117 – ปัญหามาถึงที่
ในห้องเรียนขนาดใหญ่ของสถาบันศิลปะการต่อสู้อาจารย์พิเศษของสถาบันกำลังอธิบายบทเรียนของเขาในวันนี้ด้วยความกระตือรือร้นอย่างมาก
แท่นตั้งอยู่กลางห้องเรียนและมีเก้าอี้เรียงแถวอยู่รอบๆ ทั้งห้องเรียนมีขนาดใหญ่พอๆกับเวทีคอนเสิร์ตที่กว้างและสามารถรองรับผู้ชมนับพันได้อย่างง่ายดาย
อาจารย์พิเศษของสถาบันเป็นชายชราในชุดสีเขียวเอี้ยนลี่เฉียงไม่ใช่คนแปลกหน้าสำหรับชายชราคนนี้เพราะเขาเป็นเจ้าของร้านค้าของร้านขายยาที่ใหญ่ที่สุดของเมือง
และร้านนั้นตั้งอยู่บนถนนสามหยวน ในช่วงสองเดือนนี้เอี้ยนลี่เฉียงได้พบกับชายชรามากกว่าหนึ่งครั้งบนถนนสามหยวน
อาจารย์พิเศษจำนวนมากจากสถาบันศิลปะการต่อสู้มีธุรกิจและอาชีพอื่นๆนอกเหนือจากสถานะของพวกเขาในฐานะครูสอนของสถาบัน
ยกตัวอย่างเช่นซ่งเทียนฮ่าวแม้ว่าเงินเดือนของอาจารย์พิเศษในสถาบันจะไม่ต่ำและเพียงพอที่จะใช้ชีวิตในแบบคนร่ำรวยคนหนึ่ง
แต่เขาก็ไม่เหมือนคนทั่วไป คนที่มีพรสวรรค์ล้วนต้องการสิ่งที่พิเศษเช่น เสื้อผ้า อาหาร ที่อยู่อาศัย การขนส่ง การรักษาความสัมพันธ์ทางสังคม สุรา นารี ความมั่งคั่งตลอดจนบ้านหลังใหญ่ทุกสิ่งทุกอย่างต้องใช้เงินเป็นจำนวนมาก
การเป็นผู้บ่มเพาะก็ยิ่งต้องใช้เงินมากกว่าเดิม อาจารย์พิเศษของสถาบันศิลปะการต่อสู้ไม่ใช่เซียน พวกเขาก็คือคนธรรมดาย่อมต้องแสวงหาความร่ำรวยในทิศทางอื่น
แม้แต่ชายผู้มีหน้ามีตาอย่างสือฉางเฟิงก็ยังเป็นอาจารย์สอนศิลปะการต่อสู้ให้กับบุตรหลานของเศรษฐีสองสามคนจากจากเมืองผิงซีไม่ต้องพูดถึงคนอื่นๆเลย
เอี้ยนลี่เฉียงนั่งอยู่ในจุดที่ไกลที่สุดในห้องเรียนข้างหน้าต่างโดยไม่มีใครอยู่รอบตัวเขา ความสนใจของเอี้ยนลี่เฉียงครึ่งหนึ่งอยู่บนแท่นฟังการบรรยายของอาจารย์ในสถาบันในขณะที่อีกครึ่งหนึ่งกำลังมุ่งหน้าออกไปนอกหน้าต่าง
ในขณะนี้เกล็ดหิมะกำลังร่วงลงมาจากท้องฟ้าแล้ว!
นี่เป็นหิมะตกครั้งแรกนับตั้งแต่เอี้ยนลี่เฉียงมาถึงโลกนี้ ทันทีที่เขาตื่นขึ้นในเช้าวันนี้ภูเขาร้อยยอดก็ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะสีขาว
ก่อนที่เขาจะรู้ตัวมันก็เป็นเวลากว่าสองเดือนแล้วที่เขามาถึงสถาบันศิลปะการต่อสู้ หนึ่งเดือนที่ผ่านมานักเรียนใหม่ทุกคนจะเข้ามาเต็มที่นั่งในระหว่างการบรรยายทุกครั้ง
แต่ตั้งแต่เดือนที่แล้วนักเรียนใหม่ได้เริ่มเรียนรู้วิธีเลือกหลักสูตรที่จะเข้าร่วมมากขึ้นและยังมุ่งเน้นไปที่การบ่มเพาะของพวกเขา ดังนั้นพวกเขาจึงเลิกแห่ไปทุกคาบเรียน
นักเรียนใหม่ที่มีประสบการณ์ในสาขานี้อยู่แล้วหรือรู้เนื้อหาที่สถาบันจะสอนพวกเขาจะไม่เข้าเรียนในวิชานั้นๆ อย่างมากที่สุดก็มีนักเรียนห้าร้อยคนในทั้งห้องเรียนและมันจะลดลงเรื่อยๆตามกาลเวลา
“ทำไมวันนี้เราไม่ไปทานหม้อไฟเนื้อแกะที่ภัตตาคารสักมื้อ เนื้อแกะสักหม้อจะทำให้เรารู้สึกผ่อนคลายเป็นอย่างมากในช่วงอากาศหนาวๆแบบนี้!” สือต้าเฟิงผู้ซึ่งแต่งกายด้วยชุดขนจิ้งจอกสีเงินที่งดงามกระซิบกับเอี้ยนลี่เฉียงที่อยู่ข้างๆเขา
“ ข้าต้องไปที่สำนักงานผู้ว่าการทหารในบ่ายวันนี้…” เอี้ยนลี่เฉียงตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
“โอ้ข้าเกือบจะลืมเรื่องนั้นไปแล้ว … ” สือต้าเฟิงเคาะที่หัวของตัวเองแล้วมองเอี้ยนลี่เฉียงด้วยความอิจฉา เขาเอื้อมมือไปกระทุ้งเอี้ยนลี่เฉียง
“ อย่าลืมช่วยแนะนำข้าคนนี้ในครั้งต่อไปที่ท่านผู้ว่าการทหารต้องการรับสมัครองครักษ์!” เขากล่าวอย่างหน้าด้าน
“ ข้าไม่ได้เจอเขามาเป็นเดือนแล้ว เจ้าคิดว่าเขาจะมีความคาดหวังต่อคนเลี้ยงม้าตัวเล็กๆอย่างข้าอย่างนั้นหรือ”
“ อย่างน้อยก็ยังดีกว่าไม่พูดอะไร…”
“ สนใจบทเรียนดีกว่า!” เอี้ยนลี่เฉียงหัวเราะ เมื่อเห็นว่าการสนทนาหยุดลงเขาก็เริ่มจดจ่อกับการฟังการบรรยาย
ในช่วงสองเดือนนี้เขาอยู่กับสือต้าเฟิงบ่อยครั้ง เขาต้องแวะที่สำนักงานผู้ว่าการทหารสัปดาห์ละครั้ง เขาไม่ได้ซ่อนความจริงที่ว่าเขาได้รับคัดเลือกให้เป็นผู้คุ้มกันโดยผู้ว่าการทหารจากสือต้าเฟิง
สือต้าเฟิงรู้เรื่องราวทั้งหมดและไม่รู้สึกอะไรเลยนอกจากอิจฉาความโชคดีของเอี้ยนลี่เฉียง ในสองเดือนนี้เอี้ยนลี่เฉียงใช้ชีวิตที่เรียบง่าย
ชีวิตประจำวันของเขาวนเวียนอยู่กับสถาบันศิลปะการต่อสู้และลานเล็กๆที่เขาเช่า เขายังไม่ได้เห็นชาวชาตูที่คิดแก้แค้นดังนั้นเหตุการณ์ทั้งหมดจึงค่อยๆถูกผลักดันให้อยู่ด้านหลังของจิตใจของเขา
ตอนที่เอี้ยนลี่เฉียงกำลังฝึกคัมภีร์เปลี่ยนเส้นเอ็น เขารู้สึกได้ว่าข้อต่อและเอ็นในร่างกายของเขาร้อนขึ้นรวมทั้งความรู้สึกที่ทำให้มึนงงคล้ายกับไฟฟ้าไหลผ่านทุกเส้นเอ็นและเส้นเลือดในร่างกายของเขา
ด้วยการปรากฏของความรู้สึกดังกล่าวเขารู้ว่าเขาใกล้จะผ่านขั้นตอนการยืดเส้นเอ็นและขยายกระดูกแล้ว
ก่อนที่จะจบคาบเรียนเมื่อนักเรียนได้ยินว่าชายชรายังคงไม่ลืมโฆษณาโปรโมทร้านขายยาของตัวเองทุกคนก็หัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี
ในขณะที่พูดชายชราหยิบกระถางต้นไม้ขึ้นมาจากพื้นวางไว้บนแท่นแล้วเริ่มอธิบายให้ทุกคนฟัง “ ทุกคนต้องจำสมุนไพรชนิดนี้ไว้ก่อนซึ่งมีให้เห็นทั่วไปทั่วไปในชนบทมันคือหน่อไม้ดำสมุนไพรชนิดนี้มักจะสูงประมาณจ้าง มีเหง้าสั้นและเติบโตในแนวนอนมีลวดลายสีน้ำตาลแดงบนใบและมักจะเติบโตเป็นพวง
สมุนไพรพวกนี้เติบโตในพื้นที่ชื้นเช่นที่ริมแม่น้ำในพุ่มไม้หรือตามรอยแยกที่เชิงเขา หากพวกเจ้าได้รับบาดเจ็บและเห็นต้นไม้ชนิดนี้ขึ้นอยู่ใกล้ๆพวกเจ้าสามารถถอนรากของมันขึ้นมาและเคี้ยวก่อนจะทาลงบนแผล
หลังจากนั้นให้ใช้ผ้าพันแผลปิดทับไว้ ข้าจะบอกความจริงกับพวกเจ้า สมุนไพรชนิดนี้คือวัตถุดิบหลักในการทำขี้ผึ้งทาแผล”
…
บทเรียนนี้ดำเนินไปเป็นเวลานานถึงชั่วยามกว่าเล็กน้อย เมื่อถึงเวลาที่อาจารย์พิเศษของสถาบันอธิบายสมุนไพรสองสามอย่างบนแท่น นักเรียนหลายคนก็แห่ไปมุงดูด้วยความสนใจ
เอี้ยนลี่เฉียงและสือต้าเฟิงเข้าร่วมฝูงด้วย หลังจากจำลักษณะของสมุนไพรได้ไม่กี่อย่างพวกเขาก็ออกจากห้องเรียน แม้ว่าเนื้อหาของบทเรียนนี้จะไม่ได้เจาะลึก แต่ก็มีประโยชน์มาก
เมื่อพวกเขาออกจากห้องเรียนป่าด้านนอกก็ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะแล้ว แม้กระทั่งตอนนี้หิมะก็ยังคงตกอยู่
“ ลี่เฉียงหลังจากนี้เจ้าจะไปไหน?”
“ข้าจะกลับบ้านก่อนเย็นๆข้าจะแวะเข้าไปให้อาหารม้า!” เอี้ยนลี่เฉียงตอบ
“ งั้นก็กลับกันเถอะวันนี้อากาศหนาวเกินไปข้าต้องการเข้าไปนอนในผ้าห่มอุ่นมากกว่า ไม่รู้ว่าช่วงนี้เสิ่นเติ้งทำอะไรเขาติดต่อมาหาเจ้าหรือไม่…”
เอี้ยนลี่เฉียงยิ้มขณะส่ายหัวเสิ่นเติ้งได้ท้าทายเขาเมื่อเดือนที่แล้วดังนั้นทั้งคู่จึงต่อสู้กันในเวทีแห่งหนึ่ง นั่นเป็นครั้งที่สองของพวกเขา ก่อนหน้านั้นไม่กี่เดือนเสิ่นเติ้งเคยต่อสู้กับเขามาแล้วครั้งหนึ่งแต่ก็ถูกจัดการอย่างรวดเร็ว
ในการต่อสู้ครั้งที่สองแม้ว่าจะทำได้ดีขึ้นแต่สุดท้ายเอี้ยนลี่เฉียงก็สามารถเอาชนะไปได้อีกครั้งแบบไม่ยากเย็น นับแต่นั้นเอี้ยนลี่เฉียงก็ไม่ได้เห็นเสิ่นเติ้งมาหลายวันแล้ว
เขาได้ยินมาว่าตระกูลเสิ่นมีคฤหาสน์ที่มีลานกว้างในเมืองผิงซีดังนั้นเสิ่นเติ้งจึงอาศัยอยู่ที่นั่นแทนที่จะอาศัยอยู่ในถนนสามหยวน ดังนั้นในช่วงเวลาปกติจึงมีเพียงเอี้ยนลี่เฉียงและสือต้าเฟิงอยู่ด้วยกันทุกวัน
ในขณะที่ทั้งคู่กำลังจะเดินลงเขาเอี้ยนลี่เฉียงได้สังเกตเห็นคนประมาณเจ็ดคนรวมตัวกันอยู่ใต้ศาลาใกล้ๆ คนคนหนึ่งชี้มาที่เอี้ยนลี่เฉียงจากนั้นทั้งเจ็ดคนก็ออกมาพร้อมกันจากศาลาและเดินมาขวางเส้นทางของเขา
คนทั้งเจ็ดนี้เป็นคนแปลกหน้าของเอี้ยนลี่เฉียงพวกเขาอายุประมาณสิบแปดถึงยี่สิบ จากรูปลักษณ์ของพวกเขาดูเหมือนว่าคนเหล่านี้จะเป็นรุ่นพี่ในสถาบันศิลปะการต่อสู้
“ เจ้าคือเอี้ยนลี่เฉียง?” เด็กหนุ่มอายุประมาณยี่สิบปียืนอยู่ตรงกลางคนทั้งเจ็ดหัวเราะเยาะอย่างดูถูกก่อนที่เขาจะมองมาที่เอี้ยนลี่เฉียง
“ เจ้าหยิ่งยโสอย่างที่ข่าวลือพูดกัน!”
“เจ้าก็แค่เด็กบ้านนอกคนหนึ่งหากรู้สึกตัวก็รีบลาออกและกลับไปสมัครงานในสำนักงานกฎหมายประจำเมืองหลิวเหอของเจ้าซะ ไม่เช่นนั้นชีวิตของเจ้าจะทุกข์ทรมานยิ่งกว่าตาย! ” เด็กหนุ่มอีกคนส่งเสียงเจื้อยแจ้วจากด้านข้างทำให้คนที่เหลือรอบๆต่างส่งเสียงหัวเราะ
…
