Shrouding the Heavens อำพรางสวรรค์ – ตอนที่ 38 – โลกเช่นนี้

38 – โลกเช่นนี้

“ตอนนี้พวกเราอยู่ตงหวงหรือ” โจวยี่ถามโดยไม่เสียเวลา “ตงหวงใหญ่โตแค่ไหน?”

“ตงหวงกว้างใหญ่มากต่อให้เจ้าใช้เวลาทั้งชีวิตก็ไม่มีทางเดินอ้อมได้”

“ใหญ่มาก ?!” เย่ฟ่านและคนอื่นๆแสดงท่าทางที่เหลือเชื่อ

“อาณาจักรที่ปกครองพื้นที่แถบนี้เรียกว่า “เอี๋ยน ” มันมีระยะทางจากเหนือจรดใต้กว้างสองพันลี้และจากตะวันออกไปตะวันตกมีระยะทางสามพันลี้

อย่างไรก็ตาม มันเป็นเพียงหยดน้ำหยดเดียวในมหาสมุทร ในตงหวงมีอาณาจักรแบบนี้อยู่อีกมากมาย”

หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้ผังป๋อเกือบจะกระโดดขึ้น นี่มันกว้างใหญ่ขนาดไหนกัน? อาณาจักรเอี๋ยนนั้นกว้างใหญ่มาก แต่ก็ไม่นับเป็นอะไรได้เลยในตงหวง

มันเป็นเรื่องยากที่จะจินตนาการว่าหากเอาอาณาจักรหลายหมื่นอาณาจักรพวกนี้มารวมกันมันจะเป็นดินแดนที่มีความกว้างใหญ่ไพศาลมากขนาดไหน !

“มันจะใหญ่โตขนาดนี้ได้ยังไง!”

ดวงตาของผังป๋อหดเกร็งไปชั่วขณะหนึ่ง หากเป็นอย่างที่ชายชราพูดโลกใบนี้ไม่ใช่ว่าจะมีขนาดใหญ่มากกว่าโลกใบเดิมของพวกเขานับร้อยเท่าเลยหรือ?

ผู้อาวุโสหลายคนที่เห็นผังป๋อตกตะลึงต่างก็หัวเราะเบาๆ ชายหนุ่มคนนี้ซึ่งดูมีอายุเพียง 11-12 ปี และจะกลายเป็นเมล็ดพันธุ์ชั้นดีในอนาคตอย่างแน่นอน

“เมื่อกี้ท่านพูดถึงดินแดนฝั่งตะวันออก แล้วในทะเลทรายฝั่งตะวันตกเป็นอย่างไรบ้าง” หวังจื่อเหวินระมัดระวังตัวมากขึ้นและอดไม่ได้ที่จะถามคำถามเช่นนี้

“ทะเลทรายตะวันตกและถิ่นทุรกันดารตะวันออก หากจะพูดตามตรงมันก็มีขนาดที่ใกล้เคียงกัน”

หลังจากได้ยินคำตอบเช่นนี้ หัวใจของทุกคนก็เต้นเป็นคลื่น นี่เป็นอาณาเขตที่กว้างใหญ่มากแค่ไหน!

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ทำให้พวกเขาตกใจยิ่งกว่านั้นก็คือข้อเท็จจริงที่ชายชราคนหนึ่งกำลังเล่า

“ตงหวง ซีโม่ หนานหลิง เป่ยหยวน และจงโจว ซึ่งจงโจวเป็นดินแดนที่ยิ่งใหญ่ที่สุด มันมีความกว้างใหญ่มากแค่ไหนไม่มีใครรู้ ต่อให้เป็นนักบวชพุทธะที่แข็งแกร่งที่สุดก็ไม่สามารถเดินทางข้ามได้ … … “

ผู้คนต่างตกตะลึงอย่างสมบูรณ์ และปากของพวกเขาก็แห้งผากยากที่จะพูดอะไรได้

ผู้อาวุโสหลายคนพอใจกับท่าทีของพวกเขามาก

“พวกเราเป็นเพียงแค่มดแมลงยากที่จะรู้ว่าโลกใบนี้กว้างใหญ่มากแค่ไหน ตอนนี้พวกเจ้าทุกคนมีโอกาสที่จะมองเห็นโลกแล้วขอเพียงพวกเจ้ามีความตั้งใจและฝึกฝนอย่างหนัก”

ในเวลานี้ทุกคนต่างก็ตกตะลึง บางคนลังเลและพูดว่า

“เรา … ฝึก … “

“ใช่ เจ้าเข้าสู่ดินแดนต้องห้ามที่แห้งแล้งแล้ว แม้ว่าเจ้าจะสูญเสียความเยาว์วัยของเจ้าไป แต่โลกก็มีความยุติธรรมเสมอ ในขณะที่พวกเจ้าสูญเสียบางอย่างพวกเจ้าก็ได้รับพรสวรรค์อันล้ำค่าเช่นกัน”

“แม้ว่าเส้นทางฝึกฝนจะยากลำบาก แต่เส้นทางฝึกฝนของพวกเจ้าก็ได้เริ่มต้นขึ้นแล้วไม่มีเหตุผลที่พวกเจ้าจะปฏิเสธ”

ผู้อาวุโสหลายคนพยายามชักจูงพวกเขาให้เข้าสู่เส้นทางแห่งการฝึกฝนโดยไม่เสียดายคำพูด

“พวกเรายังไม่รู้จักพวกท่านเลย…” โจวยี่พูดโดยไม่เสียเวลา

“มีดินแดนศักดิ์สิทธิ์หกแห่งในอาณาจักรของเอี๋ยน และสำนักของพวกเราก็เป็นหนึ่งในนั้น แน่นอนว่าที่ตั้งของมันไม่ใช่ที่นี่เจ้าจะได้เห็นมันเมื่อไปถึง” ชายชราตอบด้วยรอยยิ้ม

“อาณาจักรเอี๋ยนไม่มีอะไรเลยนอกจากหยดน้ำในมหาสมุทรของดินแดนรกร้างตะวันออก มีสำนักศักดิ์สิทธิ์หกแห่งในอาณาจักรนี้และไม่ทราบว่ามีสำนักศักดิ์สิทธิ์อีกมากมายแค่ไหนที่อยู่ในโลก… ” ผังป๋อบ่นพึมพำ

แต่ชายชราเหล่านี้ไม่ได้แสดงความโกรธเคืองต่อเขาและเย่ฟ่าน พวกเขายิ้มแย้มและตอบว่า

“อย่าหวังสูงเกินไปรากฐานคือสิ่งที่สำคัญที่สุด แม้ว่าพวกเราจะเป็นเพียงสำนักศักดิ์สิทธิ์แต่ก็ถือเป็นหนึ่งในสำนักที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในตงหวงอย่างแน่นอน”

“ฮ่าๆๆ!” ชายชราอีกคนหัวเราะอย่างภาคภูมิใจว่า

“ถึงแม้เราจะเป็นเพียงสำนักศักดิ์สิทธิ์แต่เราก็เป็นสำนักศักดิ์สิทธิ์ที่มีชื่อเสียงมากที่สุดในตงหวง หากเจ้ามีพรสวรรค์มากพอ บางที…”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ผู้อาวุโสหลายคนก็มองไปที่หญิงสาวที่ชื่อเว่ยเว่ย ซึ่งนั่งอยู่ด้านข้างแล้วพูดว่า

“เว่ยเว่ย เป็นผู้ที่มีพรสวรรค์สูงส่งมากที่สุดของสำนักเราในรอบพันปี และอีกไม่นานนางจะถูกคัดเลือกเข้าสู่ดินแดนที่สูงกว่าแม้ว่าพวกเราจะเสียดายอยู่บ้างแต่พวกเราก็ไม่ต้องการขัดขวางอนาคตของนาง”

ในขณะที่ผู้อาวุโสคนนี้พูดยังไม่จบก็มีเสียงหัวเราะดังขึ้นที่ด้านนอกของห้องโถง

“ในเมื่อพวกเจ้ารู้ตัวดีว่าตัวเองไม่มีความสามารถเหตุไฉนไม่ส่งพวกเขามาที่ “ตงเทียน” ของเรา ข้าได้ยินมาว่าพวกเจ้าค้นพบต้นกล้าชั้นดีนับสิบคน? “

สายรุ้งนับสิบตกลงมาที่ด้านหน้าของห้องโถง คนเหล่านี้ไม่ได้ถูกรับเชิญแต่พวกเขาเดินเข้าไปในห้องโถงเองอย่างไร้มารยาท

ผู้คนมากกว่าสิบเดินเข้าไปในห้องโถง พวกเขามีทั้งทั้งชายและหญิง ล้วนมีอายุมากกว่าสี่สิบปีแล้ว

รัศมีพลังของพวกเขามั่นคงเหมือนหินผาแต่ละคนมีอุปนิสัยพิเศษเฉพาะของตนเอง

ชายวัยกลางคนคนหนึ่งหัวเราะอย่างมีอำนาจเขาเดินไปข้างหน้าพร้อมกับกล่าวว่า

“แม้ว่าอาณาจักรเอี๋ยนจะมีสำนักสวรรค์หกแห่งที่ถูกเรียกว่า “ตงเทียน” แต่หลิงซู่ตงเทียนของเจ้าดูเหมือนจะขาดอยู่บ้างเพราะพวกเจ้าเป็นแค่สำนักศักดิ์สิทธิ์เท่านั้น”

“หลิวว่านซานหมายความว่าอย่างไร” ผู้อาวุโสหลายคนของหลิงซู่ตงเทียนมีใบหน้าบิดเบี้ยวทุกคนก้าวไปข้างหน้า

การกระทำของพวกเขาดูเหมือนไม่เจตนาแต่มันเป็นการเปิดเผยให้เห็นถึงพวกโจวยี่ หลินเจี๋ยและคนอื่นๆ

ในขณะที่ร่างกายของผู้อาวุโสเหล่านั้นก็บดบังผังป๋อและเย่ฟ่านไว้อย่างแยบคาย

ชายวัยกลางคนที่ชื่อหลิวว่านซานยืนอยู่ที่นั่นราวกับภูเขา รัศมีพลังของเขาคุกคามเข้าหาทุกคน

“เนื่องจากมีต้นกล้าที่ดีมากกว่าสิบคนพวกเราจะนำไปสามคนอย่างแน่นอนไม่ว่าเจ้าจะยินยอมหรือไม่ก็ตาม “

ถัดจากนั้นหญิงชราผมหงอกขาวก็พยักหน้า

“ใช่ สำนักศักดิ์สิทธิ์ทั้งหกของเอี๋ยนตี้ร่วมรุกร่วมถอยด้วยกันเสมอมา พวกเจ้ามีต้นกล้าชั้นดีแบบนี้เหตุไฉนจึงไม่คิดจะแบ่งปัน ต่อให้พวกเจ้าไม่พอใจข้าก็ต้องนำไปสามคน”

ชายชราคนหนึ่งในหลิงซู่ตงเทียนขมวดคิ้วแล้วกล่าวว่า

“พี่สาวหลี่อิ๋งเจ้าพูดแบบนั้นก็ไม่ถูก เมื่อสามปีที่แล้วเจ้าก็พบศิษย์ที่ยอดเยี่ยม ในตอนนั้นเจ้าก็พาพวกเขาไปที่จินเซี่ยตงเทียนโดยไม่แบ่งให้หลิงซู่ตงเทียนของเราแม้แต่คนเดียว”

“คนพวกนั้นมีคุณสมบัติปานกลางย่อมไม่สามารถกลายเป็นผู้อมตะได้ในอนาคต เรื่องนี้จะนับรวมกันได้อย่างไร” หญิงชราผมหงอกตอบด้วยรอยยิ้ม

ในเวลานี้ชายชราผมขาวคนหนึ่งก็เดินออกมาข้างหน้า เขาพูดอย่างเร่งรีบว่า

“เลิกพูดเรื่องไร้สาระกันเถอะในตอนนี้พวกเรามาเลือกกันคนละคนสองคนจากนั้นก็เหลือไว้ให้หลินซู่ตงเทียนสองสามคนก็แล้วกัน”

ผู้อาวุโสหลายคนในหลิงซู่ตงเทียนมีสีหน้าบิดเบี้ยวและดูเหมือนว่าพวกเขาจะหวาดกลัวต่อชายชราคนนี้

“พี่หม่าหยุน อู๋ติงตงเทียนเจ้ายังขาดศิษย์ที่มีศักยภาพอยู่อีกหรือ ข้าได้ยินมาว่าเจ้าพบต้นกล้าเซียนชั้นดีสองคนเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา แล้วเจ้าจะมาแย่งชิงกับคนอื่นให้เสียน้ำใจไปทำไม “

ชายชราที่ชื่อหม่าหยุนยิ้มและไม่พูดอะไร เขามองไปที่เย่ฟ่านและผังป๋อตลอดเวลาจากนั้นพยักหน้าเป็นครั้งคราว

การกระทำของเขาทำให้ผู้อาวุโสจากหลิงซู่ตงเทียนรู้สึกประหม่าเล็กน้อย

คนอื่นๆพวกเขาสามารถแบ่งปันได้ แต่เด็กน้อยสองคนนี้ต่อให้ตายพวกเขาก็ไม่ยอมมอบให้กับผู้ใด

“มอบพวกเขาคนใดคนหนึ่งให้อู๋ติงตงเทียนแล้วข้าจะช่วยเหลือเจ้า” หม่าหยุนผู้มีผมและเคราสีขาวชี้ไปที่เย่ฟ่านและผังป๋อพร้อมกับข่มขู่ว่า

“มอบพวกเขาให้ข้าคนใดคนหนึ่งไม่เช่นนั้นอย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจ”

“ไม่มีทาง!”

ผู้อาวุโสหลายคนในหลิงซู่ตงเทียนปฏิเสธโดยไม่ลังเล

ในเวลาเดียวกันผู้อาวุโสจากตงเทียนคนอื่นๆก็เริ่มเลือกผู้คนโดยไม่สนใจความยินยอมของอาวุโสของหลิงซู่ตงเทียนแม้แต่น้อย

เย่ฟ่านตั้งใจฟังและได้รับข้อมูลมากมาย

“ตงเทียน” ที่พวกเขากล่าวถึงนั้นดูเหมือนจะดีกว่า “สำนักศักดิ์สิทธิ์” และเหมาะกับการฝึกฝนมากกว่า

จากท่าทางของผู้อาวุโสของหลิงซู่ตงเทียนก็สามารถเห็นได้อย่างชัดเจนว่า หลิงซู่ตงเทียนน่าจะเป็นเพียงแค่ชื่อเท่านั้นมรดกของพวกเขาคงไม่เพียงพอที่จะเป็นตงเทียนที่แท้จริง