร่างใหญ่มีความทะเยอทะยานอยู่

เขาต้องการเปลี่ยนจากโจรเป็นผู้นำของทหารรับจ้าง

ในอดีต มันมีทหารรับจ้างมากมายที่ก้าวหน้าจนกลายเป็นเจ้าเมืองได้ เขาต้องการเป็นหนึ่งในนั้น

เขาออกท่องไปในเดลลีน และสร้างเส้นสายมากมายกับชาวเมือง

รวบรวมกำลังคนอย่างช้าๆ และขายสมบัติที่ปล้นมาได้ เพื่อเป็นเงินทุนในแผนต่อไป

เหตุที่พวกเขาไม่เคยปล้นที่เดลลีนเลย ก็เพราะพวกเขาตั้งใจจะใช้ชีวิตทหารรับจ้างที่นั่น

และสิ่งที่พวกเขาต้องการเพื่อให้ไปถึงจุดหมายนั้น ตอนนี้พวกเขาก็ได้มันมาอยู่ในมือแล้ว

“ตราบใดที่พวกเรามีอัญมณีนี้อยู่ก็ไม่มีอะไรต้องกลัว ถ้าไอ้เด็กหัวฟ้านั่นมันจะมา พวกเราก็แค่เด็ดหัวมันซะ”

“หัวหน้า! เด็กสาวที่อยู่กับมันใช้ได้เลยนะครับ! ”

เมื่อได้ยินที่ลูกสมุนพูด ชายร่างใหย่ก็ยิ้ม

“ข้ารู้! พอข้าลิ้มรสนางเสร็จ ข้าจะให้พวกเจ้าชิมด้วย”

“ฮี่ฮี่ ขอขอบคุณ ข้าสนนางตั้งแต่เห็นที่กิลด์แล้ว”

พวกสมุนที่แทรกซึมเข้าไปในกิลด์ก็คอยแจ้งสิ่งที่ไรเอลทำอยู่ด้วย

พวกเขาเลยจะถือโอกาสนี้สร้างชื่อตัวเองขึ้นมา

“พวกมันกำลังจะมาให้โอกาสพวกเราเฉิดฉายแล้ว พวกแกเอาหน่อยโว้ย! ”

““โอ้วว! ””

เหล่าโจรมีขวัญกำลังใจเต็มเปี่ยม

เหตุก็เพราะอัญมณีสีแดงที่ชายร่างใหญ่กำแน่น ในนั้นมีสกิลการต่อสู้ระยะประชิดบันทึกไว้อยู่มากมาย

แน่นอนว่ามันคือมรดกอันล้ำค่าที่ตกทอดกันมารุ่นสู่รุ่นในตระกูลล็อคเวิด

…และพวกโจรกำลังรอคอยการมาถึงของไรเอลอยู่

—