152 – ธุรกิจใหม่
“เป็นอย่างไรบ้าง งานของเจ้าทําเสร็จแล้วเหรอ หรือหากเจ้าต้องการความช่วยเหลือจ้าวฮุยเผิงและข้าก็ยินดีที่จะช่วย” ภู่เจ้อชวนบอกเอี้ยนลี่เฉียงขณะแทะข้าวโพด
“มันไม่ได้แย่ขนาดนั้น ไม่จําเป็นต้องรบกวนทั้งสองคน อาจจะยากหน่อย แต่ข้าทําเองได้”
“เจ้าทําความสะอาดได้เร็วจริงๆ คนอื่นที่มาทําความสะอาดก่อนหน้านี้ล้วนแล้วแต่ใช้เวลาถึงครึ่งวัน”
“บางที่อาจมีผู้คนจํานวนมากในตอนเช้า ดังนั้นการไปตักน้ําที่อยู่ด้านล่างมันอาจจะทําได้ยากหน่อย ตอนที่ข้าไปจัดการนั้นมันไม่มีใครอยู่บนถนนเลยจึงค่อนข้างทําได้สะดวก!” เอี้ยนลี่เฉียงตอ บอย่างนอบน้อม
อย่างไรก็ตามความแข็งแกร่งของเขานั้นเทียบกันไม่ได้กับสาวกภายนอกทั่วไปเหล่านั้นตอนนี้เขาแทบจะทะลวงผ่านขั้นตอนพื้นฐานท่าที่สองแล้ว
“ฮ่าฮ่า ดูเหมือนว่าน้องหลี่เฉียงจะว่างทั้งเข้าพวกเราฉวยโอกาสนี้ไปกลั่นแกล้งคนแซ่ฮั่วนั้นกันเถอะ!”
“ข้าคิดว่าพวกเราควรถนอมเวลาในการฝึกฝนให้เป็นประโยชน์เสียดีกว่า!”
“เจ้าอย่ากังวลมากเลยตราบใดที่เจ้ายังทําตามขั้นตอนอย่างอดทนในไม่ช้าความสําเร็จจะมาหาเจ้าอย่างแน่นอน แต่จําไว้ว่ามีสิ่งหนึ่งที่เจ้าต้องทําในไม่ช้า หาเงิน!” ภู่เจือซวนถอนหายใจ
“หากไม่มีเงิน ชีวิตในนิกายกระบี่ศักดิ์สิทธิ์นั้นช่างยากเย็นนัก เจ้าสามารถบรรลุตําแหน่งศิษย์ สายตรงได้ แม้แต่การเพลิดเพลินกับอาหารก็ยังเป็นปัญหา
แม้ว่าตระกูลของข้าจะไม่ได้ยากจนขนาดนั้น แต่ข้าก็ไม่สามารถให้ตระกูลส่งเงินให้ข้าตลอดไปผู้ชายควรยืนบนขาของตัวเอง
เจ้ามีความคิดใดๆเกี่ยวกับวิธีหาเงินหรือเปล่า ถ้าเจ้ามีวิธีพวกเราสามารถทําร่วมกันได้”
“แล้วศิษย์พี่เคยทําอะไรมาก่อน!”
“ตระกูลของข้าเคยทําเครื่อมือหินจึงไม่มีประโยชน์นัก ก่อนหน้านี้พวกเรากับศิษย์พี่เคยทําเครื่องบดสมุนไพรไปขายแต่ขายไม่ดีนักมีคนตัดหน้าทําไปก่อนแล้ว” จ้าวฮุยเผิงหน้าแดงและอธิบายด้วยความเขินอาย
“เฮ้อ อย่าเพิ่งพูดถึงมันเลยเจ้าจะเห็นเองที่ตลาดไม่ว่าอะไรดีๆที่พวกเราคิดทําคนอื่นก็ทําไปหมดแล้ว
จู่ๆก็มีความคิดผุดขึ้นในใจของเอี้ยนลี่เฉียง แม้ว่าเอี้ยนลี่เฉียงจะทําความสะอาดห้องน้ําอย่างดีที่สุดแล้วในวันนี้แต่ก็ยังมีบางอย่างที่เขาไม่พอใจ
เขาไม่สามารถกําจัดกลิ่นในนั้นให้หมดไปได้แม้กระทั่งหลังจากที่เขาทําความสะอาดเสร็จแล้วเมื่อเขาอาบน้ําเขาก็เอาแต่ครุ่นคิดเกี่ยวกับวิธีการทํางานนี้ให้สมบูรณ์แบบ
มีแผนบางอย่างเกิดขึ้นในหัวของเขาแล้ว มันเกิดขึ้นเมื่อเจ้อชวนพูดถึงการทําเงิน เขานึกถึงแผนที่ง่ายที่สุดวิธีหนึ่งที่พวกเขาน่าจะลองทําในทันที
“ ข้ามีแผนการบางอย่างแต่ไม่รู้จะสําเร็จหรือไม่!”
“ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็รีบพูดมาเถอะ!” ความสนใจของกู่เจือซวนถูกกระตุ้นทันที
“อืม… ปูของข้าเคยเป็นหมอเร่ร่อน เขารู้วิธีกําจัดกลิ่นในห้องน้ํา ศิษย์พี่กู่ ถ้าเราสามารถสร้างสรรค์อะไรบางอย่างได้ ที่สามารถปัดเปาหรือลดกลิ่นในห้องน้ําได้มาก เจ้าคิดว่าใช้ได้ไหม?”
“เจ้ากําลังพูดถึงถุงหอมอยู่หรือ? แต่มีมานานแล้ว”
“ไม่ใช่ถุงหอม ถุงพวกนั้นจะแค่กลบกลิ่นในห้องน้ําถ้ากําลังพูดถึงสิ่งอื่นที่จะกําจัดกลิ่นออกไปเลย…”
“แล้วที่เจ้ากําลังพูดถึงนี้มันทําง่ายเหรอ? ต้องลงทุนจึงจะเห็นผล?”
“มันง่ายมากที่จะทํา ถ้าเจ้าถามเกี่ยวกับต้นทุนของมัน หนึ่งเหรียญทองแดงต่อขวดก็เพียงพอแล้ว”
“ขวดละเหรียญเหรอ?” ดวงตาของกู่เจ้อชวนเบิกกว้างเหมือนจานรอง “ราคาถูกขนาดนั้นเชียว?!”
“การผลิตนั้นไม่เสียค่าใช้จ่ายมากนัก แต่ต้องใช้เวลาพอสมควร หากเราเริ่มทําตอนนี้เราจะได้ผลผลิตใน 2-3 เดือน!”
“แล้วเราจะรออะไรอยู่ มาทํากันเถอะ!” ภู่เจ้อชวนตบต้นขาของตัวเองทันทีและตะโกนอย่างกระตือรือร้น
“มันเป็นเงินเพียงไม่กี่ทองแดงซึ่งแทบไม่มีค่าอะไรเลย มันจะหายไปทันทีหลังจากรับประทานอาหารดีๆหนึ่งมื้อในภัตตาคาร
แต่นี่เป็นการลงทุนทางธุรกิจระยะยาวที่เรากําลังพูดถึงที่นี่ มันคุ้มค่าที่จะลอง! เอาอย่างนี้ก็แล้วกันเจ้าเป็นคนออกความคิดส่วนข้าและจ้าวฮุยเผิงจะลงทุนลงแรง
เจ้าเพียงต้องบอกเราว่าต้องทําอย่างไร เมื่อผลกําไรออกมาเจ้าก็แบ่งไปครึ่งนึงในขณะที่จ้าวฮุยเผิงและข้าจะแบ่งครึ่งที่เหลือฟังดูดีไหม”
“แน่นอน ตกลงตามนี้!” เอี้ยนลี่เฉียงยิ้ม
คู่เจือชวนและจ้าวฮุยเผิงต่างตื่นเต้นและกระตือรือร้นที่จะเริ่มต้น
“น้องชายบอกเราหน่อยว่าส่วนผสมที่จําเป็นในการทําสิ่งนี้ที่มีอะไรบ้าง”
“เราต้องการโถดินเผาขนาดใหญ่สองสามใบที่ใช้หมักผักเค็ม…”
“โถขนาดใหญ่สําหรับหมักผักเค็ม?” ภู่เจ้อชวนตกตะลึงเล็กน้อย “ก็ได้ ข้าจะไปซื้อพวกมัน” จากนั้นเขาก็ตกลงโดยไม่มีคําถามใดๆ
เมื่อดวงอาทิตย์กําลังจะตก โถดินเผาขนาดใหญ่ประมาณสิบใบก็วางอยู่ข้างกําแพงอิฐโคลนด้านล่างของกระท่อมไม้ที่เอี้ยนลี่เฉียงพักอยู่ โถดินเผาสีน้ําตาลอมเทาถูกจัดเรียงอย่างเป็นระเบียบหลายแถวและเก็บไว้ที่ชั้นล่าง
หลังจากที่เจ้อชวนและเขี้ยนลี่เฉียงถือโถดินเหนียวสุดท้ายที่มีของอยู่ภายในและวางลงภู่เจือชวนก็เช็ดเหงื่อบนหน้าผากของเขาและถอนหายใจอย่างโล่งอก
“ในที่สุดเราก็ทําเรื่องไร้สาระนี้เสร็จแล้ว…” เอี้ยนลี่เฉียงซึ่งทํางานมาทั้งวันก็เหนื่อยและเหงอออกเขาจึงนั่งลงพักผ่อนที่พื้นพร้อมกับทั้งสองคน
งานของกู่เจือชวนและจ้าวฮุยเผิงสําหรับวันนี้คือการเอาก้านข้าวโพดที่พวกเขาเก็บเกี่ยวเมื่อวานนี้ออกจากทุ่งนา
หลังจากที่เจ้อชวนซื้อไหดินขนาดใหญ่เหล่านี้เอี้ยนลี่เฉียงก็เดินตามทั้งสองคนไปที่ทุ่งนาและเริ่มทํางาน
ภายใต้คําสั่งของเอี้ยนลี่เฉียงพวกเขาทั้งสามดึงก้านข้าวโพดออกจากพื้นก่อน ต่อจากนั้นพวกเขาบดขยี้ต้นข้าวโพดที่เก็บสดใหม่ด้วยครกและสากเพื่อสกัดน้ําหวานจากก้านเหล่านั้น
จากนั้นพวกเขาก็เทน้ําประมาณสิบจินซึ่งมีระดับน้ําตาลสูงมากลงในโถดินเหนียวขนาดใหญ่แต่ละอันก่อนที่จะเติมน้ําเปล่าลงไป
ก้านข้าวโพด ผิวแครอท และสิ่งอื่นๆเช่นผักเน่าๆถูกสับและผสมลงในโถดินเผา ทั้งหมดขณะที่ทิ้งไว้ให้นั่งอยู่ที่นั่นพร้อมกับส่วนผสมที่เป็นของเหลว
ในที่สุดโถดินเผาก็ถูกปิดด้วยฝาและย้ายไปที่ในลานซึ่งพวกมันสามารถรับแสงแดดได้อย่างง่ายดาย นั่นคือทั้งหมดที่ต้องทํา
แม้จะฟังดูง่าย แต่กระบวนการที่ค่อนข้างยาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งการคั้นน้ําจากต้นข้าวโพดเหล่านั้น มันทดสอบความอดทนของคนๆหนึ่งจริงๆ
“อืม…. ผลิตภัณฑ์ชื่ออะไร” จ้าวฮุยเผิงถามเอี้ยนลี่เฉียง
ตลอดกระบวนการเอี้ยนลี่เฉียงไม่ได้ปิดบังอะไรจากทั้งสองคน เขาอนุญาตให้ทั้งสองคนเข้าร่วมได้
และหลังจากที่เข้าร่วมกิจกรรมแล้วจ้าวฮุยเผิงก็พบว่ามีบางอย่างแปลกๆเขาตระหนักว่าสิ่งที่เอี้ยนลี่เฉียงทํานี้ดูไม่เหมือนผักเค็มพวกเขาก็ไม่รู้ชื่อของมันเช่นกัน
“สิ่งนี้เรียกว่าน้ําส้มสายชูดิน!” เอี้ยนลี่เฉียงอธิบายด้วยน้ําเสียงจริงจัง
เขาไตร่ตรองในใจและตั้งชื่อใหม่ให้กับสิ่งนี้ซึ่งจะทําให้คนในโลกนี้หลุดปากออกไปได้อย่างง่ายดาย เอี้ยนลี่เฉียงเป็นนักสิ่งแวดล้อมในชีวิตก่อนหน้านี้ แน่นอนว่าการทําสิ่งนี้ไม่ใช่เรื่องท้าทายสําหรับเขา
“น้ําส้มสายชูดิน?” ภู่เจือชวนและจ้าวฮุยเผิงมองหน้ากันทั้งสองคนไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน
“ใช่ มันเรียกว่าน้ําส้มสายชูดิน!” เอี้ยนลี่เฉียงพยักหน้าอย่างจริงจัง
“ปู่ของข้าตั้งชื่อมันเอง มันเป็นสิ่งที่เขาค้นพบโดยบังเอิญตอนที่เขาต้มยา มนุษย์ไม่สามารถบริโภคน้ําส้มสายชูดินได้ แต่มันมีผลพิเศษเมื่อใช้สําหรับทําความสะอาด
นอกจากการขจัดกลิ่นแล้ว ซักผ้าและล้างจานก็สามารถทําได้ ทําให้มีความสะอาดดีขึ้นหากเจือจางแล้วนําเอาไปรดต้นไม้ก็สามารถเป็นปุ๋ยได้ดี!
เนื่องจากน้ําตาลมีราคาแพงเกินไปและต้นข้าวโพดเหล่านั้นมีน้ําตาลในปริมาณที่สูงมาก จึงสามารถคั้นน้ําแทนน้ําตาลทรายแดงได้…”
“อ๋อ เข้าใจแล้วน้องลี่เฉียง ความรู้ของเจ้าช่างน่าประทับใจ!” ภู่เจือชวนฝ่ามือด้วยความตื่นเต้น
“ถ้าสิ่งนี้ใช้งานได้หลากหลายจริงๆ เราก็ไม่มีอะไรต้องกังวลในการขายสิ่งเหล่านี้ เราอาจพบวิธีหาเงินแล้ว!”
“ถึงมันจะขายดีจริงๆเราก็ไม่ได้กําไรมาก แต่อย่างน้อยก็จะช่วยให้เรามีรายได้เพียงเล็กน้อย ในช่วงเวลาสั้นๆ เมื่อเวลาผ่านไป ความเรียบง่ายในการทําสิ่งนี้ ผู้คนจะได้เรียนรู้วิธีการทําในที่สุดเมื่อทุกคนเรียนรู้วิธีทําสิ่งเหล่านี้อย่างง่าย สิ่งที่เราทําจะไม่พิเศษอีกต่อไป!”
“อย่ากังวลไปเลย ตราบใดที่เราสามคนเก็บเรื่องนี้เป็นความลับและไม่เปิดเผยวิธีการทําสิ่งนี้เราก็สามารถซื้อเวลาให้มากที่สุด”
“ฮ่าฮ่าฮ่า ไปกินข้ากันเถอะ!” เอี้ยนลี่เฉียงและภู่เจือชวนต่างก็หัวเราะ
