Shrouding the Heavens อําพลางสวรรค์
49 – ต้นกล้าเซียน
เยฟานและผังป๋อขมวดคิ้วทันทีและพวกเขารู้สึกว่าสิ่งต่างๆเป็นปัญหาเล็กน้อย
“ความขัดแย้งเกิดขึ้นมาแล้วอย่างน้อยพวกเราควรฆ่าเขาเพื่อถอนทุนคืนมาบ้าง ”
เมื่อฮั่นเฟยหยได้ยินทั้งสองพูดแบบนี้เขาก็กรีดร้องออกมาด้วยความหวาดกลัว
“อย่าฆ่าข้า นี่ไม่ใช่เรื่องความขัดแย้งอะไรเลยข้าจะไม่สร้างปัญหาให้พวกเจ้าอีกในอนาคต”
เยี่ฟานและผังป๋อมองหน้ากัน มันเป็นไปไม่ได้ที่จะฆ่าเด็กหนุ่มคนนี้ต่อหน้าทุกคน หากพวกเขาเผชิญหน้ากับความโกรธเกรี้ยวของผู้อาวุโสพวกเขาก็คงไม่สามารถมีชีวิตรอดได้
ในที่สุดเยี่ฟานก็อุ้มฮั่นเฟยหยขึ้นและพยายามจะโยนเขาลงไปในสระบัว
“เจ้า…”
ฮั่นเฟยหยูรู้สึกโกรธแค้นเป็นอย่างมาก หากเขากลายเป็นต้นหอมจริงๆนับจากนี้ศักดิ์ศรีของเขาในสํานักหลิงซูคงต้องในปี้ย่อยยับไม่สามารถสู้หน้าใครได้
“แปรง!”
“แปรง!”
แสงสว่างวาบขึ้นและมีสายรุ้งวิเศษสองเส้นบินมาหยุดอยู่ที่ หน้าผาซึ่งอยู่ไม่ไกลจากขอบสระบัว
ผู้ชมต่างก็ถอยหลังกลับทันที นี่ต้องเป็นผู้เชี่ยวชาญที่สามารถสื่อสารกับกงล้อแห่งชีวิตได้อย่างแน่นอน
“ศิษย์พี่หลี่เฟย ศิษย์พี่หวังจิง”
เมื่อเห็นศิษย์พี่ทั้งสองที่อยู่บนหน้าผา ฮั่นเฟยหยูก็ตะโกนทันที
“วันนี้เป็นหน้าที่ของพวกท่านในการลาดตระเวนหรือช่วยจัดการชายทั้งสองนี้ที่พวกเขาต้องการจะฆ่าข้า”
ชายและหญิงทั้งสองมีอายุประมาณยี่สิบกว่าปีใบหน้าของพวกเขาแม้ว่าจะไม่ได้หล่อเหลางดงามมากนัก แต่รัศมีพลังของพวกเขานั้นก็ไม่ธรรมดาอย่างยิ่ง
หลีเฟยชําเลืองมองเขาเบาๆและกล่าวว่า
” พวกเราสนใจแต่เรื่องของอัจฉริยะภายในเท่านั้นส่วนเรื่องของเจ้าพวกเราเห็นเหตุการณ์แล้ว เจ้ารนหาที่เองไม่ใช่ความผิดของพวกเขา”
“เจ้าฯ
ฮั่นเฟยหยุประหลาดใจและโกรธ แต่เขาไม่กล้าที่จะโวยวายต่อหน้าศิษย์พี่ทั้งสอง
หวังจึงเดินไปข้างหน้าไม่กี่ก้าวและพูดกับเยฟานว่า
“แม้ว่าเขาจะทําผิดพลาด แต่พวกเจ้าก็ลงมือจนหนําใจแล้วถ้าเช่นนั้นก็ปล่อยเขาไปเถอะ”
เฟ่านเห็นว่าพวกเขาไม่ได้ตั้งใจจะปกป้องฮั่นเฟยหยู และในสถานการณ์เช่นนี้มันไม่ง่ายเลยที่จะหาทางลงที่ดีเยี่ยมกว่าวิธีนี้ ดังนั้นเขาจึงโยนฮั่นเฟยหมูลงในสระบัว
ฮั่นเฟยหยูยืนขึ้นดวงตาของเขาแดงกําราวกับมีเปลวไฟอยู่ข้างใน เขาจ้องมองไปที่ผังปอและเยี่ฟานอย่างดุเดือด ในขณะเดียวกันก็เหลือบมองไปที่หลี่เฟยและหวังจิงอย่างไม่พอใจเล็กน้อย
หลี่เฟยเห็นท่าทางของเขาจึงก้าวเดินออกมาด้านหน้าแล้ว
พูดว่า
“ศิษย์น้องฮั่น ข้าขอแนะนําเจ้าว่าอย่าทําเรื่องเหลวไหลในอนาคตจะดีกว่า ตอนนี้ยังป้อถูกกําหนดอย่างเป็นทางการโดยผู้อาวุโสอู่ชิงเฟิงในฐานะต้นกล้าเซียน หากเจ้ายังทําเรื่องไร้สาระอีกต่อให้เป็นลุงของเจ้าก็ไม่สามารถช่วยเหลือชีวิตเจ้าได้ “
” อะไร ?!”
ฮั่นเฟยหยูหันกลับมาทันทีด้วยสีหน้าประหลาดใจและพูด
”เขา
เขาเป็นต้นกล้าเซียนเหรอ!”
“ใช่ เขาคือต้นกล้าเซียน”
เหล่าศิษย์ภายนอกส่วนใหญ่จะไม่รู้ว่าต้นกล้าเซียนเป็นตัวแทนของอะไร แต่ฮั่นเฟยหยูเป็นหลานชายของผู้อาวุโสในตงเทียนฟูตี้เขาจะไม่รู้จักได้อย่างไร
ต้นกล้าเซียนนั้นไม่ใช่ว่าจะเป็นเพียงสมบัติของสํานักหลิงซู เท่านั้น แต่พวกเขาถือเป็นรากฐานของความแข็งแกร่งในอนาคตของตงเทียนฟูตี้ และต้องได้รับการดูแลอย่างดีที่สุดร่วมกันของทุกสํานัก
โดยปกติแล้วต่อให้ใช้เวลาเป็นร้อยปีก็ไม่มีทางที่จะค้นหาต้นกล้าเซียนอย่างนี้ได้ แม้กระทั่งตั้งแต่ก่อตั้งสํานักมาต้นกล้าเซียนในหลิงซูตงเทียนก็มีไม่ถึงห้าคนด้วยซ้ํา
“เป็นไปได้อย่างไร ” ใบหน้าของฮั่นเฟยหยุซีดขาวด้วยความตกตะลึง “ถ้าเขาเป็นต้นกล้าเซียนแล้วทําไมเขาถึงมาที่ผาหลิงซู่เพื่อเรียนวิชาร่วมกับคนอื่น?”
“นั่นเป็นเพราะผู้อาวุโสอัชิงเฟิงไม่ต้องการให้เขาคิดว่าเขาพิเศษและเหนือกว่าคนอื่น อันที่จริงผู้อาวุโสอิชิงเฟิงได้สั่งสอนเขาเป็นการส่วนตัวมาหลายเดือนแล้ว” หวังจึงได้ตอบกลับด้วยน้ําเสียงเย็นชา
เมื่อเขาได้ยินว่าผู้อาวุโสอู่ชิงเพิ่งสั่งสอนผึ้งป่อเป็นการส่วนตัว ฮั่นเฟยหยูก็มีใบหน้าบิดเบี้ยวอย่างรุนแรง เขารู้ว่าอีกฝ่ายเป็นต้นกล้าเซียนอย่างแน่นอน
หลี่เฟยกล่าวต่อไปว่า
“ผู้อาวุโสอู่ชิงเฟิงให้ความสนใจพวกเขาอย่างใกล้ชิดและสิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้ก็อยู่ในสายตาของเขาแล้ว ดังนั้นข้าจึงมีความรู้สึกว่าต้องประกาศให้พวกเจ้าทุกคนรู้ว่าผังป่อคือต้นกล้าเซียนนับจากวันนี้ผู้ใดที่กล้าทําร้ายเขาจะได้รับโทษตายไม่อาจละเว้น”
ใบหน้าของฮั่นเฟยหยูน่าเกลียดมากเมื่อได้ยินคําพูดนี้เขา สะบัดแขนเสื้อแล้วจากไปอย่างรวดเร็ว
ผังปอะตกตะลึงอยู่ชั่วครู่จนกระทั่งฮั่นเฟยหยูจากไปเขาถึง เรียกสติกลับมาได้ เขาหันไปมองหลี่เฟยและหวังจิงก่อนจะถามด้วยความไม่แน่ใจว่า
“ดังนั้นข้าไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเขาในอนาคต?”
หวังจึงคิดว่าเขารู้สึกกังวลจึงปลอบโยนออกไปว่า
“อย่ากังวลไปเลย หากเขากล้าทําร้ายเจ้าในอนาคตอย่าว่าแต่เขาเป็นเพียงหลานชายของผู้อาวุโสเลย ต่อให้เป็นผู้อาวุโสก็ยากจะรักษาศีรษะไว้ได้…”
“ถ้าเช่นนั้นข้าก็สบายใจแล้ว”
พูดจบเขาก็รีบวิ่งไล่ตามฮั่นเฟยหยูอย่างรวดเร็ว เห็นได้ชัดว่าเมื่อสักครู่นี้เขายังลงมือไม่หนําใจ
สิ่งนี้ทําให้หลี่เฟยและหวังจิงตกตะลึงอยู่พักหนึ่ง ทั้งสองคนไม่รู้ว่าจะพูดอะไรจริงๆ
เมื่อได้ยินเสียงที่วิ่งไล่ตามหลังมาใบหน้าของฮั่นเฟยหยูก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน เขากัดฟันเพื่อกล้ํากลืนความโกรธก่อนจะวิ่งหนีไปด้วยความอัปยศอดสู
เยฟ้านและผังปอทําร้ายฮั่นเฟยหยูจนได้รับความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสทําให้ทุกคนตกใจเป็นอย่างมาก
เด็กน้อยอายุเพียง 11-12 ปี ที่เห็นได้ชัดว่ายังไม่สามารถเปิดประตูของแหล่งที่มาพลังศักดิ์สิทธิ์ ได้ทุบตีลูกหลานของผู้อาวุโสในสํานักจนเกือบตาย
เรื่องนี้ทําให้ทุกคนรู้สึกหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออกจริงๆ
“สองคนนี้มีอารมณ์รุนแรงเกินไป!”
“อย่างไรก็ตามเด็กอายุสิบเอ็ดสิบสองปี จะมีพลังเช่นนั้นได้ อย่างไร”
“มันเหลือเชื่อมากพวกเขาปราบปรามฮั่นเฟยหยูที่มีตราประทับศักดิ์สิทธิ์ได้ด้วยมือเปล่า!”
ผู้คนมากมายต่างก็เริ่มส่งเสียงซุบซิบนินทาเกี่ยวกับเรื่องนี้
ในเวลานี้แม้แต่ศิษย์ที่อยู่ใต้หน้าผาอื่นๆก็สังเกตเห็นสถานการณ์ที่นี่เช่นกัน หลังจากรู้ว่าหลานชายของผู้อาวุโสชั่น ฮั่นเฟยหยูถูกผู้อื่นทุบตี ภายในสํานักก็เกิดความโกลาหลขึ้นอย่างรวดเร็ว
“เด็กน้อยทั้งสองตัวแค่นี้เอง มันจะเป็นไปได้ยังไง?”
ในตอนแรกเยฟานและผังป๋อเป็นคนที่แทบจะไม่มีใครรู้จักตอนนี้พวกเขาได้กลายเป็นคนที่มีชื่อเสียงโด่งดังในสํานักไปแล้ว
หลังจากได้ยินเรื่องราวที่เกิดขึ้น ศิษย์จากหน้าผาอื่นๆก็ต้องการเห็นเด็กน้อยที่ดุร้ายพวกนี้ด้วยตาของตัวเอง
“อะไรนะ ผังปอนั่นเป็นต้นกล้าเซียน?”
เมื่อทุกคนทราบข่าวก็ทําหน้าประหลาดใจ ศิษย์ที่เข้าสํานักมาก่อนต่างก็รู้ว่าต้นกล้าเซียนหมายถึงอะไร
นั่นจะเป็นผู้สืบทอดและความหวังในอนาคตของหลิงซูตงเทียน และพวกเขาอาจนําสํานักไปสู่ความรุ่งโรจน์
“จริงๆแล้วเขาเป็นต้นกล้าเซียน ไม่น่าแปลกใจเลยที่เด็กน้อยคนนี้จะมีความองอาจกล้าหาญ เขาแตกต่างจากคนอื่นจริงๆ”
“คราวนี้ฮั่นเฟยหยูเตะแผ่นเหล็กด้วยตนเองและไม่มีทางชําระความอัปยศได้ เขาทําได้เพียงต้องกล้ํากลืนความเจ็บปวดเท่านั้น…”
ในขณะนี้เยฟานและผังป้อไม่ได้อยู่นิ่งเฉยและไม่สนใจสายตาของผู้คนรอบข้าง
พวกเขาหยิบขวดหยกเล็กๆบนพื้นที่ละขวดมีของเหลวสมุนไพรมากกว่าสามสิบขวดอยู่ในนั้น
มีเด็กหนุ่มหลายคนมาหาเรื่องพวกเขาวันนี้ ดังนั้นของเหลวไปเกาที่พวกเขาปล้นมาจึงตกเป็นของเยู่ฟ่านกับผังป่อไปโดยปริยาย
ศิษย์ทุกคนจะได้รับของเหลวสมุนไพรพวกนี้หนึ่งขวดทุกๆสามเดือน ดังนั้นก็พอจะทราบได้ว่าของสิ่งนี้มีมูลค่าสูงมากแค่ไหน
แต่ตอนนี้พวกเขาสองคนได้รับมากกว่า 30 ขวดในครั้งเดียวเรื่องนี้ทําให้ทุกคนที่เห็นเหตุการณ์ต่างๆที่มีความอิจฉาริษยาโดยไม่สามารถปิดบังได้
”เจ้าได้ค้นเอาของจากพวกต้นหอมหรือเปล่า ?
เยฟ้านหันหน้าไปพูดกับผังปอ ผังปอส่ายหน้าและ หันไปมองคนเด็กหนุ่มหลายคนที่ยังติดอยู่ในโคลน
คนเหล่านี้สามารถใช้พลังศักดิ์สิทธิ์ได้แล้วแน่นอนว่ายาที่พว กเขาได้รับจะต้องมีคุณค่ามากกว่าที่ศิษย์ภายนอกได้รับอย่างแน่นอน
หลังจากสบตากันพวกเขาทั้งคู่ก็ “ดึงหัวหอม” และลากชายหนุ่มทั้งห้าคนออกจากสระโคลนตามลําดับ พร้อมกับลงมือตรวจค้นทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ในร่างกายของพวกเขา
” ทําไมพวกเขาถึงมียากันคนละขวดเท่านั้น “
เยี่ฟานและผังป่อค้นหาทั่วทั้งร่างของหลายคนและพบว่า ทั้งห้าคนมีสมุนไพรรวมกันห้าขวดเท่านั้น ใบหน้าของทั้งสองคนบิดเบี้ยวก่อนจะลงมือทุบตีคนทั้งห้าด้วยความโมโหอีกครั้ง
ทุกคนที่เห็นเหตุการณ์ต่างก็อ้าปากค้างด้วยความตกตะลึงกับความดุร้ายของพวกเขา
