172 – ความโกลาหลในเมือง
การกําจัดขยะอย่างหวังฮ่าวเฟย หมายความว่าเขาจะไม่เป็นอะไรนอกจากคนแปลกหน้าที่ไม่มีนัยสําคัญ เป็นคนโปร่งใส เป็นนักเรียนใหม่ธรรมดาของสถาบันศิลปะการต่อสู้ในสายตาของตระกูลเย่อยู่พักหนึ่ง
เอี้ยนลี่เฉียงอาจจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับตระกูลเยู่ในขณะที่เขาได้ขจัดวิกฤติที่ใกล้เข้ามาแล้วในขณะนี้ ทําให้เขามีเวลาเตรียมตัวมากขึ้น
ด้วยเหตุผลเดียวกันนี้เองที่เขาสามารถนอนหลับได้อย่างเต็มอิ่มในคืนนี้ นี่อาจเป็นการนอนหลับที่ดีที่สุดเท่าที่เขาเคยมีมานับตั้งแต่เขาตื่นจากประสบการณ์เหนือจริงนั้น
เช้าวันรุ่งขึ้นเอี้ยนลี่เฉียงตื่นแต่เช้าเหมือนเคย เขาเปิดหน้าต่างในห้องเพื่อรับอากาศสดชื่นของทะเลสาบ
ทะเลสาบแห่งความยืนยาวยังคงเหมือนเดิม ตอนนี้ยังเช้าอยู่มากท้องฟ้าก็มืดครึ้ม แสงสองสามจุดลอยอยู่บนผิวทะเลสาบปกคลุมไปด้วยหมอก
ดวงตาของเอี้ยนลี่เฉียงได้รับการเปลี่ยนแปลงที่แปลกประหลาด หลังจากได้รับการเสริมพลังสามครั้งผ่านการประทานของสวรรค์ สายตาของเขายังคงชัดเจนเหมือนเดิมเพียงแต่ว่าหากต้องการมองสิ่งใดที่อยู่ในระยะไกลมันจะมีความเปลี่ยนแปลงขึ้นทันทีหมอก
ดวงไฟสองสามดวงที่อยู่ไกลออกไปในทะเลสาบแห่งความยืนยาว ซึ่งถูกปกคลุมไปด้วยหมอกก็เริ่มชัดเจนขึ้นทันทีเมื่อจ้องเอี้ยนลี่เฉียงจ้องมองอย่างจดจ่อ..
นั่นคือโคมไฟที่แขวนอยู่บนเรือสําราญที่แล่นอยู่ในทะเลสาบอย่างไรก็ตาม ผู้โดยสารบนเรือไม่ใช่นักเดินทางอีกต่อไป แต่เป็นทหารจากเมืองผิงซี
พวกเขายืนทั้งสองข้างของดาดฟ้าพร้อมกับคันธนูและหน้าไม้อันทรงพลังในมือ ขณะที่พวกเขามองดูพื้นผิวของทะเลสาบอย่างตั้งใจ
ยังมีทหารจํานวนไม่น้อยที่ถือคันไม้ไผ่ยาวๆและพวกเขาแทงมันลงไปในน้ําแทบจะทุกตารางวา ทหารพวกนี้อยู่บนเรือมาตลอดทั้งคืนแล้ว แม้ว่าพวกเขาจะเริ่มหมดแรงแต่พวกเขาก็ไม่กล้าละเลยแม้แต่ลมหายใจเดียว
ไม่ต้องสงสัยเลย ทหารเหล่านี้น่าจะถูกส่งไปที่ทะเลสาบเพื่อค้นหางูจงอางตัวนั้นเอง
ที่ทะเลสาบยังมีเกาะเล็กๆอีกสองสามเกาะและบางแห่งก็เต็มไปด้วยต้นอ้อ การค้นหาพื้นที่อย่างละเอียดจะต้องใช้เวลาและความพยายามอย่างมาก
งูจงอางมีลักษณะเด่นมากบนใบหน้าของเขา หลังจากที่หญิงสาวสองคนนั้นเห็นเขาเมื่อคืนนี้ เจ้าหน้าที่จากสํานักงานบังคับใช้กฎหมายรู้ทันทีว่าพวกเขากําลังพูดถึงอาชญากรคนสําคัญที่มีภาพ เหมือนกระจายไปทั่วแผ่นดิน
นี่เป็นอาชญากรที่ต้องการตัวอย่างร้ายแรง ซึ่งเพิ่งก่ออาชญากรรมไม่นานมานี้ในมณฑลชิงไห่ ด้วยการสังหารหมู่ผู้คนจากตระกูลหง
ในเวลานี้เขาถึงกับกล้าบุกเข้ามาถึงเมืองหลวงของแคว้น และแม้กระทั่งสังหารนายน้อยจากกลุ่มผู้มีอิทธิพล
ข่าวแบบนี้ต้องส่งคลื่นกระแทกอย่างไม่ต้องสงสัย ในขณะเดียวกันมันก็สร้างความหวาดกลัวให้กับผู้คนจํานวนมาก มันก็ทําให้บางคนโกรธเคือง
เช่นผู้ว่าการแคว้นจากตระกูลเย่ ในฐานะบุคคลที่มีอํานาจสูงสุดในแคว้นผิงซี มันเป็นเรื่องน่าอับอายอย่างแท้จริงที่มีอาชญากรสําคัญอาศัยอยู่ในเมืองของเขา
หลังจากที่เอี้ยนลี่เฉียงเสร็จสิ้นการฝึกฝนในตอนเช้าและเห็นเรือสําราญซึ่งยังคงล่องไปตามผิวทะเลสาบใบหน้าของเขาก็มีรอยยิ้มแปลกๆปรากฏขึ้นมา
หลังจากที่เขารับประทานอาหารเช้าในโรงแรมและชําระค่าใช้จ่ายเสร็จแล้วเอี้ยนลี่เฉียงก็ออกเดินทางท่องเที่ยวไปรอบๆบริเวณตลาดของย่านนี้อีกครั้ง
การลาดตระเวนตามท้องถนนของเมืองผิงซีเพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเทียบกับเมื่อวาน เจ้าหน้าที่มากมายรวมตัวกันอยู่ทุกซอกทุกมุมของเมืองนี้
ไม่ว่าใครก็ตามที่สวมหมวกไว้บนศีรษะจะถูกตรวจค้นอย่างจริงจังทําให้อยากที่อาชญากรจะหลบหนีไปได้
ไม่นานหลังจากที่เอี้ยนลี่เฉียงออกจากโรงแรม เขาก็เห็นชายชราสวมหมวกไม้ไผ่ออกมาจากตรอกริมถนน เขาเดินตามปกติต่อหน้าเอี้ยนลี่เฉียง
แต่หลังจากนั้นก็มีอันธพาลสองคนรีบวิ่งออกมาจากมุมถนนและตรงเข้ามาหาเขา
อันธพาลคนหนึ่งจงใจชนชายชราและแกล้งทําเป็นล้มลง อันธพาลอีกคนก็รีบเปิดหมวกของชายชราออกจนเห็นศีรษะที่หงอกขาวของเขา
”เจ้ากําลังทําอะไร?!” ชายชราตะโกนออกมาด้วยความโกรธ
“ขอโทษด้วยผู้อาวุโสข้าเมาแล้วตอนนี้” อันธพาลคนหนึ่งพูด แล้วทั้งคู่ก็หนีเข้าไปในซอย
อันธพาลทั้งสองเพิกเฉยต่อเอี้ยนลี่เฉียงซึ่งอยู่ข้างหลังชายชรา
เอี้ยนลี่เฉียงมองตรงไปข้างหน้าและเดินผ่านสายตรวจ รวมถึงชายชราที่กําลังถูกตรวจค้นร่างกายอยู่ตรงนั้น
หลังจากเดินมาได้ครึ่งชั่วยาม เขาก็มาถึงที่ไหนสักแห่งใกล้สะพานเก้ามังกรทางตะวันออกของเมืองผิงซี
ในฐานะย่านธุรกิจที่เก่าแก่ที่สุดในเมือง ถนนทางตะวันออกของสะพานเก้ามังกรยังคงคึกคักไปด้วยกิจกรรมในระหว่างวัน
อย่างไรก็ตาม ด้านตะวันตกของสะพานเป็นที่อยู่ของชาวชาตูกลับเป็นเหมือนเมืองร้างไม่มีความคึกคักใดๆเลย
บนถนนที่มีชีวิตชีวาทางทิศตะวันออกของสะพานเก้ามังกร มีเพียงร้านขายยาร้านเดียวเท่านั้นที่เป็นของชาวฮั่น ทางเข้าถูกปิดและร้านปิดกิจการ
ประตูและหน้าต่างด้านนอกร้านค่อนข้างเสียหายและดูเหมือนจะถูกทุบอย่างจงใจ ที่ทางเข้าร้านชาวชาตูสองสามคนนั่งบนพรมโดยมีดาบสั้นห้อยอยู่ที่เอว
พวกเขากําลังปิดกั้นทางเข้าและส่วนหนึ่งของถนน ผนังด้านใดด้านหนึ่งของทางเข้าหลักถูกสาดด้วยหมึกพร้อมรอยขีดข่วนสองบรรทัด– ถ้าเจ้าฆ่าใครสักคนเจ้าต้องชดใช้ด้วยชีวิต! ถ้าเจ้าเป็นหนี้เจ้าก็ต้องชดใช้ด้วยเงิน!?
“มองหาอะไร!” ชาวชาตูไม่กี่คนที่นั่งอยู่บนพื้นดูเหมือนจะไม่สนใจสายตาที่พวกเขาได้รับจากคนที่เดินผ่านไปมา
บางครั้งพวกมันก็จะตะคอกกลับอย่างดุเดือดและดุร้ายราวกับหมาป่ากินคนผู้หิวโหย
อย่างไรก็ตามชาวชาตูเหล่านั้นไม่สามารถปกปิดความโลภในสายตาของพวกเขาได้ เมื่อพวกเขาหันไปมองที่ถนนที่จอแจด้วยร้านค้า
เอี้ยนลี่เฉียงตระหนักดีถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่นี่ เมื่อเขาเดินผ่านร้านขายยา เขาได้เพียงแต่ละสายตาจากชาวชาตูเพียงแวบเดียวและเดินต่อไป
ในย่านนี้ตอนเวลากลางวันยังพอจะมีความสงบอยู่บ้าง อย่างไรก็ตาม ในช่วงค่ําผู้คนจํานวนมากของชาวชาตูมักจะสร้างปัญหาและส่งเสียงโห่ร้องที่สะพานเก้ามังกร
เนื่องจากเรื่องเลวร้ายลงในช่วงสองปีที่ผ่านมา ผู้อยู่อาศัยในเขตที่อยู่อาศัยนี้ส่วนมากแล้วมักจะย้ายออกไป ห้องเช่าในบริเวณนี้ค่อนข้างถูกที่สุดในเมืองผิงซี
หลังจากเดินไปรอบๆบริเวณที่อยู่อาศัยชั่วขณะหนึ่ง เอี้ยนลี่เฉียงก็พบลานเล็กๆที่มีป้ายให้เช่า
เอี้ยนลี่เฉียงจ่ายเงินค่าเช่าหนึ่งปีในราคาที่เหมาะสมโดยไม่ต้องเสียความพยายามมากนัก ให้กับคู่สามีภรรยาที่ทําเต้าหู้ โดยเช่าสนามหญ้าเล็กๆที่พวกเขาไม่ได้อาศัยอยู่อีกต่อไปโดยไม่ต้องผ่านนายหน้า
เมื่อเช่าลานแล้ว เขาก็ออกไปซื้อของใช้ในชีวิตประจําวัน หลังจากเข้าที่วุ่นวายในที่สุดเขาก็ตั้งรกรากในที่พักแห่งแรกในเมืองผิงซี
เอี้ยนลี่เฉียงรับประทานอาหารกลางวันในเมืองและออกจากเมืองในตอนบ่าย
ภาพวาดของงูจงอางถูกวางไว้ที่ทางเข้าด้านตะวันตกของเมืองผิงซีและมีฝูงชนจํานวนมากมองดูมัน
เอี้ยนลี่เฉียงเบียดเสียดเข้าไปในฝูงชนและได้ยินบัณฑิตคนหนึ่งที่ด้านหน้าประกาศตะโกนออกมาว่า
“ใครก็ตามที่สามารถค้นพบที่อยู่ของคนผู้นี้ไม่ว่าจะเป็นหรือตายหากทางการจับตัวเขาได้ตามกระแสของเจ้าจะได้รับเงิน 100 เหรียญทอง”
ชาวบ้านทุกคนอ้าปากค้างไม่คิดว่ารางวัลนําจับจะมีมากมายมหาศาลถึงขนาดนี้
“เกิดอะไรขึ้น คนนี้ก่ออาชญากรรมอะไร”
“เจ้าไม่รู้เหรออาชญากรคนนี้เคยลงมือสังหารตระกูลหงในมณฑลชิงไห่ อีกทั้งเมื่อคืนนี้เขายังได้ลงมือสังหารทายาทผู้สืบทอดตระกูลหวังมณฑลชิงไห่เช่นกัน”
“เขาเข้ามาในเมืองของเราได้อย่างไร?”
“ใครจะรู้?”
งูจงอางคนนี้มีใบหน้าคล้ายกับตัวจริงมากกว่าที่เคยประกาศอยู่ในมณฑลชิงไห่ นั่นแสดงให้เห็นว่าทักษะการวาดภาพของที่นี่ยอดเยี่ยมมากกว่าคนที่เคยวาดจากแบบของเอี้ยนลี่เฉียงที่มณฑลชิงไห่มากนัก
ถึงกระนั้นภาพเหมือนลายเส้นเหล่านี้ที่วาดด้วยพู่กันคัดลายมือและหมึกก็ไม่แตกต่างกันมาก นักเมื่อเทียบกับภาพร่างจริง โดยเฉพาะอย่างยิ่งภาพที่เอี้ยนลี่เฉียงที่สามารถเรียกได้ว่าศิลปินมืออาชีพมองเห็นจุดเด่นของภาพนี้ได้อย่างชัดเจน
เอี้ยนลี่เฉียงแอบยิ้มขณะฟังการสนทนาที่ดุเดือดรอบๆตัวเขา หลังจากนั้นเขาก็เดินอย่างสบายใจกลับสู่หมู่บ้านอู่หยาง
ในตอนบ่ายวันเดียวกันในช่วงที่เขากําลังฝึกซ้อมเปาลูกดอก เขาก็สัมผัสได้ว่าสวรรค์ประทานพรครั้งที่ 4 กําลังจะมาถึง
