ตอนที่ 15 คนหนุ่มควรศึกษาหาความรู้ให้มากไว้
…
รสชาติของเนื้อแกะย่างของเรือนหอมจรุงนั้นค่อนข้างดี เมื่อเทียบกับอาหารอันโอชะที่เขาเคยกินในชีวิตที่ผ่านมาซึ่งทำจากส่วนผสมเช่นสารเพิ่มความมันฮอร์โมนเทียมและสารเคมีอาหารที่เขาทานที่นี่ดีกว่าอย่างน้อยร้อยเท่า
สถานที่ปลอดภัยแห่งนี้ที่บิดาของเขาส่งมาเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหานั้นยอดเยี่ยมมาก มีอาหารเครื่องดื่มและแม้แต่ความบันเทิงครบครัน ฮ่า ๆ ….
เอี้ยนลี่เฉียงไม่ลังเลที่จะปลดปล่อยตัวเองกินและดื่มให้ถึงใจ เมื่อถึงเวลาที่ม่านแห่งราตรีได้ปกคลุมอย่างสมบูรณ์และท้องฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาวในที่สุดทุกคนก็แยกย้ายกันไปหลังจากเพลิดเพลินกับตัวเองอย่างเต็มที่ และจากนั้นเขาก็กลับมาพร้อมกับเฉียนซู
“เอ่ออออออออ! … “
ระหว่างทางกลับบ้านเอี้ยนลี่เฉียงลูบท้องของเขาด้วยความพึงพอใจและเรอเสียงดัง
หลังจากทานอาหารค่ำ เอี้ยนลี่เฉียรู้สึกจืดชืดไม่มีอะไรทำเขาจึงออกมาเดินเพื่อย่อยอาหาร แต่เมื่อมองไปที่โรงตีเหล็กเขาก็คิดถึงเอี้ยนเต๋อชางขึ้นมาจึงเดินไปที่นั่นโดยไม่รู้ตัว
“มาที่นี่ได้ยังไง”เฉียนซูถามขณะยิ้ม
“อาณาเขตที่นี่กว้างใหญ่มาก ข้าเดินไปเดินมาสุดท้ายมาจบลงที่นี่ได้อย่างไรก็ไม่ทราบ!” เอี้ยนลี่เฉียงตอบกลับด้วยรอยยิ้ม
“ นอกจากเรียนศิลปะการต่อสู้แล้วเจ้ายังได้เรียนวิชาช่างตีเหล็กจากพ่อมาด้วย?”
“เริ่มแรกพ่อของข้าไม่อนุญาตให้ข้าเรียนรู้ และต้องการให้ข้ามุ่งเน้นไปที่การฝึกศิลปะการต่อสู้เท่านั้น แต่ในขณะที่ข้ากำลังฝึกข้ามักจะแวะไปที่โรงตีเหล็กของท่านพ่อ บางครั้งข้าจะพับแขนเสื้อขึ้นและช่วยเขาด้วย ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาข้าได้สร้างลูกตุ้มเหล็กมากมายออกมา ข้ารู้ทุกขั้นตอนในการตีเหล็กแต่ปัญหาของข้าคือไม่สามารถทำออกมาได้ดี! ในฐานะลูกชายของช่างตีเหล็กถ้าข้าไม่รู้วิธีการตีเหล็กข้าจะไม่เป็นเศษสวะคนหนึ่งหรือ?”
“ดีดี!” เฉียนซูพยักหน้าด้วยความพึงพอใจและรู้สึกประทับใจกับคำพูดของเขา “ในโลกนี้แม้ว่าศิลปะการต่อสู้จะช่วยให้เจ้าผงาดขึ้นได้ แต่ไม่ใช่ทุกคนที่มีความถนัดในเรื่องนี้และสามารถสร้างรากฐานได้สำเร็จ เช่นเดียวกับพ่อของเจ้าและข้าเมื่อเรายังเด็กเราก็อยากจะฝึกฝนศิลปะการต่อสู้เช่นกันอย่างไรก็ตามในที่สุดเราก็เดินไปตามเส้นทางของช่างตีเหล็กแทน ในโลกนี้คนส่วนใหญ่ใช้ชีวิตทั้งชีวิตเหมือนคนทั่วไปมันเหมือนกับการที่เราได้พบกับคนเรือที่ช่วยคนที่ท่าเทียบเรือในวันนี้ย้อนกลับไปเมื่อเขายังเด็ก ไม่ใช่ว่าเขาไม่ได้มีแรงบันดาลใจหรือเป้าหมายที่สูงส่ง แต่โชคชะตานั้นเล่นตลกกับเขาต่างหาก
ดังนั้นเพื่อความอยู่รอดเขาสามารถหาเลี้ยงชีพบนน้ำได้เท่านั้น ในขณะที่เจ้าพักฟื้นที่นี่หากเจ้ามีเวลาว่าง เจ้าควรไปที่ลานฝึกแต่ละแห่ง หากเจ้าต้องการเรียนรู้บางสิ่งพวกเขาจะไม่มีวันปกปิดมันอย่างเห็นแก่ตัว และจะมอบทุกสิ่งที่ทำได้เพื่อสอนเจ้าอย่างแน่นอน มันไม่ใช่เรื่องเลวร้ายสำหรับเด็กหนุ่มที่จะเรียนรู้ทักษะเพิ่มเติมเป้นการเพิ่มพูนความรู้และประสบการณ์ของตัวเอง
แม้ว่าเจ้าจะสามารถสร้างรากฐานในอนาคตและเดินบนเส้นทางของนักรบที่แท้จริงได้ แต่การขยายความคิดของเจ้าจะเป็นประโยชน์ต่อการฝึกฝนของเจ้าด้วย!”
“ข้าจะจดจำไว้!” เอี้ยนลี่เฉียงพยักหน้า
ขณะที่เฉียนซูมองไปที่เอี้ยนลี่เฉียเขาก็ถามออกมา “เจ้าคิดอย่างไรกับตำแหน่งของข้า”
“ ที่นี่ลุงเฉียนใช้ชีวิตอย่างสุขสบายไม่ต่างจากปลาในน้ำ!”
เฉียนซูระเบิดเสียงหัวเราะ “เหมือนปลาในน้ำวิถีชีวิตที่สะดวกสบายสิ่งที่เจ้าบอกน่าสนใจ! น่าสนใจจริงๆ! มันเป็นอย่างนั้นถูกต้องแล้วภายในแคว้นผิงซีผู้บัญชาการโรงตีเหล็กทุกคนต่างเป็นตำแหน่งที่ร่ำรวยมีช่างฝีมือจำนวนนับไม่ถ้วนที่ทำงานในสำนักงานข้าหลวง และไม่จำเป็นต้องบอกว่าเราไม่ได้ขาดแคลนช่างตีเหล็กที่สามารถตีเหล็กได้ เจ้ารู้ไหมว่าข้าสามารถไต่เต้ามาถึงตำแหน่งนี้ได้อย่างไร “
คำถามที่เฉียนซูอยากถามมานาน เอี้ยนลี่เฉียงไม่ตอบเขาทันที ในขณะที่เขากำลังครุ่นคิดอยู่เขาเหลือบไปที่เฉียนซูและสังเกตเห็นว่าเฉียนซูกำลังจ้องมองมาที่เขา
ฉากนี้ดูเหมือนจะเป็นการทดสอบของผู้อาวุโสมากกว่า
“อย่าเล่นเป็นใบ้กับข้า … ” เฉียนซูเตือนเขาด้วยความจริงจัง
เอี้ยนลี่เฉียงยิ้มด้วยความลำบากใจ เขาตอบได้ตามความเป็นจริงในตอนท้าย“ ข้าเชื่อว่านั่นเป็นเพราะลุงเฉียนทำงานหนักมากพอไม่เคยทอดทิ้งความมุ่งมั่นของตัวเอง … ”
“ทำงานหนักและไม่เคยทอดทิ้งความมุ่งมั่นของตัวเอง!” เฉียนซูพูดซ้ำคำพูดของเอี้ยนลี่เฉียงอีกครั้งร่างกายของเขาก็แข็งค้างด้วยความตกใจ เขาไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะได้ยินคำพูดที่จริงจังพร้อมกับความรู้ที่ลึกซึ้งจากเด็กอายุสิบสี่ปี โดยปกติแล้วเฉียนซูรู้คำตอบของคำถามที่เขาถามอยู่ในใจแล้ว
คำตอบนั้นไม่มากก็น้อยเหมือนกับสิ่งที่เอี้ยนลี่เฉียงพูด แต่มันก็ไม่ได้คมชัดเท่ากับคำพูดของเอี้ยนลี่เฉียง เอี้ยนลี่เฉียงได้กล่าวออกมาด้วยคำสั้นๆแต่ตรงประเด็นอย่างถึงที่สุด
เมื่อพิจารณาจากการแสดงออกของเฉียนซู เอี้ยนลี่เฉียงรู้ว่าเขาพูดถูก คำพูดที่เขาพูดก่อนหน้านี้ไม่ได้ถูกคิดค้นโดยเขา กลับเป็นบทสรุปที่ลึกซึ้งที่สุดของประสบการณ์ชีวิตที่เขาเคยได้ยินในชีวิตที่ผ่านมา ไม่ว่าใครจะเคยผ่านระบบราชการหรืออาชีพใดก็ตามวลีนี้ก็ใกล้กับความจริงมากที่สุด
มีหลายแง่มุมในโลกนี้ซึ่งแตกต่างจากชีวิตก่อนหน้านี้บนโลกเก่า อย่างไรก็ตามจิตใจของผู้คนและธรรมชาติของพวกเขาไม่ได้แตกต่างกันเลยแม้แต่น้อย
“ อนิจจา…” เฉียนซูถอนหายใจอย่างกะทันหัน “เมื่อเจ้าสามารถพูดอะไรแบบนี้ออกมาได้ ข้าก็ไม่มีอะไรจะสอนเจ้าอีกต่อไป!”
“ไม่ยังมีเรื่องราวอีกมากที่ข้าต้องเรียนรู้จากลุงเฉียน … “
“ฮ่าฮ่าอย่ามาประจบข้าเลย! เอี้ยนเต๋อชางสามารถมีลูกชายอย่างเจ้าได้ เขาควรจะพอใจแล้วในชีวิตนี้ … “เฉียนซูกล่าวอย่างหยาบคาย จากนั้นเขาหยิบขวดยาออกมาส่งให้เอี้ยนลี่เฉียง”ในช่วงสองสามวันนี้เจ้าควรใช้ยาพวกนี้มันจะทำให้เจ้าดีขึ้นอย่างแน่นอน เอาล่ะกลับไปพักผ่อนได้!”
…
เอี้ยนลี่เฉียงถือยาที่เฉียนซูให้เขาและกลับไปที่ลานเล็กๆ เมื่อประตูของลานนั้นปิดลงสถานที่ทั้งหมดก็กลายเป็นโลกใบเล็กของเขาเอง
นอกจากเขาและต้นไม้ใหญ่ภายในลานเล็กๆแล้ว ยังมีเพียงท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยแสงจันทร์และดวงดาว
เอี้ยนลี่เฉียงเดินไปรอบๆลานเล็กๆเพื่อช่วยย่อยอาหาร ในขณะที่เขาชื่นชมท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวที่สุกใส
สำหรับคนที่กลับชาติมาเกิดการมองเห็นท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวสุกสกาวในโลกนี้ช่างน่าตื่นตะลึงอย่างยิ่ง มันดีกว่าในหนังบล็อคบัสเตอร์ทุกเรื่องที่เขาเคยดูในโรงภาพยนตร์มาก่อนเป็นสิบๆเท่า ในช่วงเวลาสั้นๆนั้นเขารู้สึกว่ายังไม่เต็มอิ่มเพียงพอ
เพียงแค่เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวเอี้ยนลี่เฉียงก็รู้สึกว่านั่นเป็นรูปแบบหนึ่งของความเพลิดเพลิน
หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมงท้องฟ้ายามค่ำคืนค่อยๆมืดลงอากาศเริ่มเย็นลงเล็กน้อย หลังจากปล่อยให้ตัวเองหาวเขาก็เริ่มรู้สึกง่วงนอนเอี้ยนลี่เฉียงทำความสะอาดตัวเองที่ลานบ้านก่อนจะเดินกลับไปที่ห้องของเขาในห้องใต้หลังคา เขาใช้ยาเปลี่ยนเป็นชุดนอนและเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างรวดเร็ว
ผลของยาที่เฉียนซูให้เขานั้นแตกต่างจากยาจากห้องโถงทางการแพทย์อย่างมาก เมื่อขวดถูกเปิดออกกลิ่นแปลก ๆ แต่หอมหวานก็ตลบเข้ารูจมูก ยาเพิ่งถูกนำไปใช้กับบริเวณที่ได้รับบาดเจ็บ แต่เอี้ยนลี่เฉียงสามารถสัมผัสได้ทันทีถึงความเย็นที่เข้ามาในผิวหนังของเขา ความรู้สึกไม่สบายที่ถูกทำร้ายจากฝ่ามือเหล็กลดลงไปมากเช่นกัน
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้เอี้ยนลี่เฉียง ก็ไม่ได้นอนมาสองวันแล้วดังนั้นเขาจึงรู้สึกง่วงนอนมาก ร่างกายของเขารู้สึกสบายขึ้นและในไม่ช้าเอี้ยนลี่เฉียงก็หลุดเข้าไปในความฝันอันแสนหวานของตัวเอง
ในความฝันของเขาจู่ๆก็มีบทกวีปรากฏขึ้นจากส่วนลึกของจิตใจ
‘ข้าเกิดมาอ่อนแอป่วยไข้อยู่ตลอดเวลา ก่อนอายุสิบขวบข้าไม่ได้ทานอาหารที่ต้องการเลยและมักจะมีโรคต่างๆเช่นโรคหวัด หลังจากอายุสิบขวบข้าติดเหล้าและได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นโรคผิวหนังหลายชนิด จนกระทั่งอายุสิบเก้าข้าติดฝิ่น ตอนอายุสามสิบข้าเจ็บป่วยมาหลายวันตื่นตระหนกและกลัวที่จะเคลื่อนไหวติดอยู่ระหว่างความร้อนและความหนาวเย็น ข้ารู้สึกกระสับกระส่ายตลอด รู้สึกทั้งร้อนและหนาวทุกวันทุกคืน ในช่วงหลายวันที่ข้าต้องทนทุกข์ทรมานจากความเจ็บป่วยร่างกายของข้ารู้สึกเหมือนใกล้จะตาย … ‘
…
บทกลอนร่ายยาวเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องจากภายในจิตใจของเอี้ยนลี่เฉียง…
หลังจากบทกลอนเหล่านี้ปรากฏขึ้นอย่างสมบูรณ์สิ่งที่เกิดขึ้นจากจิตสำนึกของเอี้ยนลี่เฉียงก็เป็นหนังสือเล่มหนึ่ง
ชื่อของหนังสือเล่มนี้มีคำขนาดใหญ่ที่เปล่งประกายสีทองโดยว่า “คัมภีร์เปลี่ยนเส้นเอ็นและคู่มือการบ่มเพาะไขกระดูก” หลังจากนั้นไม่นานหนังสือเล่มนี้ก็หลอมรวมเข้ากับจิตสำนึกของ เอี้ยนลี่เฉียง
